Την Παρασκευή 27/1 κυκλοφόρησε παγκόσμια η είδηση ότι στην πόλη Yanam της Ινδίας εξαγριωμένοι εργάτες ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον διευθυντή του κεραμοποιείου Regency, K. C. Chandrashekhar, πυρπόλησαν οχήματα της εταιρείας και το ίδιο το εργοστάσιο, αφού το λεηλάτησαν.
Οι εργάτες της Regency Ceramics βρίσκονταν σε απεργία από την 1/1, διεκδικώντας αυξήσεις μισθών, επαναπρόσληψη απολυμένων, ακύρωση των μεταθέσεων απεργών και μονιμοποίηση των συμβασιούχων που έχουν συμπληρώσει δεκαπενταετία. Την Πέμπτη 26/1 ο ηγέτης του εργοστασιακού σωματείου M. S. Murali Mohan συνελήφθη μετά από διαμάχη με την διεύθυνση και ταυτόχρονα απολύθηκε. Αφέθηκε ελεύθερος μετά από μερικές ώρες και το επόμενο πρωί πήγε σε απεργιακή φρουρά για να εμποδίσει την πρωινή βάρδια των απεργοσπαστών.
Δυνάμεις της αστυνομίας επιτέθηκαν με μακριά γκλοπ στους εργάτες τραυματίζοντας πάνω από είκοσι, εκ των οποίων σοβαρά τον Murali. Ο ηγέτης του σωματείου υπέκυψε τελικά στα τραύματά του καθ’ οδόν προς το νοσοκομείο και εκατοντάδες εργάτες και κάτοικοι της περιοχής συγκεντρώθηκαν έξω από το αστυνομικό τμήμα απαιτώντας την σύλληψη των δολοφόνων. Μετά την αδιαφορία των αρχών η συγκέντρωση εξελίχθηκε σε πλήρη εξέγερση, επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας και στις συγκρούσεις που ακολούθησαν οκτώ εργάτες τραυματίστηκαν από αστυνομικά πυρά -δύο βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση- και εκατό συνελήφθησαν. Κατά την διάρκεια αυτών των συγκρούσεων έγινε και η πυρπόληση του εργοστασίου και η επίθεση στον διευθυντή του.
Ενώ όμως ο θάνατος ενός εργοδότη από τα χέρια εργατών δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο στην Ινδία -εξ ου και η ταχύτατη διάδοση της είδησης στον παγκόσμιο αστικό τύπο- οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτόν είναι κομμάτι της καθημερινής πάλης όλων των Ινδών εργατών. Αντίστοιχες απεργίες έχουν γίνει πρόσφατα στην Maruti Suzuki -την μεγαλύτερη αυτοκινητοβιομηχανία της Ινδίας- στην Air India, στις τηλεπικοινωνίες και στα ορυχεία. Η οικονομία της χώρας είναι μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες στον πλανήτη, αλλά τίποτε από αυτήν την ανάπτυξη δεν έχει φτάσει στα χέρια των εργατών. Παρ’ ότι η παγκόσμια κρίση δεν έχει αφήσει ανεπηρέαστη και την Ινδία, οι μεγαλοαστοί της κατάφεραν να αυξήσουν τα κέρδη τους, με 55 από αυτούς να κατέχουν το 1/6 του πλούτου όλης της χώρας. Αντιθέτως, 400 εκατομμύρια Ινδοί ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας. Η περαιτέρω εξαθλίωση των ζωών των Ινδών εργατών, που προκλήθηκε από την κρίση με ταυτόχρονη μείωση μισθών και αύξηση του κόστους ζωής, συνοδεύτηκε από την όξυνση της ταξικής πάλης στην χώρα με ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά προλεταριάτα του κόσμου, ενώ η κυβέρνηση εδώ και δύο χρόνια αρνείται να διεξάγει οποιονδήποτε διάλογο με τις εργατικές οργανώσεις, προτιμώντας κατά κόρον το “επιχείρημα” του αστυνομικού ροπάλου. Η μαινόμενη ταξική πάλη θα κορυφωθεί στις 28/2, για την οποία έχει εξαγγελθεί 24ωρη γενική απεργία από τις έντεκα εργατικές συνομοσπονδίες της Ινδίας. Αναμένεται να παραλύσουν πλήρως η παραγωγή, οι σιδηρόδρομοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια και οι δημόσιες τράπεζες, ενώ η συμμετοχή εκτιμάται ότι θα ξεπεράσει τους 100 εκατομμύρια απεργούς.
Η απεργία αυτή είναι σημαντικότατη όχι μόνο για τους Ινδούς εργάτες, αλλά για το παγκόσμιο εργατικό κίνημα. Είναι ένα πρώτο βήμα για την συνένωση των επί μέρους αγώνων των πολυάριθμων Ινδών εργατών, οι οποίοι μπορούν με το παράδειγμά τους να αφυπνίσουν τους εργάτες σε ολόκληρη την νοτιοανατολική Ασία, που ζουν σε παρόμοιες συνθήκες με τους Ινδούς αδελφούς τους. Είναι απαραίτητο οι Ινδοί εργάτες να ξεπεράσουν όχι μόνο τον οργανωτικό κατακερματισμό τους, αλλά και να υπερβούν τους περιορισμούς που τους θέτουν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, που περιορίζονται σε -απολύτως δίκαια, σαφώς- αιτήματα για αυξήσεις μισθών, ασφάλιση, συντάξεις και εργασιακή μονιμότητα, χωρίς όμως να θέτουν κανένα ζήτημα υπέρβασης του συστήματος που γεννά την υπερεκμετάλλευση που βιώνει το ινδικό προλεταριάτο. Είναι απολύτως αναγκαία η δημιουργία ενός επαναστατικού κόμματος της ινδικής εργατικής τάξης, οργανικό τμήμα μιας επαναστατικής διεθνούς, που θα μπορέσει να ηγηθεί του αγώνα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την θεμελίωση της εργατικής εξουσίας, για την απελευθέρωση όλων των εργατών και της φτωχολογιάς της πόλης και του χωριου. Ο καταρρέων καπιταλισμός δεν έχει απολύτως τίποτε να προσφέρει στους εργάτες. Μόνο αν πάρουν οι ίδιοι την οργάνωση του μέλλοντός τους στα χέρια τους θα μπορέσουν πραγματικά να ζήσουν.
Αγώνας τώρα για επανάσταση και εργατική εξουσία σε ολόκληρη την γη!
Νίκη στο αγωνιζόμενο ινδικό προλεταριάτο!
