ΑΓΩΝΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ!
Το φράγμα των 50 ημερών απεργίας δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τους αποφασισμένους Χαλυβουργούς, που το ξεπέρασαν με βήμα ταχύ και σίγουρο.
Οι 400 ηρωικοί εργάτες που σηκώνουν στην πλάτη τους ολόκληρη την εργατική τάξη, από τις 31 Οκτώβρη και δώθε, αρνούμενοι να συμβιβαστούν με την εργασία-λάστιχο, τις απολύσεις και την ανεργία, με την τρομοκρατία του αφεντικού Μάνεση και με τις «διαιτητικές» κοροϊδίες της τάχα ουδέτερης κυβέρνησης και του Κουτρουμάνη, δείχνουν τον δρόμο που πρέπει να τραβήξει όλη η εργατιά: αγώνας διαρκείας σε σύγκρουση με όλους, με μόνο αποδεκτό ορίζοντα την νίκη.
Το στήριγμα των χαλυβουργών, χωρίς το οποίο ίσως να μην είχαν καταφέρει να φτάσουν μέχρι εδώ, είναι οι χιλιάδες αλληλέγγυοι σε όλη την χώρα κι ακόμη παραέξω, εργαζόμενοι κι άνεργοι, που στέλνουν υλική βοήθεια, καταθέτουν ψηφίσματα, οργανώνουν εκδηλώσεις όλων των ειδών, δίνοντας κουράγιο και βοηθώντας στη νίκη της απεργίας διαρκείας.
Σε καθημερινή βάση σε κάθε γωνιά της Ελλάδας η ταξική αλληλεγγύη παίρνει σάρκα και οστά μέσα από σειρά πολύμορφων εκδηλώσεων, από μοτοπορείες, αυτοκινητοπομπές, συναυλίες (σαν κι αυτή που παρά την βαριά βροχή γέμισε με χιλιάδες την Χαλυβουργία το απόγευμα της Τετάρτης 21/12, κάτω από τους ήχους γνωστών ονομάτων της μουσικής), μέχρι… απαλλοτριώσεις super market από ομάδες αναρχικών αλληλέγγυων με σκοπό την αποστολή των αγαθών στις οικογένειες των απεργών.
Σημαντικός σταθμός σε αυτή τη διαδικασία ήταν και η απεργία που παρέλυσε κάθε χώρο δουλειάς στο Θριάσιο πεδίο την Τρίτη 13/12. Με απόφαση του Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας κάθε σωματείο της βιομηχανικής περιοχής του Θριασίου, «κατέβασε διακόπτες» τασσόμενο δίπλα στους εργάτες της Χαλυβουργίας. Δεν έλειψαν, δυστυχώς, οι θλιβερές προσπάθειες των εξωνημένων πασοκικών ηγεσιών να υπονομεύσουν την απεργία, κηρύσσοντας στους χώρους δουλειάς τους απλές στάσεις εργασίας αντί για 24ωρη απεργία. Οι αρνητικές εξαιρέσεις ήταν τα σωματεία των ΕΛΠΕ, ΕΒΟ – ΠΥΡΚΑΛ, ΒΙΒΕΧΡΩΜ, όπως κι η τοπική ΕΛΜΕ, παρά την αρχική της δέσμευση για συμμετοχή στην απεργία. Το σαμποτάζ όμως δεν έπιασε κι η απεργία ήταν επιτυχής, συνδυαζόμενη και με μια πορεία εκατοντάδων εργατών και αλληλέγγυων στους δρόμους της Ελευσίνας, καταλήγοντας στο κτίριο της Περιφέρειας. Το Σάββατο 17/12 χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας σε πορεία αλληλεγγύης στον αγώνα της Χαλυβουργίας, με κεφαλή το μπλοκ των απεργών, και καταλήγοντας στη Βουλή.
Μια εβδομάδα μετά την απεργία του Θριασίου και 51η ημέρα της απεργίας, την Τετάρτη 21 Δεκέμβρη, εκατοντάδες εργαζόμενοι και νεολαίοι είχαν κλείσει από τις 11 π.μ. την οδό Πειραιώς στο ύψος του Υπουργείου Εργασίας, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των απεργών της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» και παρέμειναν στο οδόστρωμα για 5 ώρες περίπου φωνάζοντας συνθήματα, όσο συνεχιζόταν η συνάντηση των απεργών με την εργοδοσία. Οι προσδοκίες που δημιουργήθηκαν τις προηγούμενες μέρες για υποχώρηση της εργοδοσίας στα δύο αιτήματα της απεργίας (μη εφαρμογή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων με μείωση ωραρίου και επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων της «Ελληνικής Χαλυβουργίας») έσβηναν καθώς οι ώρες περνούσαν χωρίς αποτέλεσμα.
Στις 4 μ.μ. περίπου ο πρόεδρος του Σωματείου εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία» βγήκε από το Υπουργείο Εργασίας μαζί με το υπόλοιπο Δ.Σ. και ξεκαθάρισε δύο πράγματα:
1. Η συνάντηση οδηγήθηκε σε αδιέξοδο με την εργοδοσία να μην δέχεται το αίτημα για άμεση επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και
2. Η απεργία συνεχίζεται μέχρι την νίκη.
Η έκφραση πίκρας και απογοήτευσης έδωσε αμέσως την θέση στην οργή και την αποφασιστικότητα που εκφράστηκε με συνθήματα για την συνέχιση του αγώνα με τα οποία οι συγκεντρωμένοι έξω από το Υπουργείο Εργασίας απεργοί χαλυβουργοί, εργαζόμενοι από διάφορους κλάδους που ήρθαν να συμπαρασταθούν και νεολαίοι, υποδέχτηκαν την ανακοίνωση του προέδρου του Σωματείου.
Την επόμενη μέρα το πρωΐ, Πέμπτη 22 Δεκέμβρη, η συνέλευση των απεργών ομόφωνα αποφάσισε: ούτε βήμα πίσω. Δεν υπάρχει επιστροφή χωρίς επαναπρόσληψη των απολυμένων, συνέχιση της απεργίας.
Ο ηρωικός αγώνας των χαλυβουργών πήρε διαστάσεις που ξεπερνάνε το εργοστάσιο και έγινε ένα πανελλαδικό σύμβολο αγώνα ενάντια στο μνημόνιο, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις και τις απολύσεις. Μπροστά στην πύλη της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» οι αποφασισμένοι εργάτες δεν φρουρούν μόνο την απεργία τους αλλά και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης στην χώρα μας. Κι αυτό γιατί η απεργία της Χαλυβουργίας δεν είναι απλά «άλλο ένα» μέτωπο σε ένα μεμονωμένο εργασιακό χώρο, αλλά ένας αγώνας κεντρικής και βαρύνουσας σημασίας για την ταξική μας υπόθεση. Είναι ένας αγώνας του βιομηχανικού προλεταριάτου αυτής της χώρας, του κατεξοχήν “πυρήνα” της εργατικής τάξης, που μέσα στα εργοστάσια και στη φωτιά παράγει αμύθητες υπεραξίες για τα αφεντικά.
Είναι ένας αγώνας που ήδη έχει καταγραφεί στο πάνθεον των μεγάλων ταξικών αναμετρήσεων, έχοντας μια διάρκεια που αποτελεί ρεκόρ δεκαετιών. Είναι ένας αγώνας που την στιγμή που καταρρέει η κεφαλαιοκρατία, επαναφέρει το μόνο πραγματικό δίλημμα: ή αυτοί ή εμείς. Μέση λύση δεν μπορεί να υπάρξει.
Γι’ αυτό σε κάθε εργοστάσιο σήμερα, σε κάθε χώρο εργασίας πάλλεται η καρδιά των εργαζόμενων για τον υπέροχο αγώνα που δίνεται για όλη την τάξη στον Ασπρόπυργο, στο κάτεργο του Μάνεση. Σ’ αυτό το καμίνι της αλληλεγγύης θα λειώσει η αλαζονεία του “αφεντικού” όπως λειώνει το σίδερο στο καμίνι του εργοστασίου.
Αυτή την φωτιά πρέπει να δυναμώσουμε με πείσμα και αυταπάρνηση μέχρι την νίκη.
