Η κυρίαρχη σεξιστική ιδεολογία δεν αναπαράγεται μόνο από το αντρικό φύλο. Ένα λυπηρό και εξίσου εξοργιστικό παράδειγμα, που δείχνει ότι πολλές φορές οι ίδιες οι γυναίκες δεν υποστηρίζουν το αυτονόητο για εκείνες, αποτελεί η επικριτική και υποτιμητική τους στάση απέναντι στις γυναίκες οδηγούς στο σύνολό τους, ενώ η συντριπτική πλειοψηφία των δασκάλων οδήγησης είναι άντρες και οι ίδιες δεν έχουν πιάσει ποτέ τιμόνι στη ζωή τους. Ενδεικτικό παράδειγμα που αποδεικνύει το πόσο αποδεκτή και ανεκτή είναι, από το σύνολο της κοινωνίας αλλά και από κάποιες γυναίκες, η κατωτερότητα των γυναικών σε σχέση με τους άντρες.
Όσο και αν είναι κοινωνικά αποδεκτή η έμφυλη ανισότητα, και όσο κι αν κάποιες γυναίκες επιμένουν να σκύβουν το κεφάλι στις επιταγές του εξουσιαστή τους για διάφορους λόγους, είτε είναι αφεντικό, είτε είναι σύζυγος ή πατέρας, οι αγώνες των γυναικών για τη χειραφέτηση και τον αυτοπροσδιορισμό τους αποδεικνύουν περίτρανα, παρ’ όλες τους τις αντιφάσεις, ότι το γυναικείο ζήτημα έχει δυνατά και συμπαγή ερείσματα και εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Αν και στα σπάργανα, από ιστορικής άποψης, έχει σημαντικές κατακτήσεις, που περιορίζονται γεωγραφικά και ταξικά, αλλά και πολύ δρόμο ακόμα στην πάλη για την εξάλειψη της ανισότητας των φύλων.
Αυτό το όραμα είναι εμφανές σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένου και μεταξύ των γυναικών του Πακιστάν, του Αφγανιστάν και του Ιράν, και γενικότερα του αραβικού και μουσουλμανικού κόσμου, των οποίων η καταπίεση χρησιμοποιείται από τους δυτικούς ηγέτες για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο και την κατοχή. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Πακιστανής έφηβης Μαλάλα Γιουσαφζάι, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης για τη φεμινιστική της δράση, ενώ έχει, επίσης, επικρίνει τις παράνομες επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών των ΗΠΑ για τη δολοφονία αμάχων και την υποβοήθηση στη στρατολόγηση τρομοκρατών.
Η εναντίωση της Γιουσαφζάι στους Ταλιμπάν μπορεί να κέρδισε την αγάπη των Δυτικών ΜΜΕ και μια πρόσκληση του Ομπάμα, αλλά η κριτική της στις επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών έχει περάσει σχεδόν απαρατήρητη. Το ίδιο απαρατήρητα, πέρασαν και τα σχόλιά της για το σοσιαλισμό, που όπως ανέφερε «είναι η μόνη απάντηση» για να «ελευθερωθούμε από τα δεσμά της μισαλλοδοξίας και της εκμετάλλευσης».
Η Επαναστατική Ένωση των γυναικών του Αφγανιστάν (RAWA) έχει εξίσου εναντιωθεί στους Ταλιμπάν. Ενώ φιλελεύθερες ομάδες γυναικών όπως η Φεμινιστική Πλειοψηφία (Feminist Majority), απεικονίζουν τον πόλεμο των ΗΠΑ ως μια ευγενή σταυροφορία για την προστασία των γυναικών στο Αφγανιστάν, η RAWA λέει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες «ενίσχυσαν και εξόπλισαν τις πιο προδοτικές, αντι-δημοκρατικές, μισογύνικες και διεφθαρμένες φονταμενταλιστικές συμμορίες στο Αφγανιστάν», απλώς «αντικαθιστώντας ένα φονταμενταλιστικό καθεστώς με ένα άλλο».
Η λογική είναι απλή: η ελίτ των ΗΠΑ προτιμά τον «αιματηρό και αποπνικτικό νόμο του Αφγανιστάν» των φονταμενταλιστών πολέμαρχων, «από μία ανεξάρτητη, υπέρ της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, υπέρ των γυναικών κυβέρνηση», που θα μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο «τα συμφέροντά της στην περιοχή». Η απελευθέρωση των γυναικών μπορεί να επιτευχθεί μόνο από το σύνολο του λαού του Αφγανιστάν και μέσα από ένα σκληρό, αποφασιστικό και μακροχρόνιο αγώνα.
Μια ομάδα Ιρανών και Ιρανοαμερικανών φεμινιστριών, η Raha, υιοθετεί μια παρόμοια θέση σε σχέση με τη δική τους χώρα. Το 2011 καταδίκασε τις συστηματικές παραβιάσεις, από το καθεστώς Αχμαντινετζάντ, των δικαιωμάτων των γυναικών (και των άλλων ομάδων), αλλά εξίσου δυναμικά καταδίκασε «όλες τις μορφές παρέμβασης των ΗΠΑ», συμπεριλαμβανομένων των «εξοντωτικών κυρώσεων». Η ομάδα δήλωσε ότι οι κυρώσεις «πλήττουν περαιτέρω τους ίδιους τους ανθρώπους που ισχυρίζονται ότι βοηθάνε», και σημείωσε ότι λίγα κινήματα, εάν υπάρχουν κιόλας γνήσιες λαϊκές φωνές στο Ιράν, είχαν «ζητήσει ή υποστηρίξει τις κυρώσεις των ΗΠΑ/ΟΗΕ/ΕΕ».
Στη Λατινική Αμερική, επίσης, πολλές φεμινίστριες της εργατικής τάξης υποστηρίζουν ότι ο αγώνας για το φύλο και τη σεξουαλική απελευθέρωση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τους αγώνες για αυτοδιάθεση και ένα δίκαιο οικονομικό σύστημα.
Φέτος, το καραβάνι της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών, που πραγματοποιείται για να αναδείξει και να τιμήσει τον αγώνα των Κούρδων ανταρτισσών της Ροζάβα ενάντια στο σκοταδιστικό ISIS, ξεκίνησε από τις 6 του Μάρτη από την Ανατολική Τουρκία, στο Νισιμπίν. Στις 8 Μάρτη, ανήμερα της ημέρας της Γυναίκας, βρέθηκε στο Ντιγιαρμπακίρ, την πρωτεύουσα του τουρκικού Κουρδιστάν. Περνώντας από τη χώρα μας έχει στόχο να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει τις γυναίκες, αλλά και όλη την κοινωνία, για την πάλη ενάντια στην έμφυλη ανισότητα και όχι μόνο.
Εν κατακλείδι, το ζήτημα δεν είναι για(διαγραφή) το ποιο από τα δύο φύλα είναι πιο ικανό στην οδήγηση. Αλλά το πως όλοι μαζί θα οδηγήσουμε το αυτοκίνητο της ζωής στην κοινή πάλη ενάντια στην(πρόσθεση) καπιταλιστική εκμετάλλευση και καταπίεση, στην πορεία ανατροπής και αντικατάστασης του παρόντος συστήματος -το οποίο καταστρατηγεί συστηματικά κάθε δικαίωμα των ανθρώπων και όλων των ζωντανών οργανισμών που γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης στο βωμό του κέρδους- με μία κοινωνία αταξική, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
