“Είμαστε καταιγίδα στο μάτι του κυκλώνα – από τον αγώνα του δρόμου στο δρόμο του αγώνα”
Την Κυριακή 1η Μάη 2022, η Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση της Συνέλευσης Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου δεν ήταν επετειακή. Ήταν μέρα αγώνα, με διεθνή απεργιακή δράση που στην Αθήνα εξελίχθηκε σε μια μεγάλη και εντυπωσιακή μοτοπορεία στα δυτικά προάστια της πόλης.
Βασικά αιτήματα της διεθνούς κινητοποίησης ήταν η απαίτηση για ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά, ενιαία ειδικότητα, καθολική εφαρμογή του ν. 4611/2019 και άλλα πάγια αιτήματα του κλάδου όπως και η επίκαιρη κατάργηση του νόμου Χατζηδάκη.
Μήνες τώρα το λεκανοπέδιο είχε γεμίσει αφίσες, καρτολίνες και συνθήματα ενώ είχαν μοιραστεί στις πιάτσες χιλιάδες φύλλα του απεργιακού “ρελαντί” (της εφημερίδας του σωματείου). Έτσι από τις 11 το πρωί οι απεργοί μαζευτήκαν στο Πεδίο του Άρεως. Στηθήκαν τα πανό και η μικροφωνική για να υποδεχθούν τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες, που κατέβηκαν απ’ όλο το λεκανοπέδιο (μεγάλη αίσθηση έκανε και χαιρετήθηκε και από το μικρόφωνο η άφιξη στο Πεδίο του σωματείου της e-food)˙ στο τέλος η συγκέντρωση ήταν μαζική.
Η μοτοπορεία ξεκίνησε γύρω στη 1 μ.μ. με εκατοντάδες μηχανάκια όλα δικάβαλα. Από Πατησίων βρέθηκε στην Πειραιώς κι έπειτα στην Ιερά Οδό, όπου και έγινε στάση στην πλατεία Εσταυρωμένου, στο μετρό Αιγάλεω. Σε όλη τη διαδρομή πριν και μετά ακουγόντουσαν συνθήματα και κόρνες και γέμιζε ο τόπος φέιγ-βολάν. Ήταν μια πανηγυρική και αγωνιστική ατμοσφαιρα… Από εκεί διαμέσου της Θηβών 2η στάση στο μέτρο Ανθουπολης και ευθεία μέχρι το Λακιωτη στο Ίλιον. Στάση ξανά και επιστροφή προς τα πίσω για μια τελευταία στάση στην πλατεία Μπουρναζίου στο Περιστέρι και από εκεί οδήγημα μέχρι τον Άγιο Αντώνη για να τερματίσουν οι απεργοί στην πλατεία Δημαρχείου, όπου και πραγματοποιήθηκε πεζή πορεία μέσα στην πιάτσα των καταστημάτων της Βεάκη για να ξαναγυρίσει στο Δημαρχείο όπου και τελείωσε η συγκέντρωση σχεδόν στις 6 μ.μ.
Καθ’ όλη τη διάρκεια, πεζές απεργιακές περιφρουρήσεις επενέβαιναν στα μαγαζιά της περιοχής, να μεταδώσουν την απεργιακή κουλτούρα στους συναδέλφους που εργάζονταν (που πρέπει να πούμε ότι δεν ήταν και πολλοί). Παρότι η περιοχή είναι δύσκολη -και γι’αυτό επιλέχθηκε άλλωστε- όπου οι εργοδότες θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα και λόγο πάνω στις ζωές των υπαλλήλων τους χωρίς να τηρούν τα στοιχειώδη, γίνανε συζητήσεις και ενημερωθήκαν πελάτες και συνάδελφοι μια και οι εργοδότες ήταν εξαφανισμένοι ή σε άλλες περιπτώσεις τα ρολά κλείνανε και οι εργάτες φεύγανε αμέσως όταν εμφανιζόταν η πορεία. Πάντως σε πολλά καταστήματα οι συνάδελφοι κατέβασαν το κουτί, παράτησαν τα τσαντάκια, πήραν το μηχανάκι τους και μπήκαν στο απεργιακό ποτάμι.
Ήταν μια μοναδική εμπειρία της τάξης συνολικά και μαζί με τις άλλες απεργιακές συγκεντρώσεις έδειξε ότι παρά και το δύσκολο της μέρας και ενάντια στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία ότι ο κόσμος δεν κοιμάται και δεν έχει πλέον κανένα καναπέ να αράξει.
Ήταν μια πετυχημένη κινητοποίηση και πρωτότυπη κυρίως ως προς τον διεθνή της χαρακτήρα, στην προσπάθεια συντονισμού των εργατών οδηγών δικύκλου σε παγκόσμιο επίπεδο, και μάλιστα σε μια εποχή πολέμου και σήψης του συστήματος όπου η μόνη εναλλακτική απέναντι στη βαρβαρότητα είναι η κίνηση της εργατικής τάξης.
Κ. Μ. Φωτογραφίες Κατερίνα (από “κατάληψη ΕΣΗΕΑ”)
