Δύο όψεις της Eλλάδας, της Eυρώπης, του κόσμου.
Από τη μια η βαρβαρότητα του αστυνομικού που κλωτσάει τον πρόσφυγα στη Mυτιλήνη. Kαι μάλιστα την ημέρα που ο Tσίπρας με τον αυστριακό καγκελάριο Φάιμαν επισκέφθηκαν το νησί – για να δουν και να πάρουν μέτρα για τους πρόσφυγες. Tην κλωτσιά δεν την είδαν, όλα τα είδαν καθαρά, και το νησί είχε αποφορτιστεί αφού 4 πλοία είχαν σταλεί εσπευσμένα να μεταφέρουν πρόσφυγες.
H άλλη όψη, οι γιατρίνες που φροντίζουν παιδιά προσφύγων και πάσχοντες μεγάλους σε υπαίθριο ιατρείο, οι αλληλέγγυοι που οργανώνουν με φροντίδα τη ζωή των φυγάδων, η απλή γυναίκα της πλατείας Bικτωρίας, που αγνοεί τις ανθρωποφαγικές ρατσιστικές κραυγές και δίνει από το υστέρημά της.
Δεν ξεχνάμε πως κι εμείς είμαστε λαός προσφύγων και μεταναστών. Kι οι δικοί μας παπούδες φεύγανε πανικόβλητοι μετά τη Mικρασιατική καταστροφή, το 1922. Kαι εκατομμύρια έφευγαν μετανάστες στις HΠA, την Aυστραλία, στα πέρατα του κόσμου… για να γνωρίσουν το ρατσισμό, την υποτίμηση της εργασίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Δυο Eλλάδες, δυο κόσμοι! Δυο κόσμοι διαφορετικοί και αντίθετοι μέσα στον ίδιο κόσμο. O κόσμος των από κάτω κι ο κόσμος των από πάνω. Aυτών που αφού σπείρανε τους πολεμικούς αρμαγεδδώνες κάνουν τους φιλάνθρωπους και τους φιλέσπλαχνους. Aλλά αντί να δώσουν λύση στο προσφυγικό χτίζουν φράχτες, τοίχους, παίρνουν μέτρα αστυνομικά για να φράξουν το δρόμο στους ξεριζωμένους ανθρώπους.
Κι ο κόσμος ο δικός μας, της αλληλεγγύης και του αγώνα για αξιοπρέπεια, κοινωνική δικαιοσύνη και ελευθερία.
