Πάνε εβδομήντα έξι χρόνια από τη μέρα (27 Iανουαρίου 1945) που ο Κόκκινος Στρατός απελευθέρωνε το Άουσβιτς-Μπίρκεναου, το μεγαλύτερο ναζιστικό στρατόπεδο θανάτου, τον εμβληματικό τόπο της φονικής τρέλας, την επιχείρηση καταστροφής των Εβραίων της Ευρώπης. [Η παραπάνω εισαγωγή και το κείμενο που ακολουθεί έχει γραφτεί από την Ένωση Εβραίων της Γαλλίας για την Ειρήνη και δημοσιεύτηκε στη Νέα Προοπτική το 2015, στην 70ή επέτειο από την απελευθέρωση των επιζώντων του Άουσβιτς.]
Εξακολουθούμε σήμερα όπως χθες, να παραμένουμε πιστοί στην επιταγή: Ποτέ ξανά! Ποτέ ξανά να μην ανεχτούμε την καταπίεση μιας ανθρώπινης ομάδας, οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή, για οποιονδήποτε λόγο. Και να μην κάνουμε λάθη, όταν πρέπει να βγάλουμε μαθήματα. Σήμερα, Εβραίοι δαχτυλοδείχνονται στη Γαλλία και δολοφονούνται, κι εδώ και χρόνια, Μουσουλμάνοι, Ρομά, Μαύροι, μετανάστες έχουν την ίδια τύχη. Συναγωγές βεβηλώνονται ή αποτελούν στόχο βίας. Δεκάδες τζαμιά δέχονται επίθεση ή καίγονται, πολύ περισσότερο τις τελευταίες εβδομάδες. Τόσα ρατσιστικά εγκλήματα, που προκαλούν ωστόσο πολύ διαφορετικές αντιδράσεις από την κυβέρνηση και τα μέσα ενημέρωσης.
Δεν πρόκειται εδώ για μια σύγκριση διαφορετικών ιστορικών πραγματικοτήτων, ούτε ισχυριζόμαστε ότι τα λόγια και η ρατσιστική βία που καταγγέλουμε σήμερα θα οδηγήσουν αναπόφευκτα σε ένα νέο Άουσβιτς. Δεν μπορούμε καν να το φανταστούμε. Διαπιστώνουμε μόναχα ότι το μίσος και ο αποκλεισμός φέρουν μέσα τους το φύραμα των χειροτέρων.
Ενώ ο [δημοσιογράφος] Eric Zemmour δεν φάνηκε να αποκλείει ότι μπορεί να δούμε μια μέρα να απελαύνουν τους Μουσουλμάνους από τη Γαλλία, το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων σε ένα κείμενο με τίτλο Ισλάμ και Δύση – Δύο ασύμβατοι πολιτισμοί, παρουσιάζει τη συμβίωση μεταξύ Ισλάμ και Δύσης ως αδύνατη και ακόμη ως πηγή ενός εμφυλίου πολέμου στη Δύση με έναν τρόπο που θυμίζει κείμενα των ετών 1930-40 που περιγράφουν την ασυμβατότητα των Εβραίων με την ευρωπαϊκή κοινωνία ή επιχειρήματα που χρησιμοποιήθηκαν από τον Rosenberg, ειδικό απεσταλμένο του Χίτλερ στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 1940, στην περίφημη ομιλία του προς τους Γάλλους βουλευτές που συγκεντρώθηκαν για την περίσταση στην Εθνοσυνέλευση.
Ο [Γάλλος πρωθυπουργός] Manuel Valls έχει δίκιο όταν λέει ότι η Γαλλία δεν είναι η Γαλλία χωρίς τους Εβραίους της. Δεν είναι όμως Γαλλία, η Γαλλία χωρίς τους Μουσουλμάνους της, ούτε χωρίς όλα τα παιδιά της αποικιακής ιστορίας της.
Συγκεντρωμένος στο Άουσβιτς, ένας συρφετός ηγετών Κρατών τιμά τάχα την μνήμη της απελευθέρωσης του στρατοπέδου και επιβεβαιώνουν τη δέσμευσή τους να μην ξανασυμβεί ποτέ κάτι αντίστοιχο. Αισχρή εκδήλωση της οικειοποίησης της μνήμης του τόπου ήταν το γεγονός ότι τα ισραηλινά αεροσκάφη πέταξαν πάνω από το στρατόπεδο. Δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε γιατί στις 21 Νοεμβρίου 2014, κατά τη διάρκεια συνεδρίασης της Τρίτης Επιτροπής της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών, τα Κράτη αυτά, ευρωπαϊκά κυρίως, της Γαλλίας συμπεριλαμβανομένης, απείχαν από την ψηφοφορία σχετικά με το ψήφισμα L 56 “για την πάλη ενάντια στην εξύμνηση του ναζισμού, του νεοναζισμού και των άλλων πρακτικών που συμβάλλουν στην τροφοδότηση των σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της συναφούς μισαλλοδοξίας”.
Το εν λόγω ψήφισμα σημείωνε “με ανησυχία τους κινδύνους που αντιπροσωπεύουν αυτά τα πολιτικά κόμματα, κινήματα και οι εξτρεμιστικές ομάδες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη Δημοκρατία” και υποστήριζε ότι τα προβλήματα που δημιουργούνται από αυτά τα κόμματα, κινήματα και ομάδες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την Δημοκρατία είναι “καθολικά και καμμία χώρα δεν εξαιρείται”.
Σήμερα, η Ευρώπη μαστίζεται και πάλι από την πανούκλα του ρατσιστικού εξτρεμισμού, όπως στη Γερμανία, με την κίνηση Pégida και τις διαδηλώσεις της που απειλούν να επεκταθούν στη Γαλλία, όπως στην Ελλάδα με την Χρυσή Αυγή, στην Ουκρανία με την Svoboda.
Η τιμή των θυμάτων των ναζιστικών εγκλημάτων, των γονέων μας συμπεριλαμβανομένων, που διαπράχθηκαν με τη συναίνεση και την υποστήριξη ορισμένων ευρωπαϊκών κυβερνήσεων, μεταξύ των οποίων και η Γαλλία του καθεστώτος Vichy, παραμένει σήμερα μια επιτακτική ανάγκη. Δεν μπορούμε να διδάξουμε τις νεότερες γενιές για την καταστροφή των Εβραίων της Ευρώπης, αποκρύπτοντας τις πολιτικές πραγματικότητες που επέτρεψαν τα εγκλήματα αυτά, με την εκ νέου αποδοχή του κρατικού ρατσιστικού και ξενοφοβικού λόγου που χτυπούν ολόκληρα τμήματα της εθνικής κοινότητας και αγνοώντας την κληρονομιά της αποικιοκρατίας και των θυμάτων της, πολλοί μαθητές των οποίων είναι απόγονοι. Σήμερα δεν μπορούμε να διδάξουμε την ιστορία αυτών των εγκλημάτων, χωρίς να τιμήσουμε την αντίσταση σε αυτά τα εγκλήματα, χωρίς να ζητήσουμε αντίσταση εδώ και τώρα ενάντια σε κάθε καταπίεση και διάκριση – στις οποίες συχνά συμμετέχουν ορισμένοι από τους παρόντες στο Άουσβιτς αρχηγούς Κρατών. Δεν μπορούμε να δεχθούμε ένα επιλεκτικό “ποτέ ξανά”.
Τιμώντας την απελευθέρωση του Άουσβιτς, ας θυμηθούμε τα εγκλήματα του τόσο πρόσφατου παρελθόντος που εξακολουθούν να υφίστανται στην εθνική μας μνήμη, και ας πολεμήσουμε κυρίως όλες τις μορφές ρατσισμού και φασισμού!
Το Εθνικό Γραφείο της UJFP [ Ένωση Εβραίων της Γαλλίας για την Ειρήνη]
26 Ιανουαρίου 2015
μετάφραση ΝΑΛ
