Ενα γράμμα σταλμένο στις 15 Ιούνη 2020
του Γ. Αγγ.
Κάποιο λάθος έχει γίνει αλλά η ημερομηνία και η σφραγίδα του ταχυδρομείου ήταν σαφής, το γράμμα είχε ταχυδρομηθεί στα μέσα του Ιουνίου και ο παραλήπτης ήμουν εγώ.
“Αγαπητέ φίλε” κ.λπ. στην αρχή, εκφράσεις συνήθεις και χωρίς τίποτα το παράδοξο, με έπρωξαν να το διαβάσω σαν να επρόκειτο για κάτι απολύτως φυσικό…
Η αίσθηση από τις πρώτες γραμμές ήταν σαν να μου μιλούσε κάποιος φίλος για το… παρελθόν του μέλλοντός μας.
“Η εμπειρία ήταν πραγματικά τρομακτική. Και οι αντοχές μας δοκιμάσθηκαν. Και είναι αλήθεια ότι μερικές φορές δεν άντεξαν. Ειδικά εκεί στα μέσα με τέλη του Απρίλη.
Τότε που οι αριθμοί της πανδημίας άρχισαν να αλλάζουν και να αυξάνονται ραγδαία… Θυμάσαι, τότε που από την μία τα “μέτρα” περιορισμού και από την άλλη τα πρώτα σημάδια από τους περιορισμούς της τροφοδοσίας στα αναγκαία, άρχισαν να κάνουν την ζωή να γεμίζει…αβεβαιότητες.
Δεν λέω και ο Μάιος ήταν δύσκολος, αλλά με όσα είχαν αρχίσει να γίνονται, είχαμε αρχίσει τουλάχιστον και εμείς να αποκτάμε συνείδηση ότι ο κόσμος που ξέραμε έχει τελειώσει. Και πρέπει να ανοίξουμε τον δρόμο σε ενα καινούργιο…
Βρεθήκαμε σε μία αλλιώτικη “παγκοσμιοποίηση” χωρίς να το καταλάβουμε, ένας πλανήτης για πρώτη φορά τόσο “μαζί” και τόσο “χώρια”, φοβερή αίσθηση του κόσμου.
Για πρώτη φορά η αδυναμία του παλιού γέννησε τόσο βίαια την αλληλεγγύη, μέσα από την ανάγκη για ζωή και επιβίωση.
Μέσα σε τέσσερις εβδομάδες, τον Μάρτη, πάνω από 10 εκατομμύρια άνεργοι στις ΗΠΑ και άλλοι τόσοι στην Ευρώπη. Και νομίζαμε ότι αυτό ήταν το χειρότερο, μέχρι να δούμε τα χειρότερα και τα… καλύτερα.
Νομίζαμε ότι με την δική μας πολλές φορές σπασμωδική και αμήχανη αντίδραση στους περιορισμούς, θα ανοίγαμε το δρόμο για να κινηθεί ο κόσμος. Και καλά κάναμε εδώ που τα λέμε, όχι τόσο γιατί έτσι παρακινούσαμε τους άλλους, αλλά γιατί ο κόσμος όταν άρχισε να αντιδρά και τους πήρε αμπάριζα ήξερε ποιοί ήταν μαζί του και ποιοί απέναντι…
Η αλήθεια είναι ότι το “παγκοσμιοποιημένο” χρηματιστικό κεφάλαιο, που ανεβοκατέβαζε τους χρηματιστηριακούς δείκτες μέχρι την τελευταία στιγμή, βυθίστηκε στα τάρταρα της πλασματικής του ύπαρξης.
Τράπεζες; ποιές τράπεζες; Χρέος; ποιό χρέος;
Είναι να… κλαίς από τα γέλια ώρες – ώρες, όταν σκέφτεσαι το τι έχει ειπωθεί για το χρέος, τις τράπεζες και όλα όσα έχουν γίνει στο όνομά τους.
Όμως, η εφιαλτική ανεργία και η αδυναμία τους να βάλουν μπροστά και πάλι τις “μηχανές” της οργανωμένης εργασίας με τους όρους της σχέσης κεφάλαιου – εργασίας, είναι η νέα μας πραγματικότητα.
Και μέσα από αυτή θα πρέπει να ανοίξουμε τώρα τον νέο δρόμο της ζωής.
Ας ελπίσουμε βέβαια ότι ο κορονοϊός δεν θα… ξανανιώσει το φθινόπωρο.
Αλλά μέχρι τότε έχουμε δρόμο μπροστά μας. Και όσο νάναι όλοι είμαστε περισσότερο “σοφοί” με τα όσα ζήσαμε αυτούς τους τέσσερεις μήνες… Τα ξαναλέμε φίλε”.
Ξανάβαλα το γράμμα μέσα στον φάκελο και ξανακοίταξα την ημερομηνία. Πράγματι έγραφε 15 Ιούνη 2020. Έμεινα να το κοιτάζω χωρίς να ξέρω τι να σκεφτώ.
Γ. Αγγ.
