Το φθινόπωρο του 2015 αποδεικνύεται ότι θα αποτελέσει ακόμα μια χρονική περίοδο που θα στιγματιστεί ανεξίτηλα από τις αλλεπάλληλες δολοφονικές επιχειρήσεις του Ισραηλινού στρατού (IDF): μονάχα κατά τη διάρκεια του Οκτωβρίου 69 Παλαιστίνιοι δολοφονήθηκαν. Για τους μισούς το κράτος δήλωσε ότι διενεργούσαν επιθέσεις και ότι έπρεπε να εξοντωθούν, βέβαια σε μια σειρά από περιπτώσεις οπτικοακουστικό υλικό έδειξε πλαστή τοποθέτηση στοιχείων δίπλα στα άψυχα κορμιά, καθιστώντας εξαιρετικά θολές τις συνθήκες κάτω από τις οποίες δολοφονήθηκαν αυτοί οι άνθρωποι. Για τους υπόλοιπους μισούς, όμως, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: επρόκειτο για ξενδιάντροπες κρατικές δολοφονίες.
Όταν η συσσωρευμένη οργή από την καταπίεση και την προοπτική μιας ζωής στο περιθώριο, που ούτε να ονειρευτείς δεν μπορείς, εκφράζεται με νεολαιΐστικες ταραχές, με πέτρες και μολότοφ, η απάντηση από τον Ισραηλινό στρατό είναι τα πραγματικά πυρά. Όταν άνθρωποι αντιστέκονται στις επιχειρήσεις εκκαθάρισης, τους ελέγχους και τη στρατιωτικοποίηση κάθε πτυχής του δημοσίου χώρου, η απάντηση είναι χημικά και πλαστικές σφαίρες. Στο στόχαστρο βρίσκεται ιδιαίτερα εκείνο το ρεύμα της νεολαίας και των ριζικά αποκλεισμένων από την κοινωνική αναπαραγωγή που έχει σαν μοίρα να προσπαθήσει να συμπιεστεί ώστε να χωρέσει στη στρόφιγγα της κάνουλας που συνδέει την Ισραηλινή οικονομία με την αναλώσιμη δεξαμενή εργασίας για το κεφάλαιο στη Δυτική Όχθη.
Το Ισραήλ έχει διαμορφώνει τη Δυτική Όχθη και τη Γάζα ως γκετοποιημένες ζώνες πάμφθηνων εργαζόμενων-ανέργων, που στερούνται κάθε εργασιακού και κοινωνικού δικαιώματος και κατατρέχονται διαρκώς από τις δυνάμεις ασφαλείας. Ταυτόχρονα, στο όνομα της «ασφάλειας» και του «Παλαιστινιακού κινδύνου», στο Ισραήλ δυσχεραίνουν οι εργασιακές σχέσεις, συμπιέζονται οι μισθοί και τα δικαιώματα και επεκτείνεται ο έλεγχος και η απάνθρωπη εκμετάλλευση.
Για την Ελλάδα, από τη στιγμή που βασικός στρατηγικός στόχος του ελληνικού κεφαλαίου είναι η αναβάθμιση των επιδιώξεών του στη ΝΑ Μεσόγειο, το Ισραήλ τοποθετείται ως ο πιο αναγκαίος σύμμαχος σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο. Η πολεμική συνεργασία μεταξύ των δύο ενόπλων δυνάμεων ολοένα και αυξάνεται, οι συνεκπαιδεύσεις είναι αλλεπάλληλες και μάλιστα μία από αυτές τις συνεργασίες λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες. Η άσκηση ”Blue Flag” στην οποία η Πολεμική Αεροπορία συμμετέχει με κλιμάκιο 5 F16-Block 52 και το ανάλογο προσωπικό. Μιλάμε βέβαια για αγαστή συνεργασία με την ίδια πολεμική αεροπορία που ξεκληρίζει οικογένειες στη Γάζα και τον ίδιο στρατό που αποτελεί πυροδότη συνεχόμενων εχθροπραξιών. Η προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης γύρω από την πολεμική βιομηχανία, τη βιομηχανοποιημένη παραγωγή και την ενέργεια, τροφοδοτούμενα από τα οράματα της εθνικής ανάπτυξης, της εθνικής κυριαρχίας και του ζωτικού χώρου της ΝΑ Μεσογείου από το Ελληνικό κεφάλαιο κάνει στρατηγικής σημασίας τη στενή συνεργασία με το κράτος του Ισραήλ. Για αυτό εξάλλου πέρα από τη στενή στρατιωτική συνεργασία υπάρχει και έντονη δραστηριότητα σε τομείς όπως το επενδυτικό με σημαντική όσμωση Ελληνικών και Ισραηλινών funds και start-up.
Στην παιδεία τα Ελληνικά Πανεπιστήμια επίσης προσπαθούν να εντείνουν την συνεργασία τους με τα αντίστοιχα Ισραηλινά στην προσπάθεια μετάδοσης τεχνογνωσίας σχετικά με την έρευνα και ανάπτυξη, την επιχειρηματικότητα, την αποτελεσματικότερη σύνδεση με την αγορά. Το εκτεταμένο μέγεθος του τομέα άμυνας και ασφάλειας στο Ισραήλ κάνει εμφανές ότι οι συνεργασίες αυτές έχουν ως σημαντική πτυχή την βιομηχανία του πολέμου.
Σε αυτά τα πλαίσια, εξάλλου, υπάρχει και ”πολιτιστική όσμωση” με δρώμενα που διοργανώνει η πρεσβεία του Ισραήλ όπως η συναυλία με τον Idan Raichel. Ο τελευταίος αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση καλλιτέχνη στην υπηρεσία του κράτους και του εθνικισμού, έχει διαχρονικά εκφραστεί υπέρ των απάνθρωπων βασανιστηρίων κρατουμένων, υπέρ των βιασμών κρατουμένων, υπέρ των επιχειρήσεων του ΙDF, ενώ έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τους ισραηλινούς αρνητές στράτευσης, το πιο ριζοσπαστικό κομμάτι της νεολαίας, ως τιποτένιους.
Από την Αθήνα ως την Ιερουσαλήμ ο αγώνας είναι ταξικός ενάντια στις αστικές κρατικές πολιτικές που συνθλίβουν τον κόσμο της εργασίας στο όνομα της επιχειρηματικής ανταγωνιστικότητας και της εθνικής ανάπτυξης.
Σε αυτόν τον πόλεμο που έχουν κηρύξει απέναντί μας, πρέπει ο κόσμος της εργασίας να απαντήσει ενωμένος πέρα από διαχωρισμούς εθνότητας, φυλής, θρησκείας, γλώσσας. Ο μοναδικός εγγυητής της ειρήνης και της αλληλεγγύης μεταξύ των λαών είναι ο διεθνιστικός κοινός αγώνας των υποτελών τάξεων που μοιράζονται κοινή μοίρα και κοινά συμφέροντα, τα οποία δεν χωράνε σε καμία πατρίδα. O κοινός μας αγώνας για κοινωνική ανατροπή και απελευθέρωση είναι μονόδρομος.
ANTIΠOΛEMIKH ΔIEΘNIΣTIKH KINHΣH
ΤΗΛ. ΕΠΙΚ. 6932955437 diktiospartakos.blogspot.gr
