Η αποστολή των εκπαιδευτικών σωματείων ξεκίνησε από την Αθήνα την Τρίτη 8 Μαΐου και επέστρεψε το Σάββατο 12 Μαΐου. Για 5 μέρες βρεθήκαμε στη μαρτυρική Παλαιστίνη, σε πόλεις που γνωρίσαμε μέσα από τη δεύτερη ιντιφάντα, το 2000.

Το μεσημέρι συναντηθήκαμε με τον υπουργό παιδείας της παλαιστινιακής κυβέρνησης, Sabri Saidam και μέλη της Ένωσης Παλαιστινίων Δασκάλων (GUPT). Eνημερωθήκαμε για την κατάσταση του εκπαιδευτικού συστήματος, τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν, την ελλιπή υλικοτεχνική υποδομή, τα εμπόδια που βάζει το Ισραήλ και ο ισραηλινός στρατός στην εκπαίδευση των παλαιστινίων.

Η περίπτωση της Ahed Tamimi

Η δεκαεξάχρονη, σύμβολο του παλαιστινιακού αγώνα, το τελευταίο εξάμηνο, με τη στάση της απέναντι στα στρατεύματα κατοχής του ισραηλινού στρατού. Καταδικάστηκε μαζί με τη μητέρα της σε φυλάκιση 8 μηνών και χρηματικό πρόστιμο. Οι Παλαιστίνιοι συνάδελφοι μάς πρότειναν να επισκεφθούμε το σπίτι της, στο χωριό Nabi-Saleh. Φτάνοντας, η ματιά μας πέφτει σε ένα κατασκοπευτικό μπαλόνι με κάμερες και μικρόφωνα πάνω από τα κεφάλια μας. Για να ελέγχει κάθε κίνηση των κατοίκων του χωριού… μας εξηγούν.

Αρχικά το λόγο πήρε ο πατέρας της Άχεντ, Μπάσεντ αλ-Ταμίμι, κάνοντας μια βαθιά πολιτική και ιδεολογική ανάλυση, θέτοντας το θέμα της ισραηλινής κατοχής ως βασικού εκφραστή της καπιταλιστικής κυριαρχίας στην περιοχή, όπου διαδραματίζει ταυτόχρονα το ρόλο του χωροφύλακα. Εξηγεί πως ο αγώνας τους είναι κομμάτι του ευρύτερου αντι-ιμπεριαλιστικού αγώνα. Θέτει, επίσης, ξεκάθαρα το θέμα της παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού και τονίζει ότι εφόσον οι καπιταλιστές συνεργάζονται και συμμαχούν έτσι και εμείς, οι λαοί, επιβάλλεται να κάνουμε ακριβώς το ίδιο – να συμμαχήσουμε απέναντί τους. Λέει ότι η κρίση της Ελλάδας είναι η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος – εκεί η κατοχή είναι στρατιωτική, ενώ εδώ είναι οικονομικού τύπου. Για τη στάση της Παλαιστινιακής Αρχής είναι καυστικός και την παρομοιάζει με τη γαλλική κυβέρνηση του Βισύ στην κατοχή και τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Έχει, άλλωστε, διατυπώσει τη διαφωνία του από το 1993 με τη συμφωνία του Όσλο, κάτι που τον οδήγησε να φύγει από την Φατάχ και να ακολουθήσει μια ριζοσπαστική πολιτική άποψη και πρακτική απέναντι στην στρατιωτική κατοχή του Ισραήλ.

Στο τέλος πήρε το λόγο η 12χρονη Janna Jihad, η νεότερη δημοσιογράφος στον κόσμο, όπως μας είπε. Η Janna καλύπτει δημοσιογραφικά, μέσω των social media, τον αγώνα του παλαιστινιακού λαού. Τη δουλειά αυτή την έκανε η φυλακισμένη Άχεντ. Τώρα την κάνει η ίδια. Διατηρεί σελίδα στο Facebook με το όνομά της και καλύπτει τον αγώνα τους. Η Janna, με απόλυτη ηρεμία και καθαρό βλέμμα μας μίλησε για τον αγώνα τους και τη συμμετοχή των παιδιών, για το δικαίωμά τους στη ζωή και στη μόρφωση, που τους στερεί το ισραηλινό κράτος, για τις καθημερινές δυσκολίες στην πρόσβασή τους στο σχολείο, για τους ελέγχους και τους εξευτελισμούς που υφίστανται από το ισραηλινό στρατό, για την οικογένειά της. Απηύθυνε έκκληση στους εκπαιδευτικούς όλου του κόσμου να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στον αγώνα τους.

Η επίσκεψή μας στο σχολείο που γκρέμισαν στη Ζanuta και σε αυτό που λειτουργεί στο Ramadin.

Πρόκειται για δύο καταυλισμούς Βεδουΐνων που έχουν εκτοπιστεί σε αυτήν την άγονη και ορεινή περιοχή. Πριν τα εκπαιδευτικά σωματεία από την Ελλάδα χτίσουν αυτά τα σχολεία, τα παιδιά για να πάνε σχολείο έπρεπε να διανύσουν τουλάχιστον 12 χιλιόμετρα κάθε μέρα, πήγαινε-έλα, σε ένα χωματόδρομο κακοτράχαλο και επικίνδυνο, περνώντας από τον εξευτελιστικό έλεγχο του ισραηλινού στρατού, δυο και τρεις φορές.

Στο πρώτο σχολείο στη Zanuta, το οποίο γκρέμισε ο Ισραηλινός στρατός, η συναισθηματική φόρτιση είναι έντονη. Μας υποδέχονται η δασκάλα, τα παιδιά και οι κάτοικοι του καταυλισμού. Τα παιδιά δεν χαμογελούν. Τα πρόσωπά τους ήταν φοβισμένα και δύσπιστα. Οι μπουλντόζες τους έκλεψαν το χαμόγελο. Τώρα πια κάνουν μάθημα στα ερείπια του σχολείου, κάτω από τον ήλιο ή τη βροχή, κάτω από άθλιες και αντίξοες συνθήκες. Το σχολείο αυτό, που εγκαινιάστηκε στις 26 Μαρτίου του 2018, το γκρέμισαν οι γείτονες έποικοι με την βοήθεια του στρατού και των μηχανημάτων του, στις 9 Απριλίου. Μοιράσαμε ζωγραφιές των μαθητών μας από την Ελλάδα, σχεδιάσαμε στα βιβλία τους καρδιές και σύμβολα της ειρήνης, χαρίσαμε λίγα κουτιά μαρκαδόρους και μερικά μολύβια. Τα όπλα της αποστολής μας.

Στη συνέχεια μεταβήκαμε στο δεύτερο σχολείο που χτίστηκε με τα χρήματα της καμπάνιας των εκπαιδευτικών σωματείων “Ένα σχολείο για τη Γάζα», στο χωριό Ramadin. Βρίσκεται ευτυχώς σώο και αβλαβές, με τα παιδιά και τους δασκάλους στις τάξεις. Τα πρόσωπα των παιδιών πιο χαρούμενα και καλοδιάθετα σε αντίθεση με αυτά στη Zanuta.

Και στα δύο σχολεία φοιτούν περίπου 85 μαθητές και μαθήτριες που μαζί με τις δασκάλες τους είναι αποφασισμένοι να συνεχίζουν να υπερασπίζονται το σχολείο τους και το δικαίωμά τους στη μόρφωση. Κι εμείς είμαστε αποφασισμένοι να στηρίξουμε την προσπάθειά τους.

Το έγκλημα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ – Ισραήλ ενάντια στον Παλαιστινιακό λαό συνεχίζεται. Η απόφαση των ΗΠΑ να αναγνωρίσουν την Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του Ισραήλ και να μεταφέρουν εκεί την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ, όπως και η διαχρονική στάση της ΕΕ, που εξισώνει τον θύτη με το θύμα, στρώνει το έδαφος για το νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα. Με αυτήν την πλευρά και τακτική συντάσσεται και η ελληνική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ αφού το νέο αναβαθμισμένο δόγμα συνεργασίας στη Μεσόγειο περιλαμβάνει, εκτός από το φασιστικό καθεστώς στην Αίγυπτο, και την Κύπρο και το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Τακτική και πολιτική που λέει «είμαι(;) με τους Παλαιστίνιους αλλά κάνω μπίζνες με το Ισραήλ» καθορίζοντας τις ΑΟΖ εκμετάλλευσης των υποθαλάσσιων υδρογονανθράκων από κοινού με τους άλλους δύο συνεταίρους. Την ώρα που η αποστολή μας βρισκόταν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη εκφράζοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη των εκπαιδευτικών της Ελλάδας, οι πρωθυπουργοί Ελλάδας – Κύπρου – Ισραήλ, Τσίπρας-Αναστασιάδης-Νετανιάχου, συναντούνταν στην Κύπρο και καθόριζαν τον τρόπο εκμετάλλευσης των υδογροναθράκων στην ανατολική Μεσόγειο. Μια πολιτική άκρως υπονομευτική και ενάντια στον αγώνα των Παλαιστινίων για γη και ελευθερία.

Η στάση της ελληνικής κυβέρνησης και της διεθνούς κοινότητας

Η θέση της ελληνικής κυβέρνησης για όλα αυτά που γίνονται το τελευταίο διάστημα στη Γάζα, για τη βίαιη καταστολή των ειρηνικών διαδηλώσεων των παλαιστίνιων με 110 νεκρούς και 10.000 τραυματίες, όπως και για την επέκταση των εποικισμών τα τελευταία χρόνια, και το γκρέμισμα παλαιστινιακών σπιτιών, σχολείων, υποδομών, είναι ξακάθαρη.

Συντάσσεται με την ΕΕ και τις δυτικές χώρες που ακολουθούν πολιτική ίσων αποστάσεων, κάτι το οποίο μεταφράζεται σε στήριξη προς το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ. Σε αυτό το μήκος κύματος οι δηλώσεις Κοτζιά για δυσανάλογη(sic) χρήσης βίας από το Ισραήλ και έκκληση στη ΧΑΜΑΣ να μην υποκινεί βίαιες διαδηλώσεις, αλλά και η έκφραση συναισθήματος αποτροπιασμού και φρίκης από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο. Αυτά με αφορμή την σφαγή Παλαιστίνιων τη Δευτέρα 14/5/2018 στη Γάζα…

Τεράστια ευθύνη έχει και το Ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο στην Ιερουσαλήμ το οποίο κατέχει το 38% των εκτάσεων γης στην Παλαιστίνη, και το οποίο εκχωρεί (πουλά ή μισθώνει μακροχρόνια εκτάσεις – γαίες στους ισραηλινούς). Πρόκειται για εκτάσεις που του έχουν παραχωρηθεί ως κληροδοτήματα από Παλαιστίνιους ορθόδοξους χριστιανούς. Είναι χαρακτηριστικό το σκάνδαλο πριν μερικά χρόνια με τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Ειρηναίο.

Υπάρχει ελπίδα για την Παλαιστίνη; Κι αν ναι, πού βρίσκεται;

Θα καταφέρει αυτός ο λαός να αποτινάξει εφτά δεκαετίες κατοχής; Εφτά δεκαετίες εκτοπίσεων, μαζικών διωγμών, φυλακίσεων και βασανιστηρίων. Εφτά δεκαετίες δολοφονιών και συστηματικής εθνοκάθαρσης. Μπορεί αυτός ο αγώνας να νικήσει και o παλαιστινιακός λαός να ζήσει λεύτερος στη γη του; Είναι κάποια ερωτήματα που πάντα μας απασχολούσαν ωστόσο έγιναν εντονότερα από τη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας στη Ραμάλα.

Ναι μεν η καμπάνια των εκπαιδευτικών σωματείων «Ένα σχολείο για τη Γάζα» είχε άλλο στόχο (τον οποίο σε μεγάλο βαθμό πέτυχε) ωστόσο δεν θα μπορούσαμε να μη διερευνήσουμε την πολιτική κατάσταση στην Παλαιστίνη. Το ισραηλινό κράτος (ι.κ. στο εξής) από το 2000, οπότε και ξέσπασε η δεύτερη Ιντιφάντα, ακολουθεί μια επιθετική πολιτική εξόντωσης των Παλαιστινίων. Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί στα 70 χρόνια κατοχής ενώ οι σακετεμένοι και ακρωτηριασμένοι δε μετρούνται πλέον. Το μακελειό των τελευταίων έξι εβδομάδων στη Γάζα μετρά 110 νεκρούς και 10.000 τραυματίες.

Η Παλαιστινιακή αρχή και η PLO φαίνεται να μην μπορούν να ελέγξουν τους εκτοπισμούς των Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη και τους εποικισμούς των ισραηλινών. Από την άλλη φαίνεται να μη θέλουν να έρθουν σε συνεννόηση με τη ΧΑΜΑΣ. Αυτό σε συνδυασμό με την τεράστια οικοδομική δραστηριότητα στη Ραμάλα, στη Χεβρώνα και στις μεγάλες πόλεις της Δ. Όχθης μας βάζει σε ακόμα περισσότερες σκέψεις.

Μήπως η Παλαιστινιακή αρχή και κατ’ επέκταση η PLO και οι οργανώσεις της έχουν αποφασίσει να περιοριστούν και να υπερασπιστούν τα μεγάλα αστικά κέντρα της Δ. Όχθης; Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο τότε σίγουρα πρόκειται για την αρχή του τέλους του παλαιστινιακού αγώνα όπως τον γνωρίσαμε και μας ενέπνευσε τις προηγούμενες δεκαετίες.