Εργατική συνδιάσκεψη του ΕΕΚ
Για μια ανεξάρτητη συνδικαλιστική κίνηση επαναστατών εργατών
[Mια σημαντική εργατική συνάντηση πραγματοποιήθηκε την Kυριακή 9 Φλεβάρη στην Aθήνα με πρωτοβουλία συντρόφων του EEK. Tην εισήγηση έκανε ο σ. Σωτήρης Παπαδημητρίου, στέλεχος του EEK, αντιπρόεδρος του Eργατικού Kέντρου Λιβαδειάς, εργάτης στην Aλουμίνιον Eλλάδας. Στη συζήτηση που ακολούθησε μίλησαν πάνω από 15 σύντροφοι και συντρόφισσες που έφεραν τα προβλήματα από διάφορους τομείς της ταξικής πάλης και φώτισαν το δρόμο της πάλης για την εργατική χειραφέτηση και την επαναστατική αντιμετώπιση των προβλημάτων που θέτει η ιστορική, άλυτη στα πλαίσια του συστήματος, κρίση του καπιταλισμού. Παρακάτω δημοσιεύουμε την εισήγηση του σ. Σωτ. Π.]
Οι πολιτικές που χρησιμοποιήθηκαν μεταπολεμικά για να απαντήσουν στις ανοικτές πληγές του 1929 και του Β’ ιμπεριαλιστικού πολέμου που ακολούθησε, ο Κεϋνσιανισμος και ο νεοφιλελευθερισμός, έχουν αποδείξει το αδιέξοδο, την παρακμή και την αδυναμία του κεφαλαίου να συμβιώσει με τις ανάγκες της ανθρώπινης κοινωνίας να επιβιώσει και να ξαναβρεί τον ανθρώπινο χαρακτήρα της.
Και ενώ στο γύρισμα του χρόνου από το 2019 στο 2020 ο πλανήτης σαρώνεται από την κρίση, τις εξεγέρσεις, πολιτικές θύελλες και πυρκαγιές, πολεμικές και «φυσικές», ο «Κούλης» Μητσοτάκης κι η υπεραντιδραστική κυβέρνησή του, θριαμβολογούν ότι μας φέρνουν την «κανονικότητα»!
Σύντροφοι, θέλουν να έχουν τους εργάτες και τον φτωχό εργαζόμενο λαό σε καταστολή, μέχρι να «τραβήξουν την πρίζα», όπως στην ΛΑΡΚΟ. Μας υπόσχονται μια «Ελλάδα – όαση» ενώ επιχειρούν να εφαρμόσουν, στην ήδη ρημαγμένη χώρα μας, τις αιματηρές συνταγές που απέτυχαν στη Χιλή του Πινοσέτ και του Πινέιρα.
Ενώ φαίνεται σαν να συνεχίζουν τον εργασιακό εφιάλτη από εκεί που τον άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πραγματικότητα επιχειρούν να νομοθετήσουν ένα νέο τρισχειρότερο σχέδιο σχέσεων εργασίας – κεφαλαίου.
Χτίζουν πάνω τους ήδη υπάρχοντες περιορισμούς του απεργιακού δικαιώματος, πολλαπλασιάζοντας τα εμπόδια, με την ηλεκτρονική ψηφοφορία στις αποφάσεις των Γεν. Συνελεύσεων που έχουν θέμα κήρυξη απεργίας.
Δημιουργούν στο υπουργείο Εργασίας το «Γενικό Μητρώο Συνδικαλιστικών Οργανώσεων Εργαζομένων», φακελώνοντας οργανώσεις και συνδικαλιστές.
Νομοθέτησαν την εξουσία του υπουργού Εργασίας να καθορίζει ποιες επιχειρήσεις θα εξαιρούνται από τις κλαδικές Συμβάσεις, με το επιχείρημα της ανταγωνιστικότητας, καταργώντας στην ουσία την δυνατότητα να ισχύσει η κλαδική συλλογική σύμβαση στις επιχειρήσεις που δε συμφωνεί ο εργοδότης.
Διαλύουν τις ήδη υπολειτουργούσες ελεγκτικές υπηρεσίες, αφήνοντας την αγορά εργασίας στην ασυδοσία των εργοδοτών. Εργαζόμενοι των 350 ευρώ και κάτω, με μισά ένσημα αλλά 8ωρη ή 9ωρη και 10ωρη εργασία, είναι το καθεστώς στα επαρχιακά μαγαζιά.
Ιδιωτικοποιούν ξεπουλώντας τον δημόσιο τομέα, αλλάζοντας τον χάρτη των υπηρεσιών και των εργασιακών σχέσεων.
Θέλουν να εξαφανίσουν όλα τα δικαιώματα που μέχρι χθες, κυρίως παλιοί εργαζόμενοι, σε χώρους οργανωμένους σε μεγάλα συνδικάτα, είχαν διασώσει, ΔΕΗ, ΛΑΡΚΟ, ΟΤΕ, Υγεία, Παιδεία, ασφάλιση κ.λπ.
Η κυβερνητική επίθεση, αφορά όλο τον εργαζόμενο λαό και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, αλλά προετοιμάστηκε σιγά σιγά. Κάνοντας αρχή από την γειτονιά των Εξαρχείων, το άσυλο και τις δομές στέγασης προσφύγων και αστέγων, προετοίμασε την σύγκρουση με μεγαλύτερους στόχους και με πολλαπλάσια σημασία, τα «βαριά συνδικάτα» των εργατών, αυτά που παλαιότερα έχουν γράψει ιστορία στο κίνημα, για να στείλει το μήνυμα «Αν δεν μπορούν να διασωθούν αυτοί, τότε κανείς».
Τι γίνεται λοιπόν με τους χώρους της οργανωμένης εργατικής τάξης που την πρώτη περίοδο μνημονικής σύγκρουσης εμποδίστηκε να δώσει αγώνα, με ευθύνη της εργοδοτικής και κρατικοδίαιτης συνδικαλιστικής ηγεσίας ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Που όμως το εξαργύρωσαν στους παλιούς εργαζόμενους με την διατήρηση παροχών που οι νέοι εργάτες δεν θα έχουν ποτέ πια.
Σε όλες τις επιχειρήσεις Δημόσιες και ιδιωτικές για να περάσουν οι μνημονικές επιταγές, έχει εφαρμοστεί η τακτική του «διαίρει και βασίλευε» με στόχο τις όσο το δυνατόν πιο πολλές διασπάσεις των εργατών, με κυρίαρχη την διάσπαση των γενεών. Έτσι δίπλα στις ήδη προϋπάρχουσες από παλαιότερα διαιρέσεις της τάξης, όπως η διάσπαση δημοσίων -ιδιωτικών, μόνιμων -εργολαβικών, ντόπιων και ξένων, η διάσπαση των γενεών πρόσφερε το βασικό ιδεολόγημα για να προωθηθεί η πάρα πέρα διάλυση των εργασιακών σχέσεων, σε ελαστικοποιημένους, νοικιασμένους, απροστάτευτους απασχολήσιμους νέους.
Η διάσπαση σε γενιές πέρασε με την βοήθεια της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας των ΠΑΣΚΕ ΔΑΚΕ. Την τακτική την ήξεραν από την δεκαετία του ’90. Την εφάρμοσαν στα ασφαλιστικά νομοσχέδια τότε που αυξήσαν στους νέους και τις εισφορές και τα όρια συνταξιοδότησης. Η τακτική αυτή τούς είναι τόσο οικεία που η ΓΣΕΕ, με το ΙΝΕ-ΓΣΕΕ και πολλά εργατικά Κέντρα, έστησαν ΜΚΟ ενοικιαζόμενων, παίρνοντας 5 ευρώ το κεφάλι με πρόσχημα ότι βοηθούν στην αντιμετώπιση της ανεργίας των νέων.
Σήμερα η διάσωση των εργοδοτικών κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών, οφείλεται στη δυνατότητα τους να πουλάνε την διαμεσολαβητική τους ικανότητα στους παλιούς εργάτες. Αυτή η δυνατότητα όμως με τις πολιτικές συμπίεσης, σε όλο και πιο χαμηλά στάνταρ μισθών και παροχών, χάνει διαρκώς την αίγλη της. Οι Συλλογικές Συμβάσεις που ανέδειξαν αυτές τις ηγεσίες, σήμερα, ακόμα και όταν υπογράφονται, μπορούν να μην υλοποιηθούν.
Αυτό το γεγονός, ανοίγει ρήγματα στις σχέσεις γραφειοκρατίας εργατών με δυνατότητα να απελευθερωθούν δυνάμεις σε ανεξάρτητη πορεία από την εκφυλισμένη κρατικοδίαιτη και εργοδοτική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αν οι επαναστάτες επέμβουν μελετημένα για να οργανώσουν τους εργάτες.
Στη ΛΑΡΚΟ έχουμε μια χαρακτηριστική εικόνα της κατάστασης που περιγράφουμε πιο πάνω. Δείτε σχετικά στην αρθρογραφία μας στη Nέα Προοπτική.
Σε αυτό το μοτίβο, η εικόνα και σε άλλους τομείς όπως ΔΕΗ, Συγκοινωνίες, ΣΕΛΜΑ, ΟΤΟΕ, Παιδεία, Υγεία, Ασφάλιση.
Ταυτόχρονα η πολυδιάσπαση των εργατών και των εργασιακών σχέσεων, ο περιορισμός της συνδικαλιστικής οργάνωσης της τάξης, η απογοήτευση των συνδικαλισμένων εργατών από τους γραφειοκράτες, περιορίζει και την δυνατότητα των αντιδράσεων να γίνουν με νόμιμο και εντός συστήματος τρόπο. Γιατί η επίθεση στα δικαιώματα των παλαιών εργατών, ο εγκλωβισμός με μισθούς «χαρτζιλίκι» των νέων, η διαρκής πίεση του εργατικού εισοδήματος προς τα κάτω, είναι συνταγή της φωτιάς. Αυτή που δημιουργεί ξανά και ξανά τα βίαια ξεσπάσματα της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, που ξέρουμε από την ιστορία, που ζήσαμε στη δική μας χώρα το 2008, ενώ σήμερα το ζει η τάξη μας στη Γαλλία και στη Χιλή του Πινέιρα. Αυτή είναι και η βάση να κατανοηθεί από τους εργάτες η κοινή τους μοίρα.
Βρισκόμαστε λοιπόν σε μια περίοδο που πρέπει να προετοιμαστούμε ώστε η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη που επωάζεται, από την παραπάνω διαμορφωμένη πραγματικότητα, να βρει την τάξη με ολες τις προϋποθέσεις ενότητας, συνείδησης, οργάνωσης και ηγεσίας, για να απαντήσει νικηφόρα αυτή την φορά στην πρόκληση.
Σε αυτήν την κατεύθυνση είναι που το ΕΕΚ αισθάνεται την ανάγκη να ανοίξει την συζήτηση, μαζί με άλλες δυνάμεις της επαναστατικής αριστεράς, μεμονωμένους αγωνιστές και εργάτες, που ήδη βρισκόμαστε μαζί στο δρόμο, για το τι και το πώς θα παλέψουμε για να υποδεχτούμε τη νέα εποχή με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Ένας ενιαίος μετωπικός πόλος πάλης, που δεν θα παρατάξει μόνο την ενότητα της ταξικής δράσης στον αγώνα, των οργανώσεων της εργατικής πρωτοπορίας, αλλά και θα δώσει τη δυνατότητα μιας κοινής επεξεργασίας ενός προγράμματος σοσιαλιστικής διεξόδου από την κρίση, θα πολλαπλασιάσει τις δυνάμεις μας, βάζοντας τις αρχικές προϋποθέσεις για ένα καλό αποτέλεσμα.
Η συμμαχία των εργατών και της πρωτοπορίας τους, είναι ανάγκη της τάξης και πρέπει να κατανοηθεί και να υλοποιηθεί από αυτή. Η επαναστατική προοπτική αυτής της ιδέας, βρίσκεται όταν αγκαλιαστεί από την αυτενέργεια των εργατικών μαζών. Πρέπει να παλέψουμε για την οργάνωση της ενιαίας δράσης του συνόλου της εργατικής τάξης στη χώρα, ανεξαρτήτως χρώματος, αίματος, φύλου, φυλής, θρησκείας και εργασιακής σχέσης.
Το τι κάνουμε και πώς θα το πετύχουμε αυτό, απασχολεί και θα απασχολήσει κάθε αγωνιστή, κάθε πρωτοπόρο εργάτη, το διάστημα αυτό. Η ανάγκη της ανεξάρτητης από το κράτος και τους εργοδότες, ενιαίας οργάνωσης της αγωνιστικής δράσης της τάξης, θα αποκτήσει νέα δυναμική, μέσα σε μια διαδικασία που η τάξη θα αλλάζει διάθεση καθώς θα στερεύει η υπομονή της και θα εξεγείρεται. Ετσι θα γίνεται και πιο δεκτική στην προοπτική να διαμορφώσει το δικό της πρόγραμμα εξόδου από την κρίση.
Σε αυτές τις συνθήκες τα ερωτήματα για το ποιες είναι οι γραμμές που μπορούν να μπουν σε αυτή την ενιαία μετωπική δράση, για να μην μετατραπεί το εγχείρημα, είτε σε οπορτουνιστική ενότητα, είτε, το αντίθετο, σε σέχτα αλα ΠΑΜΕ, θέλουν κάθε φορά επιτόπου απάντηση. Γιατί αυτές οι γραμμές δεν μπορούν να αποτελούν αιώνιες αλήθειες και εκ των προτέρων διατυπωμένους κανόνες. Η επιτυχία των επαναστατών έγκειται στη δυνατότητά τους να βαδίσουν στη νέα κατάσταση που ζωντανά εκτυλίσσεται μπροστά τους, αποφεύγοντας τον σκεπτικισμό και την ενσωμάτωση.
Από τον Λένιν έχουμε μάθει πως οι επαναστάτες πρέπει να είναι «κοντά» στην συνείδηση της τάξης που υπηρετούν και λαμβάνοντάς την πάντα υπόψη, να οδηγούν την πράξη της τάξης μέσα από εμπειρίες που η ίδια η τάξη θα ξεπερνά τον εαυτό της και την αντίληψη που έχει για τις δυνάμεις και τους στόχους της.
Είναι αναγκαίο να τους νιώσει δικούς της, κομμάτι από την σάρκα της και όχι κάποια υπερβατικά όντα, που με τα λόγια συνήθως της δείχνουν ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος. Σε αυτήν την μάχη η τάξη μπαίνει με την συνείδηση που κουβαλά και όχι με αυτήν που εμείς θα θέλαμε να έχει. Και αυτή η αντίφαση είναι που διαμορφώνει τις συνθήκες για την επαναστατική υπέρβαση του σήμερα.
Θέλει εργασία, τροφή, ασφάλιση, υγεία, ελεύθερο χρόνο, παιδεία, περιβάλλον, αξιοπρέπεια. Θα πάρει εμπειρία από την μάχη που θα δώσει διεκδικώντας αυτό που κατανοεί, και θα βγάλει με την βοήθεια των επαναστατών τα απαραίτητα μαθήματα που θα οδηγήσουν τα επόμενα βήματά της να αλλάζει τον κόσμο. Έτσι καθώς θα αλλάζει τον κόσμο, θα αλλάζει και την συνείδησή της. Αυτό δεν μπορεί να γίνει ανάποδα.
Η καθυστερημένη συνείδηση της τάξης πρέπει να ληφθεί υπόψη, στο εγχείρημα κάθε προσπάθειας οργάνωσης της δράσης της, για να την πολεμήσουμε με τον μόνο τρόπο που μπορεί να γίνει αυτό, με την οργάνωση της αγωνιστικής δράσης έτσι ώστε να προωθείται η κατανόηση του απελευθερωτικού ιστορικού ρόλου της τάξης.
Στο σημείο αυτό κρύβονται και όλες οι παγίδες, για κανένα λόγο αυτό δεν πρέπει να γίνει δικαιολογία υποταγής σε ένα χυλό που θα εξαντλείται σε αριστερή κριτική και την ανακούφιση κατεστραμμένων, την ώρα που όλη η ανθρωπότητα βουλιάζει μέσα στην άβυσσο του χρέους που ο καπιταλισμός δημιουργεί. Γι’ αυτό χρειάζεται η υπομονετική ανάλυση στους εργάτες, του κινδύνου που διατρέχει η τάξη και η ανθρωπότητα από τον καπιταλισμό που πεθαίνει, γεννώντας κρίσεις, πολέμους και φυσικές καταστροφές, αν η ίδια καθυστερήσει και άλλο να αναλάβει, οργανωμένη δράση για έξοδο από αυτό το σύστημα. Αυτό είναι το άλφα για μια επαναστατική πολιτική μέσα στην τάξη.
Το ΕΕΚ κατανοώντας την αναγκαία συσπείρωση που αυτό το εγχείρημα χρειάζεται για να πραγματοποιηθεί από το 16ο συνέδριό του έδωσε κατεύθυνση για τη δημιουργία μιας αυτόνομης συνδικαλιστικής κίνησης επαναστατών, από τον χώρο της αριστεράς, μεμονωμένους αγωνιστές και εργάτες, που κατανοούν την αναγκαιότητα της ενιαίας μετωπικής δράσης, που επιβάλουν οι σημερινές συνθήκες για την επιτυχία του επαναστατικού καθήκοντος.
Μόνο μια ενιαία μετωπική οργάνωση δράσης, που θα συγκεντρώσει την απαραίτητη κρίσιμη μάζα πρωτοπόρων επαναστατών εργατών, μπορεί να προκαλέσει το ενδιαφέρον των εργατών, μπορεί να μας φέρει δίπλα τους, να μας νιώσουν σαν μέρος τους, και με πολύ υπομονή και επιμονή, να καταφέρουμε να αποτινάξουμε, στη φωτιά της δράσης, τη σκουριά των αστικών ιδεολογημάτων που τους κρατούν δεμένους με τον καπιταλισμό που πεθαίνει.
Σε μια τέτοια ενιαιομετωπική οργάνωση πάλης, μπορεί να δοθεί η ευκαιρία να υποβάλουν οι επαναστάτες τις αλήθειες της θεωρίας και πράξης τους, στη βάσανο της πραγματικότητας, και μέσα από την συντροφική συζήτηση και ανάλυση της πράξης τους, θα γίνει το απαραίτητο ξεσκαρτάρισμα και το άλμα που μπορεί να φέρει την υπέρβαση σε μια νεα ενότητα, κοντύτερα στην πραγμάτωση του επαναστατικού υποκειμένου που εχει ανάγκη η εποχή για την νίκη.
Στην κατεύθυνση αυτή λοιπόν καλούμε να συζητήσουμε να οργανώσουμε και να παλέψουμε, μέσα στη συνδικαλισμένη και μη, εργατική τάξη: Να παλέψουμε για τα πιο μικρά ή μεγαλύτερα ζητήματα, ενάντια στις εξοντωτικές συνθήκες ελαστικής ή εκ περιτροπής εργασία, τα εργοδοτικά εγκλήματα «ατυχήματα», την επινοικίαση, τον πόλεμο. Να παλέψουμε για όλους για το δικαίωμα στην εργασία, τροφή, ασφάλιση, υγεία, ελεύθερο χρόνο, παιδεία, περιβάλλον, αξιοπρέπεια, για διεθνιστική ενότητα και δράση, για την αλληλεγγύη σε πρόσφυγες και μετανάστες. Να παλέψουμε σε επιτροπές και κινήματα, δείχνοντας με τρόπο κατανοητό την ανάγκη σύνδεσης των αγώνων της τάξης με τις απαραίτητες μορφές οργάνωσης που συλλογικοποιούν τους αγώνες και την δράση, αυτών που σήμερα θα υπερασπιστούν τους αγώνες, ενάντια στο κράτος και τα αφεντικά, αμφισβητώντας στην πράξη την αστική εξουσία και την κυβέρνησή της, ενώ θα αποτελούν το σπόρο των αυριανών οργάνων, της δικής τους εξουσίας.
