7 χρόνια μετά από την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και η κρίση της αστικής εξουσίας που προκάλεσε, δεν έχει λυθεί. Aντίθετα, έχει οξυνθεί.
Η φλόγα της εξέγερσης-ορόσημο, της πρώτης πολιτικής έκρηξης της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης του 2007-2008, φλογίζει ακόμα τον αγώνα για μια επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας, πάνω στα συντρίμμια του χρεοκοπημένου καπιταλισμού.
Από τις πρώτες ώρες της στυγνής δολοφονίας του 15χρονου μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον μπάτσο Κορκονέα στα Εξάρχεια, ένα μεγάλο κύμα οργής πλημμυρίζει την Αθήνα και όλη τη χώρα, πυροδοτώντας τη δράση χιλιάδων και στη συνέχεια εκατοντάδων χιλιάδων και ίσως ακόμα παραπάνω διαδηλωτών, νεολαίων, κυρίως μαθητών αλλά και πολλών ακόμα άνεργων και εργαζόμενων εργατών και μιας δυναμικής μερίδας των μεταναστών. Οι μεγάλες μάζες της άνεργης και μισο-άνεργης νεολαίας, ενσαρκώνοντας την έκρηξη της αντίφασης του κεφαλαίου με την εργασία, εξεγέρθηκαν ενάντια σε όλο το χρεοκοπημένο σύστημα της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, του εξευτελισμού και της αδικίας, το σύστημα των δολοφόνων του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και όλων των άλλων θυμάτων της κρατικής βίας. Με καταλήψεις σχολείων και σχολών, κέντρων πολιτισμού και θεάτρων, κρατικών κτηρίων, παρεμβάσεις σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς, επιθέσεις σε αστυνομικά τμήματα και τράπεζες, καθημερινές διαδηλώσεις, από άκρου σε άκρου της χώρας, δίνοντας το μήνυμα της εξέγερσης σε όλο το λαό αλλά και σε όλο τον κόσμο, για περίπου δύο μήνες μετέτρεψαν τους δρόμους σε πεδία μάχης όπου γράφεται καθαρά το: «Βάρκιζα Τέλος».
Η εξέγερση του Δεκέμβρη αποτελεί μια πρωτοφανή -στα μετά το Πολυτεχνείου 1973 χρονικά- πανελλαδικής έκτασης και επαναστατικής δυναμικής και διάρκειας ιστορική πράξη αμφισβήτησης της ελληνικής αστικής εξουσίας και όλων των σχέσεων εκμετάλλευσης και καταπίεσης που περιφρουρεί. Με επικεφαλής τη δεξιά κυβέρνηση του αίματος Kαραμανλή -και αρμόδιο υπουργό τον νυν πρόεδρο Παυλόπουλο-, η άρχουσα τάξη και το κράτος της, αδυνατούσαν να αντιμετωπίσουν την εξέγερση και απέτυχαν να κηρύξουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η κρίση αστικής εξουσίας είχε έρθει στην επιφάνεια. Η πίεση της αστικής τάξης, στις μέρες και τις νύχτες του Δεκέμβρη, ασκείται με τους μηχανισμούς καταστολής και μέσα από την αριστερά, πρωτίστως του ΚΚΕ, με την ανοιχτά αντιεξεγερτική του στάση. Τον ίδιο καιρό που η νεολαία δίνει τη μάχη με την αστυνομία, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Αλαβάνο τότε επικεφαλής, τρέχει να δηλώσει τον… σεβασμό του απέναντι στην μισητή ΕΛ.ΑΣ, με μια δημόσια σύσκεψη στη ΓΑΔΑ.
Η επιμονή της νεολαίας, έχοντας την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού, φέρνει νέα καταστολή, πυροβολισμούς διαδηλωτών (Περιστέρι, κ.α), κινητοποίηση των φασιστών σε κοινές επιχειρήσεις με την αστυνομία, στην Αθήνα, την Πάτρα, τη Λάρισα και αλλού. Από την άλλη πλευρά, πέραν των δυναμικών κινητοποιήσεων των μαθητών, νέα μέτωπα της πυρκαγιάς ανάβουν, μέσα από την κατάληψη της ΓΣΕΕ στην Αθήνα από ταξικά σωματεία και αγωνιστές, για την ικανοποίηση της ανάγκης επέκτασης της εξέγερσης, ενάντια στην προδοτική πολιτική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία των συνδικάτων και της αριστεράς, να μπουν σε μια αποφασιστική μάχη όλα τα στρώματα της εργατικής τάξης, οργανωμένα και ανοργάνωτα, εργαζόμενα και άνεργα. Πέραν των υπόλοιπων πρωτοβουλιών, όπως η κατάληψη της ΕΣΗΕΑ, ο πλούτος της κοινωνικής αυτής εξέγερσης, μιας πάλης για την απελευθέρωση όλης της καταπιεσμένης ζωής, έκφρασης, δημιουργικότητας κι επιθυμίας, εκδηλώνεται στην κατάληψη της Λυρικής Σκηνής, όπου για περίπου 10 μέρες, οργανώνονται πραγματικά πρωτοποριακές δράσεις και συζητήσεις για την Τέχνη και την Επανάσταση, σε αλληλεγγύη στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, τη βουλγάρα αγωνίστρια εργάτρια που χτυπήθηκε με βιτριόλι, στα Πετράλωνα στις 22 Δεκέμβρη, από τους μπράβους του κράτους- παρακράτους-καπιταλιστών. Aλλά τα τρία βασικά κέντρα αγώνα στην Aθήνα, η κατάληψη της Nομικής από τμήματα της επαναστατικής αριστεράς (εδώ βρισκόταν και το EEK), η κατάληψη του Πολυτεχνείου κι εκείνη της AΣOEE (από αγωνιστές της αναρχίας) ποτέ δεν συζήτησαν, ούτε επεξεργάστηκαν ένα σχέδιο κοινής δράσης για την εξάπλωση και νίκη της εξέγερσης.
Είναι γεγονός ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη, ανοίγει μια νέα περίοδο στην ταξική πάλη στην Ελλάδα και διεθνώς. Δύο χρόνια πριν την χρεοκοπία της Ελλάδας, την υπαγωγή της στο Μνημόνιο και τις σκληρές ταξικές συγκρούσεις που πυροδοτεί, η λαϊκή εξέγερση με τη νεολαία επικεφαλής, είναι προπομπός της επαναστατικής αραβικής Άνοιξης του 2010-2012, αλλά και της εξέγερσης του Λονδίνου το 2011. Η εξέγερση του 2008, θέτοντας και αφήνοντας άλυτο το ζήτημα της εξουσίας, εγκαινιάζει μια επαναστατική πολιτική περίοδο, όπου το καθήκον της ανεξάρτητης πάλης του προλεταριάτου στην αρένα της ιστορίας, με τη στρατηγική της διαρκούς επανάστασης και την προοπτική της εργατικής εξουσίας και του ελευθεριακού κομμουνισμού, είναι επιτακτικό.
Aπό την πλευρά του το EEK πήρε μέρος στην πάλη του Δεκέμβρη με πάθος και αγωνιστικότητα στους δρόμους και τα κατειλημμένα κέντρα αγωνιστικής δράσης στην Αθήνα, την Πάτρα, την Θεσσαλονίκη, τον Βόλο και αλλού, στη βάση μιας αδογμάτιστης, μαρξιστικής ανάλυσης της παγκόσμιας κρίσης και των επαναστατικών της συνεπειών.
Ο Δεκέμβρης του 2008 έθεσε εξ αντικειμένου το ζήτημα της εξουσίας, δεν μπόρεσε όμως να δώσει ο ίδιος καμία απάντηση. Το ερώτημα που έθεσε είναι ακόμη αναπάντητο και χρειάζεται να απαντηθεί στη θεωρία και στην πράξη.
Ερνέστος Αγγελής
