Ιούλιος 1917. Τεράστιες ένοπλες διαδηλώσεις εργατών και στρατιωτών ξεχύνονται στους δρόμους της Πετρούπολης ενάντια στους συμβιβασμούς της ηγεσίας των σοβιέτ. Η Προσωρινή Κυβέρνηση τις καταστέλλει, αφοπλίζει τα επαναστατικά συντάγματα και την εργατική πολιτοφυλακή, στρέφεται κατά των μπολσεβίκων, ο Λένιν βγαίνει στην παρανομία, ο Τρότσκι ρίχνεται στην φυλακή.
Οι μπολσεβίκοι είχαν προειδοποιήσει τους εργάτες και τους στρατιώτες, ότι μια εξέγερση για την ανατροπή της προσωρινής κυβέρνησης θα ήταν πρόωρη και θα κατέληγε σε αποτυχία αλλά μόλις ξεσπούν οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις δεν απομακρύνονται πέρα απ’ την οδό των Φιλελλήνων, καταγγέλλοντας προβοκάτσιες, αλλά ρίχνονται στην μάχη για να τις οργανώσουν.
Ιούλιος 1965. Τότε που λεν πως η εξουσία έτρεχε στους δρόμους, έτρεχε μαζί της κι ο πατέρας, κι ένα γκρι τείχος αστυνόμων, έφραζε με χημικά και ξύλο, σε γεννημένους κι αγέννητους το μέλλον.
Ιούλιος 2015. Τον αιώνιο, κάτω απ’ το κυπαρίσσι ύπνο του κοιμάται τώρα ο πατέρας, θάνατο το λεν, θάνατος είναι, τίποτ’ άλλο· απόψε οι συριζαίοι μας πνίξανε στα δακρυγόνα, αναρχικούς μαζί με μπολσεβίκους· οι πιο ευαίσθητες ή έμπειρες μύτες ξεχωρίζουν στην κλασική μυρωδιά νότες ευρωκομμουνισμού· η μάνα αργοσαλεύει στο κρεβάτι· κι ύστερα πολυθρόνα, φαρίν-λακτέ, φάρμακα, λαπάς, βλέμμα που σβήνει· ζωή το λεν, ζωή δεν είναι· θυμάμαι την καταχώρηση της 25ης Μαρτίου 1935 στο Ημερολόγιο της Εξορίας του Τρότσκι· απηχώντας τους Λένιν-Τουργκένιεφ γράφει πως το μεγαλύτερο ελάττωμα του ανθρώπου είναι τα γηρατειά. «Να είσαι πάνω από 55 χρονών», γράφει το πρωτότυπο. Αυτό εκφράζει φαίνεται μια συνολικότερη αντίληψη του Τουργκένιεφ για τα γηρατειά, αφού σε μια επιστολή του προς τον Φλωμπέρ γράφει μεταξύ άλλων: «για την tedium vitae, την ψυχική απονέκρωση των γηρατειών, την αμυντική μάχη με τον θάνατο, την απέχθεια προς κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα». Έρημη πόλη, γεμάτη θλίψη, σκουπίδια και αστέγους· κάποιοι είναι γέροι· κόλαση! Κι εμείς τι κάνουμε; Προς τα παρόν «βαδίζουμε σαν συμπαγής ομάδα από έναν απόκρημνο και δύσκολο δρόμο, πιασμένοι γερά χέρι με χέρι. Είμαστε απ’ όλες τις μεριές κυκλωμένοι από εχθρούς, και είμαστε σχεδόν πάντα αναγκασμένοι να βαδίζουμε κάτω από τα πυρά τους. Ενωθήκαμε ύστερα από ελεύθερα παρμένη απόφαση για να πολεμήσουμε τους εχθρούς κι όχι για να πέσουμε στο γειτονικό βάλτο, που οι κάτοικοί του από την αρχή μας κατέκριναν, γιατί ξεχωρίσαμε σε ιδιαίτερη ομάδα και διαλέξαμε το δρόμο του αγώνα αντί το δρόμο της συμφιλίωσης». Κατηφορίζουμε προς την πλατεία Ομονοίας, είναι νύχτα και μόνο ομόνοια δεν έχουμε στον νου μας, μα «μίσος ταξικό κουφάλες πατριώτες, στην εθνική ενότητα είμαστε προδότες». Αλλά πόσο πίσω έχουμε μείνει, απ’ όλα τα κοσμογονικά τα σχέδια μας τα μεγάλα: Από την επανάσταση που ξεκίνησαν οι μπολσεβίκοι κι απ’ την Μεγάλη Υπόθεση του Νικολάι Φιοντόροβιτς Φιοντόροφ που οι ιδέες του ήταν δημοφιλείς ανάμεσα στους μπολσεβίκους, τον Μαγιακόφσκι αλλά και την νεότερη Σοβιετική εποχή, που εναπόθεσε, λέει, στην ενοποιημένη ανθρωπότητα, και όχι σε έναν μεταφυσικό Θεό, την αποστολή να αναζωογονήσει το σύμπαν με την δημιουργική δράση του ανθρώπου και να αναστήσει όλες τις νεκρές γενεές, στέλνοντάς τες ν’ αποικήσουν ύστερα το διάστημα· από την επαναδημιουργία δηλαδή του κόσμου. Τίποτα. Ούτε τα προαπαιτούμενα για όλα αυτά δεν έχουμε καν ψηφίσει -όπως, κάτω όλες οι καπιταλιστικές κυβερνήσεις, εργατική εξουσία, κάτω η Ευρωπαϊκή Ένωση των ιμπεριαλιστών, Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης- μέσα στην εξεγερσιακή οχλοβοή μιας κατειλημμένης Βουλής κατάμεστης από προλετάριους, κομμουνιστές, αναρχικούς, όπου κάθε τρεις και λίγο θα παιανίζει η Διεθνής και γέλια στριγγά θ’ ακούγονται σα θα σπαράζουν, στον Κήπο δίπλα, αστούς, πολιτικούς και βουλευτές μαζί, οι λύκοι…
Βασίλης Kr.
