Ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση μάλλον έχουν καταλάβει “λάθος” το εκλογικό αποτέλεσμα. Με έκπληξη ο κόσμος άκουσε τον πρωθυπουργό να καλεί, από του βήματος της Βουλής στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων, τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τους συνταξιούχους να περιμένουν άλλους 20 μήνες (!) για να… σταματήσει ο μνημονιακός εφιάλτης.
Με αντάλλαγμα μάλιστα ότι από το 2017 θα έρθουν καλύτερες ημέρες ! Και στο μεταξύ… μνημόνιο. Η αλήθεια βέβαια είναι τίποτα από όσα “υποσχέθηκε” ακόμα και για το μετά από 20 μήνες “μέλλον” δεν μπορεί να αντέξει όχι μόνο στη δοκιμασία της κοινωνικής αντίδρασης που θα προκαλέσει αλλά ούτε καν της πραγματικότητας των «αριθμών».
Το σχέδιο προϋπολογισμού που κατατέθηκε ταυτόχρονα με τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αποτελεί την πρώτη και βασική διάψευση της ύπαρξης οποιασδήποτε θετικής προοπτικής ακόμα και για το απώτερο μέλλον, για του 2017.
Οι αριθμοί μιλούν μόνοι τους, τόσο φέτος όσο και του χρόνου η οικονομία θα συνεχίσει να βυθίζεται στην ύφεση υποχωρώντας ένα επιπλέον 3,5 % περίπου του ΑΕΠ που έρχεται να συσσωρευτεί στην πρωτοφανή για τα ευρωπαϊκά χρονικά απώλεια του 27% από το 2009 μέχρι και σήμερα.
Το δεύτερο βασικό στοιχείο ήτοι η απασχόληση, όπως προκύπτει από τις προβλέψεις για την ανεργία, θα συνεχίσει να μειώνεται συρρικνώνοντας ακόμα περισσότερο το ήδη ανύπαρκτο εισόδημα που πρέπει να «φορολογηθεί» για να καλύψει τις δημόσιες δαπάνες.
Από αυτό το αφυδατωμένο και διαρκώς συρρικνούμενο λαϊκό “εισόδημα” θα πρέπει το δημόσιο να απορροφήσει φόρους 45 δις ευρώ από τους οποίους το 55% περίπου είναι οι έμμεσοι φόροι δηλαδή οι φόροι που κατανέμονται ισόποσα μεταξύ πλουσίων και φτωχών!
Σε ποια καπιταλιστική οικονομία μπορούν να επιτευχθούν αυτοί οι εξωπραγματικοί στόχοι ; Όχι πάντως σ’ αυτήν που ζούμε εδώ και έξι χρόνια.
Ο πρωθυπουργός στη Βουλή έδωσε σαν κεντρικούς στόχους της κυβέρνησης τρία σημεία αναφοράς: την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, την αναδιάρθρωση του χρέους και τις επενδύσεις.
Είναι απόλυτα σωστό ότι το υπάρχον οικονομικό σύστημα είναι αδύνατο να λειτουργήσει χωρίς «ανοικτές» τις τράπεζες.
Όμως οι τράπεζες είναι «ανοικτές» υπό τρεις προϋποθέσεις : την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων, την συσσώρευση καταθέσεων και την σταθερή αύξηση των δανειακών χορηγήσεων.
Τίποτα από αυτά δεν είναι δυνατό να συμβεί μέσα στους επόμενους μήνες.
Ακόμα και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με τα 25 δις ευρώ του δανείου είναι αδύνατο να κλείσει την «τρύπα» των 200 περίπου δις ευρώ που έχει προκαλέσει στο τραπεζικό σύστημα η απόσυρση των 120 δις καταθέσεων και τα 80 – 100 δις των κόκκινων δανείων.
Για τον λόγο αυτόν άλλωστε είναι αδύνατο να αποσυρθούν τα capital controls ακόμα και αν ολοκληρωθεί η ανακεφαλαιοποίηση μέχρι τον Δεκέμβριο.
Και βέβαια χωρίς “λειτουργικές” τράπεζες και ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων είναι αδύνατο να «τρέξουν» οι επενδύσεις κεφαλαίου που υποσχέθηκε.
Ακόμα περισσότερο η προϋπόθεση της εκκαθάρισης των “κόκκινων δανείων” σαν προαπαιτούμενο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών σημαίνει ένα νέο κύκλο αύξησης της ανεργίας. Και αυτό γιατί η εκκαθάριση του μεγαλύτερου τμήματος των κόκκινων δανείων που είναι τα επιχειρηματικά (πάνω από 65 δισ. ευρω) σημαίνει οτι θα πρέπει να μπούν σε εκκαθάριση οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις που δεν μπορούν να αναχρηματοδοτήσουν τα δάνειά τους και να κλείσουν.
Όσο για το χρέος μάλλον γίνεται περισσότερη συζήτηση από όσο το ίδιο το θέμα θα απαιτούσε.
Όπως είναι γνωστό ήδη, τα προηγούμενα δανειακά προγράμματα περιλαμβάνουν δεκαετή περίοδο χάριτος (εκτός του δανείου του ΔΝΤ).
Με άλλα λόγια η οποιαδήποτε αναδιάρθρωση του χρέους με την μορφή της επιμήκυνσης δεν θα έχει την παραμικρή άμεση επίδραση στον προϋπολογισμό και τις δαπάνες του μέχρι τις αρχές της επόμενης δεκαετίας.
Δηλαδή η περιβόητη αναδιάρθρωση του χρέους με την επιμήκυνσή του δεν θα επιτρέψει ούτε στους φόρους να μειωθούν ούτε στις δημόσιες δαπάνες να αυξηθούν για να χρηματοδοτήσουν όπως υπονόησε ο κ. Τσίπρας την Δευτέρα την ανάκαμψη της οικονομίας.
Η αλήθεια είναι μία, ότι άλλους 20 μήνες σε μια οικονομία η οποία θα συνεχίσει να συρρικνώνεται, με την ανεργία να αυξάνεται και τα πακέτα των δημοσιονομικών μέτρων να οδηγούν σε ολοένα και μεγαλύτερους φόρους που θα πρέπει να βγαίνουν από ένα ολοένα και μικρότερο δημόσιο και ιδιωτικό «εισόδημα», είναι αδύνατο να το υποστεί μια κοινωνία που έψαξε τις προσδοκίες της σε μία “κυβέρνηση της αριστεράς” απογοητεύτηκε από αυτή, αλλά αρνήθηκε να αναζητήσει πολιτική “λύση” στα εφιαλτιά ζόμπι των παραδοσιακών κομμάτων της άρχουσας τάξης.
Η άρχουσα τάξη απελπισμένα… ελπίζει ότι με την παρούσα σύνθεσή της αυτή η Βουλή θα καταφέρει να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα των κοινωνικών και ταξικών αντιδράσεων που έρχονται σαν τσουνάμι από το τρίτο μνημόνιο.
Η πραγματικότητα όμως των αριθμών αλλά και των ταξικών επιλογών δεν δίνει πλέον τέτοια περιθώρια στην κυβέρνηση, όσους εναλλακτικούς υποστηρικτές και αν έχει στη Βουλή, πολύ περισσότερο δεν αφήνει περιθώρια για τους 20 μήνες που ζήτησε ο Τσίπρας και η λυκοσυμμαχία Συριζα – Ανελ.
Γ. Αγγ.
