Ι) Αυτές τις μέρες παρατηρείται μια επίταση της αντιπροσφυγικής υστερίας απ’ την μιαν άκρη της Ευρώπης στην άλλη. Απ’ τις εσχατιές της Σκανδιναβίας μέχρι την Βαλκανική χερσόνησο προβάλλεται το ίδιο «έργο» που έχει τον ίδιο σκηνοθέτη, τους ίδιους ηθοποιούς αλλά διαφορετικούς θεατές. Στη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Δανίας και Σουηδίας περιπολούν «εθελοντές» «επαγγελματίες Σουηδοί» με δικά τους σκάφη προκειμένου να εντοπίσουν βάρκες προσφύγων που προσπαθούν να διεκπεραιωθούν στη Σουηδία. Στόχος τους; Να εμποδίσουν αυτήν την διεκπεραίωση με κάθε μέσο· είτε ειδοποιώντας την σουηδική ακτοφυλακή είτε… διαφοροτρόπως. (Μέσα στην ερημιά του πελάγους οι «επαγγελματίες Σουηδοί» με τα ξυρισμένα και κενά κρανία, ίσως να έχουν κι άλλες εναλλακτικές εθνοπρεπούς συμπεριφοράς…).
Στη βουλγαροελληνική και βουλγαροτουρκική μεθόριο διάφοροι «εθελοντές» «επαγγελματίες Βούλγαροι» αναλαμβάνουν αυτοσχέδιες συνοριακές περιπολίες, συλλαμβάνουν πρόσφυγες και, στη συνέχεια, τους κακοποιούν βάναυσα υπό την δέουσα ιαχή «ζήτω η Βουλγαρία». Στο λιμάνι της Χίου «επαγγελματίες Έλληνες» (‘‘οι επάγγελμα έχοντες την εις τα εθνικά ζητήματα ιδιοτελή ανάμιξιν’’) επιτίθενται, υπό τα όμματα της ΕΛ.ΑΣ, εναντίον ανυπεράσπιστων προσφύγων κακοποιώντας τους με συνοδεία ιαχών «ζήτω η Ελλάδα». Παράλληλα, έχει ξεκινήσει μια εκστρατεία συστηματικής διαβολής και συκοφάντησης όλων, σχεδόν, των αλληλέγγυων αποδίδοντάς τους, με ανέντιμο τρόπο, ύποπτες θέσεις και ανήθικα, αν όχι και αξιόποινα, κίνητρα. Η ΕΛ.ΑΣ, εκτελώντας, με εξαιρετική προθυμία, τις εντολές της ‘‘αριστερής’’ πολιτικής ηγεσίας της, τους τρομοκρατεί με ανόητες και αψυχολόγητες συλλήψεις. Ταυτόχρονα, οι γραβατοφόροι τηλεοπτικοί μαστροποί της κοινής γνώμης επιδίδονται σε λυσσόδηκτα ρατσιστικά αντιπροσφυγικά σχόλια επισείοντας το σκιάχτρο της εθνολογικής και θρησκευτικής αλλοίωσης του ελληνικού πληθυσμού που «ασφαλώς και θα επισυμβεί» αν δεν ληφθούν μέτρα όπως λ.χ. να «αναλάβει δράση ο στρατός». Πρέπει να προασπίσουμε την λευκή φυλή μας, την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μας και το ελληνικό έθνος μας απ’ τους σκουρόχρωμους, αλλοεθνείς και αλλόθρησκους πρόσφυγες!
Μια γενικευμένη αντιδραστική παλινδρόμηση ξετυλίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ευρώπη με αιχμή την αντιπροσφυγική και αντιμουσουλμανική υστερία. Οι οιμωγές των Σύρων, Ιρακινών και Αφγανών προσφύγων επικαλύπτονται απ’ τις υλακές των «Ευρωπαίων» φασιστών που επικαλούνται την προστασία της λευκής φυλής τους και του δυτικού-χριστιανικού πολιτισμού τους που κινδυνεύει -εννοείται!- απ’ τους Ασιάτες μουσουλμάνους πρόσφυγες. Αυτή η ρατσιστική και αντιπροσφυγική υστερία είναι πιο εμφανής στις λεγόμενες «χώρες του Βίσεγκραντ» (Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία) και στη Βουλγαρία όπου η ακροδεξιά, φασιστική πλημμυρίδα καταλαμβάνει ευρύτερες λαϊκές μάζες σε πλήρη αντιστοιχία με τις αντιδραστικές κυβερνήσεις τους. Ο λόγος αυτής της θλιβερής επίτασης είναι προφανής: Αυτές οι πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες είχαν, για χρονικό διάστημα μισού αιώνα, ένα πολιτικό –κοινωνικό καθεστώς ένδειας και ανελευθερίας, μια άτεγκτη δικτατορία που, φυσικώ τω λόγω, διέφθειρε ηθικά τους ανθρώπους, εξουδετέρωσε την κοινωνική τους συνείδηση και τους απογύμνωσε από κάθε δύναμη αντίστασης. Στις χώρες αυτές το πνεύμα του λαού είχε (και έχει) παραλύσει, τα αισθήματά του έγιναν απαθή και αδιάφορα και κάθε ηθική αρχή τσαλαπατήθηκε στην λάσπη. Εκεί οδηγεί η ολοκληρωτική έλλειψη ελευθερίας και η εξαχρειωτική θηριωδία της στυγνής καταπίεσης και της τυφλής υπακοής. Έτσι εξηγείται ο αμίμητος πολιτικός νηπιασμός και τα εξαχρειωμένα πολιτικά ήθη της πλειοψηφίας του πληθυσμού αυτών των χωρών. Ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ το είχε εντοπίσει και το διατύπωσε ως εξής: «Κανένας λαός δεν θα είναι ποτέ τίποτε άλλο από αυτό που τον κάνει το πολίτευμά του.» (βλ. Ernst Cassirer, Η φιλοσοφία του Διαφωτισμού, εκδόσεις ΜΙΕΤ, σελ. 259, Ρούντολφ Ρόκερ, Εθνικισμός και Πολιτισμός, εκδόσεις Άρδην, τόμ Β΄, σελ. 94).
Αλλά και η κατάσταση των δυτικών χωρών του πάλαι ποτέ αυτοαποκαλούμενου «ελευθέρου κόσμου» δεν υπολείπεται σπουδαίως εκείνης των πρώην «σοσιαλιστικών» χωρών. Ήδη αναφερθήκαμε στο θλιβερό παράδειγμα της Σουηδίας. Φαίνεται πως και στις χώρες του «υπαρκτού καπιταλισμού» -που διέφεραν απ’ τις χώρες του «υπαρκτού σοσιαλισμού», όσο διαφέρει η μονάδα από το μηδέν- το «ευρωπαϊκό αξιακό κεκτημένο» μάλλον έπαυσε να κατισχύει εδώ και καιρό! Ίσως – Ίσως να μην ήταν ΠΟΤΕ και τόσο μονοσήμαντο και καθολικό ως υπολαμβάνουν οι κουτοπόνηροι (το πρώτο συνθετικό είναι δυσαναλόγως αναπτυγμένο σε σχέση με το δεύτερο) θιασώτες της Φιλοδέσποτης Αριστεράς. Αυτήν την σκέψη μας ας την εκφράσουμε εκτενέστερα.
ΙΙ) Στην εποχή του ο Σκώτος Πουριτανός Thomas Carlyle ταύτιζε το σύνολο της ιστορικής ζωής με την ζωή των μεγάλων ανδρών. Χωρίς αυτούς δεν θα υπήρχε ιστορία· θα υπήρχε αδράνεια και αδράνεια σημαίνει θάνατος, έλεγε. Αν η ηρωοαρχία έσβηνε ποτέ, συνέχιζε, θα έπρεπε να απελπιστούμε τελείως από τον κόσμο. «Χωρίς κυρίαρχους, αληθινούς κυρίαρχους, κοσμικούς και πνευματικούς, δεν βλέπω άλλη δυνατότητα παρά την αναρχία, το μισητότερο πάντων». Παρ’ όλη την πνευματοκρατία του, στα θέματα πολιτικής γίνεται ένας από τους πιο αποφασιστικούς υπερασπιστές της πιο παθητικής υπακοής. Για τον Carlyle ο Βολταίρος και οι υπόλοιποι φιλόσοφοι του Διαφωτισμού αντιπροσώπευαν «το πνεύμα του σκότους». Τους καταμαρτυρούσε έλλειψη «κάθε δύναμης φαντασίας και, συνεπώς, κάθε δημιουργικότητας». Περιέγραψε το έργο των Εγκυκλοπαιδιστών ως τις «Πράξεις και τις Επιστολές της Παρισινής Εκκλησίας του Αντίχριστου». Μετά ταύτα, καθίσταται ευεξήγητη η πρωσσική προδιάθεσή του και η τάση του να δίδει περισσότερο χώρο στους πολιτικούς και στρατιωτικούς ανάμεσα στους εκπροσώπους του Υψίστου. Αυτές οι απόψεις του για την «λατρεία του ήρωα» και η πεποίθησή του πως «η δύναμη δημιουργεί δίκαιο» βοήθησαν στο να χαρακτηρισθεί ως «ο πατέρας του βρετανικού ιμπεριαλισμού» (βλ. Έρνστ Κασσίρερ, Ο μύθος του κράτους, εκδόσεις γνώση, σελ. 267, 268, 306-309).
Δίπλα στις απόψεις του Carlyle για την «ηρωολατρεία» ήρθαν να προστεθούν αργότερα οι απόψεις του Αρτύρ ντε Γκομπινώ (Arthur de Gobineau) για την «λατρεία της φυλής». Πρέπει να τονισθεί πως το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο στη θεωρία του Γκομπινώ δεν είναι αυτή καθεαυτή η εξύμνηση της φυλής. Είναι φυσικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου να υπερηφανεύεται για τους προγόνους του, για την γέννησή του και την καταγωγή του. Αν αυτό είναι προκατάληψη πρόκειται για μια πολύ κοινή προκατάληψη που, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι απαραίτητο να απειλεί ή να υπομονεύει την κοινωνική και ηθική ζωή του ανθρώπου. Αλλ’ αυτό που ανακαλύπτουμε στον Γκομπινώ είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Είναι μια προσπάθεια να εκμηδενιστούν όλες οι άλλες αξίες. Ο θεός της φυλής, όπως τον κήρυξε ο Γκομπινώ, είναι θεός ζηλόφθονος. Δεν επιτρέπει να λατρεύονται συγχρόνως κι άλλοι θεοί! Η φυλή είναι το παν· όλες οι άλλες δυνάμεις δεν είναι τίποτε. Δεν έχουν καμία αυτόνομη σημασία ή αξία. Αν έχουν κάποια ισχύ, δεν είναι αυτόνομη. Απλώς τους την εκχωρεί η υπέρτερη και η κυρίαρχή τους παντοδύναμη φυλή. Κατ’ αυτόν η φυλή ήταν ο μόνος κύριος και κυβερνήτης του ιστορικού κόσμου· όλες οι άλλες δυνάμεις είναι κατώτερές της και δορυφόροι της. (βλ. ό.π. σελ. 320, 319). Κατά τον Γκομπινώ ένας άνθρωπος είναι σπουδαίος, ευγενής, ενάρετος, όχι από τις πράξεις του αλλά από την καταγωγή του. Η αρετή δεν είναι κάτι που αποκτάται. Είναι δώρο εξ ουρανού ή, για να το πούμε πιο σωστά, δώρο της γης, των φυσικών και διανοητικών ιδιοτήτων της φυλής. Το να χαρακτηρίζουμε τα μέλη των κατώτερων λαών ως «ηθικά» ή «έλλογα» όντα δείχνει… πολύ χαμηλή αίσθηση ηθικότητας. Αυτό που προσδίδει σ’ έναν άνθρωπο την ηθική του αξία δεν είναι το τι κάνει, αλλά το τι είναι ο ίδιος. «Ένας άνθρωπος δεν είναι καλός, διότι έχει ενεργήσει καλώς, αλλά ενεργεί καλώς όταν είναι καλός, δηλαδή από καλή γενιά». Συνεχίζοντας διακήρυξε ότι, σύμφωνα μ’ έναν άτεγκτο φυσικό νόμο, οι κατώτερες φυλές (δηλαδή η μαύρη και η κίτρινη φυλή) είναι καταδικασμένες αιώνια «να σέρνονται στα πόδια των κυρίων τους». (βλ. ό.π. σελ. 326, 328, 333, 313). Όταν οι θεωρίες του Carlyle και του Γκομπινώ, εκείνου του χολερικού κόμη, αναμείχθηκαν, προέκυψε ένα εκρηκτικό μείγμα με ολέθριες συνέπειες όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο προσωπικός φίλος του δεύτερου, Tocqueville.
Η συνέχεια στο επόμενο
23-ΙV – 2016
Πέτρος Πέτκας
