ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ
Τελευταία γραμμή άμυνας ενός χρεοκοπημένου καπιταλισμού είναι το κράτος έκτακτης ανάγκης. Κράτος «γυμνής» καταπίεσης και καταστολής, περιστολής δημοκρατικών δικαιωμάτων, κρατικής/παρακρατικής βίας και, τέλος, τρομοκρατίας, φυσικής αλλά και ιδεολογικής.
Στα πλαίσια της τελευταίας και με φόντο το άλυτο κουβάρι της ελληνικής χρεοκοπίας, όλο κι εντείνονται εσχάτως οι ιδεολογικές και πολιτικές επιθέσεις από τα πιο αντιδραστικά κομμάτια του πολιτικού σκηνικού ενάντια στην αριστερά και στο εργατικό κίνημα. Ο Καρατζαφέρης έσυρε τον χορό με τα λεγόμενα περί «κομμουνιστικού κινδύνου», τη σκυτάλη πήρε ο Σαμαράς -ανάμεσα σ’ άλλα- με τις ευθείες απειλές προς το λαό που συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής πως «θα μας βγάλει τις κουκούλες», ενώ από δίπλα οι εκπορνευμένες δημοσιογραφικές πένες στοχοποιούν ολόκληρες λαϊκές συνελεύσεις ως «τρομοκράτες» και διαπομπεύουν συλληφθέντες. Για την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση και την χρεοκοπία της Ελλάδας, για την εξαφάνιση κάθε πρόνοιας και την εξαθλίωση εκατομμυρίων, για την κοινωνική αποδιοργάνωση και την διάλυση του κοινωνικού ιστού, λοιπόν, φταίει η αριστερά –κι ας μην κυβέρνησε ποτέ στα 38 μεταπολιτευτικά χρόνια- και οι λαϊκές διεκδικήσεις, κι όχι η παρακμή του συστήματος… Αυτό προσπαθούν να μας πείσουν με λίγα λόγια στοχοποιώντας την Αριστερά όλο το τελευταίο διάστημα, κι αυτό είναι που θα ενταθεί προσεχώς.
Πρόσφατα, η Γραμματεία Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ διένειμε στα στελέχη της ντοκουμέντο με τίτλο «Οι ευθύνες της αριστεράς», στο οποίο αναφέρεται: «…εξανάγκασε (σ.σ. η αριστερά εννοείται) με στοχευμένες κινητοποιήσεις και μαξιμαλιστικές θέσεις μεγάλες και μικρότερες επιχειρήσεις να βάλουν “λουκέτο”, καταδικάζοντας στην ανεργία χιλιάδες εργαζόμενους. Αναφέρουμε για παράδειγμα ότι στις αρχές της 10ετίας του 1990, Pirelli και Goodyear αποχώρησαν από την Ελλάδα, επειδή τα συνδικάτα δεν δέχθηκαν τη μείωση του προσωπικού κατά 10%. Μέχρι τότε, το 80% των ελαστικών αυτοκινήτων κατασκευαζόταν στην Ελλάδα και γίνονταν και εξαγωγές, ενώ σήμερα εισάγονται όλα…»
Το τι έγινε τελικά με την Pirelli και με τα ψεύδη που αραδιάζονται, είναι ένα θέμα που θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε ένα ξεχωριστό άρθρο, μαζί με συνολικά στοιχεία για την αποβιομηχάνιση της Ελλάδας αλλά και την πορεία της παγκόσμιας κρίσης γενικά. Επί του παρόντος όμως, έχει ενδιαφέρον να αποκαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο το δεξιό κόμμα προσπαθεί να δείξει με το δάχτυλο την αριστερά ως τον ένοχο για την σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομικής κατάρρευσης: αυτοί που καταχράστηκαν εκατομμύρια, που ακολούθησαν πιστά τις επιταγές του κεφαλαίου που μας έριξαν στο βάλτο, λένε πως φταίνε γι’ αυτό οι διεκδικήσεις των εργατών για αξιοπρεπείς όρους εργασίας! Η δεξιά «προσέχει για να έχει»: με τόσους εργατικούς αγώνες να ξεσπούν καθημερινά σε κάθε κλάδο με όρους ολικής κι αδιαπραγμάτευτης ρήξης με την εργοδοσία, και με τόσους άλλους να αναμένονται σε κάθε γωνιά της χώρας όσο προχωρά η κρίση, στρώνει το έδαφος για να «δείξει» τον ένοχο. Μήπως, ένας τέτοιος αγώνας, ορόσημο για εμάς – φόβητρο γι’ αυτούς, δεν είναι κι αυτός της Χαλυβουργίας;
Αλλά δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι το παράδειγμα της Pirelli «παίζει» πολύ τώρα τελευταία. Ο νεοδημοκρατικός λόγος δανείζεται επιχειρηματολογία από τον νεοναζιστικό-χρυσαυγίτικο λόγο, όταν πρόσφατα (πριν τις ψευτο-επιθέσεις φιλίας) έβγαζαν ανακοινώσεις ενάντια στην απεργία των Χαλυβουργών, παρομοιάζοντας την με την Pirelli. Φαίνεται πως στην φαιογάλαζη πολυκατοικία έχουν κοινόχρηστα επιχειρήματα. Έτσι λοιπόν, όλοι μαζί εν χορώ, φροντίζουν να μας προειδοποιήσουν εκ των προτέρων, πως οτιδήποτε συμβεί στον «καημένο κύριο» Μάνεση (και στο κάθε αφεντικό), φταίχτες θα είναι οι αδιάλλακτοι εργάτες που τολμούν να ζητούν πλήρες ωράριο και επαναπρόσληψη των 93 απολυμένων!
Τα λασπολογικά ΜΜΕ και η αναγκαία απάντηση της εργατικής τάξης
Με μια αδιόρατη χαρά να αχνοφαίνεται ανάμεσα σε κάθε συλλαβή του άρθρου του, ο συντάκτης του Βήματος το Σάββατο 24/3, μας «πληροφορεί» για την «διαφαινόμενη» διάσπαση του μετώπου των Χαλυβουργών. Περιχαρής, κάνει λόγο για 77 εργάτες από τους 400, οι οποίοι διεκδικούν το «δικαίωμα στην εργασία» ενάντια στην απεργία, καταγγέλλουν γενικώς κι αορίστως τις διαδικασίες, και τελικά στέλνουν εξώδικα στο σωματείο. Φυσικά, από τους «77», οι 74 μάλλον χάθηκαν στο δρόμο, διότι το εξώδικο έχει την υπογραφή μόνο τριών, ενώ και το ίδιο το Βήμα που έχει σηκώσει τη σταυροφορία ενάντια στην απεργία, βρέθηκε μόνο με 8 όλα κι όλα ονόματα διαφωνούντων που φρόντισε να τονίσει επαρκώς μήπως και φανούν περισσότεροι. Ακολουθούν φυσικά συγκρίσεις με τους Χαλυβουργούς του Βόλου που «τι καλά» που υποτάχθηκαν προ 6μήνου και σήμερα δουλεύουν οκτάωρο (επειδή έχουν αναλάβει παραγγελίες του ανενεργού Ασπρόπυργου βέβαια) όπως υποσχέθηκε ο «κύριος» Μάνεσης, αναφορές σε τραμπουκισμούς και προπηλακισμούς απεργών σε απεργοσπάστες, δηλώσεις μετάνοιας, μέχρι και φαιδρότητες απείρου κάλλους: για να βρει κι ένα αριστερό-εργατικό άλλοθι στα γραφόμενά του, ο συντάκτης αναφέρεται σε κάποιους μυστηριώδεις «παλαιότερους συνδικαλιστές» που γενικώς κι αορίστως «σχολιάζουν» (προφανώς σε ιδιωτική τους συζήτηση): «…ακόμη και ο Λένιν είχε αναγκασθεί να προβεί σε συμβιβασμούς προκειμένου να σώσει τον απώτερο στόχο που είχε, ενώ οι νεότεροι «νεολενινιστές» οδηγούν το καράβι της απεργίας στα βράχια.» Αστειότητες ενός κονδυλοφόρου, ανάξιες σχολιασμού… Το μόνο που ξεχνά ν’ αναφέρει ο αρθρογράφος είναι πως οι αποφάσεις για τις απεργίες λαμβάνονται κατά βάση σύμφωνα με τους όρους της εργατικής δημοκρατίας, και είτε 7 είτε 77 στους 400, οι διαφωνούντες μπορούν ελεύθερα να παλέψουν στις Γενικές Συνελεύσεις για να πείσουν το Σώμα για τις απεργοσπαστικές τους θέσεις.
Είναι δεδομένο: από εδώ και μπρος, όπως ήδη έχει αρχίσει να διαφαίνεται, οποιοσδήποτε τολμά να κινείται πέρα από τα προκαθορισμένα πλαίσια, δεν θα δέχεται απλά την φυσική καταστολή και βία, αλλά θα μπαίνει στη γωνιά και θα στοχοποιείται ως αδιάλλακτος κι ως, τελικά, υπαίτιος για τη δυστυχία όλου του λαού. Αν αύριο, υποθετικά, η ζήτηση στα προϊόντα του Μάνεση πέσει κάθετα κι αναγκαστεί σε λουκέτο, δεν θα φταίει η κρίση στην αγορά, αλλά οι απεργοί στο εργοστάσιό του. Κάθε λογής κοινωνικός αυτοματισμός θα ενεργοποιηθεί εγείροντας τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά για να χτυπηθούν τα πιο συνειδητά κι αγωνιστικά κομμάτια της εργατικής τάξης. Λογική, που αν την τραβήξει κάποιος ως το τέρμα της, οδηγεί στις πιο σκοτεινές στιγμές που έζησε ο 20ος αιώνας. Και η Χαλυβουργία, ένας αγώνας στον αντίποδα της δικής τους λογικής και συμφερόντων, είναι ένας αγώνας που τους «πονά» και «ενοχλεί» πάρα πολύ, κάθε μέρα που περνά και αυτός συνεχίζεται. Είναι το «κακό παράδειγμα» που για να το πατάξουν έχουν ενεργοποιηθεί και συνασπιστεί όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις, από τα αστικά πολιτικά κόμματα, τους παρακρατικούς φασίστες, μέχρι και τους «επίσημους» κονδυλοφόρους της μπουρζουαζίας.
Ο αποτελεσματικότερος τρόπος όμως για να κλείσει κάποιος το στόμα σε έναν κονδυλοφόρο που λασπολογεί ένα αγώνα, είναι να οδηγήσει τον αγώνα και τον κόπο των αγωνιστών στη δικαίωση. Και η δικαίωση έρχεται μόνο μέσα από την νίκη του. Και η νίκη στην απεργία διαρκείας, όπως έχει γραφτεί ουκ ολίγες φορές και στη ΝΠ, θα έρθει μέσα από τη γενίκευσή του, μέσα από την οργάνωσή του σε ένα ανώτερο επίπεδο και μέσα από την ικανότητά του να εξαπλωθεί σε κάθε εργασιακό χώρο βάζοντας τα ζητήματα στη πραγματική τους διάσταση: δεν είναι ένας αγώνας απλά ανάμεσα στους Χαλυβουργούς και στον Μάνεση, είναι ένας υπέρ πάντων αγώνας της Εργασίας ενάντια στο Κεφάλαιο. Η αναγκαία αυτή συνθήκη που ανοίγει το δρόμο της νίκης θα αφαιρέσει κάθε έδαφος από τον κάθε λασπολόγο που επικαλείται τριγμούς και διασπάσεις, εκμεταλλευόμενος πιθανή κούραση και στασιμότητα μέρους των απεργών.
Η δική μας «τελευταία γραμμή άμυνας» απέναντι στην χρεοκοπία, απέναντι στις επιθέσεις σε ζωή κι αξιοπρέπεια, απέναντι στην ιδεολογική τρομοκρατία που εξαπολύεται από παντού, δεν είναι άλλη από την ίδια την ολομέτωπη επίθεσή μας, με αποκλειστικό τελικό ορίζοντα την απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών.
Κώστας Απ.
