Παιδεία
Σε αδιέξοδο η αντι-μεταρρύθμιση στα ΑΕΙ-ΤΕΙ
Δύο γεγονότα συμπυκνώνουν τις πρόσφατες εξελίξεις στο χώρο της παιδείας:
- Η παραίτηση των οργανωτικών επιτροπών για τις εκλογές των συμβουλίων διοίκησης σε μια σειρά πανεπιστήμια της χώρας
- Η αλλαγή στην ηγεσία του υπουργείου παιδείας με την αντικατάσταση της Άννας Διαμαντοπούλου από το Γιώργο Μπαμπινιώτη
- Το επαπειλούμενο λουκέτο όλων των ΑΕΙ-ΤΕΙ καθώς μετά τις περικοπές του προϋπολογισμού έρχεται και η μείωση των διαθεσίμων τους μετά το “κούρεμα” των ομολόγων. Η τελευταία, μάλιστα, εξέλιξη θα οξύνει τη σύγκρουση μεταξύ “πανεπιστημιακής κοινότητας” και κυβέρνησης.
Μπαμπινιώτης… για όλες τις δουλειές
Η τοποθέτηση του Μπαμπινιώτη στη θέση του υπουργού παιδείας είναι μια κίνηση τοποθέτησής του όχι τόσο σε αυτή, όσο στην… επόμενη κυβέρνηση που οι κυρίαρχοι αστικοί κύκλοι ευελπιστούν θα είναι μια αναβαθμισμένη κυβέρνηση εθνικής ενότητας, ΝΔ –ΠΑΣΟΚ -Τεχνοκρατών. Μια κυβέρνηση που θα αναλάβει να φέρει σε πέρας την ελεγχόμενη μετάβαση στο ελεγχόμενο χρεοστάσιο του ελληνικού καπιταλισμού.
Τον Μπαμπινιώτη, έναν πολιτικά ερμαφρόδιτο παράγοντα και πρώην πρύτανη στο πανεπιστήμιο Αθηνών τον προορίζει η νέα (αν προκύψει) κυβέρνηση αστικής ενότητας ως επικεφαλής της προσπάθειας να ανασυσταθούν οι διαλυμένες συμμαχίες της με τους πρυτάνεις και με την υπόλοιπη “πανεπιστημιακή κοινότητα”.
Κορυφαία ένδειξη της διάλυσης αυτών κοινωνικών συμμαχιών είναι η αποτυχία της κυβέρνησης και των υποστηριχτών της στα πανεπιστήμια να επιβάλλουν το νέο τρόπο ανάδειξης των διοικήσεων στα ΑΕΙ. Η αποτυχία αυτή δεν οφείλεται τόσο στο μέγεθος των κινητοποιήσεων όσο στο ειδικό τους βάρος, το οποίο προκύπτει από τη γενικότερα μπλοκαρισμένη διαδικασία ιδιωτικοποίησης των πανεπιστημίων όπως επιβάλλει το Μνημόνιο…
Τα “υλικά” της επερχόμενης φοιτητικής εξέγερσης
Τρεις είναι οι όροι για να προχωρήσει η εφαρμογή του νέου νόμου-πλαισίου και η συνακόλουθη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης που προβλέπει ο νέος νόμος-πλαίσιο:
- Το προχώρημα των λουκέτων σε ΑΕΙ-ΤΕΙ, δηλαδή να κλείσουν όσες σχολές δεν “περισσεύουν” (τουλάχιστον 1 στις 4)
- Η παροχή ρευστότητας από τις τράπεζες προς τις ιδιωτικές επιχειρήσεις προκειμένου να καλύψουν το κενό που αφήνει το λουκέτο στα δημόσια ΑΕΙ-ΤΕΙ.
- Η απομάκρυνση όσο το δυνατό μεγαλύτερης φοιτητικής μάζας από τα δημόσια ΑΕΙ-ΤΕΙ.
Κανένας από τους παραπάνω όρους δεν έχει επιτευχθεί:
(α) Η αδυναμία εκλογής των νέων διοικήσεων μπλοκάρει εξαρχής την όλη διαδικασία κλεισίματος των “πλεοναζόντων” σχολών. Χωρίς το κλεισιμο των “πλεοναζόντων” σχολών δεν μπορεί να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση των εναπομεινάντων.
(β) Ο ιδιωτικός τομέας της οικονομίας βουλιάζει στην ύφεση, ενώ οι τράπεζες δεν πρόκειται να προχωρήσουν σε καμία υποτυπώδη δανειοδότηση προτού τελειώσει η διαδικασίας ανακεφαλαιοποίησής τους και δεν ξεκαθαρίσει γενικότερα το τραπεζικό τοπίο (με συγχωνεύσεις, απολύσεις προσωπικού κλπ.)
(γ) Εκτιμάται ότι θα υπάρξει τάση “επιστροφής” των νέων στην εκπαίδευση μιας και δεν βρίσκουν διέξοδο στην αγορά εργασίας, σύμφωνα με την τελευταία έκθεση της Τράπεζας της Ελλάδας. Ωστόσο, τα δημόσια ΑΕΙ-ΤΕΙ είναι υπό διάλυση, ενώ είναι τεράστιο το κόστος φοίτησης σε ένα ιδιωτικό φορέα (πχ κολέγιο, κέντρο σπουδών) για το σημερινό νέο και την οικογένειά του.
Μ’ άλλα λόγια: η μαζική ανεργία και η ελαστική απασχόληση σπρώχνει τη νέα γενιά στην εκπαίδευση (δημόσια και ιδιωτική), η οποία όμως καταρρέει υπό το βάρος της καπιταλιστικής χρεοκοπίας. Η νεολαία δεν μπορεί ούτε να δουλέψει, αλλά ούτε και να σπουδάσει. Συνεπώς η μόνη επιλογή που της δίδεται είναι να “βουλιάξει” στο έδαφος του παρακμασμένου καπιταλισμού…
Αυτά μπορούμε να πούμε ότι είναι τα υλικά της επερχόμενης κοινωνικής εξέγερσης στα ΑΕΙ-ΤΕΙ που προμήνυμά της ήταν το κίνημα του Αυγούστου – Οκτωβρίου 2011 αλλά και οι μετέπειτα κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο νόμο – πλαίσιο.
Παρότι αυτή η εξέγερση θα αφορά ευρύτατα κοινωνικά στρώματα της “πανεπιστημιακής κοινότητας”, δεν θα μπορέσει να νικήσει αν δεν αποκτήσει ένα πρόγραμμα, ένα σχέδιο δράσης και μια οργάνωση που να ανταποκρίνεται στη μόνη εναλλακτική προοπτική για τη νεολαία: την ανατροπή της σημερινής και κάθε κυβέρνησης (εθνικής ενότητας, κεντροδεξιάς, κεντροαριστερής, αριστερής, λαϊκής κ.ο.κ.) που θα επιχειρήσει να φορτώσει τα βάρη της καπιταλιστικής χρεοκοπίας στο λαό και την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, την πλήρη αναδιοργάνωση της κοινωνίας και της παιδείας και την πάλη για την παγκόσμια επανάσταση.
Τζιρής Νίκος