Καθρέφτης της παρακμής του καπιταλιστικού συστήματος, της αναλγησίας του αστικού πολιτικού συστήματος, είναι οι πολιτικές που εφαρμόζονται, ιδιαίτερα για τα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας, όπως είναι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη ειδικής αγωγής. Άνθρωποι με σύνδρομο ντάουν, νοητική υστέρηση, χρόνια ανάπηροι, πάσχοντες από μεσογειακή αναιμία, αιμορροφιλία, παραπληγικοί, τυφλοί.
Για αυτούς τους ανθρώπους ο νέος μνημονιακός κρατικός προϋπολογισμός, θα είναι μειωμένος κατά 50%, προϋπολογισμός δηλαδή που αφορά την πρόνοια (στα 900 εκ. ευρώ), ο οποίος μαθηματικά οδηγεί δεκάδες ιδρύματα σε κλείσιμο. Πολύ περισσότερο, που το νομικό πλαίσιο λειτουργίας τους, επιτρέπει στις διοικήσεις τους, διοικήσεις που ασκούν «φιλανθρωπία» με τα δικά μας χρήματα, να μην βάζουν ούτε ευρώ από ίδιους πόρους.
Οδηγεί σε κατάργηση επιδομάτων για τους περισσότερους ανάπηρους και χρόνια πάσχοντες, επιδόματα που θα φτάσουν τα 200 ευρώ το μήνα. Τα δημόσια σχολεία ειδικής αγωγής υπολειτουργούν γιατί δεν έχουν προσωπικό.
Ταυτόχρονα η ύπαρξη του χώρου της ειδικής αγωγής, ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, είναι συνδεδεμένη με πολιτικές αυτοχρηματοδότησης, δηλαδή σύνδεση με ιδιωτικά κεφάλαια, ή πράγμα που το συναντάμε μαζικά ιδιαίτερα τις γιορτές, οι άνθρωποι με ειδικές ανάγκες να βγαίνουν στη βιτρίνα, προκειμένου οι διοικήσεις να προκαλέσουν τα αισθήματα του κόσμου, μέσω των διαφόρων bazaars, εκδηλώσεις που γίνονται με απλήρωτη δουλειά από τους εργαζόμενους. Αυτοχρηματοδότηση που σε αρκετές περιπτώσεις μεταφράζεται επίσης με την καταβολή υπέρογκων μηνιαίων ποσών που καταβάλουν οι γονείς των ανθρώπων, προκειμένου να έχουν μια στέγη πάνω από το κεφάλι τους, που μπορεί να ξεκινάει από τα 700 και να φτάνει και τα 1.200 ευρώ.
Στα τσακίδια η ζωή που επιφυλάσσουν στους ΑμΕΑ. Καμιά ανοχή στις κυβερνήσεις που προωθούν τέτοιες πολιτικές. Να μην περάσει το τρίτο μνημόνιο. Προσλήψεις τώρα στην Ειδική Αγωγή. Καμιά μείωση μισθού, ούτε ευρώ από τις οικογένειες των εξυπηρετούμενων στις δομές, για τη περίθαλψή τους.
Η Εργατική Παρέμβαση, μετωπικό σχήμα συντρόφων από την αντικαπιταλιστική και κομμουνιστική αριστερά, αλλά και ανένταχτων αγωνιστών, δίνει τη μάχη εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, για να μπουν οι εργαζόμενοι στο χώρο φραγμός σε όλες αυτές τις εξελίξεις. Να συνδεθούν οι αγώνες μας, με το χώρο της ψυχικής υγείας που αντιμετωπίζει συναφή προβλήματα, αλλά και γενικότερα με τον χώρο της υγείας και πρόνοιας, που ειδικά τώρα καθίσταται από τους πλέον κομβικούς για τη ζωή της εργατικής τάξης γενικότερα, για τους ανθρώπους με ειδικές ανάγκες ειδικά. Για να δημιουργηθεί ένα πραγματικό μέτωπο μάχης μαζί με τους γονείς των ανθρώπων με ειδικές ανάγκες, με τους ανάπηρους, χωρίς την περιχαράκωση που σταθερά περιφρουρεί το ΠΑΜΕ, μέσα από τα δικά του πολιτικά όργανα και με πολιτικό πλαίσιο που επιχειρεί να γυρίσει το ιστορικό ρολόι σε έναν καπιταλισμό του κράτους πρόνοιας.
Στο επόμενο φύλλο θα έχουμε μια συνοπτική παρουσίαση των θέσεων της Εργατικής Παρέμβασης, και της συζήτησης που γίνεται μέσα στον κλάδο για τα κρίσιμα ζητήματα.
