ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΣΕΒ ΜΑΖΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
Ήταν πραγματικά εντυπωσιακή η σύμπτωση (;). Δύο μέρες πριν η κυβέρνηση καταθέσει στη Βουλή προς ψήφιση το πολυνομοσχέδιο που προβλέπει, ανάμεσα στα άλλα, την κατάργηση των τριετιών από το 2017, την απελευθέρωση των τιμών στα μη συνταγογραφούμενα φάρμακα επίσης από το 2017, την κατάργηση των κοινωνικών πόρων από τα ασφαλιστικά ταμεία, ύψους 1,3 δις ευρώ, την απελευθέρωση των απολύσεων στους ιδιωτικούς εκπαιδευτικούς, τη μείωση των επικουρικών συντάξεων, και φυσικά την επικύρωση της δυνατότητας πώλησης γάλακτος όπου άλλη θα είναι η ημερομηνία λήξης, και άλλη η διάρκεια ζωής του προϊόντος, χειροτερεύοντας τους όρους διατροφής της εργατικής οικογένειας, η ΓΣΕΕ επέλεγε να συμφωνήσει στη νέα ΕΓΣΣΕ, με όλους τους εργοδοτικούς φορείς, που έχει ετήσια διάρκεια. Με τις υπογραφές μάλιστα του Παναγόπουλου, και του νεοδημοκράτη «αντάρτη», διαγραμμένου από το κόμμα, Κιουτσούκη.
Γιατί υπογράφτηκε λοιπόν αυτή η σύμβαση, σε μια τέτοια συγκυρία; Τι το εξαιρετικό επιφυλάσσει υπέρ της εργατικής τάξης και ευρύτερα των εργαζομένων.
Ανάμεσα σε «προσευχές» καταπολέμησης της ανεργίας, της ανασφάλιστης και αδήλωτης εργασίας, ξεχωρίζουν δύο λόγοι. Ο πρώτος όπως λέει το προοίμιο της σύμβασης, «για λόγους ίσης μεταχείρισης και αποφυγής του αθέμιτου ανταγωνισμού των επιχειρήσεων». Ο δεύτερος, γιατί εντάσσεται σε ένα « σχεδιασμό υλοποίησης του Εθνικού Στρατηγικού Πλαισίου Αναφοράς της Προγραμματικής Περιόδου 2014-2020, με τη σύναψη μιας Εθνικής Προγραμματικής Συμφωνίας για την οικονομική και κοινωνική ανασυγκρότηση της Ελλάδας».
Πολύ απλά δηλαδή, η ΓΣΕΕ και όλοι οι εργοδοτικοί φορείς συμπεριλαμβανομένου του ΣΕΒ, συμφωνούν σε μια σύμβαση, που την βλέπουν ως τμήμα μιας μεταξύ τους προγραμματικής συμφωνίας για την επόμενη εξαετία. Και από την άλλη, γιατί πρέπει τα αφεντικά μεταξύ τους, να σταματήσουν τους ανταγωνισμούς, και να συμφωνήσουν στο επίπεδο εξευτελισμού των εργατικών μισθών και δικαιωμάτων.
Στην πραγματικότητα δηλαδή, παίρνουν τα μέτρα τους, στην προσπάθεια να εξασφαλίσουν κοινωνική ειρήνη, στην επόμενη περίοδο της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Δεν υπάρχει πιο ουτοπική επιδίωξη. Η ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ, ανανεώνουν το φλερτ τους, που είχε διακοπεί πέρυσι. Μόνο που τώρα επιδιώκουν να στήσουν το χορό τους πάνω σε ένα ηφαίστειο.
Τι συμφώνησαν άραγε; Από τη μια ότι ισχύουν όλοι οι θεσμικοί όροι που έχουν συμφωνηθεί στις προηγούμενες ΕΓΣΣΕ, και από την άλλη, πως αν κατά τη διάρκεια ισχύος της ΕΓΣΣΕ, αρθούν περιοριστικές διατάξεις, ό,τι έχουν ψηφίσει όλες οι τροικανές κυβερνήσεις της καπιταλιστικής χρεωκοπίας, τότε θα αναπροσαρμοστούν και οι όροι της σύμβασης. Όρκοι πίστης στις παλιές τους συμφωνίες, υποταγή στο παρόν αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο. Δηλαδή μια ΕΓΣΣΕ που δεν έχει καμιά σημασία για τους εργαζόμενους.
ΣΤΙΣ 9 ΑΠΡΙΛΗ ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ
Με αυτή την επαίσχυντη συμφωνία μιας ακόμα συνθηκολόγησης από τον αστικό και εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, έχουμε μπροστά μας την απεργία της 9 Απρίλη. Απεργία που κήρυξε η εκτελεστική επιτροπή της ΓΣΕΕ πλην της ΠΑΣΚΕ. Χωρίς διεκδικητικό πλαίσιο, χωρίς σχέδιο, χωρίς προοπτική.
Δεν δίνεται σε κανέναν μας, παρόλα αυτά, σε κανένα εργαζόμενο καμιά δικαιολογία από τη νέα επαίσχυντη συμφωνία της ΓΣΕΕ. Παίρνουμε αποφάσεις σε χώρους δουλειάς για συμμετοχή στην απεργία. Χαμένα είναι τα μεροκάματα των τριών χρόνων, που άμεσα ή έμμεσα έκλεψαν οι τροϊκανές κυβερνήσεις και οι εργοδότες, με την αυταπάτη να φρενάρουν την παρακμή του συστήματός τους, και όχι το μεροκάματο της απεργίας. Η συλλογική αλληλεγγύη και η πάλη, μπορεί να απαντήσει στις δυσκολίες της ζωής των εργαζομένων, και όχι η υποταγή στην τρομοκρατία των εργοδοτών. Ξέρουμε ότι αυτή η συνδικαλιστική εργοδοτική γραφειοκρατία, βρίσκεται στη θέση της ενάντια στους εργαζόμενους. Δεν απεργούμε για αυτήν. Απεργούμε για να μεγαλώσει το ποτάμι της οργής, να ενισχυθεί η εργατική δημοκρατία στις επιτροπές αγώνα και τα σωματεία μας. Απεργούμε για να ενισχυθεί η κοινή πάλη μας, έτσι ώστε εργαζόμενοι ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, να προχωρήσουμε σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας, παρά και ενάντια στον αστικό και εργοδοτικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Πρέπει κατ’ αρχάς να επιστρέψουμε τη σύμβαση ΓΣΕΕ και εργοδοτών. Δε γίνεται δεκτή από κανέναν εργαζόμενο. Είναι και αυτή μπαγιάτικο και επικίνδυνο προϊόν, σαν το γάλα που θέλουν να πουλήσουν στους εργαζόμενους.
Δίνουμε τη μάχη για την πολιτική προοπτική της πάλης του εργατικού κινήματος. Καμιά διεκδίκηση δεν μπορεί να σταθεί, πολύ περισσότερο στη συζήτηση για τις συμβάσεις, αν η απεργία της 9 Απρίλη δεν παλευτεί ως πολιτική απεργία, για την ανατροπή της κυβέρνησης, κόντρα στην αναμονή κοινοβουλευτικών επιλογών, που επιδιώκουν να δηλητηριάσουν τους εργαζόμενους. Για μια απεργία προετοιμασία, για την οργάνωση των κοινωνικών αναμετρήσεων της επόμενης περιόδου, όπου το ζήτημα της εργατικής κυβέρνησης και εξουσίας είναι παρόν.
Για την ενοποίηση των εργατικών διεκδικήσεων απέναντι στην καπιταλιστική χρεωκοπία και τον κοινωνικό κανιβαλισμό. Με την ενσωμάτωση αιτημάτων πάλης για τη διατροφή, τη στέγαση, την υγεία. Αιτήματα που αφορούν όλους τους εργαζόμενους, και όπως ήδη από τον περασμένο Δεκέμβρη τονίζαμε, στην συνέλευση εργατικών πρωτοβουλιών στο Βόλο, δεν αποτελούν ένα παράλληλο καθήκον έξω από τους χώρους δουλειάς, αλλά πραγματικό δείκτη κοινού αγωνιστικού βηματισμού του ίδιου του εργατικού κινήματος.
Για πάλη, που αταλάντευτα θα θέτει το ζήτημα της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας, παρά και ενάντια στον αστικό γραφειοκρατικό συνδικαλισμό.
Μόνο με αυτούς τους πολιτικούς στόχους, θα μπορεί η εργατική τάξη να θέτει διαφορετικά το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων, να κατακτά την αυτοπεποίθησή της, να αναπτύσσει όλα τα νέα ποιοτικά στοιχεία που έβγαλαν οι αγώνες του τελευταίου διαστήματος.
Νίκος Πελεκούδας
