ΘΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

1. Η Ελλάδα δεν είναι απλώς μια χώρα οικονομικά χρεοκοπημένη, με ένα πελώριο μη βιώσιμο χρέος, βυθισμένη σε μια κοινωνική τραγωδία χωρίς ορατό τέλος, κάτω από την τυραννία της τρόικας ΕΕ/ΕΚΤ/ΔΝΤ και των ντόπιων κυβερνήσεων της άρχουσας τάξης. Είναι μια κοινωνία σε περίοδο προεπαναστατικής κρίσης, όπου το ζήτημα της ίδιας της εξουσίας βρίσκεται από καιρό στο επίκεντρο.

Δεν πρόκειται πια μόνο για εκτίμηση που απορρέει από την ανάλυση του ΕΕΚ μετά το ξέσπασμα της τρέχουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 “την πρώτη πολιτική έκρηξη της παγκόσμιας κρίσης” και την θύελλα των λαϊκών κινητοποιήσεων και των δραματικών πολιτικών ανακατατάξεων στους καιρούς των Μνημονίων και της τρόικας. Τώρα, είναι δημόσια εκφρασμένη εκτίμηση ακόμα και των αναλυτών των κυρίαρχων αστικών μέσων, όπως φαίνεται στο αφιέρωμα του συντηρητικού Βρετανικού Economist με τις προβλέψεις για “Τον Κόσμο το 2014”, όπου η Ελλάδα κατέχει περίοπτη θέση στην λίστα των χωρών με “πολύ υψηλό ρίσκο για εξέγερση”, μαζί με χώρες όπως είναι η Αργεντινή, η Αίγυπτος ή και η Συρία!

Σύμφωνα με το άρθρο, οι χώρες αυτές είναι υπερώριμες για λαϊκή εξέγερση όχι μόνο και μόνο επειδή η οικονομία τους έχει καταβαραθρωθεί αλλά επειδή ταυτόχρονα βρίσκεται σε αποσύνθεση και το πολιτικό τους σύστημα διακυβέρνησης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην έρευνα της Ευρωπαϊκής Μονάδας Πληροφοριών (European Intelligence Unit) που δημοσιεύει το βρετανικό περιοδικό στην αμέσως επόμενη λίστα με “χώρες σε υψηλό ρίσκο για εξέγερση” τοποθετούνται 12 από τα 18 κράτη της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής, 6 από τις 7 Βαλκανικές χώρες, 8 από τα 12 κράτη που προέκυψαν από την διάλυση της ΕΣΣΔ και 5 από τα 6 κράτη της Νότιας Ευρώπης. Έτσι, η Ελλάδα, το “μαύρο πρόβατο” ή, μάλλον, η “μαύρη τρύπα” της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ο σπασμένος κρίκος της αλυσίδας της, όχι μόνον είναι κρατήρας κοινωνικού ηφαιστείου αλλά και περιβάλλεται από αλλεπάλληλους κύκλους ηφαιστείων εν ενεργεία που απειλούν με γενικευμένη διεθνή ανάφλεξη.

Μόνον πολιτικά τυφλοί -οι ίδιοι, τόσο στο αστικό στρατόπεδο όσο και στην Αριστερά που δεν βλέπανε την επερχόμενη χωρίς προηγούμενο κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, ακόμα και μετά την έκρηξή της το 2007/08 και ορισμένοι από αυτούς κατηγορούσαν το ΕΕΚ και την Συντονιστική για την Επανίδρυση της Τέταρτης Διεθνούς για “καταστροφολογία” και “αριστερισμό” – μπορούν και τώρα να μην βλέπουν τις ραγδαίες και τεράστιες πολιτικές και γεωπολιτικές επιπτώσεις της κρίσης στην περιοχή μας, στην Ευρώπη και σε πλανητική κλίμακα.

Τονίζουμε ξανά: το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας έχει αναχθεί σε πολιτικό πρόβλημα και μάλιστα σε κρίση εξουσίας. Σε πρόβλημα κυβέρνησης, κοινωνικού καθεστώτος και πολιτικής εξουσίας με ευρωπαϊκές και διεθνείς διαστάσεις και ρίζες.

Το ερώτημα που μπαίνει και κανείς δεν μπορεί πια να αποφύγει χωρίς συνέπειες είναι: με ποια κυβέρνηση, με ποια εξουσία και σε ποια Ευρώπη μπορεί να υπάρξει διέξοδος από την κρίση;

Μόνον αντιμετωπίζοντάς το σαν τέτοιο η εργατική τάξη, επικεφαλής ενός μαζικού αντισυστημικού επαναστατικού λαϊκού κινήματος, μπορεί να το λύσει. Ανατρέποντας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα· παίρνοντας, με εργατική κυβέρνηση κι εξουσία, μια σειρά ριζικών κι όσο ποτέ αναγκαίων μέτρων που θα κόψουν τον γόρδιο δεσμό του χρέους και των μνημονίων και θα αναδιοργανώσουν την οικονομία σε νέες σοσιαλιστικές βάσεις· ανοίγοντας μια διεθνιστική διέξοδο από την κόλαση της καπιταλιστικής χρεωκοπίας· οικοδομώντας, πάνω στα ερείπια της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, μια σοσιαλιστική Ευρώπη.

2. Η πρώτη φάση της καταστροφικής οικονομικής κρίσης, η οποία ακολούθησε την επίσημη αναγνώριση της ντε φάκτο χρεωκοπίας της Ελλάδας, από το πρώτο Μνημόνιο τον Μάιο του 2010 ως τους δρακόντειους όρους που συνδέθηκαν με το PSI, το “κούρεμα” του χρέους τον Φεβρουάριο του 2012, έφερε μια πλημμυρίδα πρωτοφανών λαϊκών κινητοποιήσεων. Οι αλλεπάλληλες Γενικές Απεργίες, οι μαζικές διαδηλώσεις, οι καταλήψεις υπουργείων και δημόσιων χώρων, το κίνημα των πλατειών και της πλατείας Συντάγματος, ο λαϊκός ξεσηκωμός στην Κερατέα και αργότερα στην Χαλκιδική, η λαϊκή απαξίωση και κατακραυγή κατά των κοινοβουλευτικών εκπροσώπων των κομμάτων που συνδέθηκαν με την επιβολή των μέτρων κοινωνικού κανιβαλισμού, η ανάδυση πρωτόλειων μορφών λαϊκής αυτο-οργάνωσης καταρχήν ως συλλογικών οργάνων πάλης, αλληλεγγύης κι αντίστασης, ανέτρεψαν δυο κυβερνήσεις, την κυβέρνηση Παπανδρέου και την μη εκλεγμένη κι επιβεβλημένη από την ΕΕ “τεχνοκρατική” κυβέρνηση Παπαδήμου-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ που ήθελε να διαιωνιστεί “μέχρι να ολοκληρώσει το έργο της”. Πάνω από όλα σάρωσαν το αστικό πολιτικό δικομματικό σύστημα, όπως αυτό είχε διαμορφωθεί μετά την πτώση της δικτατορίας το 1974 αποκαλύπτοντας μια χωρίς προηγούμενο κρίση της αστικής εξουσίας και διακυβέρνησης.

Η ρευστοποίηση του παλιού πολιτικού σκηνικού και η οξυνόμενη κοινωνική πόλωση καταγράφηκαν στις εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου 2012, με τον καταποντισμό των πρώην “κομμάτων εξουσίας”, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, την στροφή των μαζών προς τα αριστερά με την θεαματική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ που φτάνει ξαφνικά στην πόρτα της κυβερνητικής εξουσίας, αλλά και με την είσοδο της ναζιστικής “Χρυσής Αυγής” στο Κοινοβούλιο.

Η τρικομματική κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ σαν συγκόλληση ερειπίων και φόβων ήταν εξ αρχής εξαιρετικά αδύναμη. Η επιβίωσή της οφείλεται σε τρεις κυρίως λόγους:

Πρώτο, στην απατηλή “σταθεροποίηση” που επέφερε η εξαγγελία του Ντράγκι ότι η ΕΚΤ θα διασώσει οποιαδήποτε χώρα κινδυνεύει από το χρέος με “οτιδήποτε κι αν χρειαστεί” και το ανορθόδοξο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων- ΟΜΤ

Δεύτερο, στον αντιδραστικό ρόλο των συνδικαλιστικών γραφειοκρατιών που παίζουν τρία χρόνια τώρα ανασχετικό ρόλο στους αγώνες με τις αδιέξοδες τακτικές τους και τις 24ωρες ή 48ωρες “γενικές απεργίες”- “τουφεκιές” και την ριζική τους αντίθεση στην διαρκώς πιο έντονη απαίτηση των ταξικών συνδικαλιστών για Γενική Απεργία διαρκείας

Τρίτο, στην ανασφάλεια μεσοστρωμάτων που δεν έχουν ξεπεράσει την δυσπιστία τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, όχι τόσο λόγω της (αναξιόπιστης) κυβερνητικής προπαγάνδας όσο λόγω των ταλαντεύσεων της ίδιας της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των διαβεβαιώσεων που διαρκώς δίνει στην ΕΕ και την άρχουσα τάξη με την ψευδαίσθηση ότι, έτσι κερδίζει τους μικροαστούς, την στιγμή που η ίδια η μικροαστική μάζα, απελπισμένη, ριζοσπαστικοποιείται, καθώς και με την ορατή διολίσθησή της στην ανάληψη ενός συστημικού ρόλου, την στιγμή που το αντισυστημικό αίσθημα φουντώνει μέσα στην κρίση και την σύγχυση.

Γι’ αυτό, μια ολόκληρη σχεδόν χρονιά ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και δημοσκοπικά βρέθηκε καθηλωμένος και πίσω από την ΝΔ. Αρχίζει να την προσπερνάει μόνο μετά την νέα πολιτική κρίση που προκάλεσε το αυταρχικό κλείσιμο και η 6μηνη κατάληψη /αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ και η μετατροπή της τρικομματικής κυβέρνηση σε δικομματική με την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ του θλιβερού Κουβέλη. Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζεται σταθερά έκτοτε, μόνον που η επέκταση της επιρροής του τώρα συνδυάζεται όχι με την ευφορία των εκλογών του 2012 αλλά με την επιφύλαξη και την ελάττωση των λαϊκών προσδοκιών που επενδύονται σ’ αυτό. Το σταθερό προβάδισμα έχει πολύ να κάνει με την εντεινόμενη διάβρωση των ερεισμάτων της ΝΔ στα μικροαστικά στρώματα που νεόπτωχα πια δεν έχουν να χάσουν τίποτα πέρα από την συντριβή τους από τους φόρους και τα χρέη. Βλέπουν με τρόμο κι οργή ότι ακόμα και η πρώτη κατοικία δεν απειλείται πια από τους κομμουνιστές, όπως έλεγε πάντα η αντιοκομμουνιστική προπαγάνδα, μαζί κι από “τους κομμουνιστές του Τσίπρα”, αλλά από την συγκυβέρνηση μιας αντικομμουνιστικής εμφυλιοπολεμικής Δεξιάς με τα ξεφτισμένα πασοκικά ρετάλια.

Η Δεξιά ολοένα περισσότερο δυσκολεύεται να κρατηθεί στην κυβερνητική εξουσία ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται ακόμα να την κατακτήσει και μάλιστα αυτοδύναμα. Είναι σε τέτοιες συνθήκες που εντείνεται η διόγκωση του αυταρχικού Κράτους που βρίσκεται από χρόνια σε καθεστώς “έκτακτης ανάγκης” μαζί και ο ρόλος των παρακρατικών -φασιστικών συμμοριών, ακόμα και οι ορέξεις μωροφιλόδοξων στρατοκρατών. Η υπερτροφία του Κράτους, όμως είναι εκδήλωση της ιδιαίτερης δικής του παθολογίας και σύμπτωμα, όχι θεραπεία, της αγιάτρευτης γεροντικής αρρώστιας του παρακμασμένου καπιταλισμού. Γι’ αυτό και συνοδεύεται από έντονες φυγόκεντρες τάσεις που κερματίζουν εσωτερικά έναν οργανισμό που όρος ύπαρξής του είναι ο συγκεντρωτισμός.

Η πρώτη φάση της παγκόσμιας κρίσης 2007-2013, πλήττοντας βαριά τις εύθραυστες στρεβλές δομές της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας μέσα στην ευρωζώνη, τον πιο αδύναμο κρίκο της ΕΕ, προκάλεσε μια κοινωνική θύελλα που αλληλεπιδρώντας με το μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα το διέλυσε. Η νέα φάση της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, με την εντεινόμενη πιστωτική ασφυξία, τον δημοσιονομικό στραγγαλισμό, την διαιωνιζόμενη Μεγάλη Ύφεση, θα πλήξει ιδιαίτερα τις χειμαζόμενες χώρες της ΕΕ και της ευρωζώνης και την ήδη διαλυμένη Ελλάδα. Αυτή τη φορά η κρίση δεν θα αλληλεπιδράσει με το παλιό πολιτικό σύστημα αλλά με τα αποτελέσματα της ήδη συντελεσμένης διάλυσής του.

Δεν μπορεί να υπάρξει απλώς μια αντικατάσταση του παλιού αστικού δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ με κάποιον νέον, αστικό πάντα, διπολισμό του στρατοπέδου της Δεξιάς με απέναντί του έναν ΣΥΡΙΖΑπου θα πάρει ομαλά την θέση του ΠΑΣΟΚ. Κάτι τέτοιο προϋποθέτει μια πολιτική σταθεροποίηση του καθεστώτος που δεν την επιτρέπει η δομική οικονομική αποσταθεροποίηση. Το ζήτημα της κοινωνικής φύσης του ίδιου του καθεστώτος θα κριθεί μέσα σε μια άγνωστης διάρκειας περίοδο ιστορικής ταξικής αναμέτρησης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Εδώ βρίσκεται η κινητήρια δύναμη για τη νέα φάση της ταξικής πολιτικής πάλης, το “πολύ υψηλό ρίσκο για εξέγερση” που φοβίζει τον Economist, τους καπιταλιστές και τα think tanks του κεφαλαίου. Σ’ αυτό το νέο πλαίσιο θα διεξαχθεί η πάλη για το “ποιος ποιον;”-το ποια τάξη και ποιας τάξης η εξουσία θα επικρατήσει τελικά.

3. Τα καίρια πολιτικά ζητήματα σήμερα στην Ελλάδα αφορούν την στάση απέναντι στην προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και το αλληλένδετο ζήτημα της στάσης απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση που και τα δύο συνυφαίνονται με το κεντρικό διακύβευμα της εξουσίας. Γι’ αυτό και είναι ζητήματα στρατηγικής, όχι απλώς τακτικής.

Το κάλεσμα από την μεριά του ΣΥΡΙΖΑ για μια κυβέρνηση της Αριστεράς ενάντια στα μνημόνια και την τρόικα ήταν αυτό που γαλβάνιοε τις εργατικές και λαϊκές μάζες στις παραμονές των εκλογών του Μαΐου 2012 κι έφερε απότομα ένα μικρό αριστερό ρεφορμιστικό κόμμα στην θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Στα μάτια του λαού, για πρώτη φορά από τα χρόνια του ΕΑΜ η Αριστερά εμφανιζόταν στα πρόθυρα της εξουσίας, ενώ για πάνω από μισό αιώνα παρουσιάζονταν μόνο σαν μαχητική αντιπολίτευση και διεκδικούσε μόνο τον ρόλο μιας ομάδας πίεσης πάνω στην εκάστοτε αστική κυβέρνηση και το κράτος υπέρ των λαϊκών συμφερόντων. Πρόκειται για τομή και άλμα στην πολιτική και την μαζική κοινωνική συνείδηση κι όχι για βαθμιαία εξέλιξη. Έπρεπε και πρέπει να την λάβουν σοβαρά υπόψη τους οι επαναστατικές δυνάμεις για να την μετασχηματίσουν κι όχι να την θεωρήσουν απλώς σαν “μια από τα ίδια”, “κοινοβουλευτική αυταπάτη”, “αλλαγή φρουράς ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ” ή, ακόμα και “σοβαρό λάθος του λαού που πρέπει να το διορθώσει”, όπως είπε το ΚΚΕ, και “επικίνδυνη παγίδα που έστησε το σύστημα”.

Από την άλλη μεριά, αυτό που έπραξε εκλογικά και είδε η πλειοψηφία της εργατικής τάξης στα προλεταριακά κέντρα και ένα σημαντικό τμήμα των φτωχοποιημένων μικροαστικών στρωμάτων δεν είναι το ίδιο μ’ αυτό που βλέπει και πράττει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αμήχανη μπροστά στην ίδια την απροσδόκητη επιτυχία και την προοπτική ανάληψης της κυβερνητικής ευθύνης. Η στρατηγική της προσαρμογή στην ιμπεριαλιστική ΕΕ· η άρνηση ρήξης όχι μόνο με την ΕΕ αλλά και με το χρεωκοπημένο καπιταλιστικό σύστημα που το κλυδωνιζόμενο σκάφος του, μέσα στην παγκόσμια φουρτούνα, έπεσε πάνω στον ύφαλο της Ελλάδας· η θολή ελπίδα για την εκμαίευση κεϋνσιανών παραχωρήσεων από την άρχουσα τάξη σε μια περίοδο ιστορικής αποτυχίας και του κεϋνσιανισμού και του νεοφιλελευθερισμού σαν στρατηγικών διάσωσης του συστήματος· η δηλωμένη ρεφορμιστική στάση απέναντι στο αστικό κράτος, τις κατασταλτικές του δυνάμεις, την αστική νομιμότητα, με την οποία “θα ταράξουν” και τους Χρυσαυγίτες φασίστες· η ιδεολογική επίκληση σαν υποδειγμάτων του “κοινοβουλευτικού δρόμου του Αλιέντε και των “Λαϊκών Μετώπων” του 7ου Συνεδρίου της σταλινικής Κομιντέρν που οδήγησαν σε τραγωδίες και ήττες· τα ανοίγματα σε ΔΝΤ κι οι ομιλίες στο Τέξας κλπ, κλπ.. ναρκοθετούν εκ των προτέρων το όλο εγχείρημα.

Εξάλλου γι’ αυτό μετά τις εκλογές και με γνώμονα κοινοβουλευτικά και μόνον κριτήρια, ολοένα περισσότερο γίνεται αναφορά όχι σε κυβέρνηση της Αριστεράς αλλά σε “κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ” αφήνοντας ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα κυβερνητικών συμμαχιών με εκπροσώπους αστικών δυνάμεων, από τους “επιζώντες” κι “ανανήψαντες” του ΠΑΣΟΚ που ζητούν πολιτικό σωσίβιο και “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” να τους καθαρίσει μέχρι τον… Καμμένο του ακροδεξιού “αντιμνημονιακού” εθνικισμού των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων”.

Το ΕΕΚ θεωρεί απαράδεκτη, από την σκοπιά των ιστορικών και άμεσων συμφερόντων της εργατικής τάξης, την στήριξη όχι μόνο αυτών των άθλιων κυβερνητικών σχημάτων αλλά ακόμα και μιας κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο δεμένης, όμως, χειροπόδαρα στο άρμα του καπιταλισμού και της ΕΕ.

Η κεντριστική αντίληψη ότι μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να γίνει αφετηρία του κοινωνικού μετασχηματισμού “σε σοσιαλιστική κατεύθυνση” εφόσον υπάρξει ένα εξωκοινοβουλευτικό μαζικό κίνημα με θεσμούς αυτοοργάνωσης, αλληλεγγύης, αυτοδιαχείρισης κλπ σαν θεσμούς “δυαδικής εξουσίας” .

Το κρίσιμο ζήτημα που δεν βλέπει αυτή η άποψη είναι το ίδιο το υπερτροφικό αστικό κράτος με όλους τους κατασταλτικούς και παρακρατικούς του μηχανισμούς που δεν αρκεί να “εκκαθαριστούν”, να “εκδημοκρατιστούν”, να “μεταρρυθμιστούν” ώστε να πάψουν να είναι εμπόδιο στην κοινωνική αλλαγή. Πρέπει να συντριβούν και να αντικατασταθούν από μια Κομμούνα, μια Δημοκρατία των Συμβουλίων των εργατών και των εργαζομένων χωρίς αφεντικά και γραφειοκράτες, την αληθινή επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου ως μετάβαση στην διάλυση κάθε κρατικής εξουσίας στην πανανθρώπινη, αταξική, ανεξουσίαστη κοινωνία, τον ελευθεριακό κομμουνισμό.

Εδώ και τώρα πρέπει να παλέψουμε για την δημιουργία, εδραίωση, επέκταση και δικτυακή σύνδεση κάθε μορφής λαϊκής αυτο-οργάνωσης, κοινωνικής αλληλεγγύης, εργατικής αυτοάμυνας, αυτοδιαχειριζόμενων εργοστασίων σαν την ΒΙΟΜΕ, ελεύθερων κοινωνικών χώρων κλπ. Σαν ΕΕΚ, όμως, έχουμε συνείδηση ότι δεν παλεύουμε για “δυαδική εξουσία” για μισή ή μοιρασμένη ή συμπληρωματική στην αριστερή κυβέρνηση εξουσία αλλά για να περάσει ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ σε αυτές τις μορφές αυτοοργάνωσης του προλεταριάτου και των λαϊκών συμμάχων του – την εργατική εξουσία. Ανώτερο ιστορικό προϊόν της αυτοοργάνωσης του προλεταριάτου είναι τα εργατικά συμβούλια (σοβιέτ) που κάτω από την ηγεσία των μπολσεβίκων το 1917 και με το σύνθημα “όλη η εξουσία στα σοβιέτ” οδήγησαν το προλεταριάτο στην κατάκτηση της εξουσίας.

Είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές, εκτός τόπου και χρόνου οι αναφορές στις εμπειρίες της Λατινικής Αμερικής κι η απόπειρα αντιγραφής του παραδείγματος των αριστερών αστικών εθνικών κυβερνήσεων της Βενεζουέλας, της Βολιβίας, του Ισημερινού, της Αργεντινής ή της Βραζιλίας και της Ουρουγουάης. Πέραν των διαφορών που έχουν όλες αυτές οι εμπειρίες και κυβερνήσεις μεταξύ τους, ο κύκλος τους τελείωσε μαζί με την όλη διεθνή οικονομική συγκυρία που τις στήριξε (ελαφριά διεθνής ανάκαμψη με αύξηση της ζήτησης πρώτων υλών το διάστημα 2002-07, σχετική “αντοχή” των BRICS στην πρώτη φάση της τρέχουσας κρίσης). Τώρα το γεγονός ότι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής κι ο αστικός κρατικός μηχανισμός μείνανε ανέπαφοι κάτω από τις αριστερές κυβερνήσεις συσσωρεύει νέα δεινά στις χώρες αυτές καθώς βυθίζονται στην κρίση. Με τον πιο σαφή τρόπο το τέλος αυτού του κύκλου φαίνεται όχι μόνο στην Βενεζουέλα μετά τον θάνατο του Τσάβες αλλά και στην Βραζιλία της εξέγερσης του Ιουλίου 2013 ή και την Αργεντινή με την εκλογική φθορά του αριστερού περονισμού της Κίρχνερ και τον εκλογικό θρίαμβο του Μετώπου της Αριστεράς των τροτσκιστικών κομμάτων τον Οκτώβριο του 2013.

Η μεταφορά ενός ξαναζεσταμένου “τσαβισμού” ή “κιρχνερισμού” στην Ελλάδα, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνο με φάρσα μπορεί να μοιάζει και μάλιστα κακόγουστη, υποταγμένη σε επικοινωνιακούς λόγους για να ντυθεί πριν την ώρα της με λατινοαμερικανικά ριζοσπαστικά χρώματα μια αυριανή κυβέρνηση Τσίπρα.

Ως ΕΕΚ, δεν μένουμε αδιάφοροι απέναντι στους εργάτες, τις φτωχές λαϊκές μάζες, τους αγωνιστές του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ που ελπίζουν σε μιαν αριστερή κυβέρνηση – διέξοδο από την μνημονιακή κόλαση. Ούτε μπορεί να τους αντιπαρατάξουμε μιαν Αριστερά που φιλοδοξεί μόνο να είναι μια “μαχητική εργατική -λαϊκή αντιπολίτευση”. Ο λαός που υποφέρει, απελπίζεται συχνά αλλά και μάχεται έχει κάνει φανερό ότι ζητά, απαιτεί μια “δική του” κυβέρνηση, μια πρόταση εξουσίας που θα κάνει δυνατή μια διέξοδο από το εφιαλτικό αδιέξοδο. Το ΕΕΚ κι η επαναστατική αριστερά πρέπει τολμηρά να προβάλλουν την δική τους ταξική λύση στο πρόβλημα της κυβέρνησης και της εξουσίας.

Πρέπει να αναπτύξουμε έναν συντροφικό διάλογο για ένα σχέδιο διεξόδου από την κρίση και την αναγκαία προοπτική εργατικής εξουσίας, μέσα σ’ όλη την Αριστερά ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, “μ-λ” χώρο κλπ. μαζί και στον αντιεξουσιαστικό χώρο, σ’ όλο το μαχόμενο κίνημα ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, μέσα σε συνθήκες και όρους ενός Ενιαίου Μετώπου ταξικής κοινωνικής-πολιτικής πάλης όλων των οργανώσεων και κινημάτων της εργατικής τάξη, των μεταναστών, των ανέργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, της διανόησης, όλων των καταπιεσμένων και κοινωνικά αποκλεισμένων. Πρέπει να κάνουμε ζύμωση και να πείσουμε, όχι να ξορκίσουμε την άλλη άποψη, ότι μια πραγματική κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να είναι μόνον μια εργατική κυβέρνηση, χωρίς την συμμετοχή αστικών κομμάτων που θα στηρίζεται όχι στον κρατικό μηχανισμό του κεφαλαίου αλλά σε όργανα εργατικής εξουσίας, λαϊκής αυτοοργάνωσης, λαϊκής αλληλεγγύης κι εργατικής -λαϊκής αυτοάμυνας απέναντι στους εχθρούς του λαού και τους φασίστες.

Μόνο μια τέτοια εργατική κυβέρνηση κι εργατική εξουσία θα έχει την πολιτική βούληση, το ταξικό συμφέρον και την οργανωμένη δύναμη να πάρει τα εντελώς αναγκαία και επείγοντα μέτρα για να σωθούμε από την πείνα και την ανεργία: να καταργήσει το χρέος στους διεθνείς τοκογλύφους, τα μνημόνια κι όλη την αντιδραστική νομοθεσία που τα συνοδεύει· να επιβάλει έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων· να εθνικοποιήσει κάτω από εργατικό-λαϊκό έλεγχο το τραπεζικό σύστημα και τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας ώστε να την ανασυγκροτήσει σε νέες κοινωνικές, σοσιαλιστικές βάσεις.

Μια τέτοιας κλίμακας και κοινωνικού βάθους ρήξη είναι αδύνατη χωρίς ρήξη με την ΕΕ κι αποδέσμευση από τον κλοιό της. Δεν μπορεί αυτή η ρήξη να γίνει σε “δόσεις” και “φέτες”, “πρώτα με το ευρώ και την ευρωζώνη και ίσως αργότερα με την ΕΕ”, όπως υποστηρίζει το Σχέδιο Β ή το Αριστερό Ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ. Κι είναι μικροαστική φενάκη ότι “το μικρομάγαζο θα ανοίξει ξανά μόλις το ευρώ αντικατασταθεί με την δραχμή”, όπως διαφημίζει γνωστή αφίσα του αντι-ευρώ Σχεδίου Β.

Εξάλλου η ρήξη με την ΕΕ και το ευρώ, η αποδέσμευση από μόνη της είναι αναγκαία αλλά μη ικανή συνθήκη διεξόδου από την κρίση. Σε συνθήκες διεθνοποίησης των παραγωγικών δυνάμεων και της οικονομικής ζωής στην ιμπεριαλιστική εποχή είναι αντιδραστική ουτοπία ή δυστοπία η “εθνική οικονομική αυτάρκεια”, ο οικονομικός εθνικισμός σε όλες του τις μορφές, μαζί και εκείνη του σταλινικού “σοσιαλισμού σε μια μόνη χώρα”.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι διάφοροι δεξιοί λαϊκισμοί, εθνικισμοί κι ακροδεξιοί-φασιστικοί σχηματισμοί στην Ευρώπη, προσπαθώντας να αξιοποιήσουν την γιγαντούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια κατά της ΕΕ, γίνανε οι σημαιοφόροι της εκστρατείας για επιστροφή στο “εθνικό νόμισμα”, την “εθνική κυριαρχία”, Η αναγκαία πολιτική διαφοροποίηση από τα αντιδραστικά αντι-ΕΕ ρεύματα δεν μπορεί να γίνει με την καταφυγή σε αόριστους επιθετικούς προσδιορισμούς τύπου “αντικαπιταλιστική αποδέσμευση” ή “διεθνιστική προοπτική στην Ευρώπη”, όπως κάνουν οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Απαιτείται μια συγκεκριμένη διεθνιστική εναλλακτική λύση.

Τώρα περισσότερο παρά ποτέ, τώρα που η Ευρώπη των εκατομμυρίων ανέργων και των μεταναστών έχει μετατραπεί σε φυλακή των λαών της λόγω της ιστορικής αποτυχίας των αρχουσών τάξεών της να την ενοποιήσουν, είναι επίκαιρη η προοπτική που χαράχτηκε την επαύριο της Οκτωβριανής Επανάστασης και στα πρώτα χρόνια της Κομμουνιστικής Διεθνούς : η πάλη για την εγκαθίδρυση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.

Το μέλλον μιας επαναστατικής ανατροπής στην Ελλάδα είναι άρρηκτα δεμένοαπό την επέκτασή της σε ευρωπαϊκή και διεθνή κλίμακα.

4. Οι επερχόμενες Ευρωεκλογές του Μαΐου 2014 διαμορφώνουν ένα ιδιαίτερο πεδίο μάχης ανάμεσα στις αντίπαλες τάξεις και τα αντίθετα σχέδια. Οι ευρωπαϊκές συσπειρώσεις των διάφορων πολιτικών σχηματισμών έχουν αρχίσει ήδη την καμπάνια. Τα κόμματα της ευρωπαϊκής Ακροδεξιάς εκμεταλλεύονται στο έπακρο την χρεοκοπία των κεντροδεξιών και κεντροαριστερών κυβερνήσεων κι ετοιμάζονται για την έφοδο υψώνοντας, με σημαιοφόρο το λεπενικό Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας, την σημαία της “Ευρώπης των εθνών” και των (φονικών) εθνικισμών. Το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς σηκώνει, από την μεριά του, την τρύπια σημαία του παρωχημένου ρεφορμισμού του, εκλέγοντας τον Αλέξη Τσίπρα σαν το υποψήφιό του για την Προεδρία της μισητής Κομισιόν.

Το ΕΕΚ, στη βάση των αποφάσεων της τελευταίας Συνόδου της Συντονιστικής για την επανίδρυση της Τετάρτης Διεθνούς στην Αθήνα στις 16-21 Δεκεμβρίου 2013, ετοιμάζεται για την 2η Ευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη όπου θα συνδιαμορφωθεί με άλλες επαναστατικές κομμουνιστικές δυνάμεις και κινήματα της Ευρώπης η πολιτική πλατφόρμα για την παρέμβασή μας στις Ευρωεκλογές.

Σε κάθε περίπτωση, όσον αφορά την Ελλάδα, η παρούσα αντιδραστική δικομματική κυβέρνηση Σαμαρά είναι αμφίβολο εάν θα επιβιώσει από την προβλεπόμενη ήττα της στις Ευρωεκλογές και τις ταυτόχρονες εκλογές στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Οι εκλογικές αυτές αναμετρήσεις δεν θα είναι σκιαμαχίες γύρω από την κάλπη αλλά ένα σημαντικό μεταβατικό επεισόδιο στην αναπτυσσόμενη κρίση πολιτικής εξουσίας στην χώρα μας και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από το ΕΕΚ, ενάντια σε κάθε κοινοβουλευτικό αλλά και αντικοινοβουλευτικό κρετινισμό.

Πάνω από όλα πρέπει να έχουμε συνείδηση ότι από την στιγμή που το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης και της πάλης για εργατική εξουσία έρχεται στην ημερήσια διάταξη, μπαίνει με τον πιο επείγοντα τρόπο και το ζήτημα της οικοδόμησης μέσα στις μάζες και κάτω από την σημαία της Τέταρτης Διεθνούς ενός εργατικού επαναστατικού κόμματος μάχης, σφυρηλατημένου μέσα σε κάθε είδους αγώνες, προπαντός εξωκοινοβουλευτικούς αλλά και κοινοβουλευτικούς, ικανού να σταθεί στο ύψος της Ιστορίας την ώρα της “εφόδου στον ουρανό” – την ώρα μας που πλησιάζει γοργά.