Ιταλία
Στα πρόθυρα της κοινωνικής έκρηξης
Στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας είναι στην Ιταλία το νέο νομοσχέδιο για την αγορά εργασίας που προωθείται απο την τεχνοκρατική κυβέρνηση του M. Monti και της υπουργού εργασίας E. Fornero.
Στην πραγματικότητα στόχος του νομοσχεδίου είναι η συνολική αποδιοργάνωση του κόσμου της εργασίας με την ποδοπάτηση-ακύρωση εργασιακών δικαιωμάτων που με αίμα και θυσίες είχαν κατακτηθεί από τους αγώνες της εργατικής τάξης. Στον πυρήνα της ταξικής σύγκρουσης που έχει ξεσπάσει βρίσκεται το άρθρο 18. Στην ουσία το νομοσχέδιο ακυρώνει το συγκεκριμένο άρθρο το οποίο παρείχε στον εργαζόμενο το δικαίωμα στην επαναπρόσληψη εάν η απόλυσή του ήταν μη επαρκώς αιτιολογημένη. Το μεγαλύτερο συνδικάτο της Ιταλίας (CGIL) μετά από μια σειρά διαπραγματεύσεων που κράτησαν εβδομάδες και ύστερα από πολλές αμφιταλαντεύσεις αποχώρησε απο το διάλογο διαφωνώντας με την κυβέρνηση. Αυτό δεν εμπόδισε την τελευταία να φέρει το νομοσχέδιο στο υπουργικό συμβούλιο στο οποίο και υπερψηφίστηκε. Τα δυό αυτά γεγονότα όμως, μαζί με το γενικότερο πλαίσιο που επικρατεί στην Ιταλία λόγω της οικονομικής κρίσης (ανεργία, άνοδος του κόστου ζωής, φτώχεια κτλ) έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην άμεση αντίδραση των εργαζομένων. Απο τις 22/3 βρίσκονται σε εξέλιξη σε όλη την Ιταλία (κυρίως στον βιομηχανικό βορρά: Mιλάνο, Τορίνο, Γένοβα) κινητοποιήσεις των εργαζομένων. Πάρα πολλά εργαστάσια έχουν καταληφθεί απο τους εργάτες, ενώ αυθόρμητες πορείες διοργανώθηκαν απο τους ίδιους τους εργάτες αποκλείοντας αυτοκινητοδρόμους και καταλαμβάνοντας σιδηροδρομικούς σταθμούς. Η όλη κατάσταση μυρίζει μπαρούτι έτοιμο να εκραγεί. Βλέποντας να διαμορφώνονται εξεγερσιακές συνθήκες στα εργοστάσια οι γραφειοκράτες της CGIL θέλοντας να κατευνάσουν την οργή των εργατών και να κερδίσουν χρόνο ανακοίνωσαν ότι θα ξεκινήσουν γενική απεργία τέλη Μαΐου όταν το νομοσχέδιο θα κατατεθεί προς συζήτηση στη βουλή. Παράλληλα, μ’ αυτόν τον τρόπο, προσπαθούν να προωθήσουν έναν πολύ πιθανό συμβιβασμό που θα παιχτεί στα δικαστήρια και που θα ικανοποιεί το Partito Democratico (Δημοκρατικό κόμμα – πρώην σταλινικοί), την κυβέρνηση και τους ξεπουλημένους γραφειοκράτες.
Το Partito Comunista dei Lavoratori (PCL – ιταλικό τμήμα της συντονιστικής επιτροπής για την επανίδρυση της 4ης Διεθνούς-CRFI) βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του αγώνα με πολλά μέλη του να μετέχουν στις καταλήψεις των εργοστασίων. Με συνεχείς ανακοινώσεις του καλεί την εργατική τάξη σε γενική πολιτική απεργία διαρκείας για να φύγει η κυβέρνηση του Monti και να ακυρωθεί το αντιδραστικό νομοσχέδιο. Ήδη, το Σάββατο 31/3 το PCL συνδιοργανώνει με άλλες ταξικές δυνάμεις μεγάλη διαδήλωση στο Μιλάνο. Παρακάτω μεταφράζουμε απόσπασμα της προκήρυξης του PCL που μοιράζεται έξω απο τα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς:
«TO ΑΡΘΡΟ 18 ΔΕΝ ΑΓΓΙΖΕΤΑΙ-ΔΕΝ ΠΑΡΑΧΩΡΟΥΜΕ ΣΤΟΝ MONTI ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΑΡΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΜΠΕΡΛΟΥΣΚΟΝΙ-ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΜΙΑΣ ΈΚΤΑΚΤΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ. Αφού με διάταγμα κατέστρεψε τις συντάξεις γήρατος η κυβέρνηση Monti έχει βάλει στο στόχαστρο όλα τα εργατικά δικαιώματα. Η ακύρωση του άρθρου 18 δεν σημαίνει μόνο τον άνευ ορίου πολλαπλασιασμό των καταχρηστικών απολύσεων, αλλά και τη στέρηση απο τον εργαζόμενο της όποιας συμβασιακής δύναμης για να υπερασπίσει τα στοιχειώδη δικαιώματά του. Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και τη διατήρηση/επέκταση όλων των μορφών επισφαλούς εργασίας. Πρόκειται για ένα βαρύτατο χτύπημα στην εργατική τάξη που θέλει να ολοκληρώσει την κοινωνική αντιμεταρρύθμιση των τελευταίων τριάντα χρόνων. Πρέπει άμεσα να οργανωθεί γενική απεργία σε όλους τους χώρους δουλειάς. Δεν αρκούν οι έξι ώρες απεργίας που ανακοίνωσε η CGIL. Η γενική απεργία πρέπει να συνδιαστεί με μια αδιάκοπη μαζική δράση σε όλη την Ιταλία ικανή να μπλοκάρει όλη τη χώρα μέχρι την οριστική απόσυρση του νομοσχεδίου. Παράλληλα πρέπει να δημιουργηθεί ένα συντονιστικό που θα να διευθύνει τον αγώνα με αιρετούς, ανακλητούς αντιπροσώπους από κάθε εργοστάσιο. Καλούμε όλες τις δυνάμεις της αριστεράς να πάρουν θέση και να ενώσουν τη δράση τους σε αύτην την προοπτική. Για το PCL το καίριο πρόβλημα παραμένει η καταστροφή του καπιταλισμού, ο οποίος δεν έχει τίποτα άλλο να δώσει παρά μόνο να πάρει. Μόνο μια κυβέρνηση των ίδιων των εργαζομένων μπορεί να αποτελέσει μια νέα εναλλακτική λύση. Μόνο μια μεγάλη κοινωνική, ταξική επανάσταση μπορεί να ανοίξει το δρόμο σε αυτήν την προοπτική. Αυτός εξάλλου είναι και ο ρόλος του δικού μας κόμματος. ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΟΝΤΙ, ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ – ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ – ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ
Παν. Ρ.
