Στα μέσα Ιουλίου η δύναμη της εξέγερσης που έχει ξεσπάσει στις Η.Π.Α. οδήγησε, στη Βοστώνη, να «πέσουν» δύο αμφιλεγόμενα αγάλματα, ένα του Χριστόφορου Κολόμβου και το “Μνημείο του Φρίντμαν”, που βρίσκονταν σε ιστορικά ρατσιστικές γειτονιές. Τα εν λόγω αγάλματα, όπως και τα περισσότερα συνομοσπονδιακά μνημεία χρησίμευσαν για να ενισχύσουν το καθεστώς φυλετικού διαχωρισμού Τζιμ Κρόου.
Το άγαλμα του Κολόμβου δημιουργήθηκε το 1979 με πρωτοβουλία ατόμων που συμμετείχαν στη ρατσιστική αντιπολίτευση υπέρ του φυλετικού διαχωρισμού των σχολείων ύστερα από μια σχεδόν δεκαετή μάχη. Βασική φιγούρα πίσω από το άγαλμα ήταν ο Στιβαλέτα, ο οποίος έφερε ακόμα και σημαία της Συνομοσπονδίας σε μια ρατσιστική συγκέντρωση του 1976. Η ανέγερση του αγάλματος προς τιμήν του Κολόμβου δεν είχε ποτέ να κάνει με την “Ιστορία”. Ο στόχος όμως αυτών που το δημιούργησαν ήταν ο ρατσιστικός εκφοβισμός. Εμφανίστηκε ακριβώς τη στιγμή που μη λευκές οικογένειες άρχισαν να εμφανίζονται σε εχθρικές για αυτές γειτονιές, σε «καθαρές» λευκές γειτονιές και συνοικίες.
Ο Κέβιν Γουάϊτ -δήμαρχος της Βοστώνης το 1979- παρακολούθησε τα εγκαίνια του αγάλματος για να ψαρέψει ψήφους επανεκλογής από τους ρατσιστές. Στην τελετή του 1979 για το άγαλμα του Κολόμβου έδωσε την εντύπωση της κυβερνητικής υποστήριξης ή ευρείας κοινοτικής υποστήριξης. Επίσης ο Στιβαλέτα, που ήταν πίσω από την κίνηση για το άγαλμα του Κολόμβου, ήταν γνωστός για τον απροκάλυπτο ρατσισμό του. H μόνη δημόσια δραστηριοποίησή του πέρα από τη δημιουργία του αγάλματος του Κολόμβου ήταν η δημόσια καύση της βιετναμέζικης σημαίας απελευθέρωσης το 1969, μαζί με την Iρανική σημαία το 1979 και τη σοβιετική σημαία το 1981. Ήταν αντιδραστικός ως το μεδούλι.
Σήμερα, λόγω της ηγεσίας του κινήματος από μαύρους και ιθαγενείς, ακόμη και Ιταλο-Αμερικανοί είναι κατά του αγάλματος και υπέρ της αντικατάστασης της Ημέρας του Κολόμβου με την Ημέρας των Ιθαγενών. Ορισμένοι μάλιστα προτείνουν επίσης στη θέση του αγάλματος του Κολόμβου να χτιστεί ένα άγαλμα στην μνήμη των Σάκο και Βαντσέτι – Iταλο-αμερικάνων μεταναστών εργατών-αναρχικών που διώχθηκαν και εκτελέστηκαν κατά τη διάρκεια του λυσσασμένου αντι-μεταναστευτικού πολιτικού κλίματος στη Μασαχουσέτη το 1927 – και αυτοί και όχι ο Κολόμβος να αποτελούν το βασικό φορέα της ιταλικής κληρονομιάς. Αυτοί οι δύο εργάτες αντιπροσωπεύουν πολύ καλύτερα την ιστορία μετανάστευσης της εργατικής τάξης.
Το 1879, το “Μνημείο Φρήντμαν” ήταν δήθεν το όραμα των χειραφετημένων μαύρων σκλάβων. Πράγματι, οι Αφροαμερικανοί, κυρίως στρατιώτες, συνεισέφεραν με χρήματα, αλλά οι λευκοί χορηγοί μάζεψαν τα χρήματα και αποφάσισαν πώς να τα ξοδέψουν.
Στη Βοστώνη υπάρχει μια νέα λαϊκή συναίνεση για την εξάλειψη των μνημείων που ενισχύουν το ρατσισμό. Η απομάκρυνση αυτών των μνημείων είναι απαραίτητη και συμβάλλει στην αντιμετώπιση του βόρειου και νότιου ρατσισμού, κάτι που είναι απόλυτα επιτακτικό.
Αρ.Μα.
