Που βρισκόμαστε σήμερα;
Στις 18 Σεπτεμβρίου 2015 συμπληρώνονται δύο χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι. Εκείνη τη νύχτα που έπεσε νεκρός, όταν το «τάγμα εφόδου» της Χρυσής Αυγής έστησε καρτέρι σε αυτόν και την παρέα του, επειδή, ως ράπερ, ήταν ‘σεσημασμένος’ για τους αντιφασιστικούς του στίχους.
Το μαχαίρι, εκείνο το βράδυ, μπορεί να το κράταγε ο φασίστας Ρουπακιάς, αλλά μέχρι να φτάσουμε σε εκείνη τη μοιραία στιγμή, είχε προηγηθεί μια κλιμακούμενη και σχεδιασμένη πορεία αποθράσυνσης και αποκτήνωσης της δράσης των Ναζί, πάντα με τις πλάτες του κράτους: δολοφονική επίθεση στο ΠΑΜΕ στο Πέραμα, δολοφονία Σαχζάτ Λουκμάν, επίθεση σε Αιγύπτιους αλιεργάτες, ως τα πιο εμβληματικά, με μια ατέλειωτη λίστα φασιστικής φρίκης να ακολουθεί.
Τόσο «σαν στο σπίτι τους» και ανέγγιχτοι ένοιωθαν οι Ναζί, που έφτασαν να μασκαρεύονται κατήγοροι και να σέρνουν τους επαναστάτες στα δικαστήρια της αστικής δημοκρατίας για την αντιφασιστική δράση και το λόγο τους, όπως έγινε με τον σ. Σάββα Μιχαήλ ως γ.γ. του ΕΕΚ, δυο μόλις βδομάδες πριν τη δολοφονία.
Τα δύο χρόνια που μεσολάβησαν από τη νύχτα του φονικού είναι γεμάτα με ένα ορυμαγδό πολιτικών εξελίξεων, περαιτέρω κατάρρευση του πολιτικού σκηνικού, όξυνση και ζιγκ-ζαγκ της κρίσης εξουσίας στις διάφορες μορφές της. Όχι ασύνδετα με τα παραπάνω, είχαμε σημαντικές εξελίξεις στο ίδιο το θέμα της Χρυσής Αυγής, την «αποκαθήλωσή» της από τα ΜΜΕ, τις διώξεις, τις φυλακίσεις, την απομόνωσή της.
Και σήμερα, που βρισκόμαστε; Πόσο δικαιωμένοι μπορούν να νοιώθουν οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς, όλο το αντιφασιστικό κίνημα που εξεγέρθηκε το 2013, από την πορεία των πραγμάτων;
Απάντηση στο τελευταίο ερώτημα, μπορεί να δοθεί και μόνο από το γεγονός ότι η δίκη της Χρυσής Αυγής, αν και ξεκίνησε με τυμπανοκρουσίες, πλέον γίνεται εν κρυπτώ, πίσω από τις πλάτες του κινήματος. Η σιωπή που περιβάλλει τη δίκη (με τη βούλα της έδρας που έχει απαγορέψει την κάλυψή της) έχει μετατραπεί στο πλαίσιο για κάθε είδους παρατυπία και ανομία, πάντα προς όφελος των Ναζί.
Τίποτα καλό δεν προμηνύει αυτή η αποσιώπηση: η στάση της έδρας εξ αρχής –που έφτασε ακόμα και να αποβάλλει τους συνηγόρους πολιτικής αγωγής από την εξέταση των ηγετών της Χ.Α., διαχωρίζοντας έτσι τις δολοφονικές πράξεις από τις ευθύνες των ηθικών και πολιτικών αυτουργών- έχει από καιρό χτυπήσει το «καμπανάκι του κινδύνου», για αθώωση, ή στην «καλύτερη», για ρίξιμο των φασιστών στα μαλακά.
Άλλωστε, πρώτη φορά στα δικαστικά χρονικά μια τέτοια «πολύκροτη» δίκη γίνεται με τους κατηγορούμενους ελεύθερους: δεν μιλούμε για την διάταξη του 18μήνου. Αν και η τελευταία δεν εφαρμόστηκε σε πλειάδα πολιτικών κρατουμένων του κινήματος, τα μεγάλα κεφάλια της Ναζιστικής ηγεσίας απελευθερώθηκαν πριν καν την συμπλήρωση των 18 μηνών. Τελευταίοι αποφυλακισθέντες ο βουλευτής Κούζηλος (που εμπλέκεται στην υπόθεση Μαρινάκη με την μεταφορά τόνων ηρωίνης) και ο… πυρηνάρχης της Νίκαιας, Πατέλης! Ο τελευταίος όχι απλά εμπλέκεται άμεσα στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, αλλά έγινε σαφές από την πρώτη στιγμή πως είχε τον καθοριστικό, ενορχηστρωτικό ρόλο της όλης «επιχείρησης» και εμφανίζεται αμετανόητος.
Κι ενώ κανείς δεν ασχολείται με την εν εξελίξει δίκη, οι παραπάνω αποφυλακίσεις της ναζιστικής ηγεσίας συνοδεύτηκαν από μια σιωπηρή αλλά «εκκωφαντική» λήξη του εμπάργκο κατά της Χρυσής Αυγής από τα ΜΜΕ. Ο «Λαϊκός Σύνδεσμός» πλέον κάνει χρήση του τηλεοπτικού χρόνου που «δικαιούται» ως κοινοβουλευτικό κόμμα, οι δηλώσεις των ηγετών του φιγουράρουν σε καθημερινή βάση στα δελτία ειδήσεων με εκατομμύρια τηλεθεατές, χωρίς ίχνος αντιλόγου και κριτικής. Διεξάγεται συστηματική προσπάθεια, οι θέσεις των Ναζί, να προβληθούν ως οι μόνες συνεπείς αντιμνημονιακές, και οι ίδιοι ως «οι τελευταίοι των Μοϊκανών» που παραμένουν «ενάντια στο σύστημα».
Οι παραπάνω μηχανορραφίες είναι απλώς το αποτέλεσμα της βούλησης κάποιων ακραίων «κύκλων» μέσα στο κράτος; Ή μήπως σηματοδοτούν μια στροφή ολόκληρων τμημάτων της μπουρζουαζίας -κι έτσι κέντρων μέσα στο κράτος- στο ζήτημα αντιμετώπισης της Χρυσής Αυγής; Μια στροφή, που ενώ βρίσκεται ακόμη στα σπάργανά της, έχει ως στόχο να αποκαταστήσει την Χρυσή Αυγή, επαναφέροντάς την στη δυναμική της προ-2013 εποχής.
Αν το γεγονός ότι η φαρσοκωμωδία της δίκης συνέπεσε χρονικά με την «αριστερή κυβέρνηση», θέτει το ζήτημα της ανάδειξης των μοιραίων ευθυνών του ΣΥΡΙΖΑ στον χειρισμό της υπόθεσης από την «ανεξάρτητη» δικαιοσύνη, από την άλλη, η κρίση της «αριστερής κυβέρνησης» είναι η βάση πάνω στην οποία εκδηλώνεται ολοένα και πιο καθαρά η στροφή κεφαλαίου και κράτους σε σχέση με την Χρυσή Αυγή.
Αν και θα ήταν βιαστική ανοησία να ισχυριστεί κανείς πως η Ιστορία έχει ξεμπερδέψει κιόλας με το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, η πολύ γρήγορη «απομάγευση» του λαού μετά τις προδοσίες που ξεκινούν τον Φλεβάρη και κορυφώνονται με το τσαλαπάτημα του ΟΧΙ της 5ης Ιούλη και την καλοκαιρινή υπογραφή του τρίτου επαχθέστατου μνημονίου, δείχνουν πως κανείς δεν μπορεί να ποντάρει σε βάθος χρόνου στον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις επερχόμενες εκλογές, είναι βέβαιο πως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει ακόμη πρωταγωνιστικό ρόλο στα πράγματα, έως ότου αρχίσουν να εφαρμόζονται πλατιά οι νέες επώδυνες μνημονιακές διατάξεις. Είναι αναπόφευκτο, το τελευταίο, «αριστερό» κοινοβουλευτικό δεκανίκι της αστικής δημοκρατίας, να πάρει τον δρόμο που πήραν και οι προκάτοχοί του, χωρίς κανείς από αυτούς να μπορεί να ανακάμψει και να το αντικαταστήσει.
Έχουμε μπει ήδη σε μια περίοδο που κάθε της επεισόδιο ισοδυναμεί με ραγδαία όξυνση της κρίσης της αστικής κρατικής εξουσίας. Η αστική δημοκρατία έχει στερέψει από όπλα διαχείρισης της κατάστασης. Καμιά πολιτική λύση «σταθεροποίησης» δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα για το κεφάλαιο. Ποιος θα είναι ο επόμενος που θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά σε μια περίοδο αναμενόμενης πολιτικής ανωμαλίας και κοινωνικής έκρηξης;
Δεν είναι, λοιπόν, καθόλου περίεργη η αλλαγή της στάσης απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Ο φασισμός, αρχίζει και πάλι να παίζει σε τμήματα των κυρίαρχων, ως εναλλακτική λύση, μετά από ένα διετές διάλλειμα (αν και είναι σαφές πως ποτέ δεν είχαν αποκηρύξει πλήρως το νόθο τέκνο τους).
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο λαός και το εργατικό κίνημα δεν έχουν πει την τελευταία τους λέξη. Για την ακρίβεια δεν έχουν ακόμη αρχίσει να «μιλούν» και να ξεδιπλώνουν την τεράστια δύναμή τους. Αυτή είναι που θα συντρίψει τον φασισμό στους δρόμους δίνοντας οριστική απάντηση και στο ζήτημα της εξουσίας. Αυτός είναι και ο μόνος δρόμος για να δικαιωθούν όλα τα θύματα των φασιστών και των καταπιεστών, για κάθε Παύλο που έχουμε πενθήσει σε αυτή τη γη.
Κ. Αποστολόπουλος
