ΝΑ ΜΗΝ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΤΑ ΝΕΑ «ΣΠΑΣΜΕΝΑ» ΤΗΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΕΟΚΟΠΙΑΣ
Νέα καθήκοντα φέρνει στην εργατική τάξη της χώρας η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται.
Βρισκόμαστε σε μία χώρα που :
- είναι ακυβέρνητη.
- είναι φορτωμένη με το χειρότερο, αλλά και πιο μάταιο έως τώρα Μνημόνιο «διάσωσης» ενός χρεοκοπημένου καπιταλισμού.
- η άρχουσα τάξη της έχει αφήσει μόνο τη… σκιά της.
- η συντριπτική πλειοψηφία της αριστεράς έχει αποτύχει παταγωδώς να δώσει οποιαδήποτε διέξοδο από την κρίση.
Νέα φάση της καπιταλιστικής χρεοκοπίας και της καθεστωτικής κρίσης
Γιατί η χώρα είναι «ακυβέρνητη»; Η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμένου παραιτήθηκε και καμία άλλη βιώσιμη δεν μπορεί να προκύψει (με ή χωρίς εκλογές), παρότι η παρούσα βουλή θα το επέτρεπε δεδομένου ότι τα 2/3 των μελών της ψήφισαν το νέο Μνημόνιο πριν δεκαπέντε μέρες.
Οι ίδιοι οι δανειστές, με απόλυτη ευθύνη της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμένου, όξυναν την καθεστωτική κρίση στην Ελλάδα, επιβάλλοντας με την απειλή του Grexit μία συρραφή των πιο σκληρών μέτρων που δεν μπόρεσε ποτέ καμία ελληνική κυβέρνηση στο παρελθόν να επιβάλλει.
Την ίδια στιγμή, τα capital controls έχουν στεγνώσει την οικονομία από ό,τι ρευστό υπήρχε, οι μεγαλοκεφαλαιούχοι έχουν βγάλει εκτός Ελλάδας τις αποταμιεύσεις τους, ενώ στα πρόθυρα του λουκέτου ή της μετεγκατάστασης βρίσκονται οι μεγαλύτερες εξαγωγικές επιχειρήσεις. Παράλληλα φυτοζωούν οι μικρότερες που απευθύνονται μόνο στην εσωτερική ζήτηση.
Τι έκαναν τα δύο μεγάλα κόμματα της αριστεράς απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση ; Ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας την κυβέρνηση στα χέρια του, πρόδωσε με τον πιο επαίσχυντο τρόπο τις προεκλογικές και προγραμματικές δεσμεύσεις του υπογράφοντας ένα νέο Μνημόνιο, ενώ το ΚΚΕ γραφειοκρατικό και αυτο-περιχαρακωμένο αρνείται να αναλάβει οποιονδήποτε ενεργητικό ρόλο κόντρα στην αστική κρίση.
Τάξη ενάντια σε τάξη
Στις 20 Αυγούστου η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου παραιτήθηκε υπό την πίεση του 1/3 των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που καταψήφισαν στη Βουλή το νέο Μνημόνιο την 13η Αυγούστου. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η Νέα Δημοκρατία -πόσο μάλλον η νεοϊδρυθείσα Λαϊκή Ενότητα που προέκυψε ως εξ αριστερών διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ από τους βουλευτές του που καταψήφισαν το Μνημόνιο- κατάφεραν να σχηματίσουν με άλλη κυβέρνηση.
Και αυτό παρά το γεγονός ότι το άθροισμα των βουλευτών που ψήφισαν το νέο Μνημόνιο (222 επί συνόλου 300) φτάνουν και περισσεύουν για να δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης σε μια νέα κυβέρνηση που θα περιλαμβάνει τα 2/3 του ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, αλλά και τη ΝΔ, το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ.
Οι λόγοι που δεν μπορούν 222 βουλευτές των παλιότερων και όψιμων μνημονιακών κομμάτων, οι οποίοι καλύπτουν πάνω από τα 2/3 των εδράνων του ελληνικού κοινοβουλίου να σχηματίσουν μια μνηνονιακή κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» βρίσκονται στο ότι :
Ο λαός απέρριψε κατά συντριπτική πλειοψηφία στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου ακριβώς αυτό το Μνημόνιο αλλά, εμμέσως, και τα ίδια τα μνημονιακά κόμματα.
Ο λαός δεν μπορεί να δεχθεί πως θα πρέπει πληρώσει άλλα 8 δισ. ευρώ με μειώσεις στις συντάξεις, στην αύξηση του ΦΠΑ και της φορολογίας εισοδήματος, όπως προβλέπει το νέο Μνημόνιο, όταν έχει ζήσει μία επταετή ύφεση και λιτότητα.
Ο λαός δεν μπορεί να «χωνέψει» άλλο ένα πρόγραμμα λιτότητας στο όνομα μιας ελάφρυνσης του υπέρογκου δημοσίου χρέους το οποίο θα φτάσει στο 200% του ΑΕΠ το 2016 λόγω των νέων δανείων που λάβει η Ελλάδα.
Εργατική ενότητα ενάντια στη αστική ενότητα
Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι – άνεργοι – συνταξιούχοι εργάτες, ντόπιοι και μετανάστες πρέπει να ετοιμάσουν εδώ και τώρα τη δική τους απάντηση στο νέο διεθνές Μνημόνιο «διάσωσης» του χρεοκοπημένου όσο ποτέ καπιταλισμού και το όλο πιο διευρυνόμενο «κενό» εξουσίας το οποίο διαμορφώνεται στη χώρα.
Αποτελεί εγκληματικό λάθος να επιχειρηθεί μια μεμονωμένη απάντηση στο ένα ή το άλλο από τις παραπάνω προκλήσεις. Απαιτείται ένα μέτωπο εργατικής ενότητας, ένα ενιαίο ταξικό μέτωπο το οποίο θα παλεύει για την ανατροπή της σημερινής και κάθε κυβέρνησης που θα επιχειρήσει να φορτώσει την καπιταλιστική χρεοκοπία και την αστική καθεστωτική κρίση πάνω στις πλάτες των εργαζομένων.
Μόνο αηδία προκαλεί η νέα γραμμή του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ περί ενός «παράλληλου» προγράμματος το οποίο τάχα θα απαλύνει τις πληγές που θα προκαλέσει το Μνημόνιο που ψήφισε, ενώ ετοιμάζεται να συνεχίσει τη συμμαχία της με τα υπολείμματα των αστικών κομμάτων και… αποκομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι).
Μάταια επιχειρεί να μας πείσει η Λαϊκή Ενότητα αλλά και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πως ένα εθνικό νόμισμα μαζί με μια σειρά αλλαγές (π.χ. στάση πληρωμών για το χρέος, «κοινωνικοποιήσεις» κλπ.) χωρίς μία ριζική αλλαγή στο επίπεδο της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, χωρίς δηλαδή την επαναστατική κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες μπορεί να δώσει μία φιλολαϊκή διέξοδο.
Το ΚΚΕ βρίσκεται εκτός… τόπου και χρόνου όταν αποθέτει αυτή τη διαδικασία σε ένα αδιευκρίνιστο μέλλον με δείκτη την ίδια του την αυτόνομη ανάπτυξη. Αμφότεροι στη Λαϊκή Ενότητα, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΚΚΕ ξεκόβουν εντελώς κάθε διαδικασία ρήξης με τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό με την αναγκαία προϋπόθεση κάθε προχωρήματος της : Τη διεθνιστική επαναστατική πάλη του προλεταριάτου διεθνώς.
Η εργατική τάξη χρειάζεται ένα επαναστατικό Κόμμα και μια επαναστατική Διεθνή. Για μια επαναστατική κυβέρνηση στη βάση της εργατικής εξουσίας. Για την διαγραφή όλου του δημοσίου χρέους, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών πυλώνων της οικονομίας χωρίς αποζημίωση, κάτω από εργατικό έλεγχο και διαχείριση, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Δ.Κ.
