Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα Τουρκίας – DIP
Να μετατρέψουμε τον παγκόσμιο πόλεμο σε επαναστατικό ταξικό πόλεμο!
Το Επαναστατικό Εργατικό Κόμμα (DIP) της Τουρκίας στα τέλη του Φεβρουαρίου του 2016 πραγματοποίησε ένα Έκτακτο Συνέδριο. Μοναδικό επίκεντρο του Έκτακτου Συνεδρίου ήταν ο επικείμενος σχισματικός πόλεμος στην Μέση Ανατολή, ένας πόλεμος που, εάν πραγματοποιούνταν, θα μπορούσε κατά πάσα πιθανότητα να λάβει διαστάσεις ενός παγκοσμίου πολέμου στον οποίο θα συγκρούονταν οι ΗΠΑ και η Ρωσία. Το DIP ενέκρινε αρκετά ψηφίσματα στο Συνέδριο, ένα απ’ τα οποία ήταν η ανάλυση της κατάστασης στην περιοχή και στο κόσμο, και ένα άλλο που αφορούσε μια Έκκληση στην εργατική τάξη, τους καταπιεσμένους και τις αριστερές δυνάμεις στον κόσμο. Δημοσιεύουμε την Έκκληση αυτή παρακάτω:
Όταν στα τέλη του 1980 η Σοβιετική Ένωση βρισκόταν στο χείλος της κατάρρευσης και της διάσπασής της, οι εκπρόσωποι της Σοβιετικής γραφειοκρατίας, καθώς και οι ακόλουθοί τους σε όλο τον κόσμο, μυημένοι καθώς ήταν στην λεγόμενη “Νέα Σκέψη” (“New Thinking”) εκείνου του καιρού, συνέχιζαν να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι μια νέα “Εποχή Ειρήνης” εγκαινιαζόταν, με μια φιλία να αναπτύσσεται μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής… και μάλιστα υπό την ηγεσία του Ρόναλντ Ρίγκαν, αναμφισβήτητα του πιο αντιδραστικού προέδρου των ΗΠΑ στον 20ό αιώνα.
Ο επαναστατικός Μαρξισμός ωστόσο, μια μοναχική φωνή στην ερημιά τότε, έχοντας απέναντί του αναρίθμητες φωνές σαρκασμού και ύβρεων, υπενθύμιζε στον κόσμο ότι η κύρια πηγή των πολέμων στη σύγχρονη εποχή ήταν και θα συνέχιζε να είναι ο καπιταλισμός, πόσω μάλλον όταν ο τελευταίος είχε εισέλθει πλέον στο ιμπεριαλιστικό στάδιό του. Ως εκ τούτου, η απελευθέρωση του καπιταλισμού από τα δεσμά που του είχαν επιβληθεί από την ύπαρξη των εργατικών κρατών -μολονότι τα τελευταία είχαν εκφυλιστεί και αποσαρθρωθεί ολότελα- θα εξυπηρετούσε μόνο την προετοιμασία του εδάφους για νέους πολέμους, συμπεριλαμβανομένης και της τρέλας ενός νέου παγκοσμίου πολέμου.
Έχουν περάσει ακριβώς 25 χρόνια από την επονείδιστη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, του προϊόντος του πιο προοδευτικού γεγονότος της σύγχρονης εποχής, της Οκτωβριανής Επανάστασης του 1917, και η ώρα της αλήθειας έχει φτάσει: ο κόσμος τώρα στέκεται και κοιτάζει με δύσπιστα μάτια μέσα στην άβυσσο ενός πιθανού παγκοσμίου πολέμου. Όλες οι ιδεολογικές τυμπανοκρουσίες και η λάμψη της Νέας Χιλιετίας (“Millenium”), έχουν πλέον πεταχτεί στο καλάθι των αχρήστων της ιστορίας. Καταμεσής της Τρίτης Μεγαλύτερης Ύφεσης στην ιστορία του καπιταλισμού, μιας ολόκληρης περιόδου που ξεκίνησε με τον χρηματοπιστωτικό κλονισμό του 2008 ύστερα από την κατάρρευση του κολοσσού Lehman Brothers, το παγκόσμιο σύστημα, πλέον αποκλειστικά καπιταλιστικό, έχει φέρει την ανθρωπότητα στο χείλος ενός παγκοσμίου πολέμου στη Μέση Ανατολή.
Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι στο Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Λιβύη και την Συρία, καθώς και οι Σιωνιστικές επιθέσεις στον Λίβανο και τη Γάζα έχουν προλειάνει το έδαφος. Τα κινήματα των Τακφίρι, με πρώτο και κύριο το αποκαλούμενο Ισλαμικό Κράτος υπό το αυτόνομο Ισλαμικό Χαλιφάτο, έχουν φέρει τον όλεθρο, αποκεφαλίζοντας, βιάζοντας και αφανίζοντας σε τεράστια κλίμακα και δηλώνοντας -σύμφωνα και με την φύση τους- ότι όλοι όσοι δεν συμφωνούν με τις εντολές και τα διδάγματά τους, θα εξολοθρεύονται ως άπιστοι. Η σχισματική φιλοπόλεμη αντιπαράθεση μεταξύ των εύρωστων χωρών της Μέσης Ανατολής που παλεύουν μεταξύ τους για το αθέμιτο μονοπώλιο πετρελαίου και φυσικού αερίου, συγκεκριμένα μεταξύ του Ιράν στη μία πλευρά και της Σαουδικής Αραβίας στην άλλη, με τις χώρες αυτές να έχουν λάβει την πειστική και προσεκτική αμφίεση μιας ιστορικής σύγκρουσης μεταξύ των δύο κυρίαρχων δογμάτων του Ισλάμ, των Σουνιτών και των Σηιτών, με σκοπό να πείσουν τους εργάτες και τους φτωχούς να πολεμήσουν για τα πλούτη των μουλάδων, των βασιλιάδων, των σεΐχηδων και των εμίρηδων, απειλεί να καταστρέψει όχι μόνο εκατομμύρια ανθρώπους, αλλά και ολόκληρο τον πολιτισμό του Ισλαμικού κόσμου. Οι φιλοδοξίες του νέου αυταρχικού καθεστώτος που οικοδομείται βαθμιαία στην Τουρκία να προωθήσει τον ηγέτη του, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, στο πηδάλιο της ηγεσίας του κόσμου των Σουνιτών υπό την εξεζητημένη επονομασία “Rais”, εντείνει περαιτέρω τις φλόγες ενός θρησκευτικού πολέμου στη Μέση Ανατολή και απειλεί με καταστροφή του Κουρδικού λαού, εντός και εκτός συνόρων της Τουρκίας. Η εδαφική αντιζηλία μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, με αποκορύφωμα τους αλαζονικούς ακροβατισμούς μεταξύ των δύο ισχυρών ηγετών Πούτιν και Ερντογάν, απειλεί να μετατρέψει όλη αυτήν την κατάσταση σε έναν πόλεμο πέραν της Μέσης Ανατολής. Αν και ακόμα πολύ αβέβαιο, είναι πολύ πιθανόν ότι στην περίπτωση ενός πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας, το ΝΑΤΟ θα ταχθεί με το μέρος της Τουρκίας. Το Χαλέπι, λοιπόν, φιλοδοξεί να γίνει το νέο Σαράγεβο του 21ου αιώνα!
Αυτός είναι ο καπιταλισμός, με την ιερή του αναζήτηση για υπεραξία σε έναν ολοένα και μεγαλύτερο βαθμό καθώς και με την αδίστακτη εκμετάλλευση του εργαζόμενου πληθυσμού, εξωθώντας τους εργάτες να αναζητήσουν φανταστικές λύσεις για τα επίγεια προβλήματά τους, με τον εξοντωτικό ανταγωνισμό ως τον θεμελιώδη μηχανισμό ρύθμισης της οικονομικής ζωής, με τις κρίσεις του που στρέφουν όλους εναντίον όλων σε έναν αγώνα να αρπάξουν το μεγαλύτερο δυνατόν κομμάτι ενός συρρικνωμένου προϊόντος, με την ιμπεριαλιστική λεηλασία φτωχών ανθρώπων, οδηγώντας έτσι τους άθλιους αυτού του κόσμου να αναζητήσουν μια διαφυγή στα πιο οπισθοδρομικά κινήματα, τον ISIS εδώ, τη Boko Haram εκεί και με την διαίρεση του πλανήτη μεταξύ μιας μερίδας από ισχυρά μονοπώλια και ιμπεριαλιστικές υπερδυνάμεις.
Και το πρόβλημα δεν περιορίζεται στη Μέση Ανατολή, η οποία δεν αποτελεί παρά την τωρινή γεωγραφική περιοχή όπου κινδυνεύουν να εκραγούν οι αντιφάσεις ενός καπιταλισμού σε ύφεση. Ακόμα κι αν ο κόσμος καταφέρει να αντιμετωπίσει την καταιγίδα που έχει εξαπολυθεί από το πλήθος των συγκρούσεων που μετατρέπουν την περιοχή αυτή σε μια μπαρουταποθήκη, υπάρχουν κι άλλα σημεία ανάφλεξης που αναμένονται να εκραγούν στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Η οικονομική αδυναμία των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών έχει καταστεί φανερή στη διάρκεια της Τρίτης Μεγάλης Ύφεσης. Η υπέρβαση των ορίων του πλασματικού κεφαλαίου αποκαλύφθηκε γυμνή στην κρίση των επισφαλών στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση πάσχει από μια ετοιμοθάνατη οικονομία, ένα τραπεζικό σύστημα αμφίβολης αξίας και ένα δημόσιο χρέος που έχει γίνει αισθητό στους εργαζομένους και τους φτωχούς σε ολόκληρη την Ευρώπη, όπως φάνηκε στην ακραία αλλά αποκαλυπτική περίπτωση της Ελλάδας. Η ίδια η Ένωση έχει χωριστεί υπό τις πιέσεις των οικονομικών δυσκολιών, την προσφυγική κρίση και την άνοδο του φασισμού και του πρωτο-φασισμού. Η Ιαπωνία για μια ακόμη φορά έχει εισέλθει σε μια σοβαρή ύφεση, με την πολυσυζητημένη “Abenomics” (οικονομική πολιτική του Ιάπωνα πρωθυπουργού Abe Shinzo) να έχει αποτύχει παταγωδώς. Βαθιά προβληματισμένος για το μέλλον του, ο ιμπεριαλισμός σκάβει χαρακώματα. Ο καθοριστικός παράγοντας στα παγκόσμια πολιτικά δρώμενα είναι η διπλή πολιτική περιορισμού και απομόνωσης έναντι της Κίνας και Ρωσίας, επιδιωκόμενη από τον ιμπεριαλισμό με επικεφαλής τις ΗΠΑ. Συνεπώς, είτε πρόκειται για προβοκάτσια στη Γεωργία ή στην Ουκρανία ή για κάποιο άλλο σενάριο του μέλλοντος, είτε πρόκειται για την ένταση που σιγοβράζει στη Νότια Κινεζική Θάλασσα ή τις πρωτοβουλίες της Βόρειας Κορέας για εξοπλισμούς ή για κάποιο άλλο σενάριο του μέλλοντος, ο ιμπεριαλιστικός κόσμος είναι έτοιμος να εξαπολύσει την καταστροφική του δύναμη σε αυτές τις δύο χώρες, σε περίπτωση που αυτές αποδειχτούν δύσκολες στο να προσαρμοστούν. Η κρίση της Μέσης Ανατολής, εάν τελικά ξεπεραστεί, πιθανότατα να αποτελέσει μια πρόβα για μια άλλη σύγκρουση στο κοντινό μέλλον.
Ας συγκεντρώσουμε λοιπόν μαζί όλες μας τις δυνάμεις για να σταματήσουμε αυτήν την πτώση προς τη κόλαση, μια πτώση που σίγουρα θα φέρει αδιανόητη βαρβαρότητα μαζί της, μια βαρβαρότητα που μπροστά της η βαρβαρότητα του ISIS θα φαντάζει ασήμαντη.
Ταξική πάλη και επανάσταση, όχι πασιφισμός!
Ούτε τα ειρηνιστικά κηρύγματα ούτε τα καλοπιάσματα αρκούν για να αποτρέψουν τις ιμπεριαλιστικές εταιρείες ή τους άπληστους μεγιστάνες της Μέσης Ανατολής από το να επιδιώξουν τα προσωπικά τους συμφέροντα, οδηγώντας έτσι τον κόσμο, υπό τις παρούσες συγκεκριμένες συνθήκες, στα πρόθυρα ενός πολέμου. Μόνο η ταξική πάλη και μια σοσιαλιστική επανάσταση μπορούν να σώσουν την ανθρωπότητα από την προμηνυόμενη καταστροφή. Εάν η πηγή του πολέμου είναι ο καπιταλισμός, και πράγματι είναι, τότε ο τερματισμός των πολέμων προϋποθέτει έναν πόλεμο εναντίον του ίδιου του καπιταλισμού.
Παρά την αυτομαστίγωση της διεθνούς αριστεράς, ότι τάχα ο Μαρξισμός έχει διαψευστεί ή, εναλλακτικά, ξεπεραστεί από νέες πραγματικότητες, ο Μαρξισμός έχει αποδειχτεί για άλλη μια φορά σωστός από τις εξελίξεις στον πραγματικό κόσμο. Όλες οι προγνώσεις του, από την συνυφασμένη με τη κρίση φύση της συσσώρευσης κεφαλαίου μέχρι και την φύση του ιμπεριαλισμού να ρέπει προς τον πόλεμο, από την επίκαιρη και επείγουσα ανάγκη της ταξικής πάλης μέχρι και την αναπόφευκτη -υπό τις κατάλληλες συνθήκες- επανάσταση, έχουν επιβεβαιωθεί από τα μεγάλα γεγονότα και τις τάσεις του πρώιμου αυτού 21ου αιώνα. Μόνο ο Μαρξισμός ήταν σε θέση να αποκαλύψει πλήρως την κίνηση της καπιταλιστικής κοινωνίας στο σύνολό της.
Και ο Μαρξισμός έχει αντλήσει τα κατάλληλα διδάγματα από προηγούμενες περιόδους ενός πολέμου σε πλήρη εξέλιξη. Έχουμε ξαναβρεθεί εδώ παλαιότερα, και το να κάνουμε τα στραβά μάτια σε παλαιότερες εμπειρίες συνεπάγεται ένα είδος αντίστροφου δογματισμού, ο οποίος αποτελεί τάχα το ελάττωμα των ίδιων των Μαρξιστών.
Τίποτα δεν είναι πιο προφανές: Χωρίς την ταξική πάλη και την επανάσταση, η ανθρωπότητα θα είχε κατά πάσα πιθανότητα αφανιστεί κάτω από το τραγικό βάρος των δύο παγκοσμίων πολέμων του 20ού αιώνα. Οφείλουμε αδιαμφισβήτητα το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου σε δύο επαναστάσεις, την Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία το 1917 και την Νοεμβριανή Επανάσταση στη Γερμανία το 1918. Και εάν ο φασισμός δεν κατάφερε να ισοπεδώσει κάθε στοιχείο πολιτισμού κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου, αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες πολύ πιο σημαντικούς από την Συμμαχική παρέμβαση: από τη μια πλευρά, οι τελευταίες έστω επιβιώσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης στο Σοβιετικό κράτος και τον Κόκκινο Στρατό, που κινητοποίησαν την ηρωική άμυνα της νέας χώρας που εγκαθιδρύθηκε το 1917 από τους λαούς της Σοβιετικής Ένωσης και παρά την κατάφωρη ηγετική ανικανότητα από τη μεριά της γραφειοκρατίας, κατάφεραν ένα βαρύ πλήγμα στον Γερμανικό κολοσσό. Κι από την άλλη πλευρά, ο ένδοξος αγώνας που διεξήγαγαν στην Ευρώπη, η Aντίσταση στη Γαλλία, οι Παρτιζάνοι στην Ιταλία, το Aντάρτικο στην Ελλάδα, οι κομμουνιστές σε μια Γιουγκοσλαβία σπαρασσόμενη εξαιτίας της αλληλοεξοντωτικής εθνικιστικής έριδας υπό τους Ναζί, και, στην Ασία, από Κινέζους, Βιετναμέζους και Κορεάτες φτωχούς χωρικούς, που δεν υπέκυψαν μπροστά στη σκληρότητα των στρατών εισβολής της αυτοκρατορικής και ιμπεριαλιστικής Ιαπωνίας, γονάτισε την πολεμική μηχανή του ναζιστικού και του Ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Δεν είναι τα κατευναστικά λόγια που θα νικήσουν τις βαρβαρικές τάσεις του καπιταλισμού στον 21ο αιώνα, αλλά η βροντή της ταξικής πάλης.
Σύντροφοι, ας κινητοποιηθούμε…
Η εγγύτητα ενός τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου δε σημαίνει απαραίτητα ότι η εργαζόμενη πλειονότητα του κόσμου, και πρώτα και κύρια η εργατική τάξη, είναι ανήμπορη. Κάθε άλλο! Ο καπιταλισμός είναι που έχει εισέλθει σε μία ακόμη φάση τερματικής κρίσης. Όλες οι τάσεις της παρούσας περιόδου δείχνουν ότι η εργατική τάξη, οι καταπιεσμένοι και η νεολαία είναι έτοιμοι να παλέψουν την μάστιγα του καπιταλισμού. Και μάλιστα, για τρία χρόνια τώρα στο διάστημα 2011-2013, ο κόσμος υποβλήθηκε στους σπασμούς και τους πόνους της γέννας ενός νέου κύματος της παγκόσμιας επανάστασης, με μεγάλες εντάσεις, από την Τυνησία και την Αίγυπτο μέχρι την Wall Street, από την Υεμένη μέχρι την Ελλάδα και την Ισπανία, από τη Τουρκία μέχρι την Βραζιλία. Εάν αυτό το πρώτο κύμα της νέας διεθνούς ανόδου της μαζικής πάλης και εξέγερσης έχει υποχωρήσει χωρίς κάποια σοβαρά οφέλη, αυτό οφείλεται στο ότι το διεθνές σοσιαλιστικό κίνημα δεν ήταν σε θέση να ηγηθεί των μαζών προς τη νίκη, σε κάθε χώρα. Διανύουμε μια φάση τώρα που οι μάζες καλούν προς μια άλλη διαδρομή, η οποία θα μπορούσε να ονομαστεί εκλογική. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι ηγεσίες, τις οποίες οι μάζες υποστηρίζουν σε Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία, Βρετανία και ΗΠΑ -για να αναφερθούμε μόνο στα επιφανή παραδείγματα- θα τους οδηγήσουν μόνο σε λάθος δρόμο όταν έρθει η καθοριστική στιγμή. Η αποφασιστικότητα, όμως, να πολεμήσουμε το 1 τοις εκατό βρίσκεται εδώ, ακόμα και στις αγγλοσαξονικές χώρες, οι οποίες, από την εποχή του Ρίγκαν και της Θάτσερ στις αρχές του 1980, βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της καπιταλιστικής επίθεσης. Επομένως, αναγκαία και επείγουσα προϋπόθεση για να προσφέρουμε στο μαζικό κίνημα μία εναλλακτική λύση αποτελεί η επαναστατική και διεθνιστική ηγεσία. Οι συνθήκες είναι ώριμες, αρκεί τα καλύτερα στοιχεία του κινήματος να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.
Προς όλους τους προλετάριους του κόσμου απευθυνόμαστε και λέμε: Ό,τι θεωρήθηκε «σοσιαλισμός» στον 20ό αιώνα κατέρρευσε, όχι επειδή το Μαρξιστικό πρόγραμμα μιας αταξικής κοινωνίας ήταν εσφαλμένο, αλλά επειδή το διεθνιστικό πρόγραμμα του Μαρξισμού θυσιάστηκε στο βωμό του αντιδραστικού προγράμματος της γραφειοκρατίας με το όνομα «σοσιαλισμός σε μία μόνη χώρα», απ’ τον οποίο σήμερα έχουν απομείνει μόνο τα ερείπια. Ας συγκεντρωθούμε, λοιπόν, όλες οι δυναμικές και ανίκητες δυνάμεις του παγκόσμιου προλεταριάτου και ας πάρουμε για άλλη μια φορά τα ηνία της ιστορίας, δημιουργώντας επαναστατικά Μαρξιστικά κόμματα της εργατικής τάξης σε κάθε χώρα καθώς και μια διεθνήοργάνωση αυτών των κομμάτων που θα δράσει ως το παγκόσμιο κόμμα της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Προς τους εξαθλιωμένους της γης, που ζουν σε ημι-αποικιοκρατικές συνθήκες κάτω από τη κυριαρχία του ιμπεριαλισμού και προς τους αναρίθμητους αγρότες και χωρικούς των πτωχών λαών του κόσμου, απευθυνόμαστε για να τους πείσουμε να ενωθούν μαζί μας μια ακόμη φορά με μια σοσιαλιστική επανάσταση όπως τον καιρό του Λένιν και του Τρότσκι για τον μόνο αξιόπιστο δρόμο προς την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.
Προς τους καταπιεσμένους αυτού του κόσμου, έθνη και θρησκευτικές μειονότητες, γυναίκες και νέους και όλους τους υπόλοιπους, δεσμευόμαστε να διεξάγουμε μια προλεταριακή πολιτική που θα θέτει προσεκτικά στην ημερήσια διάταξη της κοινωνικής επανάστασης την απελευθέρωση όλων εκείνων που καταπιέζονται από δυνάμεις ταξικής εκμετάλλευσης.
Και, πιο άμεσα, προς τους αδελφούς και τις αδελφές μας στη Μέση Ανατολή και την Βόρεια Αφρική, καλούμε να σχηματίσουμε ένα ενωμένο μέτωπο του επαναστατικού προλεταριάτου, της φτωχής αγροτιάς, των καταπιεσμένων λαών, με πρώτους τους παλαιστίνιους και τους Κούρδους, των καταπιεσμένων θρησκειών, Κοπτών, Δρουζών, Αλεβήδων, Γιαζίντι και άλλων πολλών, των γυναικών που καταδιώκονται από το φονταμενταλιστικό Ισλάμ, των νέων που αντί για μέλλον τους περιμένει η σφαγή, ένα ενωμένο μέτωπο εναντίον του ιμπεριαλισμού, του Σιωνισμού, της βαρβαρότητας των Τακφίρι, των Σουνιτικών και Σιιτικών σεχτών, για μια Σοσιαλιστική Ομοσπονδία της Μέσης Ανατολής, όπου Άραβες, Πέρσες, Τούρκοι, Κούρδοι και Εβραίοι θα μπορούν μαζί να μοχθούν εν ειρήνη και να ζουν αδελφικά και ειρηνικά.
Ας επιστρέψουμε στις αρχές του κλασικού επαναστατικού Μαρξισμού, να τις εφαρμόσουμε με δημιουργικότητα και ανοιχτό μυαλό για ό,τι καινούργιο, και πάνω σε αυτή τη βάση ας οδηγήσουμε τη πάλη μας για να βάλουμε τέλος στον καπιταλισμό και τους πολέμους του.
Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε! Έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε! Και έχουμε όλοι ένα μέλλον να χάσουμε!
Μετάφραση Aντ. Ψ.
