Ο επίδοξος βοναπάρτης Μακρόν κι οι φασίστες της Λεπέν οι μεγάλοι χαμένοι
Στο Β’ γύρο των περιφερειακών εκλογών
της Κατερίνας Μάτσα
Η τεράστια κρίση κι η ανυποληψία του αστικού πολιτικού συστήματος στη Γαλλία έκανε τα δύο τρίτα των ψηφοφόρων να καταψηφίσουν με την αποχή τους στις περιφερειακές και διαμερισματικές εκλογές, τόσο στον πρώτο γύρο (αποχή 66%), όσο και στο δεύτερο (αποχή 65,7%), την Κυριακή 27\6\21.
Η λεγόμενη “Δημοκρατία της αποχής”, για την οποία κλαψουρίζουν οι πολιτικάντηδες και ιδιαίτερα οι χαμένοι, δεν είναι καρπός αδιαφορίας αλλά συσσωρευόμενης οργής. Το αποτέλεσμα των περιφερειακών και διαμερισματικών εκλογών, που η Λεπέν κι ο Μακρόν τις θέλανε πρόκριμα για να εμφανιστούν σαν οι βέβαιοι μονομάχοι στις Προεδρικές Εκλογές του Απριλίου 2022, τους διέψευσε πανηγυρικά και τους γελοιοποίησε .
Ο ακροδεξιός “Εθνικός Συναγερμός”, το “διαμάντι” στην κορώνα του ευρωπαϊκού φασισμού που περίμενε να δει την θυγατέρα του φασίστα βασανιστή των Αλγερίνων να γίνεται Προεδρίνα στις εκλογές του επόμενου χρόνου, δίνοντας αέρα στα πανιά των φασιστών σε όλη την Ευρώπη και όπου γης, μαυρίστηκε στις κάλπες και δεν κέρδισε ούτε μία περιφέρεια παρά τις θριαμβευτικές δημοσκοπήσεις. Ούτε και οι υστερικές κραυγές της έξαλλης Λεπέν, στο τέλος του πρώτου γύρου που έβρισε τους οπαδούς της και τους κάλεσε να κινητοποιηθούν στον δεύτερο γύρο εισακούστηκαν.
Ο βοναπαρτίσκος Μακρόν που είχε καβαλήσει καλάμι και το έπαιζε… “Δίας” (Jupiter), κυριολεκτικά πάτωσε κι εξευτελίστηκε. Ούτε καν ο τωρινός πρωθυπουργός του, ο Καστέξ, δεν εκλέχτηκε. Στις περισσότερες περιφέρειες βρεθήκαν καταϊδρωμένοι και τελευταίοι. (Στην Ελλάδα κάποιοι/κάποιες θα σκεφτούν χαιρέκακα ότι μια και ο Κούλης Μητσοτάκης έχει τον Μακρόν σαν μοντελάκι, του κληρονόμησε και την γνωστή γκαντεμιά της κυβερνώσας Οικογένειας!)
Η παραδοσιακή Δεξιά κράτησε τις 7 μεγάλες περιφέρειες, κερδίζοντας και σε περιοχές που διεκδικούσε λυσσασμένα η Λεπέν. Ειδικά στο Νότο το χαστούκι ήταν δυνατό, αφού ο υποψήφιος της Άκρας Δεξιάς ηττήθηκε από τον υποψήφιο της Δεξιάς και εκλεκτό του υπόδικου Σαρκοζί. Από την ηγεσία των Οικολόγων και των Σοσιαλιστών στο Παρίσι ασκήθηκαν φοβερές πιέσεις που υποχρέωσαν τελικά σε απόσυρση το ανεξάρτητο ψηφοδέλτιο των Οικολόγων-Σοσιαλιστών στο δεύτερο γύρο. Ως γνωστόν τόσο ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου όσο και οι αριστεροί ψηφοφόροι του είχαν εκφράσει την βούληση να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους τόσο από την σαρκοζική μαύρη Δεξιά όσο και από την φαιομαύρη λεπενική Ακροδεξιά. Στο όνομα του “δημοκρατικού μετώπου” δημιουργούν ξανά προηγούμενο για μια επάνοδο της σκληρής Δεξιάς το 2022…
Ήδη, τρεις εκλεγμένοι στις τωρινές εκλογές πρωτοκλασάτοι της Δεξιάς, ο Βωτκέζ, ο Μπερτράν και η Πεκρές, διαγκωνίζονται για το ποιος θα είναι ο προεδρικός υποψήφιος της Δεξιάς.
Αν η παραδοσιακή Δεξιά κέρδισε τις 7 περιφέρειες, η “Ενωμένη Αριστερά” (Οικολόγοι, Σοσιαλιστές, Ανυπότακτη Γαλλία και Κομμουνιστικό Κόμμα) κέρδισε συνολικά 5 περιφέρειες, εξασφαλίζοντας το 35% των ψήφων σε ολόκληρη τη χώρα.
Είναι εντελώς επιπόλαιες οι θριαμβολογίες των μεν και των δε, μαζί και των αστικών ΜΜΕ –των ίδιων κλαίνε για την “Δημοκρατία της αποχής”- ότι παλινορθώνεται το παλιό δικομματικό σύστημα που φαινόταν να πεθαίνει το 2017. Αν ληφθεί υπόψη το γιγάντιο ποσοστό αποχής μια ελάχιστη μειοψηφία ψήφισε τελικά τις συσπειρώσεις των παλιών φθαρμένων κομμάτων. Η επιθανάτια αγωνία της 5ης Δημοκρατίας συνεχίζεται, με νέες μορφές μετά την αποτυχία και του βοναπαρτιστικού σχεδίου Μακρόν.
Συνοπτικά, στα αποτελέσματα του Ιουνίου 2021 εκφράστηκε η κρίση νομιμοποίησης του αστικού πολιτικού συστήματος στη Γαλλία. Η χωρίς επιστροφή αποσύνθεση της Μακρονίας. Η σημερινή ανικανότητα του φασιστικού κόμματος να κινητοποιήσει τις μικροαστικές μάζες υπέρ της Λεπέν. Η κρίση και φαγωμάρα των φατριών στο εσωτερικό της Δεξιάς για την πρωτοκαθεδρία. Τέλος, η αδυναμία των κομμάτων, που μιλούν στο όνομα της Αριστεράς και της Οικολογίας να κερδίσουν την πλειοψηφία της κοινωνίας, λόγω της μακροχρόνιας προσαρμογής τους στο αστικό καθεστώς και της εναντίωσής τους σε κάθε πρόταγμα ανατροπής του. Ο επίσης νικημένος των εκλογών Μελανσόν αποδείχτηκε μέρος του προβλήματος παρά η λύση του, συμπαρασύροντας κι ένα μεγάλο μέρος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς.
Την ίδια στιγμή η λαϊκή δυσαρέσκεια μετατρέπει την χώρα-κλειδί της ΕΕ κι όλης της Ευρώπης (μαζί, βέβαια, με την Γερμανία) σε ακυβέρνητο καράβι που κλυδωνίζεται στα αχαρτογράφητα νερά μιας καθολικής κρίσης σε “τέλεια καταιγίδα”…
