Ο ΝΕΤΑΝΙΑΧΟΥ ΚΑΤΑ ΕΒΡΑΙΩΝ ΑΓΩΝΙΣΤΩΝ
Η επιδείνωση του καπιταλισμού, σε διεθνές επίπεδο, διαρρηγνύει κάθε πέπλο «δημοκρατίας» παντού, από την Δανία των -ναζιστικoύ τύπου- νόμων κατά των προσφύγων και το καθεστώς (μόνιμης) “έκτακτης ανάγκης” στη Γαλλία του Ολάντ μέχρι την Μέση Ανατολή του Αιγύπτιου δικτάτορα αλ Σίσι και του ισραηλινού πρωθυπουργού Νετανιάχου (συμμάχων και των δύο του “αριστερού” Τσίπρα).
Στην -ιστορικά ιδιαίτερη- περίπτωση του Ισραηλινού καθεστώτος, ο Νετανιάχου φαίνεται πως έχει βαλθεί να μοιάσει στους φασίστες δημίους του Εβραϊκού λαού. Εξάλλου, μήπως κι ο ίδιος δεν έγινε αρνητής του Ολοκαυτώματος με την περιβόητη δήλωσή του ότι την ιδέα της Γενοκτονίας των Εβραίων την υπέβαλε ο Άραβας Μουφτής της Ιερουσαλήμ στον Χίτλερ;
Όποιος πραγματικά τιμά τα εκατομμύρια των Εβραίων που χάθηκαν στο Άουσβιτς, όποιος παλεύει και σήμερα τους άθλιους νοσταλγούς του Χίτλερ στην Ελλάδα, την Ευρώπη και διεθνώς, δεν μπορεί να καλύπτει το συνεχιζόμενο καθεστώς κατοχής και καταπίεσης κατά των Παλαιστινίων.
Μια άλλη πλευρά που αποσιωπούν τόσο οι αντισημίτες όσο και οι υπέρμαχοι του σιωνιστικού καθεστώτος, είναι η συνεχιζόμενη τρομοκρατία απέναντι στους ίδιους τους Ισραηλινούς Εβραίους πολίτες που, αν και μειοψηφία, τολμούν να μιλήσουν και να δράσουν κατά της γενοκτονικής πολιτικής του Ισραήλ στο Παλαιστινιακό: αριστερούς κι αναρχικούς, δημοσιογράφους, δικηγόρους, ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.λπ.
Η τρομοκρατία, που εσχάτως παίρνει τις διαστάσεις ενός πραγματικού πογκρόμ, περιλαμβάνει εισβολές σε σπίτια, συλλήψεις, επιθέσεις, προσωπικές στοχοποιήσεις και συκοφάντηση, χαλκευμένες κατηγορίες κ.ά. Όπως αναφέρει ο Ισραηλινός αναλυτής Noam Sheizaf, έχει ανοίξει η «περίοδος κυνηγιού» για τους αγωνιστές και τους αντιπολιτευόμενους.
Ως είθισται σε φασίζοντα καθεστώτα, την «βρώμικη δουλειά» δεν την ασκεί αποκλειστικά το επίσημο κράτος, διά μέσου της αστυνομίας ή του στρατού. Εξαιρετικά ενεργό ρόλο στο πογκρόμ έχουν αλλόφρονες ακροδεξιές ομάδες που δρουν ως πραγματικό παρακράτος, υπό την σκέπη του επίσημου κράτους. Τέτοια είναι η Σιωνιστική οργάνωση Im Tirzu, που κατά το δοκούν στοχοποιεί αγωνιστές δημοσιεύοντας ονόματα και διευθύνσεις, και επιβάλλει κατηγορητήρια για να επιληφθεί σε δεύτερο χρόνο το επίσημο κράτος με συλλήψεις και βαριές καταδίκες.
Άλλη περίπτωση είναι η ΜΚΟ “Ad Kan”, που ως προμετωπίδα της έχει να «ξεσκεπάσει τα ψέματα όσων μιλούν για ανθρώπινα δικαιώματα», κι η οποία παρεμβαίνει επιτόπου κι «ερευνά», «αγκαζέ» με τον Ισραηλινό στρατό, τις περιπτώσεις τρομοκρατικών επιθέσεων και δολοφονιών. Η «αμεροληψία» της “Ad Kan” είναι τέτοια, που στις καλοκαιρινές επιθέσεις στο χωριό Duma της Δυτικής Όχθης, κατά τις οποίες ομάδες εξτρεμιστών Ισραηλινών εποίκων έκαψαν δύο σπίτια με τις οικογένειες Παλαιστινίων που τα κατοικούσαν εντός τους, δεν είδε τίποτα το μεμπτό. Κατά την φρικτή αυτή επίθεση, ανάμεσα στα άλλα θύματα, κάηκε ζωντανό και ένα βρέφος…
Τα τελευταία κρούσματα του «κυνηγιού», είναι οι πρόσφατες συλλήψεις τριών αγωνιστών υπέρ των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων: του Ezra Nawi και του Guy Butavia, μελών της «μικτής» (Ισραηλινό-Παλαιστινιακής) αντιρατσιστικής οργάνωσης Ta’ayush, καθώς και του εργάτη γης και μέλους του B’Tselem (Ισραηλινό Κέντρο πληροφοριών για τα ανθρώπινα δικαιώματα). Μόλις ένα μήνα πριν, η Im Tirzu, είχε ανακοινώσει δημόσια ως στόχους της τον επικεφαλής του B’Tselem, Haggai El-Ad, τον επικεφαλής της Δημόσιας Επιτροπής ενάντια στα βασανιστήρια στο Ισραήλ, Yishai Menuchin, ένα εξέχον μέλος της οργάνωσης «Σπάζοντας τη σιωπή», ένα συνήγορο Παλαιστινίων και άλλους. Επίκειται η σύλληψη ακόμη κι ενός διπλωμάτη του καθεστώτος, πρώην πρέσβη του Ισραήλ στη Νότιο Αφρική, που «τόλμησε» να μιλήσει μπροστά σε ένα ακροατήριο του «Σπάζοντας τη σιωπή».
Είναι τέτοιο το κλίμα ατιμωρησίας και ασυδοσίας μέσα στο οποίο δρουν οι παρακρατικές οργανώσεις όπου απειλούν, ανακοινώνουν και προαναγγέλλουν συλλήψεις. Αμέσως μετά την πρώτη από τις παραπάνω συλλήψεις, αυτή του Ezra Nawi, η “Ad Kan” είχε ανακοινώσει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Ακτιβιστές από την σκιώδη οργάνωση “Ta’ayush”, τους οποίους εντοπίσαμε από μέσα και από έξω, πίσω από κλειστές πόρτες αλλά και κατά τη διάρκεια συγκρούσεων το Σάββατο, θα “πέσουν” ένας προς ένας. Μην ανησυχείτε φίλοι. Θα αποτελειώσουμε τον Ezra Nawi και θα προχωρήσουμε στον Guy Butavia… και πολλούς άλλους.»
Ανεπίσημα, το σιωνιστικό κράτος έχει εκχωρήσει αρμοδιότητες στο παρακράτος: μόλις πριν λίγες μέρες έγινε γνωστό πως η ακροδεξιά οργάνωση Regavim έχει προσλάβει ιδιωτικό αστυνομικό για να εντοπίσει τον συνήγορο ανθρωπίνων δικαιωμάτων Michael Sfard, και την Ισραηλινή οργάνωση δικαιωμάτων, Yesh Din. Επίσημα, το καθεστώς, διαμέσου πολιτικών και αναλυτών, προφανώς δεν καταδικάζει τους συνεργάτες της, παρά μόνο λανσάρει την γνωστή σε εμάς θεωρία των δύο άκρων, κατά την οποία «ακροαριστερά και ακροδεξιά» είναι συμμετρικά όμοιες, συγκρίνοντας τους αντιρατσιστές της Ta’ayush, με τους υπόπτους της δολοφονικής σφαγής στην Duma. Αυτού του τύπου η αυθαίρετη εξίσωση, ωστόσο, δεν αναιρεί το γεγονός ότι οι ακροδεξιοί παρακρατικοί αλωνίζουν στα σημεία επιθέσεων και συγκρούσεων υπό την συνοδεία και προστασία του Ισραηλινού στρατού, ενώ οι αντίπαλοί τους συλλαμβάνονται και ρίχνονται στα Σιωνιστικά κάτεργα.
Η παραπάνω περιγραφόμενη ζοφερή πραγματικότητα οφείλει να οδηγήσει και στα σωστά συμπεράσματα για την κατάσταση στο Ισραήλ: πίσω από την φασίζουσα «πυγμή» που δείχνει το καθεστώς Νετανιάχου ενάντια στους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς του, κρύβεται μια ιστορικά πρωτοφανής κρίση του Σιωνισμού και αδυναμία διαχείρισης της γενικευμένες αστάθειας, όχι απλά από μέρους των Σιωνιστών, αλλά του Ιμπεριαλισμού εν γένει.
Από την δημιουργία του κράτους του Ισραήλ, το 1948, και την πορεία του στις μετέπειτα δεκαετίες, πάνω στη γη και στα κόκκαλα των Παλαιστινίων, η σχέση με τον Ιμπεριαλισμό είχε εξαρτητικό και αμοιβαίο χαρακτήρα: το Ισραήλ αποτέλεσε τοποτηρητή και χωροφύλακα των συμφερόντων του δυτικού Ιμπεριαλισμού στην πετρελαιοφόρο και στρατηγικής σημασίας περιοχή της Μέσης Ανατολής, την στιγμή που ο Ιμπεριαλισμός αναλάμβανε την προστασία του από τις διαρκείς απειλές που περικύκλωναν το κρατικό αυτό μόρφωμα. Η ισορροπία αυτή, αναπόσπαστο τμήμα της χρόνια επιβεβλημένης Ιμπεριαλιστικής τάξης πραγμάτων συνολικά στη Μέση Ανατολή, απαιτεί ένα ορισμένο περιβάλλον σταθερότητας. Σταθερότητας που τίθεται εν αμφιβόλω από την στιγμή που η ιμπεριαλιστική «τάξη πραγμάτων», όπως επιβλήθηκε στη Μέση Ανατολή από την Συμφωνία Σάικς -Πικό το 1916 κι εδώ, έχει καταρρεύσει κάτω από το βάρος της οικονομικής και πολιτικής κρίσης, και επακόλουθα των στρατιωτικών αποτυχιών και στρατηγικών αδιεξόδων του Ιμπεριαλισμού, που έχουν οδηγήσει σε απώλεια ελέγχου της περιοχής (βλ. ISIS).
Όσο οι εξωτερικές απειλές ενισχύονται στον περιβάλλοντα χώρο του Ισραήλ, με την άμεση εμπλοκή συμμάχων και εχθρών του (π.χ. Σαουδική Αραβία-Ιράν), και βάζοντάς το στο στόχαστρο των τελευταίων, ειδικά σε περίπτωση ευρείας ανάφλεξης, ο απειλούμενος Σιωνισμός, παράλληλα με μια συνεχή αναπροσαρμογή και αναδιατύπωση της πολιτικής διεθνών συμμαχιών του, στρέφεται αναπόφευκτα στην εσωτερική «θωράκιση» απέναντι στους Παλαιστίνιους και στους υποστηρικτές τους, σκληραίνοντας την ήδη φρικτή στάση του κι αφήνοντας πίσω του μνημεία βαρβαρότητας, μελανές κηλίδες για τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Αν η ύπαρξη του Σιωνιστικού κράτους αποτελεί την σφραγίδα της μεταπολεμικής Ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στη Μέση Ανατολή, και αντίστροφα παράγοντα παραπέρα ενίσχυσής της, εύκολα συνάγεται πως το κλειδί που ανοίγει την πόρτα επίλυσης του Μεσανατολικού ζητήματος, είναι το ίδιο το Παλαιστινιακό. Η συντριβή του ιμπεριαλισμού και των σιωνιστών τοποτηρητών του στην περιοχή, μαζί και της αραβικής ολιγαρχίας είναι καθήκοντα άμεσα συνδεδεμένα, που πρέπει να πραγματοποιηθούν μέσα από την επαναστατική ενότητα και δράση των λαών της περιοχής, για την δημιουργία μιας Σοσιαλιστικής Ομοσπονδίας της Μέσης Ανατολής, σε σχέσεις αδερφικής συνεργασίας και αλληλεγγύης με μια Κόκκινη Ευρώπη των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών.
Η απαραίτητη ενότητα των λαών, σφυρηλατείται μέσα από αίμα και δάκρυα, σε πείσμα όχι απλά των Σιωνιστών, αλλά και των «φιλο-Παλαιστίνιων» αντισημιτών κάθε κοπής, που αντιμετωπίζουν το Παλαιστινιακό ζήτημα ως ένα ασπρόμαυρο μανιχαϊστικό δίπολο μεταξύ Εβραίων και Παλαιστινίων, με τους «κακούς Εβραίους» να βρίσκονται στο «μαύρο».
Οι Ισραηλινοί αγωνιστές, μέσα από τις φυλακές και την Σιωνιστική τρομοκρατία, δείχνουν τον ανυποχώρητο δρόμο της διεθνιστικής δράσης και αλληλεγγύης. Ας διδαχτούμε από το παράδειγμα τους.
Κ. Αποστολόπουλος
