Ένα διαρκές έγκλημα εκτυλίσσεται –για άλλη μια φορά- στη Λωρίδα της Γάζα, από το σιωνιστικό κράτος, με τη σιωπηλή συνενοχή της διεθνούς κοινότητας.
Ο νέος γύρος του αίματος, άνοιξε με αφορμή την απαγωγή τριών Ισραηλινών εφήβων στη Δυτική όχθη στις 12 Ιουνίου, οι οποίοι τελικά βρέθηκαν νεκροί από σφαίρες στη Χεβρώνα. Είναι αρκετά αμφιλεγόμενο το ποιος είναι αυτουργός της απαγωγής, με όλες τις Παλαιστινιακές οργανώσεις να κρατούν αποστάσεις.
Σαν έτοιμη από καιρό, όμως, η ακροδεξιά κυβέρνηση του Νετανιάχου ξεκίνησε ένα πογκρόμ συλλήψεων κατά μελών της Χαμάς και άλλων -400 συνολικά μόνο τις πρώτες μέρες- την οποία και κατηγόρησε για την απαγωγή, φτάνοντας μέχρι και στη σύλληψη του προέδρου του Παλαιστινιακού Κοινοβουλίου και μέλους της Χαμάς, Αζίζ Ντουέικ, αλλά κι άλλων στελεχών της κυβέρνησης της Παλαιστινιακής Αρχής, που έχει προκύψει από συμμαχία της Χαμάς με τη Φατάχ.
Η μισαλλόδοξη κυβερνητική ρητορική περί «εξάλειψης» του παλαιστινιακού ισλαμικού κινήματος, βρήκε την άμεση εφαρμογή της σε αντίποινα -προτού καν βρεθούν τα πτώματα των τριών Ισραηλινών εφήβων- με την απαγωγή του 16χρονου Παλαιστίνιου Μοχάμεντ Αμπού Χντέιρ τον οποίο έξι Ισραηλινοί εθνικιστές αφού τον βασάνισαν τον έκαψαν ζωντανό στις 2 Ιουλίου· αλλά και την δολοφονία του 15χρονου Μοχάμεντ Ντούντιν, από ισραηλινές δυνάμεις, κατά την επιχείρηση εντοπισμού των τριών απαχθέντων εφήβων.
Καθώς ο Νετανιάχου έστελνε συλλυπητήρια στον πατέρα του Μοχάμεντ Αμπού Χντέιρ κι έκανε συλλήψεις Ισραηλινών εξτρεμιστών για τα «μάτια του κόσμου», ταυτόχρονα προετοίμαζε το μαζικό δολοφονικό του έργο εις βάρος του Παλαιστινιακού λαού, κινητοποιώντας 2.500 στρατιώτες στη Δυτική όχθη, και αποκλείοντας την μεγαλύτερη πόλη της, τη Χεβρώνα. Κινητοποίηση που δεν έχει το προηγούμενο της, από το τέλος της δεύτερης Ιντιφάντα το 2005.
Οι μαζικές συγκρούσεις του Παλαιστινιακού λαού με τα σιωνιστικά στρατεύματα, δεν άργησαν να εξελιχθούν σε ανοιχτή πολεμική σύρραξη μεταξύ Χαμάς και Ισραήλ, κυρίως στην πολύπαθη περιοχή της Γάζας. Οι ρουκέτες της Χαμάς, κατά Ισραηλινών στόχων και με ελάχιστες απώλειες από την πλευρά των σιωνιστών, δεν ισοσταθμίζουν, πόσο μάλλον να δικαιολογούν, την σφαγή που εκτυλίσσεται ενάντια στους «ελεύθερους πολιορκημένους» της Λωρίδας της Γάζας. Οι βομβαρδισμοί από αέρος, έχουν στοιχίσει, ως την στιγμή που γράφονται τούτες οι γραμμές (15/7), την ζωή σε 187 ανθρώπους κι έχουν τραυματίσει άλλους 1.390, μέσα σε μόλις μία εβδομάδα. Έχουν ισοπεδώσει σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, κι άλλα δημόσια κτίρια, έχουν δημιουργήσει τεράστια καθημερινά προβλήματα, όπως στην ηλεκτροδότηση. Επίσημες Παλαιστινιακές πηγές, αναδεικνύουν ως κύρια θύματα των βομβαρδισμών τους αμάχους, σε ένα ποσοστό πάνω από τα τρία τέταρτα του συνολικού αριθμού, ενώ ο ΟΗΕ επισημαίνει πως το ένα τέταρτο των νεκρών είναι παιδιά. Φόβοι εκφράζονται ακόμα και για χερσαία επίθεση στη Γάζα. Καθόλα λογικό, έχει ήδη προκληθεί ένα μεγάλο κύμα προσφύγων που προσπαθούν να αποδράσουν από την φλεγόμενη «φυλακή» που λέγεται Γάζα, τρομοκρατημένοι από τις απειλές του Τελ-Αβίβ για μαζικούς βομβαρδισμούς και τις απαιτήσεις για εκκένωση ολόκληρων περιοχών.
Μπροστά σε αυτό το μακελειό, δεν μπορούν να χωρέσουν ούτε μισόλογα, ούτε ίσες αποστάσεις. Δεν θα περίμενε, όμως, κάτι διαφορετικό κανείς, από τον Ομπάμα, που ενώ το Παλαιστινιακό αίμα ρέει άφθονο βάφοντας εμμέσως και τα δικά του χέρια, περιορίζεται να συνιστά… «ψυχραιμία» στις δύο πλευρές. Αντίστοιχη είναι η υποκρισία κα των Ευρωπαϊκών κρατών που παρακολουθούν σαν Πόντιοι Πιλάτοι το έγκλημα.
Στην πραγματικότητα, είναι τα αδιέξοδα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και του Ιμπεριαλισμού, αυτά που κάνουν τις άρχουσες τάξεις όλου του πλανήτη να τρέμουν τις εξελίξεις, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στο σιωνιστικό σφαγείο. Η ίδια Ιμπεριαλιστική παρακμή, που έχει οδηγήσει στη σφοδρή σύγκρουση Επανάστασης και Αντεπανάστασης στην Ουκρανία, αλλά και που ρίχνει ξανά στις φλόγες την Μέση Ανατολή, όπως φαίνεται ανάγλυφα στη χαοτική κόλαση που άφησε πίσω του ο Αμερικάνικος πόλεμος στο Ιράκ, και στην σημερινή διάλυση της χώρας.
Mέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να ειδωθούν οι τραυματικές δοκιμασίες που ξαναζεί τώρα ο Παλαιστινιακός λαός. Το εθνικό ζήτημα που παραμένει ανοιχτό για τους Παλαιστίνιους, δεν θα μπορέσει ποτέ να λυθεί στα πλαίσια του παρακμασμένου καπιταλισμού, μέσω «ειρηνευτικών συνομιλιών» και «δημοκρατικού διαλόγου». Η σημασία του δεσμοφύλακα-τοποτηρητή των Ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στη περιοχή, του Ισραήλ, κι η αναβάθμιση του ρόλου του στην αγορά των υδρογονανθράκων -τώρα που οι σχέσεις της Αμερικάνικης και Ευρωπαϊκής μπουρζουαζίας έχουν φτάσει σε οριακό σημείο με το πετρελαιοπαραγωγό/αεριοπαραγωγό κράτος της Ρωσίας- απαιτούν την άμεση επίλυση των ανοιχτών πολιτικών και κοινωνικών ζητημάτων που προκαλούν ανασφάλεια και αστάθεια στην περιοχή. Μόνο που «σταθερότητα» ή «ειρήνη» στον καιρό της παρακμής του Ιμπεριαλισμού, σημαίνει αιματηρή κατάπνιξη κάθε εστίας αντίστασης, σημαίνει «ειρήνη» κάτω από τις πολεμικές ιαχές του Σιωνισμού και του Ιμπεριαλισμού, σημαίνει ταξικό πόλεμο με όποια μορφή είναι δυνατόν να πάρει αυτός.
O αγώνας του Παλαιστινιακού λαού, είναι και δικός μας αγώνας, αγώνας της Ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας εργατικής τάξης, για την επαναστατική ανατροπή του παρακμάζοντος ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.
Νίκη στον Παλαιστινιακό λαό! Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Για μια Παλαιστίνη ελεύθερη, δημοκρατική, και σοσιαλιστική, όπου θα μπορούν να ζούνε χωρίς θρησκευτικές διακρίσεις μουσουλμάνοι, εβραίοι και χριστιανοί, στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Ενοποίησης όλης της Μέσης Ανατολής και του κόσμου. Αυτός είναι ο κυρίαρχος όρος σταθεροποίησης και οριστικής ειρήνευσης στη ματωμένη αυτή γωνιά του πλανήτη.
Κ. Αποστολόπουλος
