Ακόμα και τα λόγια στερεύουν μπροστά στην ιστορικών διαστάσεων ηθική και πολιτική κατρακύλα της «πρώτης αριστερής κυβέρνησης» στην Ελλάδα. Η πολιτική αγυρτεία του πρωθυπουργού δεν ορρωδεί προ ουδενός, φτάνοντας να συναγελάζεται και να τιμά ακόμα και φασίστες και δολοφόνους. Είχαμε προϊδεαστεί εξ αρχής από την κυβερνητική συνεργασία με τον ψεκασμένο Καμμένο, αλλά η συνέχεια επεφύλασσε μεγαλύτερες εκπλήξεις.
Αφού αυτές τις μέρες ο Τσίπρας συνομίλησε εγκάρδια στο Νταβός με τον Πρόεδρο της φασίζουσας πραξικοπηματικής κυβέρνησης του Κιέβου και σφαγέα των Ανατολικο-Ουκρανών εργατών, ολιγάρχη Ποροσένκο, αφού επισκέφτηκε τον μακελάρη Νετανιάχου στο κράτος του Ισραήλ, το οποίο αυτό το διάστημα επιδίδεται σε πογκρόμ κατά αγωνιστών (που θα μπορούσαν να θεωρηθούν και ομοϊδεάτες του δήθεν αριστερού Τσίπρα), ο κύκλος της ντροπής κλείνει με τις τιμές της ελληνικής κυβέρνησης στο 42ο μνημόσυνο του Γεωργίου Γρίβα, γνωστού στους οπαδούς του ως «Διγενής», με την επίσημη παρουσία και την κατάθεση στεφάνου του Έλληνα Πρέσβη στην Κύπρο, Ηλία Φωτόπουλου.
Αν σε κάποιους οι συνομιλίες με Ποροσένκο-Νετανιάχου φαίνονται, λανθασμένα, ήσσονος σημασίας, γιατί είναι… μακριά, κι έτσι εξυπηρετούνται τα συμφέροντα της «εθνικής πολιτικής» διεθνών συμμαχιών, τότε τι μπορεί να πει κάποιος γι’ αυτήν την ευθεία προσβολή στη μνήμη των θυμάτων του δοσίλογου τρομοκράτη Γρίβα, Ελλήνων, Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων;
Oι οικογένειες των θυμάτων του Χίτη και Εοκαβιτατζή Γρίβα, ακόμα τρομοκρατούνται στο άκουσμα του ονόματος του. Αν ήταν «λογικό» να τον τιμά η κυβέρνηση Σαμαρά (που είχε και μια εμπειρία στα αντικομουνιστικά μνημόσυνα, όντας χρόνια θαμώνας του Μελιγαλά), αν είναι «λογικό» να τον τιμά η κυβέρνηση Αναστασιάδη (του δικηγόρου της ΕΟΚΑ Β’, που οι παλιοί τον θυμούνται ακόμη τις ημέρες του πραξικοπήματος να αλωνίζει στους δρόμους της Λευκωσίας σε ανοιχτό τζιπ με αυτόματο στο χέρι), ποια είναι η δικαιολογία που μπορεί να έχει μια αριστερή κυβέρνηση για την τιμή σε ένα τέτοιο φασίστα φονιά;
Η κυβέρνηση Τσίπρα καλά θα κάνει να εγκαταλείψει τον όρο «αριστερά». Τον βρωμίζει και τον συκοφαντεί, συκοφαντεί τα χιλιάδες θύματα της Αριστεράς που πέθαναν σε μακρονήσια, φυλακές, και με το όπλο στο χέρι, παλεύοντας ενάντια στους Γρίβες και σε όλους όσους συναγελάζονται σήμερα οι άθλιοι «αριστεροί» κυβερνώντες.
Ποιος ήταν ο Γεώργιος Γρίβας «Διγενής» τον οποίο τιμά η «αριστερή» κυβέρνηση;
Ας θυμίσουμε τα έργα και τις ημέρες του «Διγενή»: κατά τη διάρκεια της Κατοχής ιδρύει με την στήριξη του Αγγλικού Ιμπεριαλισμού, την αντικομουνιστική φιλομοναρχική οργάνωση «Χ», η οποία βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία και με τις Ναζιστικές αρχές, από τις οποίες καλύπτεται και προστατεύεται, ενώ τους παραδίδει συλληφθέντες ΕΠΟΝίτες και άλλους αγωνιστές, στο όνομα της καταπολέμησης του ΕΑΜικού κινήματος και των «σλαβοκομμουνιστών». Με την απελευθέρωση ενισχύεται ενσωματώνοντας τους δοσίλογους των διαλυθέντων Ταγμάτων Ασφαλείας, και με τον εξοπλισμό από πλευράς Άγγλων και κυβέρνησης αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστική δύναμη στα χτυπήματα κατά του λαϊκού κινήματος, συμπεριλαμβανομένων και των γεγονότων του Δεκεμβρίου ’44. Τα «παλικάρια» της «Χ» διαλύονται στη μάχη του Θησείου από τον ΕΛΑΣ και ο Γρίβας διαφεύγει με την κάλυψη του Αγγλικού στρατού.
Ο επόμενος μεγάλος σταθμός της «καριέρας» του, μετά από μια αποτυχημένη πολιτική καριέρα στην Ελλάδα, είναι στην πατρίδα του Κύπρο, όταν το 1955 ιδρύει την ΕΟΚΑ και ως το 1959 παλεύει ενάντια στην Βρετανική αποικιοκρατία. Καλύπτοντας την απραξία του σταλινικού ΑΚΕΛ στο ζήτημα του ένοπλου ξεσηκωμού, καταφέρνει να εγείρει το αίσθημα του Κυπριακού λαού, με χτυπήματα, αρχικά, κατά Άγγλων και Ελλήνων συνεργατών τους (αστυνομικών κ.α.), χτίζοντας τον μύθο του «εθνικού ήρωα» γύρω από το όνομα του.
Όπως όμως ήδη έχει αποκαλυφθεί με ντοκουμέντα από ιστορικούς μελετητές της περιόδου (βλ. Μακάριος Δρουσιώτης, «ΕΟΚΑ: Η σκοτεινή πλευρά») η δράση του Γρίβα ήταν σε μεγάλο βαθμό ελεγχόμενη από τον Αγγλικό Ιμπεριαλισμό, και παρέμενε ασύλληπτος ενώ τα κρησφύγετα του ήταν γνωστά, την ίδια στιγμή που ανώτερα στελέχη της ΕΟΚΑ (που στην πλειοψηφία τους ήταν παλιοί «συναγωνιστές» από την «Χ») ήταν αποδεδειγμένα πράκτορες της Ιντέλιτζεντ Σέρβις.
Ουσιαστικά, η Αυτοκρατορία γνώριζε πως το τέλος της αποικιοκρατίας είναι κοντά, και διαμόρφωνε τους όρους για το μετα-αποικιακό καθεστώς του νησιού, στρεφόμενη κατά του ΑΚΕΛ, το οποίο μονοπωλούσε την εθνικοαπελευθερωτική δράση πριν το 1955, με τα παραδοσιακά προλεταριακά μέσα της διαδήλωσης και της απεργίας, ενώ η Δεξιά ήταν παραγκωνισμένη και εξαφανισμένη. Αν οι πρώτες κιόλας προκηρύξεις που κυκλοφόρησε η ΕΟΚΑ, βρίθουν απειλών θανάτου ενάντια στην Αριστερά, ο πραγματικός χαρακτήρας της (χωρίς αυτό να μειώνει την θυσία και τους αγώνες των απλών ανθρώπων στις γραμμές της, ανάμεσά τους και αριστεροί) φάνηκε γρήγορα με τις εν ψυχρώ δολοφονίες Τουρκοκυπρίων και στελεχών του ΑΚΕΛ, που κορυφώνονται το 1958.
Μετά την Ανεξαρτησία φεύγει για την Ελλάδα, -στην οποία αναγορεύεται «άξιο τέκνο της πατρίδας» από την Βουλή- και ξαναεπιστρέφει στην Κύπρο κατ’ εντολή Παπανδρέου το 1964, για να αναλάβει την διοίκηση του ελληνικού σώματος στρατού, κι αργότερα και της Κυπριακής Εθνικής Φρουράς, με τις ευλογίες Μακαρίου. Πρωτοστατεί, τον Νοέμβρη του ’67, στις σφαγές Τουρκοκυπρίων στα χωριά Άγιος Θεόδωρος και Κοφίνου, κάτι που θεωρείται σαν μια πρώτη προσπάθεια ανοιχτής υπονόμευσης και διεθνούς απομόνωσης της κυβέρνησης Μακαρίου, που στρώνει το έδαφος στην εισβολή της Τουρκίας, η οποία μετά τα γεγονότα απειλεί να επέμβει.
Το 1971, κι αφού η ρήξη του Μακαρίου με την χούντα των Αθηνών έχει κορυφωθεί, ιδρύει την αντικομουνιστική τρομοκρατική οργάνωση ΕΟΚΑ Β’, και μέχρι το 1973 επιδίδεται σε λυσσαλέο αγώνα κατά της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης και της Αριστεράς, με τυφλά χτυπήματα με βόμβες, με δολοφονίες, με παρελάσεις στους δρόμους, όντας παράνομη οργάνωση, κάτω από την προστασία του φίλο-χουντικού στρατεύματος. Αναφορές κάνουν λόγω για χρηματοδότηση της ΕΟΚΑ Β’ από την σιωνιστική Μοσάντ, με αντάλλαγμα πληροφορίες από παρακολούθηση εκπαίδευσης Παλαιστίνιων αγωνιστών από το κόμμα του Βάσσου Λυσσαρίδη.
Η εμφυλιοπολεμική τρομοκρατική δράση της ΕΟΚΑ Β’ είναι προπομπός του χουντικού πραξικοπήματος ανατροπής του Μακαρίου, με ηγέτη τον Σαμψών. Οι ΕΟΚΑβητατζήδες έχουν ενεργό ρόλο στα γεγονότα των ημερών. Κατά την εισβολή, «οικειοθελώς» μετέχουν στην άμυνα, για να γίνει μνημειώδης ως σήμερα η τάχιστη εγκατάλειψη των θέσεών τους στη θέα των Τούρκικων στρατευμάτων, χωρίς να ρίξουν ούτε μία τουφεκιά, για να ξεσπάσουν αργότερα με σφαγές στον άμαχο Τουρκοκυπριακό πληθυσμό. Εκεί πρακτικά τελειώνει η «ηρωική» πορεία της Γριβικής ΕΟΚΑ Β’, με τον ίδιο να έχει πεθάνει στο κρησφύγετό του από τον Γενάρη του 1974.
Αυτός, λοιπόν, είναι ο «Στρατηγός» που τιμούν ως εθνικό ήρωα οι «αριστεροί» μας κυβερνώντες… Εμείς αναρωτιόμαστε: έχει πάτο το βαρέλι της ντροπής;
K. Αποστολόπουλος
