της Κατερίνας Μάτσα
Το νομοσχέδιο της κυβερνώσας Δεξιάς για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών ψηφίστηκε χάρη στη στήριξη ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών “δημοκρατικών δυνάμεων”. Ο Μητσοτάκης των υποκλοπών, της ακραίας καταστολής, του ξεπουλήματος των ΑΕΙ και των δημόσιων αγαθών, της φίμωσης της ελευθερίας του Τύπου και της εξαγοράς των ΜΜΕ, των δουλικών υπηρεσιών σε ΗΠΑ, ΕΕ και ΝΑΤΟ, το έφερε στη Βουλή για να παραστήσει τον “εκσυγχρονιστή κεντρώο”. Φόρεσε το φιλελεύθερο προσωπείο, ευθυγραμμισμένος με το καθεστώς που ισχύει στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αντιμετώπισε, όμως, μεγάλους τριγμούς και διαρροές τόσο η ΝΔ όσο και όλο το -ασταθές- αστικό πολιτικό σύστημα. Το ένα τρίτο των βουλευτών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ καταψήφισαν ή απείχαν, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ κι οι αποσχισθέντες Συριζαίοι της “Νέας Αριστεράς” είχαν διαρροές και εσωτερικές εντάσεις Η συζήτηση έγινε σε υψηλούς τόνους, με το ιερατείο της Εκκλησίας να εξαπολύει μύδρους σκοταδισμού, έχοντας αναπάντεχο σύμμαχο το… ΚΚΕ που πρόβαλε –με απόφαση της ΚΕ του– τις πιο αναχρονιστικές, σταλινικές θέσεις.
«Η διπλή, ομόφυλη γονεϊκότητα αποκόπτει την έννοια της γονικής ευθύνης από την αντικειμενική κοινωνική και βιολογική βάση της… καταλήγοντας σε γονεϊκότητα 1, 2, 3, 4 κ.λπ.». (Απόφαση ΚΕ του ΚΚΕ 26/1/2024) Το παιδί, λοιπόν, κατά το ΚΚΕ, πρέπει να μεγαλώνει εντός της πυρηνικής οικογένειας, που απαρτίζεται από τον πατέρα και τη μητέρα, γιατί αυτή είναι η αντικειμενική, βιολογική και κοινωνική, βάση της γονεϊκότητας. Δεν απασχολεί το ΚΚΕ το πόσο αντικειμενική μπορεί να είναι αυτή η βάση, όταν υπάρχουν τόσοι πατριαρχικοί-καπιταλιστικοί όροι που την προσδιορίζουν.
Στο σώμα εγγράφονται κοινωνικές και πολιτισμικές επιδράσεις. Το φύλο δεν είναι απλά θέμα βιολογίας και γονιδιακής κληρονομιάς. Στη διαμόρφωση της γυναικείας όπως και της ανδρικής ταυτότητας συμβάλει καθοριστικά η ίδια η ιστορικά διαμορφωμένη δομή του κοινωνικού μεταβολισμού ανθρώπινης κοινωνίας και Φύσης. Αυτή προσδιορίζει διαλεκτικά, σε τελευταία ανάλυση, τον κυρίαρχο κοινωνικό λόγο, το εποικοδόμημα, τα εσωτερικευμένα κοινωνικά στερεότυπα για το φύλο. Ο ίδιος ο ιατρικός λόγος, προβάλλεται σαν αντικειμενικός και απαρασάλευτος, άρα αδιαμφισβήτητος, όταν γίνεται όργανο βιοπολιτικής με μηχανιστικές αναγωγές στη βιολογία.
Το ΚΚΕ τάσσεται ανοιχτά υπέρ του θεσμού της οικογένειας, σε μια εποχή προχωρημένης παρακμής του θεσμού, που εκπίπτει συχνά σε φυτώριο βίας και βαρβαρότητας για τα μέλη του, αφού η λειτουργία του εντάσσεται στις εξουσιαστικές λογικές της βιοπολιτικής και την «κανονικοποίηση» ατόμων και πληθυσμών από τον παρακμασμένο και κανιβαλικό καπιταλισμό.
Ο θεσμός αυτός, με την εμβληματική θέση στο αντεπαναστατικό τρίπτυχο “πατρίς – θρησκεία – οικογένεια”, σημαία κάθε φασιστικού καθεστώτος, υπηρετεί τον κοινωνικό έλεγχο των πληθυσμών και οδηγεί στον κοινωνικό αποκλεισμό κάθε μορφή “παρέκκλισης” από την κοινωνική νόρμα, αναλαμβάνοντας τελικά το ρόλο του θεματοφύλακά αυτής της νόρμας. Καθόλου τυχαία, ο ακροδεξιός Σαμαράς στη συζήτηση στη Βουλή γι’ αυτό το νομοσχέδιο αναφέρθηκε με φρίκη στον κίνδυνο «εξαφάνισης» της οικογένειας, σαν συνέπεια του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Και συνέχισε τον όχι απλά ομοφοβικό, αλλά απροκάλυπτα ρατσιστικό λόγο του συσχετίζοντας τον κίνδυνο εξαφάνισης της οικογένειας με τον κίνδυνο απώλειας της εθνικής ταυτότητας λόγω της μαζικής εισόδου στη χώρα των “λαθρομεταναστών”!!! Δεν πρόκειται για μια ακόμα ανοησία του Καλαματιανού ακροδεξιού πολιτικάντη πρώην πρωθυπουργού των μνημονίων, ούτε για τυχαίο συνδυασμό της ομοφοβίας ως μορφής κοινωνικού ρατσισμού με τον εθνο-φυλετικό ρατσισμό της ξενοφοβίας. Πρόκειται για απροσχημάτιστη εκδήλωση του συνολικού κρατικού ρατσισμού που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό, προπαντός στην εποχή της ιστορικής του παρακμής. Γι’ αυτό στο ζήτημα αυτό δεν απειλούνται απλώς δημοκρατικά δικαιώματα και η μαρξιστική οπτική δεν είναι εκείνη του μικροαστικού “δικαιωματισμού” που είναι τάχα κατά τους αδιόρθωτους σταλινικούς γνώρισμα… του τροτσκιστικού χώρου..
Πέρα από την αυταρχική ιδεολογία και τη μικροαστική ηθική, η οικογένεια, ως θεσμός σε βαθειά κρίση, γίνεται φορέας έμφυλης βίας, που φτάνει μέχρι τις γυναικοκτονίες και την άγρια κακοποίηση των παιδιών της. Αυτή τη στιγμή στην Αμερική το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα είναι η κακοποίηση των παιδιών, και μάλιστα από μέλη της οικογένειάς τους. Οι πατριαρχικές αντιλήψεις, οι προκαταλήψεις και οι διακρίσεις σε βάρος των θηλυκοτήτων και κάθε διαφορετικού παίρνουν άγριες μορφές που γίνονται αγριότερες με την παρέμβαση της θρησκοληψίας και του συνεπακόλουθου σκοταδισμού.
Και αυτόν ακριβώς το θεσμό έρχεται σήμερα να υπερασπιστεί το ΚΚΕ, ακόμα και αν κάνει μια επιπολής κριτική σε δυσλειτουργίες του.
Η ομογονεϊκή οικογένεια, στις διάφορες μορφές που παίρνει στην εποχή της ύστερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, συνιστά σίγουρα ένα νεωτερισμό που δεν απειλεί το θεσμό. Απαιτεί την εκ νέου νοηματοδότηση της πατρικής και μητρικής λειτουργίας, του πατρικού και μητρικού ρόλου, αποσυνδέοντάς τα από την ταυτότητα του φύλου και τις κυρίαρχες κοινωνικές νόρμες. Και, φυσικά, δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε “πρότυπα μητέρας-πατέρα”, όπως κάνει όχι μόνο το ΚΚΕ αλλά και η απαράδεκτα συντηρητική απόφαση της ΟΚΔΕ, μιας οργάνωσης που θέλει να αναφέρεται στον τροτσκισμό: «Το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι προσωπικές επιλογές των ομοφυλόφιλων γιατί στερούν το παιδί από τα αναγκαία συμπληρωματικά πρότυπα μητέρας-πατέρα, προκαλώντας σύγχυση γύρω από τη διάκριση και τον προορισμό των δύο φύλων, μάλιστα σε ένα ήδη επιβαρυμένο από την απουσία φυσικών γονέων παιδί». Για ποια πρότυπα, μητρικά και πατρικά, μπορούμε να μιλάμε μέσα σε όρους ακραίας αλλοτρίωσης της καπιταλιστικής κοινωνίας, της έκπτωσης των αξιών, της ελλειμματικότητας όλων των ψυχολογικών λειτουργιών μέσα στο παρόν κοινωνικό σύστημα. Τα “πρότυπα”-καλούπια κατασκευάζονται κοινωνικά με βάση πάντα τις κυρίαρχες αξίες και νόρμες, αυτές που εξοβελίζουν το διαφορετικό, ιατρικοποιώντας και παθολογοποιώντας το, αυτές που η αστική ιδεολογία, με τη συνδρομή της ψυχολογίας, αναγορεύει σε “διαχρονικές και αδιαμφισβήτητες αλήθειες” .
Στην πραγματικότητα, τίποτα δεν αποδεικνύει ότι τα παιδιά των ομόφυλων ζευγαριών θα παρουσιάσουν ψυχολογικά προβλήματα μόνο και μόνο επειδή η οικογένειά τους είναι ομογονεϊκή. Σε κάθε περίπτωση, η σημερινή παιδοκεντρική οικογένεια, ομόφυλων ή ετερόφυλων ζευγαριών μπορεί να γίνει πηγή ψυχολογικών προβλημάτων στα παιδιά, λόγω ακριβώς της βαθιάς κρίσης του ίδιου του θεσμού. Το ίδιο ισχύει και για τα υιοθετημένα παιδιά. Η αντίθεσή μας στην παρένθετη μητρότητα έχει να κάνει με την εμπορευματοποίηση του γυναικείου σώματος, που πληρώνεται για να κυοφορήσει το παιδί αυτών που έχουν να πληρώσουν. Και, φυσικά, κανείς δεν δικαιούται να υποστηρίζει, όπως κάνει ο Σαμαράς, ότι τα παιδιά της ομογονεϊκής οικογένειας δεν έχουν δικαίωμα να έχουν δικαιώματα! Πρόκειται για την απεχθέστερη μορφή ρατσισμού. Φέρνει στο νου μας το ναζιστικό «ζωές ανάξιες να ζουν».
Οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών και οι νέες μορφές οικογένειας αποτελούν ένα νεωτερισμό, που στα μάτια της συντήρησης και της πατριαρχίας φαίνεται να απειλούν τα «ιερά και τα όσια» της οικογένειας, τον ίδιο το θεσμό. Όπως, όμως, τονίζει ο μαρξιστής ανθρωπολόγος Μωρίς Γκοντελιέ, δεν συνιστούν επανάσταση, όπως φοβούνται οι θρησκόληπτοι και οι σταλινικοί: «Οι οικογένειες των ομοφυλόφιλων συνιστούν μια μεταμόρφωση της γονεϊκότητας, αλλά όχι μια επανάσταση. Όπως και άλλες, αυτές οι οικογένειες θέτουν το παιδί σε πρώτη μοίρα, κάνοντας διάκριση ανάμεσα στη σεξουαλική επιθυμία και τη σεξουαλικότητα – αναπαραγωγή. Το γεγονός ότι η σεξουαλική επιθυμία στρέφεται προς πρόσωπα του ίδιου φύλου δεν μετατρέπει την ομοφυλοφιλία σε αρρώστια, ούτε σε διαστροφή, αλλά μια άλλη απλώς μορφή σεξουαλικότητας, εξίσου φυσική, όπως και η ετερόφυλη, όπως δείχνουν πρακτικές των συγγενέστερων στον άνθρωπο πρωτευόντων, όπως είναι οι χιμπαντζήδες και οι μπονόμπο».
Σε τελευταία ανάλυση η οικογένεια δεν αποτελεί το κύτταρο της κοινωνίας, ούτε τον ακρογωνιαίο λίθο της. Όπως έδειξε ο Ενγκελς, η μορφή της αλλάζει σε συνάρτηση με τον τρόπο παραγωγής ως μορφής της ενεργού διαδικασίας της κοινωνικής ζωής
Η πατριαρχική οικογένεια δεν είναι υπόλειμμα του παρελθόντος που οι αστοί “εκσυγχρονιστές” θα εξαλείψουν. Γεννιέται μαζί με την ταξική κοινωνία και γίνεται ακόμα πιο τυραννική και βάρβαρη στην τελευταία ανταγωνιστική μορφή ταξικής κοινωνίας, τον καπιταλισμό Ο άνθρωπος μπορεί να απελευθερωθεί από τα δεσμά της, ανατρέποντας το καπιταλιστικό σύστημα με τη διαρκή επανάσταση, για να κάνει το μεγάλο άλμα προς την παγκόσμια αταξική κοινωνία του πανανθρώπινου ελευθεριακού κομμουνισμού.
