TO BAPY ΠYPOBOΛIKO EN ΔPAΣEI
Καθώς πλησιάζει η ημέρα της γενικής απεργίας της 4ης Φεβρουαρίου εκδηλώνεται όλο και πιο έντονα μια αλλαγή στη διάθεση των εργαζόμενων για αγώνες.
Η κίνηση της τάξης από τις δύο προηγούμενες γενικές απεργίες έδειξε ότι είναι υπαρκτή μια τάση ριζοσπαστικοποίησης σε μια πορεία ρήξης με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Η ΠΟΣ ΟΣΕ, από τις πρώτες ομοσπονδίες που τάχθηκε υπέρ του Nαι στο δημοψήφισμα του Ιουλίου και της υποταγής στην επιβολή των μνημονίων, μετά από συνεχή αγώνα με στάσεις εργασίας για την εξασφάλιση των θέσεων εργασίας, καταφέρνει να ακυρώσει έστω προς το παρόν τους διαγωνισμούς για την ιδιωτικοποίηση της ΤΡΕΝΟΣΕ. Η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά έχει επίσης παγώσει προς το παρόν. Ο αγώνας των ναυτεργατών της ΟΜΥΛΕ ξεκίνησε και αυτός για την διατήρηση των θέσεων εργασίας καθώς η πορεία προς την ιδιωτικοποίηση έδειχνε αδύνατο να ανακοπεί. Η Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία με 48ωρες απεργίες κάθε εβδομάδα αντιστέκεται στη διάλυση του ασφαλιστικού και παλεύει για σύμβαση εργασίας.
Μετά από πρόταση του σωματείου του μετρό (ΣΕΛΜΑ) για συντονισμό των αγώνων στις συγκοινωνίες, που αποδέχθηκαν όλα τα σωματεία των συγκοινωνιών Αθήνας και Θεσσαλονίκης, μαζί και η ΠΟΣ ΟΣΕ, την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου νέκρωσαν όλα τα μέσα μεταφοράς για τέσσερις ώρες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Τα αιτήματα είναι το μισθολόγιο, η χρηματοδότηση και η διατήρηση των θέσεων εργασίας κάτω όμως από την βαριά σκιά της διάλυσης του ασφαλιστικού και του ανοίγματος των προσφορών για την ιδιωτικοποίηση της ΕΕΣΤΥΥ που ανοίγει την αυλαία για την ιδιωτικοποίηση της τεχνικής βάσης και υπηρεσιών των συγκοινωνιών. Το νέο συντονιστικό των σωματείων των συγκοινωνιών την ερχόμενη Δευτέρα 8/2 θα ανακοινώσει το πρόγραμμα των κινητοποιήσεων από εδώ και μπρος.
Την προηγούμενη εβδομάδα χιλιάδες πτυχιούχοι μηχανικοί, γιατροί και δημοσιογράφοι συγκεντρώθηκαν και διαδήλωσαν ενάντια στην κατεδάφιση του ασφαλιστικού. Η συγκέντρωση αυτή μαζί με τον αγώνα διαρκείας και τα μπλόκα των αγροτών είναι εξαιρετικής σημασίας για τους εργάτες, για την δημιουργία ενός κοινού εργατικού μετώπου μάχης με συμμαχικά κοινωνικά στρώματα.
Στην εξέλιξη των αγώνων υπάρχουν ποιοτικά στοιχεία που δεν πρέπει να περάσουν απαρατήρητα. Και οι τρεις εργατικές ομοσπονδίες, όπως και οι αγρότες όπως και κοινωνικά στρώματα πανεπιστημιακής μόρφωσης, ξεκινώντας από οικονομικά αιτήματα και τη διαφύλαξη του ασφαλιστικού, βρίσκονται να αντιμετωπίζουν συνολικά την μνημονιακή πολιτική κυβέρνησης και κουαρτέτου.
Η γενική απεργία της 4 Φεβρουαρίου δείχνει να είναι το κρίσιμο σημείο μετατροπής του οικονομικού αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της σε γενικό πολιτικό αγώνα. Η οικονομική χρεοκοπία γίνεται ο καταλύτης αυτής της μετατροπής αναγκάζοντας τα εργατικά και λαϊκά στρώματα να συνειδητοποιούν διαρκώς μέσα από τους αγώνες τους, ότι πρέπει να στηριχτούν στην δική τους δύναμη κι όχι στις υποσχέσεις της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Ακόμη περισσότερο συνειδητοποιούν ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση για ένα κλάδο, για μια κοινωνική ομάδα ακόμη και για μια τάξη αλλά μόνο για την κοινωνία συνολικά. Το αδιέξοδο στους οικονομικούς αγώνες πιέζει διαρκώς στη μετατροπή της γενικής απεργίας σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας για την ανατροπή των μνημονίων και των κυβερνητικών διαχειριστών τους .
Όλη η πολιτική της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης ντόπιας και ευρωπαϊκής, μπορεί να συνοψιστεί στη λυσσαλέα προσπάθεια να εμποδιστεί η μετατόπιση του κοινωνικού δυναμικού από τον ρεφορμισμό του ΣΥΡΙΖΑ σε ανεξέλεγκτη, ριζοσπαστική κατεύθυνση και μάλιστα προς στο χώρο της επαναστατικής αριστεράς και ενός επαναστατικού προγράμματοος. Καθώς η μετατόπιση αυτή διαμεσολαβοποιείται από τους κοινωνικούς αγώνες, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία αποκτά ιδιαίτερα κρίσιμο ρόλο για τον έλεγχό τους.
Η κήρυξη της απεργίας από την ΓΣΕΕ σε συνεργασία με το ΠΑΜΕ και την κομματική γραφειοκρατία του ΚΚΕ, που ανατρέπει όλη την προηγούμενη στάση της απομόνωσης στο όνομα της πολιτικής καθαρότητας του ΠΑΜΕ, προάγει όχι την ταξική ενότητα αλλά την δημιουργία κυμματοθραύστη σε μια ανεξάρτητη εργατική δράση. Η συνεργασία ΓΣΕΕ ΠΑΜΕ προκύπτει από την ανάγκη της γραφειοκρατίας να βρει συμμάχους στα αριστερά και να απομονώσει εξ αριστερών την προοπτική της συνέχειας της γενικής απεργίας.
Οι αγώνες στα χέρια των εργατών, το Ενιαίο ταξικό τους Μέτωπο και προπαντός η πολιτική ανεξαρτησία της τάξης και της μαχόμενης επαναστατικής πρωτοπορίας της είναι αδιαπραγμάτευτοι όροι και το κλειδί της κατάστασης. Όχι μόνο για να αποτραπεί η κατεδάφιση του ασφαλιστικού αλλά και για να ανατραπεί η μνημονιακή τυραννία του κεφαλαίου και οι ντόπιοι τοποτηρητές της, για να πάρουν οι εργάτες κι όλοι οι καταπιεσμένοι την ζωή, τον κοινωνικό πλούτο και την εξουσία στα δικά τους χέρια .
Τ. Aλεξόπουλος, εργαζόμενος στο Mετρό
