Κυριακή 23:45, στο τελευταίο βραδυνό δρομολόγιο λεωφορείου:
Μια παρέα 3 νεολαίων συζητάει υψηλόφωνα. Δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις να ακούσεις, η συζήτησή τους εισβάλλει στη σιωπή και στις σκέψεις σου.
“(Α) – Άκουγες πως ούρλιαζε ο πακιστανός όταν τον χτύπαγα;… Σαν ζώο.. –πρέπει να είμασταν 60 άτομα μαζί με τους αυτόνομους..! (μιλώντας ο νεαρός, με ενθουσιασμό, αναφερόμενος στην συγκέντρωση των φασιστών για τα Ίμια, το Σάββατο 28/01).
(Β) – το τατουάζ πότε θα το «χτυπήσεις» ;
(Α) – Θα το σχεδιάσω πρώτα στο χαρτί. Θέλει ακρίβεια. Να σχεδιάσω ίσια και τα 4 σημεία της σβάστικας…
(Β) – και από τον στρατό πότε ξεμπερδεύεις;
(Α) – Το καλοκαίρι αλλά ρε Βασίλη θα πάω μόνιμος. Θα μάθω να πολεμάω και να σκοτώνω. Αλβανούς, πακιστανούς..να μην χρειάζομαι τον κάθε Θανάση να με εκπαιδεύει…Ξέρεις, ντράπηκα εχθές που μου έδειχνε πώς να του σπάσω τα δόντια του μαύρου…(…)
(Γ) – Θυμάστε τον καθηγητή τις προάλλες πως φώναζε ότι είμαστε φασίστες, όταν σπάγαμε τα θρανία. Καλά, δεν ξέρει τίποτα..”
Και οι 3 γέλαγαν προκλητικά μέσα στο λεωφορείο, γεματή αυτοπεποίθηση, ανίκητοι, τιμωροί χωρίς αναστολές. Γέλαγαν κατάμουτρα σε εμάς, ‘φτύνοντας μίσος’ προς την κοινωνία.
Και εμείς, οι υπόλοιποι επιβάτες τι κάναμε?
Σκεφτόμασταν ότι ευτυχώς δεν είναι φίλοι μας, ότι αυτοί δεν είναι τα παιδιά μας. Και ήμασταν χαρούμενοι…Περιμέναμε να κατέβουν από το λεωφορείο, να απομακρυνθούν από τον μικρόκοσμο μας και να κρυφτούν στα υπόγεια και να μην τους ξανασυναντήσουμε…
Όμως, αυτά τα λυκειόπαιδα, είναι οι γιοι κάποιου, είναι οι δικοί μας φίλοι, οι δικοί μας συμμαθητές και γείτονες και είναι εδώ.
Σήμερα, ο φασισμός δεν ‘αγγγίζει’ την εργατική τάξη, μιας και η συστημική κατάρρευση και η εργασιακή δουλεία που μας επιβάλλουν, είναι και Ελλήνων αφεντικών έργο. Ωστόσο, ο δηλητηριώδης φασιστικός παραλογισμός βρίσκει χαραμάδα και μπαίνει στις ζωές των νέων.
Στους νεολαίους, που πάντα έχουν την ανάγκη να ξεχωρίζουν, να είναι σε μία ομάδα, να επιδεικνύονται σαν νικητές και να θάβουν κάθε τους αδυναμία. Η νεανική τους ορμή ψάχνει να εκφραστεί. Τώρα που πνίγονται από όλους και από όλα, πόσο εύκολο βρίσκουν αυτή την έκφραση, στην βία της επιβολής, στην αντίληψη της ανωτερότητας (πάντα της ελληνικής).
Το δηλητήριο του φασισμού περνά σε αυτούς γιατί εμείς το αφήσαμε!!
Κάθε στιγμή, οποιαδήποτε ώρα, χτυπάμε κάθε μορφή του.
Δεν θέλουμε κανέναν φίλο φασίστα στην παρέα μας !
Κανέναν συνεπιβάτη στα λεωφορεία !
Κανέναν γείτονα χαφιέ και ματατζή !
Κανέναν συγγενή τοκογλύφο και μαυραγορίτη !
Όλοι αυτοί υπάρχουν και ευημερούν από την δική μας δυστυχία !
Τους Διαπομπεύουμε ! Τους Απομονώνουμε ! Τους τσακίζουμε !
Ας νοιώσουν λοιπόν τη δύναμη της τάξης μας με τον κοινωνικό τους αποκλεισμό.
Και αυτά τα παράσιτα που δεν καταλαβαίνουν…ΑΣ ΝΟΙΩΣΟΥΝ ΤΗ ΒΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ !!!
Και ας δούμε ποιος θα επικρατήσει !…
