της Ιωάννας Παπαθεοδώρου
Μιλώντας για την ταινία “Μαζί ή τίποτα” ή αλλιώς “In the fade” του Φατίχ Ακίν, κάνουμε λόγο σίγουρα για μια αντιφασιστική ταινία.
Τα πλάνα δείχνουν πώς ένας πατέρας με το γιό του -κούρδικης καταγωγής- δολοφονούνται στην εργασία του πατέρα από μία βόμβα που εξερράγη…
Η μητέρα μένει μόνη της και ψάχνει να βρει τα ίχνη των δραστών.
Με το ξεκίνημα του δικαστηρίου οι δύο ύποπτοι δολοφόνοι είναι ένα ζευγάρι ναζί.
Ξετυλίγεται λοιπόν η δράση τους και το δικαστήριο δεν παύει να ταλαιπωρεί τη νεαρή μητέρα και σύζυγο με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες και καταθέσεις επί των καταθέσεων.
Στις καταθέσεις υποστήριξης των δύο ναζί εμφανίζεται στην ταινία και ένας έλληνας φίλος του δολοφονικού ζευγαριού που όπως φαίνεται είναι μέλος της ναζιστικής Χρυσής Αυγής.
Τελικά οι ναζί αθωώνονται και μέλλει να πάρει η μητέρα το νόμο στα χέρια της.
Πηγαίνει στην Ελλάδα όπου αυτοί κάνουν διακοπές και τελικά ζώνεται με εκρηκτικό μηχανισμό και μπαίνει στο τροχόσπιτό τους όπου και τους “παίρνει μαζί της”…
Είναι μια καθηλωτική ταινία που μιλά για θέματα που βλέπουμε καθημερινά μπροστά μας, από δολοφονικές επιθέσεις από μέλη ναζιστικών οργανώσεων μέχρι μακρόσυρτα δικαστήρια όπου η δικαιοσύνη δεν επιβάλλεται.
Το μουσικό θέμα της ταινίας είναι επίσης αξιόλογο, όταν παίζει ένα κατά τα άλλα ερωτικό σύγχρονο τραγούδι και μας θυμίζει το χαμό ενός έρωτα επειδή κάποιοι αποφάσισαν να στερήσουν στο ένα πρόσωπο τη ζωή και προβάλλονται πλάνα της θάλασσας, που πάντα κινείται και απαλύνει τον πόνο καθώς παίρνει τις ψυχές που αγάπησαν και δικαιώθηκαν, τελικά, μακριά. Άλλωστε όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα, συνήθως τη θάλασσα επισκεπτόμαστε…
Επειδή όμως υπάρχει και ένα τραγούδι που λέει
“Στη Φαβέλα υπάρχουν δάκρυα δεν είναι ταινία”,
δε μένουμε μόνο στις ταινίες αλλά και στην πραγματική ζωή, στον αντιφασιστικό αγώνα, από δικαστήρια Kούρδων αγωνιστών, μέχρι τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου πρόσφατα.
Καλή προβολή και καλή αντάμωση!
