Η πρόσφατη επανίδρυση του υπουργείου μεταναστευτικής πολιτικής μόλις 6 μήνες μετά την κατάργησή του και η ανοιχτή ομολογία του «λάθους» από μεριάς Κούλη-Μητσοτάκη είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Της εξαγγελίας αυτής με την υπουργοποίηση μάλιστα του αποδοκιμαζόμενου από την εκλογική του βάση, αποτυχημένου βουλευτή Χίου της ΝΔ, Νότη Μηταράκη, ακολούθησε η επιβεβαίωση από μεριάς του της ίδιας αδιέξοδης και αποτυχημένης πολιτικής της κυβέρνησης με τις νέες κλειστές δομές ΠΡΟΚΕΚΑ στα νησιά του Αιγαίου. Αυτές θα συνδυάζουν τον κλειστό χαρακτήρα της Αμυγδαλέζας με την μεγάλη απόσταση από τον αστικό ιστό και την χωροθέτησή τους σε περιοχές που κάθε άλλο παρά ανθρώπινη δραστηριότητα μπορεί να υπάρξει.
Είδαμε σε προηγούμενο τεύχος της εφημερίδας μας την προσπάθεια της κυβέρνησης να πείσει τους κατοίκους στο Πιτυός Χίου να δεχτούν τη νέα αυτή δομή στο 18ο χιλιόμετρο της οδού Χίου-Βολισσού. Αφού αυτό δεν κατέστη εφικτό, ο σχεδιασμός άλλαξε και η νέα δομή αναγγέλθηκε για το 15ο χιλιόμετρο της ίδιας επαρχιακής οδού, το οποίο βρίσκεται μέσα στην ίδια αφιλόξενη περιοχή του Αίπους αλλά στα διοικητικά όρια άλλου κοινοτικού διαμερίσματος, αυτού του Βροντάδου. Σε λαϊκή συνέλευση των κατοίκων του Βροντάδου, στην οποία μάλιστα η αστυνομία έκανε έλεγχο προσερχομένων(!) παραμονές των Χριστουγέννων, ομόφωνα οι κάτοικοι το απέρριψαν και δήλωσαν πως θα κάνουν ασφαλιστικά μέτρα κατά της κυβέρνησης και θα προσφύγουν στο Ευρωπαϊκό δικαστήριο, καθώς η περιοχή είναι αναγνωρισμένη ως Natura και δεν μπορούν να γίνουν οικιστικές δράσεις τέτοιας κλίμακας. Πριν λίγες μέρες μάλιστα ο χιονιάς είχε αποκλείσει εντελώς την πρόσβαση στην περιοχή από το 6ο μέχρι το 20ο χιλιόμετρο δείχνοντας για ποιον λόγο είναι εντελώς ακατάλληλη για να φιλοξενήσει 5 χιλιάδες ανθρώπους συν άλλους χίλιους περίπου ως προσωπικό.
Παρόμοιες εξελίξεις συμβαίνουν και στην Λέσβο. Αρχικά η κυβέρνηση ανακοίνωσε την ζώνη δασοπυρόσβεσης στο Διαβολόρεμα κοντά στην επαρχιακή οδό Μυτιλήνης – Καλλονής! Αυτή η περιοχή είναι εμφανώς ακατάλληλη για όλους τους λόγους που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Μιλάμε για μια ζώνη δασοπυρόσβεσης που απαγορεύει ρητά κάθε άλλη χρήση, όπως επιτάσσει η στοιχειώδης λογική (αλλά όχι για τους φωστήρες της νεοδημοκρατικής «αριστείας). Αυτή η ζώνη δασοπυρόσβεσης βρίσκεται μέσα σε ένα από τα τελευταία δάση της Λέσβου που φυσικά δεν θα μπορούσε να αποψιλωθεί περισσότερο για μια τέτοιας κλίμακας έργο. Και αυτό με την σειρά του, εφάπτεται του γειτονικού πεδίου βολής του νησιού εντός του οποίου διεξάγονται μεγάλες στρατιωτικές ασκήσεις πυροβολικού με πραγματικά πυρά. Το μόνο που ικανοποιεί τα κριτήρια για το ακροδεξιό ακροατήριο της ΝΔ είναι η χιλιομετρική του απόσταση από την πόλη που είναι στα 25 χιλιόμετρα. Όταν έγινε σαφές ότι τέτοιο έργο δεν μπορεί να γίνει εκεί, τα ακροδεξιά παπαγαλάκια της κυβέρνησης, άρχισαν να διακινούν σενάρια ακόμη πιο παράλογα, με χωροθέτηση εντός του απολιθωμένου δάσους Ερεσού! Οι ακροδεξιοί που ανησυχούν για την αλλοίωση του πολιτισμού του χριστεπώνυμου εκλογικού τους σώματος θα επιθυμούσαν να αλλοιωθεί το φυσικό περιβάλλον και ένα μοναδικό μνημείο φυσικής κληρονομιάς της ανθρωπότητας.
Αλλά και στη Λέρο τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Αρχικά επιβεβαιώθηκε πως το σχέδιο του υφυπουργού της κυβέρνησης, Αλκιβιάδη Στεφανή, που είχε δοθεί στη δημοσιότητα περιείχε όντως αεροφωτογραφία της νησίδας Λέβιθα, ενός μικρού νησιού που κατοικείται από μια οικογένεια που τηρεί μια ταβέρνα και μια μικρή μαρίνα ανεφοδιασμού τουριστικών σκαφών. Δεν θα αναφερθούμε στο προφανές, ότι δηλαδή ξανανοίγουν τα ξερονήσια του εμφυλιοπολεμικού κράτους – και εισπράττουν τα χειροκροτήματα των ηλίθιων Μπογδάνων. Εδώ το πρόβλημα που θα κληθεί να διαχειριστεί η κυβέρνηση των εθνικοφρόνων πατριδοκάπηλων είναι οι εσωτερικές αντιδράσεις όσων κατανοούν ότι το να φτιάξεις ένα νησί με 5 χιλιάδες μουσουλμάνους κατοίκους δεν είναι και ό,τι πιο έξυπνο τώρα που το μεγάλο θέμα είναι η υφαλοκρηπίδα και η ΑΟΖ των νησιών του Αιγαίου.
Είναι μάλιστα τόσο ανεκδιήγητη και ιδεοληπτικά ρατσιστική η πολιτική της ακροδεξιάς κυβέρνησης, που σύσσωμοι οι φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης στην Κρήτη, την καταγγέλλουν με επίσημη ανακοίνωσή τους. Και αυτό διότι σε πρόσφατη σύσκεψη με τον υφυπουργό Στεφανή, τους ζητήθηκε ούτε λίγο ούτε πολύ να διακόψουν τα προγράμματα στέγασης που έχουν με ακριβά συμβόλαια σε συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ που τα χρηματοδοτεί και στα οποία φιλοξενούνται σε διαμερίσματα και ξενοδοχεία 900 πρόσφυγες στην Κρήτη. Ο λόγος είναι ότι η κυβέρνηση φιλοδοξεί να τα αντικαταστήσει με ΠΡΟΚΕΚΑ και στην Κρήτη. «Δεν πρέπει να δίνουν λάθος μήνυμα φιλοξενίας προς τους πρόσφυγες» όπως δήλωσε ο ίδιος ο υφυπουργός αφήνοντας εμβρόντητους περιφερειάρχη και δημάρχους της Κρήτης.
Ωστόσο αυτό που φάνηκε είναι η ρητή άρνηση της ΕΕ να χρηματοδοτήσει τα ΠΡΟΚΕΚΑ, καθώς αντιβαίνουν τόσο στο κοινοτικό όσο και στο εθνικό δίκαιο, και στον κοινοτικό προϋπολογισμό καθώς όλα προϋποθέτουν τεράστια έργα υποδομής και παροχής δικτύων και προσβάσεων σε εντελώς έρημες περιοχές. Επίσης βρίσκονται έξω από το θεσμικό και νομικό πλαίσιο της συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Αυτό έγινε σαφές από την απάντηση που έδωσε η Κομισιόν σε επερωτήσεις Ελλήνων ευρωβουλευτών καθώς δεν προβλέπονται σχετικά κονδύλια ούτε για τον προϋπολογισμό του 2019 και ούτε έχουν συζητηθεί ή έχουν ζητηθεί καν για το 2020. Επιπλέον όπως είχαμε σημειώσει σε προηγούμενό μας δημοσίευμα, άλλο πράγμα είναι να θέλει ο Κούλης να απελάσει πρόσφυγες πίσω στην Τουρκία ή στο Αφγανιστάν και άλλο πράγμα να τους δεχτεί η Άγκυρα ή η Καμπούλ. Ειδικά με τις πρόσφατες εξελίξεις στις Ελληνο-Τουρκικές σχέσεις κάτι τέτοιο είναι παραπάνω από απαγορευτικό. Τέλος, όπως φάνηκε και από την συζήτηση στον κρατικό προϋπολογισμό του 2020 τα σχετικά κονδύλια των δράσεων «κοινωνικής συνοχής» είναι μειωμένα κατά 65% πράγμα που καθιστά αδύνατη ακόμη και την χρηματοδότηση από εθνικούς πόρους και καθιστά μονόδρομο την όποια χρηματοδότηση τους από την ΕΕ.
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΔΟΥΒΛΙΝΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΕΝΓΚΕΝ
Εδώ να αναλογιστούμε τι συνέπειες προκαλεί στο προσφυγικό η πιθανή ανατροπή της κυβέρνησης της Τρίπολης στην Λιβύη που μέχρι τώρα διαχειρίζεται τα κοινοτικά κονδύλια για να αποτελεί το τείχος ανάσχεσης προσφυγικών ροών από την Αφρική. Άλλωστε είναι σχεδόν σίγουρο πως με δεδομένη την υποστήριξη προς τον Χάφταρ από μεριάς, Ρωσίας, ΗΠΑ, Γαλλίας, Ισραήλ, Αιγύπτου, Σαουδικής Αραβίας, ΗΑΕ και Ελλάδας η κυβέρνηση της Τρίπολης δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα, μόνο με την στήριξη της Τουρκίας -και την αναιμική στήριξη της Ιταλίας που αμφιταλαντεύεται- αν δεν έπαιζε το πιο κρίσιμο χαρτί: αυτό του ελέγχου της προσφυγικής ροής. Αυτό είναι που τρομάζει την Γερμανία και την υπόλοιπη ΕΕ που φάνηκε πως προσπάθησαν να εξισορροπήσουν αντικρουόμενα συμφέροντα στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις του Βερολίνου. Η πιθανότητα δηλαδή να ξεσπάσει μια κόλαση εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων όχι στις Νοτιο-Ανατολικές βαλκανικές παρυφές της Ένωσης, αλλά στο μαλακό υπογάστριό της: την Ιταλία και όλες τις εγγύς και γειτονικές με αυτήν χώρες.
Ποιο είναι το πικρό ποτήρι που αργά ή γρήγορα θα κληθεί να πιεί η ΕΕ; Ο Επίτροπος Μαργαρίτης Σχοινάς το ομολόγησε ανοιχτά: το Δουβλίνο έχει πεθάνει, οριστικά και αμετάκλητα. Η συνθήκη του Δουβλίνου που προσδιόριζε τους όρους κάτω από τους οποίους κάποιος διεκδικεί άσυλο και που επιτάσσει η εξέτασή του να γίνει στην πρώτη χώρα υποδοχής. Μαζί του όμως πεθαίνει και η Σένγκεν και έτσι όλο το πολιτικό εποικοδόμημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε η Ευρώπη. Ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, ναι. Ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων, όχι. Η ευκολία με την οποία το δικαίωμα της μετακίνησης αφαιρείται από τους πολίτες που είναι εκτός ΕΕ επεκτείνεται σιγά σιγά και στους πολίτες των χωρών που είναι στην ΕΕ με την ευελιξία της συμμετοχής των χωρών τους στην συνθήκη Σένγκεν. Και αυτό δεν αφορά απλά το να κάτσει κάποιος σε μια διαφορετική ουρά στον γκισέ του ελέγχου των διαβατηρίων. Αφορά κάτι πολύ πιο μεγάλο του οποίου τις συνέπειες ακόμη δεν έχουμε δει.
Από την δική της μεριά, η Ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται πως ό,τι κάνει, το κάνει για να δώσει ένα μήνυμα στους ίδιους τούς πρόσφυγες ότι δεν μπορούν πλέον να υπολογίζουν στην φιλοξενία της Ελλάδας καθώς τους κάνει την ζωή δύσκολη. Παρόλα αυτά οι ίδιοι οι πρόσφυγες αγνοούν την Ελληνική κυβερνητική κουτοπονηριά και συνεχίζουν να έρχονται κατά χιλιάδες καθώς γι’ αυτούς προέχει η επιβίωση και όχι μια -ανύπαρκτη έτσι και αλλιώς- «καλοπέραση» που δήθεν γίνονταν επί των ημερών της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στοιχεία του IOM είναι χαρακτηριστικά καθώς το 2019 κλείνει με διπλασιασμό των αφίξεων των προσφύγων σε σχέση με το 2017 και το 2018. Και μάλιστα η έκρηξη των ροών συμβαίνει στο δεύτερο εξάμηνο του έτους. Τότε δηλαδή που ανέλαβε η νέα κυβέρνηση που τους έκανε την διαμονή ακόμη δυσκολότερη. Φαίνεται πως η κυβέρνηση απευθύνει την εξαγγελία των σχετικών σχεδίων κλειστών ΠΡΟΚΕΚΑ προς δύο κατευθύνσεις κυρίως:
Προς το εσωτερικό των ψηφοφόρων της, πιστεύοντας πως όσο θα αυξάνει την φορολογία στη «μεσαία τάξη» τόσο περισσότερο θα μπορεί να την κοιμίζει πουλώντας της εθνικισμό και «προσφυγοφαγία». Και ανακαλύπτει πως αυτό δεν μπορεί να περάσει αλλά τελικά φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Και προς το εξωτερικό, που ως επαίτης ξανά θα καταφύγει στις Βρυξέλλες παρακαλώντας να δοθεί κάποια λύση σε οικονομικό και θεσμικό επίπεδο από την ΕΕ, ακριβώς δηλαδή από εκείνη που δημιούργησε το πρόβλημα της υποδοχής των προσφύγων στα κράτη μέλη της. Σύμφωνα με τον Σχοινά, η προσεχής σύνοδος κορυφής στις 25 και 26 Μαρτίου, η πρώτη μετά το διαφαινόμενο και μη αντιστρέψιμο Brexit, θα είναι αυτή που θα καθορίσει το μετά-Δουβλίνο και μετά-Σένγκεν τοπίο.
ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟ ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟ
Είναι γι’ αυτό που ο εγχώριος κρατικά πριμοτοδουτούμενος ρατσισμός και η ξενοφοβία φτάνουν στο ζενίθ. Η πρόσφατη κινητοποίηση του τοπικού κράτους στο Βορειο-Ανατολικό Αιγαίο στις 22 Ιανουαρίου δεν είναι απλά μια «επιδείνωση της κρίσης». Αυτό που γίνεται στα νησιά είναι το αποκορύφωμα μιας κατάστασης που έχει ξεκινήσει ήδη από το 2016 και έχει πλέον προχωρήσει πάρα πολύ. Νησιά με αριστερή και αγωνιστική παράδοση (Σάμος, Λέσβος) ή με κοσμοπολίτικο και φιλελεύθερο παρελθόν (Χίος) έχουν γίνει συνώνυμα της ρατσιστικής μισαλλοδοξίας, σύγχρονα Άουσβιτς του Ευρωπαϊκού χριστιανικού «πολιτισμού».
Τοπικοί παράγοντες, δήμαρχοι, προύχοντες, κομματάρχες, μητροπολίτες, επιμελητήρια και εμπορικοί σύλλογοι έχουν αλλάξει την ατζέντα της καθημερινότητας που βιώνει ο απλός κόσμος. Αντί για την κρίση, τις δουλειές που χάνονται, την ανεργία, την αύξηση του ΦΠΑ, την αύξηση των ακτοπλοϊκών εισιτηρίων από τους εφοπλιστές, την έλλειψη έργων υποδομής και κοινωνικής πρόνοιας, τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες κ.λπ. ο κόσμος ξυπνάει και κοιμάται μιλώντας μόνο για το προσφυγικό. Η «προσφυγοφαγία» είναι πλέον η κύρια πολιτική δύναμη. Φαντάζουν πολύ μακρινές οι εποχές που οι τρεις γιαγιάδες της Συκαμιάς στη Λέσβο ταΐζανε τα θαλασσοπνιγμένα βρέφη και έβαζαν υποψηφιότητα για Νόμπελ ειρήνης. Πολύ μακρινή η εποχή που η ταβερνιάρισσα της Σάμου ταΐζε δωρεάν δεκάδες πρόσφυγες καθημερινά. Πολύ μακρινή η εποχή που ο παιδιατρικός σύλλογος Χίου σύσσωμος, ανακοίνωνε δωρεάν περίθαλψη για όλα τα παιδιά προσφύγων.
Αρκούσε η κατάπτυστη συμφωνία ΕΕ-Ελλάδας-Τουρκίας και η κυριαρχία και έλεγχος της Frontex στα παράλια και το τείχος που ύψωσε η αστυνομία στις μπουκαπόρτες των πλοίων για να εγκλωβίζει τους ανθρώπους που απλά ήθελαν να φύγουν από τα νησιά για να αλλάξει το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα. Η διαχείριση και η κατασπατάληση των πόρων που έδινε ο ΟΗΕ και η ΕΕ, από τις επαγγελματικές γραφειοκρατίες των ΜΚΟ ασφαλώς έπαιξαν και αυτές τον ρόλο τους, αλλά ας είμαστε ρεαλιστές: δεν έκαναν οι ΜΚΟ το πρόβλημα. Αυτές το διαχειρίστηκαν. Εξάλλου από ένα σύνολο 2,2 δις ευρώ που ήρθαν από την ΕΕ και τον ΟΗΕ στην Ελλάδα, τα μισά περίπου πήγαν απευθείας στα υπουργεία και στον βαθύ κρατικό μηχανισμό. Ενώ τα υπόλοιπα που τα διαχειριστήκαν οι ντόπιες και ξένες ΜΚΟ, πάλι έπεσαν στην εγχώρια και τοπική οικονομία. Αλλά τα χρήματα είναι πάρα πολλά και ο έλεγχος της ροής τους είναι αυτός που δημιουργεί τις εντάσεις σε τοπικό επίπεδο.
Πολλοί κομματάρχες δεξιοί, ακροδεξιοί και αποτυχημένοι ΠΑΣΟΚτζήδες, λαμόγια και λέρες των τοπικών κοινωνιών που βρίσκονται πίσω από κάθε λοβιτούρα, βρήκαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την κατάσταση και με την διαρκή, συστηματική και συντονισμένη διασπορά ψευδών ειδήσεων και hoaxes στον τοπικό τύπο να διαμορφώσουν ένα κλίμα υστερίας στην τοπική κοινή γνώμη που όμοιό του δεν έχει ξαναδεί ο τόπος. Ίσως στην Αθήνα. και στην ηπειρωτική Ελλάδα γενικά, είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τι συμβαίνει εκεί και τι κλίμα επικρατεί στα νησιά. Ειδικά οι μονίμως αιώνια κοιμώμενες στο μακάριο ύπνο του εφησυχασμού τους, αριστερά και αναρχία δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Και δεν αναφερόμαστε εδώ, μόνο στην εγκληματική και αντιδραστική κυβερνητική “αριστερά” του ΣΥΡΙΖΑ που δημιούργησε τους όρους του προβλήματος.
Μιλάμε για τους υπόλοιπους χώρους. Και πρώτα και κύρια για το ΚΚΕ που σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές ρίχνει την πιο επαίσχυντη γέφυρα ταξικής συνεργασίας, ανάμεσα στα εργατικά συνδικάτα και εργατικά κέντρα που ελέγχει και που θα μπορούσαν να κάνουν την διαφορά και στα επιμελητήρια και τους εμπορικούς συλλόγους, την εκκλησία και το τοπικό αυτοδιοικητικό κράτος που πριμοδοτεί τον ρατσισμό. Αλλά και όσες δυνάμεις έχει ακόμη ο ΣΥΡΙΖΑ στην περιοχή αυτή ακολουθούν την ίδια επαίσχυντη πολιτική συμμετέχοντας στις αντιδραστικές και ξενοφοβικές κινητοποιήσεις… «με το δικό τους πλαίσιο». Το ότι για το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ διαφοροποιείται το δικό τους πλαίσιο αιτημάτων από τα κυρίαρχα δεν μπορεί να αποτελέσει δικαιολογία. Δίνουν άλλοθι στα ξενοφοβικά αντανακλαστικά του τοπικού κράτους και απεμπολούν την όποια προοπτική να παλέψουν για αλλαγή του δύσκολου κλίματος που υπάρχει σε αυτές τις κοινωνίες. Τα μέλη και τα στελέχη τους οφείλουν να διαχωριστούν από την ολέθρια γραμμή ταξικής συνεργασίας που ανοίγει διάπλατα την πόρτα στον φασισμό.
Αλλά και όλοι οι άλλοι χώροι οφείλουν να κινητοποιηθούν για την επανεγκαθίδρυση της ταξικής αλληλεγγύης προς τους πρόσφυγες. Η εποχή της κινητοποίησης στην “Πέτρινη” αποθήκη του Πειραιά φαντάζει σαν να έγινε πριν από 30 χρόνια. Οι καταλήψεις στέγης προσφύγων, αφού πρώτα αφέθηκαν στην τύχη τους, όταν εκκενώθηκαν από την αστυνομία δεν βρέθηκε άνθρωπος να τις υπερασπιστεί (σε αντίθεση π.χ. για τις καταλήψεις πολιτικά-στέκια που χύνεται αίμα – και καλώς). Τα στρατόπεδα προσφύγων σε Ελληνικό, Σκαραμαγκά, Κόρινθο κ.λπ. είναι terra igognita. Καμιά πολιτική συλλογικότητα, και καμιά πρωτοβουλία δεν παλεύει αυτή την στιγμή για τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών με μαζικούς όρους και σαν ζήτημα της καθημερινής δράσης της, διαπαιδαγωγώντας παράλληλα στην ταξική αλληλεγγύη και το ελληνικό προλεταριάτο! Ασφαλώς μεμονωμένες πρωτοβουλίες, σκόρπιες, εδώ και εκεί, συμβαίνουν. Αλλά είναι γεγονός ότι ο κόσμος του κινήματος έχει υποτιμήσει και έχει φέρει σε δεύτερη μοίρα το προσφυγικό.
Κι όμως είναι το προσφυγικό αυτό που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού χάρτη της Ευρώπης και της Ελλάδας τα τελευταία χρόνια και αυτό που συνεχίζει να είναι το κυρίαρχο θέμα. Αποφυγή της ενασχόλησης με αυτό είναι λιποταξία από την ταξική πάλη.
Με το προσφυγικό δοκιμάζονται σε πειραματικό και δοκιμαστικό σωλήνα όλες οι αντιδραστικές πολιτικές του κράτους και της αστικής τάξης. Ακριβώς όπως της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα είχε προηγηθεί η δολοφονία του Σ. Λουκμάν, έτσι και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων είναι τα πειραματικά εργαστήρια των δικτατορικών μέτρων που θέλει να πάρει η αστική τάξη για να διαχειριστεί τις πολιτικές και κοινωνικές συνέπειες της κρίσης της.
Με πίστη και αισιοδοξία στο μέλλον που μας επιφυλάσσει επαναστατικές εκρήξεις λόγω της βαθιάς, δομικής και ανυπέρβλητης κρίσης του ιμπεριαλισμού, δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ένα λεπτό εφησυχασμού, ούτε ένα μέτρο για συρματόπλεγμα, ούτε μια οικογένεια προσφύγων μέσα στα στρατόπεδα. Αν η πολιτική “είναι συμπυκνωμένη οικονομία”, τότε και η γεωπολιτική “είναι συμπυκνωμένη οικονομία” αλλά σε διεθνή κλίμακα. Και όπως η ταξική πάλη πρέπει να καθορίζει την πολιτική έτσι και η διεθνής ταξική πάλη πρέπει να καθορίζει την γεωπολιτική. Ένα διεθνιστικό αντιπολεμικό κίνημα πρέπει να ξεσπάσει σε όλη την Μεσόγειο και την Ευρώπη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και στους ντόπιους τοποτηρητές τους. Και βασικό στοιχείο αυτής της διεθνιστικής πάλης είναι η πάλη ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ της αλληλεγγύης στους πρόσφυγες. Είναι ήδη αργά! Πρέπει να βιαστούμε!
Γ.Χλ.
