Ο διπλός ιμπεριαλιστικός
κλοιός και πως
να τον αντιμετωπίσουμε
Σε πρωτοφανή διπλό ιμπεριαλιστικό κλοιό βρίσκεται ο λαός αυτής της χώρας. Από τη μεριά το αμερικανοκίνητο ΝΑΤΟ, με εμπροσθοφυλακή την Ελλάδα, επιχειρεί να ενισχύσει την στρατιωτική παρουσία του στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής, μέσω της ένταξης της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ αλλά και της μεγαλύτερης εμπλοκής του στην ελληνο-τουρκική διένεξη.
Από την άλλη μεριά, το ΔΝΤ (στο οποίο πρώτη δύναμη είναι και πάλι οι ΗΠΑ) με τη στήριξη της ΕΕ επιχειρεί να διεισδύσει ακόμα περισσότερο στην περιοχή σε οικονομικό επιπεδο, μένοντας πιθανότατα στο τρέχον πρόγραμμα ”στήριξης” του ελληνικού καπιταλισμού.
Και τα δύο αυτά ιμπεριαλιστικά εγχειρήματα στην περιοχή έχουν ως γεωγραφικό επίκεντρο την Ελλάδα και ως χρονικό επίκεντρο το φετινό καλοκαίρι και ειδικότερα τον Ιούλιο.
Κατά τον μήνα αυτόν, είναι προγραμματισμένες δύο σημαντικές διεθνείς συναντήσεις. Συγκεκριμένα, στις 11 -12 Ιουλίου είναι προγραμματισμένη η σύνοδος του ΝΑΤΟ η οποία θα κρίνει την ένταξη της Δημοκρατίας της Μακεδονίας στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία με το όνομα το οποίο θα συμφωνήσουν Ελλάδα-Μακεδονία.
Πριν καν λήξει η κρίσιμη σύνοδο του ΝΑΤΟ, δηλαδή στις 12 -13 Ιουλίου είναι προγραμματισμένο το Eurogroup το οποίο θα αποφασίσει το αν και πώς θα βγει ο ελληνικός καπιταλισμός από τα Μνημόνια.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ επιχειρεί να περάσει τόσο από τη στενωπό της εξόδου από τα Μνημόνια, όσο και από την στενωπό της ένταξης της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ παίρνοντας κάποια ”ανταλλάγματα” από τους ιμπεριαλιστές.
Για παράδειγμα, πληροφορίες αναφέρουν πως αν η ελληνική κυβέρνηση δεχθεί κάποια λύση στο ονοματοδοτικό πρόβλημα της Μακεδονίας έτσι ώστε να μπει στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οι διεθνείς δανειστές (ΔΝΤ και ευρωζώνη) θα κάνουν παραχωρήσεις στο θέμα του ελληνικού δημοσίου χρέους ή και στις περικοπές στις συντάξεις (π.χ. να μετριασθούν ή να μετατεθούν αργότερα).
Επίσης, οι ΗΠΑ ενδέχεται να ”υποστηρίξουν” την Ελλάδα έναντι της Τουρκίας, αν η ελληνική κυβέρνηση επιτρέψει την ενίσχυση της αμερικανο-ΝΑΤΟϊκής στρατιωτικής παρουσίας στη χώρα.
Κανένα, όμως, από αυτά τα ενδεχόμενα ”ανταλλάγματα” του αμερικανικού ιμπεριαλισμού προς την αστική κυβέρνηση της Ελλάδας δεν είναι υπέρ του λαού αυτής της χώρας.
Και αυτό γιατί η μεγαλύτερη παρουσία του ΝΑΤΟ στην Ελλάδα δεν απειλητική μόνο για τους λαούς των γειτονικών χωρών, όπως της Τουρκίας, αλλά και για το λαό της ”δικής μας” χώρας. Στόχος του ΝΑΤΟ είναι η καταστολή του λαού ακόμα και στη χώρα στην οποία έχει τις βάσεις του και όχι μόνο η καταστολή λαών σε χώρες που δεν είναι μέλη του. Αυτός ο ρόλος του ΝΑΤΟ (δηλαδή του ξένου χωροφύλακα στις χώρες – μέλη του) έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς τόσο οι Έλληνες κυρίαρχοι, όσοι και οι ιμπεριαλιστές επιχυρίαρχοι φοβούνται κοινωνικές αναστατώσεις μετά τη λήξη των Μνημονίων.
Η δε πολυδιαφημιζόμενη μεταμνημονιακή ελάφρυνση του ελληνικού δημοσίου χρέους, εφόσον συντελεσθεί, δεν θα διασφαλίζει σε τίποτα τον ελληνικό καπιταλισμό από μία νέα κρίση δημοσίου χρέους, ούτε θα ωφελήσει σε τίποτα το λαό. Ο λαός θα συνεχίσει να υπόκειται τα μνημονιακά μέτρα λιτότητας υπό συνεχή εποπτεία από τους ιμπεριαλισές. Τον περιμένουν κατασχέσεις, ολοένα και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας και ιδιωτικοποιήσεις.
Η ”φυγή προς τα εμπρός” μέσω της μεγαλύτερης πρόσδεσης στο δυτικό ιμπεριαλιστικό άρμα (σε στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο) την οποία επιχειρεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί μία κίνηση απελπισίας -πρώτα απ’ όλα της ίδιας της ελληνικής αστικής τάξης- μπροστά στην επιδεινούμενη κρίση του ελληνικού καπιταλισμού.
Κι αυτό γιατί το ελληνικό κράτος παραμένει υπερχρεωμένο παρά τα οχταετή Μνημόνια. Παράλληλα, όλα αυτά τα χρόνια έχει εκτιναχθεί το ιδιωτικό χρέος προς το δημόσιο και τις τράπεζες. Εξάλλου, η κυοφορούμενη νέα κρίση παγκόσμιου χρέους πυροδοτεί διεθνή εμπορικό πόλεμο, ο οποίος θα πλήξει άμεσα και έμμεσα τις μικρές καπιταλιστικές χώρες, όπως η Ελλάδα.
Έπονται έτσι νέα μέτρα μείωσης των μισθών-συντάξεων και των εργατικών δικαιωμάτων, όπως εκείνα που έχει ψηφίσει ήδη η κυβέρνηση για το 2019.
Συνέχιση της επιθετικής αντιλαϊκής πολιτικής της ελληνικής αστικής τάξης στο εσωτερικό της Ελλάδας, είναι η επιθετική εξωτερική πολιτική έναντι της Τουρκίας με επίκεντρο το Αιγαίο.
Και αυτό γιατί είναι είναι ζωτικής σημασίας για τον ελληνικό καπιταλισμό η έστω και μελλοντική μείωση του συνολικού κόστους παραγωγής. Γι’ αυτό διεδικεί τους όρους που θα του φέρουν φθηνότερη ενέργεια. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον του για τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες στο Αιγαίο. Αν και το ΑΕΠ της Ελλάδας είναι πολύ μικρότερο από το τουρκικό, η Ελλάδα δεν είναι καθόλου υποδεέστερη της Τουρκίας από άποψη ειδικού διεθνούς οικονομικού και πολιτικού βάρους. Και αυτό κυρίως λόγω της ελληνικής ναυτιλίας, της πρόσβασης των Ελλήνων καπιταλιστών στα Βαλκάνια και την ευρύτερη ΝΑ Ευρώπη και Μεσόγειο, αλλά και της ελληνικής συμμετοχής στην ευρωζώνη.
Το γεγονός ότι στην Ελλάδα λειτουργεί ακόμα μία τυπική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία -έναντι του ιδιότυπου αυταρχικού πολιτικού καθεστώτος στην Τουρκία με επικεφαλής ένα κόμμα με ημιθρησκευτικό χαρακτήρα- δεν δημιουργεί καμία δημοκρατική – ειρηνική ασπίδα στη ”δική μας” χώρα έναντι της Τουρκίας.
Εξάλλου, η ίδια η ελληνική αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει νοθευθεί δραματικά μετά το 2001-2 με την παράδοση της νομισματικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, την κήρυξη της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης (με αφορμή τότε την υπόθεση της 17Ν) και μετά το 2010, με την παράδοση και της δημοσιονομικής πολιτικής στην Ε.Ε. μέσω των Μνημονίων.
Με άλλα λόγια, το ελληνικό αστικό πολιτικό σύστημα εξουσίας δεν έχει κανένα ιδίαιτερο ”δημοκρατικό” πλεονέκτημα έναντι του Τουρκικού. Επίσης, η Ελλάδα ως κράτος -μέλος του ΝΑΤΟ δεν είναι σε καμία περίπτωση ”αμυνόμενη” απέναντι σε κάποιο δήθεν μονομερή τουρκικό επεκτατισμό.
Τέλος, η ελληνική αστική τάξη δεν έχει καμία κοινωνική νομιμοποίηση να μιλήσει περί ”υπεράσπισης της πατρίδας”, ειδικά μετά το κοινωνικό σφαγείο το οποίο έφερε τελευταία, αλλά και την πλήρη υποταγή του κρατικού προϋπολογισμού της στις Βρυξέλλες και στην Ουάσιγκτον με την αποδοχή των Μνημονίων.
Υπό αυτές τις συνθήκες, η ελληνική άρχουσα τάξη και τα κόμματά της ετοιμάζονται για ένα μακρύ και πολιτικά απρόβλεπτο εκλογικό κύκλο τον Μάιο του 2019 με τις ευρωεκλογές. Το αργότερο έως τον Σεπτέμβριο του 2019 θα πρέπει να γίνουν εθνικές εκλογές, ενώ τον Οκτώβριο προγραμματίζονται οι Δημοτικές -Περιφερειακές Εκλογές.
Μέσα από όλες αυτές τις εκλογές, θα επιχειρήσει συνολικά το αστικό πολιτικό σύστημα να ανανεώσει τη ”λαϊκή εντολή” για να φέρει σε πέρας τον δικό του εσωτερικό ή ακόμα και έναν εξωτερικό πόλεμο.
Η εργατική τάξη, αν και πιθανότατα (με βάση τα σημερινά δεδομένα) δεν θα πρέπει να γυρίσει την πλάτη στις κάλπες όταν αυτές ανοίξουν, δεν θα πρέπει να περιμένει τις κάλπες για να εκφράσει τη στάση της απέναντι στους καπιταλιστικούς σχεδιασμούς.
Πρέπει να τους αποτρέψει εδώ και τώρα. Να αποτρέψει κάθε εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο, είτε αυτός γίνει στη Συρία, είτε στο Αιγαίο. Να παλέψει για την άμεσο έξοδο της χώρας από το ΝΑΤΟ και την έξοδο των αμερικανο-ΝΑΤΟϊκών βάσεων από τη χώρα.
Καμία εξασφάλιση για την ειρήνη δεν υπάρχει όσο οι ένοπλες δυνάμεις βρίσκονται στα χέρια της ελληνικής αστικής τάξης, του κράτους της και της διοίκησης του ιμπεριαλιστικού NATO. Αυτό φαίνεται στην Τουρκία, όπου ενώ η κυβέρνηση Ερντογάν βρίσκεται σε διάσταση με τους ΝΑΤΟϊκούς συμμάχους της, δεν έχει κανένα φρένο στο να ”προκαλεί” τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις στο Αιγαίο. Γι’ αυτό απαιτείται η απεμπλοκή των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων από το ΝΑΤΟ, αλλά και η παραπέρα απεμπλοκή τους από την αστική κυριαρχία. Μ’ άλλα λόγια, η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει για την ανατροπή της αστικής κυριαρχίας, του αστικού κράτους και των μηχανισμών του. Να αναλάβει η ίδια την εξουσία, κράτος, τον εξοπλισμό της, προχωρώντας παραπέρα στην απαλλοτρίωση του κεφαλαίου.
Μόνο έτσι μπορει να σπάσει στ’ αλήθεια την οικονομική εξάρτηση από τον ιμπεριαλισμό. Ωστόσο δεν μπορεί να υπάρχει ”σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα” .
Αν δεν μπορεί να υπάρξει ”καπιταλισμός σε μία μόνη χώρα”, όπως φαίνεται και από την τρέχουσα απειλή έκρηξης πολέμου λόγω του ανταγωνισμού Ελλάδας – Τουρκίας για τον έλεγχο πηγών ενέργειας, διεθνών αγορών κ.λπ., δεν μπορεί ακόμα περισσότερο να υπάρξει ”σοσιαλισμός” -δηλαδή ένα ανώτερο από τον καπιταλισμό οικονομικό σύστημα- σε μία μόνη χώρα”.
Πρέπει να να παλέψουμε για τη Σοσιαλιστική Ομοσπονδία στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή. Αυτή μόνο μπορεί να φέρει την ειρήνη και ευημερία στους λαούς της περιοχής. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε μια εργατική επαναστατική Διεθνή -την 4η Διεθνή- ενάντια στις διεθνείς λυκοσυμμαχίες των καπιταλιστών, το ΔΝΤ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Τώρα όσο ποτέ!
Δ.Κ.
