Μέσα σε κλίμα πολιτικής σήψης και σκανδάλων, με την αστυνομία να ερευνά τους σκληρούς δίσκους της φασίστριας Λεπέν, η Γαλλία οδεύει προς τις κρίσιμες εκλογές του Απριλίου.
Στο μεταξύ, η κατάσταση στα προάστια του Παρισιού και άλλων μεγάλων πόλεων είναι εκρηκτική. Τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής η κτηνώδης
η σεξουαλική κακοποίηση νεαρού στην περιοχή Aulnay-sous-Bois στα βόρεια του Παρισιού. Τη νύχτα της 2ης Φεβρουαρίου στη συγκεκριμένη γειτονιά, αστυνομικοί σταμάτησαν για έλεγχο ένα νεαρό και για άγνωστους λόγους τον χτύπησαν και τον κακοποίησαν σεξουαλικά βάζοντας του ένα κλομπ στον πρωκτό! Το συμβάν έχει καταγραφεί από κάμερες κι έχει δημοσιευτεί σε όλα τα ΜΜΕ. Αμέσως, εκατοντάδες νεολαίοι στο προάστιο συγκρότησαν διαδηλώσεις, συγκρούστηκαν με τα κακόφημα CRS (τα γαλλικά ΜΑΤ), έστησαν οδοφράγματα και έκαψαν αρκετά αυτοκίνητα. Οι αστυνομικοί απάντησαν ακόμα και με αληθινά πυρά, όταν ξέμειναν από δακρυγόνα – πράξη που υπερασπίστηκε η ηγέτης των φασιστών Μαρίν Λεπέν, η οποία επισκέφτηκε το τοπικό αστυνομικό τμήμα για να εκφράσει την αλληλεγγύη της στην αστυνομική καταστολή και βαρβαρότητα.
Εκτός από τις σχεδόν καθημερινές συγκρούσεις στο προάστιο, ένα δυναμικό κύμα διαδηλώσεων ξέσπασε ακόμα και μέσα στην πόλη του Παρισιού και σε άλλες μεγάλες πόλεις με σύνθημα “ Justice pour Theo” (Δικαιοσύνη για τον Τεό, το όνομα του βασανισμένου νέου). Όσον αφορά τις διαδηλώσεις στο κέντρο του Παρισιού υπάρχει ένα καινούργιο και ποιοτικό χαρακτηριστικό. Οι διαδηλωτές είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία νεολαίοι, με αρκετούς μαθητές, και όχι απαραίτητα με καταγωγή από τις πρώην αποικίες. Προφανώς αντιλαμβάνονται ότι, μέσα στο εφιαλτικό περιβάλλον της οικονομικής κρίσης, η ανεργία και η φτώχεια τους περιμένει στη γωνία και μπορεί να έχουν μελλοντικά τη μοίρα του Theo.
Το γεγονός αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά ούτε είναι μεμονωμένο. Τέτοια σκηνικά αστυνομικής βίας συμβαίνουν εδώ και πάνω 20 χρόνια στα φτωχά, εργατικά και πλέον εξαθλιωμένα προάστια του Παρισιού τα οποία κατοικούνται κυρίως από ανθρώπους με καταγωγή από τις πρώην αποικίες της Γαλλίας. Αρχικά ο γαλλικός Ιμπεριαλισμός ξεζούμισε αυτές τις χώρες και τους λαούς, και μεταπολεμικά, κάλεσε στη Γαλλία μετανάστες για την ανοικοδόμηση υποσχόμενος ιθαγένεια και καλύτερη μεταχείριση από τις πρώην αποικίες. Σταδιακά, μετά την κατάρρευση του κοινωνικού κευνσιανού κράτους τη δεκαετία του 70, οι συνοικίες όπου εγκαταστάθηκαν οι μετανάστες, μετατράπηκαν σε φτωχά προάστια που μαστίζονται από την ανεργία και την εξαθλίωση. Τα μεγαλύτερα θύματα είναι σαφώς οι νέοι οι οποίοι βιώνουν τον συνεχή αποκλεισμό και ρατσισμό όχι μόνο από την κρατική καταστολή αλλά και από τη γαλλική κοινωνία. Όσον αφορά το συγκεκριμένο πρόαστιο που έλαβε χώρα ο βασανισμός του Theo, πρόκειται για ένα παλιό και καθαρά εργατικό προάστιο που κάποτε υπήρχαν εργοστάσια και έσφυζε από ζωή, (μάλιστα το 2014 έκλεισε το τοπικό εργοστάσιο της Peugeot-Citroën) όπως και τα περισσότερα προάστια στα βόρεια του Παρισιού.
Η κτηνώδης κακοποίηση του νεαρού Τεό συμβαίνει σε μια εφιαλτική συγκυρία για τη “Republique”. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στη Γαλλία υπάρχουν στοιχεία αυτού που ο Λένιν αποκαλούσε προεπαναστατική κατάσταση : η αστική τάξη είναι διασπασμένη, ανίκανη να διαχειριστεί την οικονομική κρίση και φρίκη και με το πολιτικό της προσωπικό να ξεμπροστιάζεται από τα σκάνδαλα, τις λοβιτούρες και τη διασπάθιση δημοσίου χρήματος (υπόθεση Φιγιόν). Και οι από κάτω, δηλαδή ο φτωχός λαός να μην αντέχει άλλο να ληστεύεται, να υποφέρει και να ταπεινώνεται όπως πριν. Σε αυτή τη φρίκη, η αστική τάξη απαντά με μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης, φαινομενικά ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία αλλά στην πραγματικότητα ο εχθρός είναι η ίδια η εργατική τάξη και ο φτωχός λαός. Παρά την καταστολή, τη σύγχυση και το φόβο, το μαχητικό φρόνημα των μαζών δεν έχει καμφθεί. Η μικρής διάρκειας εκρήξεις στα προάστια και η μεγάλη περυσινή εξέγερση της εργατικής τάξης και της νεολαίας ενάντια στον αντεργατικό νόμο (loi travail) απέδειξαν ότι η εργατική τάξη έχει όλη τη δύναμη να δώσει τη μάχη, γεγονός που προκαλεί φόβο όχι μόνο στη γαλλική αλλά στην ευρωπαϊκή μπουρζουαζία.
Π.B.
