Ξύλο και ξεγύμνωμα διευθυντών για τις απολύσεις
Ημέρες ΕΑΣ και πλατεία Ομονοίας θύμισε η «επίσκεψη» εκατοντάδων εργατών στα κεντρικά γραφεία της Air France στη Γαλλία. Όπως όταν ξυλοκοπήθηκαν και ξεγυμνώθηκαν δημοσίως οι απεργοσπάστες που θέλησαν να επωφεληθούν από τη διάλυση της ΕΑΣ και το δράμα των εργαζομένων, έτσι και τώρα, ο διευθυντής στο τμήμα του Ορλί, Πιερ Πλιζονιέ, όπως και ο επικεφαλής του τμήματος ανθρωπίνου δυναμικού, Χαβιέ Μπροζέτα, βρέθηκαν κυνηγημένοι με τη γραβάτα να είναι ό,τι τους έχει απομείνει από τα ξεσκισμένα ρούχα τους.
Είχε προηγηθεί «χειρωνακτική περιποίηση» εν μέσω διαφόρων… «Γαλλικών» από τους εργαζόμενους, ενώ απειλήθηκε κανονικό λυντσάρισμά τους, που αποσοβήθηκε μόνο με την παρέμβαση της αστυνομίας και ανδρών ασφαλείας για τη φυγάδευσή τους.
Αιτία όλων αυτών; Η ανακοίνωση της πρόθεσης της διοίκησης της αεροπορικής εταιρείας να απολύσει, όχι έναν, όχι δύο, αλλά περί τους 2.900 εργαζόμενους, για να «εξυγιάνει τα ζημιογόνα τμήματα της εταιρείας». Σε μια εποχή που η ανεργία στην Ευρώπη συνιστά τον νο1 εφιάλτη, το «εν ψυχρώ» πέταγμα στην ανεργία ισοδυναμεί με καταστροφή της ζωής. Η οργή των εργαζομένων, που οδήγησε στην εισβολή κι επίθεση στα γραφεία, έχει στέρεες βάσεις.
Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που οι εργαζόμενοι της Air France καλούνται να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης: «Μας ζητάνε να δουλεύουμε περισσότερο. Το κάναμε αυτό με το προηγούμενο σχέδιο διάσωσης. Ο μισθός μειώθηκε ελαφρά, δουλεύουμε παραπάνω, και τώρα μας ζητάνε να δουλέψουμε ακόμα περισσότερο. Θα πεθάνουμε, δεν μπορούμε να δουλέψουμε περισσότερο!», λένε οι εργαζόμενοι, ενώ θυμίζουν πως από το 2012, 5.500 άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους.
Πέρα από την αποτροπή των απολύσεων, ένα από τα αιτήματα είναι η παραίτηση του διευθύνοντα σύμβουλου, Αλεξάντερ Ντε Ζινιάκ, που είναι ο «εγκέφαλος» της «αναδιάρθρωσης».
Το ίδιο το περιστατικό έγινε αιτία πολιτικής αντιπαράθεσης και απειλών προς τους εργάτες. Ο Σαρκοζί κατηγόρησε συλλήβδην τα συνδικάτα, λέγοντας μάλιστα πως είναι αυτοί που είχαν ψηφίσει τον Ολάντ το 2012. Σε αντίστοιχη κατεύθυνση, ο πρωθυπουργός Μάνουελ Βαλς ζήτησε την παραδειγματική τιμωρία των δραστών, ενώ είπε πως η εταιρεία (της οποίας το κράτος κατέχει το 17% των μετοχών) θα προχωρήσει όχι σε απολύσεις, αλλά σε… περικοπές θέσεων. Τα συνδικάτα προειδοποιούν πως οι 2.900 θέσεις είναι απλά η αρχή, ενός ευρύτερου τσουνάμι απολύσεων.
Η κρίση του καπιταλισμού, που χτυπά και τον χώρο των αερομεταφορών (αντίστοιχες «αναδιαρθρώσεις» είχαν πραγματοποιηθεί και στη Lufthansa), βάζει τη μια τάξη απέναντι στην άλλη, θέτοντας το ερώτημα, «ποιος τελικά θα επιβιώσει και ποιος θα χαθεί;». Τέτοιες επιθετικές κινήσεις δείχνουν πως οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν τον εχθρό τους, που ευθύνεται για τα δεινά τους, και δεν είναι διατεθειμένοι να πάνε «σαν τα πρόβατα στη σφαγή».
Αυτό που μένει είναι η οργή να συνολικοποιηθεί, και να πάρει οργανωμένη μορφή για το τσάκισμα των καπιταλιστών σαν τάξης, και όχι απλά ως ο ένας ή ο άλλος ο εργοδότης.
Κ. Αποστολόπουλος
