Μάνδρα Αττικής : ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΝΟΣ ΠΡΟΑΝΑΓΓΕΛΘΕΝΤΟΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ

 

 

 

Η καλοκαιρινή μπόρα της 26ης Ιούνη έβγαλε στην επιφάνεια με επώδυνο τρόπο

πληγές που άνοιξαν με την πλημμύρα του Νοέμβρη. Κανείς δε ξεχνάει τις 24 ανθρώπινες ζωές που χάθηκαν στα ορμητικά νερά του ρέματος που κατεβαίνει από το όρος Πατέρα. Κατεστραμμένα σπίτια, μαγαζιά, κόποι μιας ζωής.

Πως να τα ξεχάσει κανείς όλα αυτά,όταν μια μπόρα μέσα στο καλοκαίρι φανερώνει το θέατρο του παραλόγου όπου πολλές υποσχέσεις, πολλά «θα» σκεπάστηκαν πάλι από τόνους σκουπίδια, λάσπες, φουσκωμένους δρόμους, αποτέλεσμα των μπαζωμένων ρεμάτων, τα οποία κάτω από συνθήκες «φυσικών αναταράξεων», όπως νεροποντή, σεισμός, μετατρέπονται σε φονικά όπλα ενάντια στους κατοίκους της περιοχής.

Η περιοχή που περιλαμβάνει το όρος Πατέρα,τα ρέματα και τους χειμάρρους με έκταση πάνω από 45 τ.χλμ. παλιά ανήκε στο δημόσιο. Πουλήθηκε ως λατομείο στους «Βωξίτες Σκαλιστήρι» (κανείς δε ξέρει με ποιο τρόπο). Μετά το κλείσιμο της εταιρείας μεταβιβάστηκε σε άλλον ιδιώτη κ.λπ. Από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 ξαναπερνάει στο δημόσιο με τη προοπτική να χτιστούν εργατικές κατοικίες. Λίγο μετά τις εκλογές του 1996 η έκταση κρίθηκε ακατάλληλη για χτίσιμο κατοικιών και έτσι η περιοχή ξαναπερνάει σε ιδιωτικά χέρια και συγκεκριμένα στην εταιρεία «ΜΠΗΤΡΟΣ».

Το έγκλημα έχει συντελεστεί. Όλοι ήταν μέσα στο χορό, κυβερνήσεις, δήμος και ιδιώτες. Τώρα, μετά τις καταστροφές, ο ένας πετάει το μπαλάκι στον άλλον.

Η ΕΥΔΑΠ αλλά και μελέτες ειδικών επεσήμαναν ήδη από το 1998 τους κινδύνους της καταστροφής και ζητούσαν την αποσυμφόρηση του ρέματος εισπράττοντας την αδιαφορία των αρμοδίων και των υπευθύνων. Όχι μόνο δεν έγινε αποσυμφόρηση αλλά επιδεινώθηκε  η κατάσταση με το αμαξοστάσιο καταμεσής του ρέματος.

Από μια άποψη ο Ιούνης δεν ήταν Νοέμβρης και δε θρηνήσαμε και άλλα θύματα.

Από κάθε άποψη όμως ο κάθε Ιούνης εμπεριέχει το Νοέμβρη. Όσο οι πληγές δεν επουλώνονται, όσο δε γίνονται αναγκαία αντιπλημμυρικά έργα και οι καταστροφές που σύμφωνα με τους ιθύνοντες «οφείλονται μόνο στη κλιματική αλλαγή» η Μάνδρα θα παραμένει σε εκκρεμότητα. Η κάθε στιγμή της ζωής μας παραμένει σε εκκρεμότητα. Δεν είναι μόνο πολεοδομικό ζήτημα, είναι ζήτημα ζωής και θανάτου δηλαδή κοινωνικό. Η αδιαφορία, η ταπείνωση, η υποτίμηση του ανθρώπου ιδιαίτερα αυτού που δεν «τα έχει» η δεν είναι «κάποιος» είναι ίδιον του καπιταλισμού και των διαχειριστών της εξουσίας του.

Όταν οι άνθρωποι φτάνουν στο σημείο να αφήνουν τα σπίτια τους που τα έχτισαν με αίμα για να μη ζουν μόνιμα με το φόβο αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει επιστροφή.

Κανείς δε μπορεί να περιμένει τίποτα από τους κυβερνώντες οι οποίοι επιταχύνουν τις διαδικασίες των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας, ξεσπιτώνοντας φτωχούς ανθρώπους και εξαθλιώνοντας ολόκληρους πληθυσμούς στα πλαίσια των μνημονιακών συμβάσεων με τους δανειστές.

Το σαβουάρ βιβρ των από πάνω δε νοιάζεται για τους από κάτω. Η άρχουσα τάξη κερδίζει από τον ανθρώπινο πόνο. Δε φταίει ούτε η μοίρα ούτε η φύση για ότι περνάμε. Πρέπει όλοι εμείς οι κολασμένοι όπου γης να παλέψουμε συλλογικά να αλλάξουμε το κόσμο που μας εξοντώνει για να γίνουν οι έσχατοι πρώτοι και να τελειώσουν τα βάσανα ανθρώπου από άνθρωπο. 

 

Γ. Αντίκυρας