Η προσφυγιά δεν είναι κολάσιμη πράξη. Οι πρόσφυγες έχουν φύγει από τις ζώνες του πολέμου και της καταστροφής και προσ-φεύγουν στην Ελλάδα και την Ευρώπη αιτούμενοι άσυλο.
Οι πρόσφυγες δεν έχουν κατηγορηθεί ούτε έχουν καταδικαστεί για κάποιο έγκλημα. Συνεπώς, η κράτησή τους στα Hotspots, ο εγκλεισμός τους σε περίφραχτα με αιχμηρά συρματοπλέγματα κέντρα, relocations camps, κέντρα φιλοξενίας ή όπως αλλοιώς αποκαλούνται, είναι παράνομη.
Πολύ περισσότερο είναι παράνομη και εγκληματική πράξη η κράτηση ασυνόδευτων ανηλίκων παιδιών στα Hotspots όπως στη Μόρια της Λέσβου ή σε αστυνομικά τμήματα.
Η διαμαρτυρία αυτών των παιδιών στη Μόρια, την Μεγάλη Τρίτη (26 Απριλίου), κατά την επίσκεψη του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Μουζάλα και του Ολλανδού ομολόγου του είναι μια πράξη απόλυτα δικαιολογημένη.
«Freedom» (Ελευθερία), «Open the Borders» (Ανοίξτε τα σύνορα), φώναζαν τα παιδιά. Τα ΜΑΤ, με αφορμή νερό που ρίξανε στον υπουργό επενέβησαν με βία για να καταστείλουν τις διαμαρτυρίες. Και όταν οι δυο υπουργοί αποχώρησαν 30 ΜΑΤατζήδες όρμησαν και τσάκισαν στο ξύλο με γκλοπς και κλωτσιές τους ανήλικους. Συνολικά υπήρξαν 22 τραυματίες.
Η αριστερή -στα λόγια- κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, που συγκυβερνά με τους δεξιούς ΑΝΕΛ, δεν έπραξε διαφορετικά από τους δεξιούς και κεντροδεξιούς προκατόχους της, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Στην πρώτη κοινωνική διαμαρτυρία η απάντηση είναι η βάρβαρη αστυνομική καταστολή.
Όσο και να επιχειρούν να παρουσιαστούν ως κοινωνικά ευαίσθητοι, οι υπουργοί της κυβέρνησης -και ο αρμόδιος κ. Μουζάλας- αυτό που μετράει είναι οι πράξεις και όχι τα λόγια.
Στην πραγματικότητα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ έχει πλήρη επίγνωση ότι η παράνομη κράτηση ανηλίκων παιδιών – όπως και του συνόλου των προσφύγων, είτε αυτών που χαρακτηρίζονται πρόσφυγες είτε αυτών που χαρακτηρίζονται ως μετανάστες- θα προκαλέσει διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και εξεγέρσεις. Και όπως στη Μόρια, ετοιμάζονται για βίαιη καταστολή.
Στην πραγματικότητα οι επιθέσεις κατά των προσφύγων προετοιμάστηκαν με την εξοργιστική συκοφαντική επίθεση κατά των αλληλέγγυων. Η εκστρατεία συκοφάντησης της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες οργανώθηκε συνειδητά αμέσως μετά την υπογραφή της συμφωνίας Ε.Ε. – Τουρκίας, μια αισχρή -και ανεφάρμοστη- συμφωνία που καθιστά την «σουλτανική» αυταρχία του Ερντογάν ρυθμιστή των προσφυγικών «ροών» – με το αζημίωτο.
Συγχρόνως, μετατρέπει την Ελλάδα σε ένα απέραντο τόπο αναγκαστικής κράτησης, αιχμαλωσίας 53.000 προσφύγων εγκατεστημένων στα διάσπαρτα κέντρα κράτησης, μετεγκατάστασης, καταγραφής, φιλοξενίας και όπως αλλοιώς βαφτίζονται, εγκατεσπαρμένα έξω από τους οικιστικούς ιστούς, και μάλιστα υπό στρατιωτική διοίκηση. Προφανώς η δημιουργία αυτών των κέντρων μακρυά από κατοικημένες περιοχές στοχεύει στην ικανοποίηση του δεξιού και ακροδεξιού εθνικιστικού κοινού και του συνεταίρου της συγκυβέρνησης. Η ανάθεση, από την άλλη, στη στρατιωτική ηγεσία ενός κατ’ εξοχήν κοινωνικού προβλήματος, ανοίγει ένα τεράστιο ζήτημα καθώς φέρνει το Στρατό άμεσα στο προσκήνιο των πολιτικών πραγμάτων για πρώτη φορά μετά την ανατροπή του στρατιωτικού δικτατορικού καθεστώτος της 21 Απρίλη.
Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να αγνοήσει αυτές τις εξελίξεις. Στην ουσία, κάτω από αριστερο-δημοκρατικά λόγια και κοινωνικές ευαισθησίες φιλανθρωπικού τύπου, ένα σκοτεινό τούνελ ανοίγει για την βίαιη αντιμετώπιση των κοινωνικών αντιδράσεων των ανέργων και καθημαγμένων από την κρίση και τα μνημόνια μαζών και της εργατικής τάξης.
