Οι αγώνες των εργαζομένων ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία είναι κοινοί και κερδίζονται συλλογικά.
Αυτό απέδειξε περίτρανα ο δικαστικός αγώνας εργαζόμενης διερμηνέα κατά της ΜΚΟ ΜΕΤΑδραση, για την εκδικητική απόλυσή της τον Ιούνιο του 2013. Η εργαζόμενη, μετά από δύο χρόνια ανασφάλιστης εργασίας και 16 συνεχόμενες συμβάσεις διεκδίκησε την αναγνώριση του εξαρτημένου της εργασίας της, την καταβολή των δεδουλευμένων και των ασφαλιστικών της δικαιωμάτων. Πρωτοδίκως, η συνάδελφος είχε δικαιωθεί, ωστόσο η ΜΚΟ δεν έκανε δεκτή την απόφαση και άσκησε έφεση. Το Εφετείο, πέντε χρόνια μετά την πρωτόδικη απόφαση, έκρινε πως η απόλυση της εργαζόμενης είναι άκυρη και πως η ΜΚΟ υποχρεούται σε καταβολή ασφαλιστικών εισφορών, μισθών υπερημερίας και επαναπρόσληψη της συναδέλφου.
Η ΜΚΟ προέβη σε ανάρτηση στον ιστότοπό της στην οποία αναφέρει ότι η περίπτωση της εν λόγω εργαζόμενης είναι «μεμονωμένη» και αποδίδει την όλη τροπή της υπόθεσης στην «εκδικητικότητα» της ίδιας της εργαζομένης. Παράλληλα, συκοφαντεί το Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στις Μ.Κ.Ο. (ΣΒΕΜΚΟ) για σκοπιμότητες και «υπόθαλψη» της συναδέλφου, θέλοντας να «υπενθυμίσει» σε όλους μας ότι ο συνδικαλισμός είναι «εγκληματική» πρακτική εκ μέρους των εργαζομένων. Μάλιστα, προχώρησε στη δημοσιοποίηση του ονόματος της εργαζόμενης, σε μια σαφή προσπάθεια περαιτέρω στοχοποίησής της, το οποίο, μετά από εξώδικη δήλωση, αναγκάστηκε να αφαιρέσει από την ανακοίνωσή της.
Η επίθεση που εξαπέλυσε η ΜΚΟ προς τη συνάδελφο ήταν ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς τους εργαζόμενους να σταματήσουν να διεκδικούν τα εργασιακά τους δικαιώματα. Αποτελεί μια ξεκάθαρη πρακτική τρομοκράτησης, όσων εργαζομένων διεκδικούν τα αυτονόητα από τους αυτοπροσδιοριζόμενους «ανθρωπιστές» κάθε διοίκησης ΜΚΟ, που, διαστρεβλωμένα, παρουσιάζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων ως έλλειψη ευαισθησίας προς τους εξυπηρετούμενους (πρόσφυγες, αστέγους, τοξικοεξαρτώμενους, κ.λπ.).
Αντίστοιχη πρακτική ακολουθήθηκε και από τη ΜΚΟ ΑΡΣΙΣ. Στις 13 & 19/7/2018 πραγματοποιήθηκε στάση εργασίας στις δομές της ΑΡΣΙΣ για την ανάκληση των απολύσεων και της στοχοποίησης συναδέλφων των safe zone του Σχιστού. Οι εργαζόμενοι εκβιάστηκαν από τη διοίκηση της ΜΚΟ να υπογράψουν συμβάσεις δίμηνης διάρκειας με λήξη την 31.7.2018 διαφορετικά, αν αρνηθούν να υπογράψουν, «την Δευτέρα να μην πάνε για δουλειά». Οι δύο συνάδελφοι είναι ιδρυτικά μέλη του υπό σύσταση σωματείου εργαζομένων στη ΜΚΟ και δεν αποδέχθηκαν να υπογράψουν τη δίμηνη σύμβαση, υποστηρίζοντας πως η εργασιακή τους σχέση είναι σχέση εξαρτημένης εργασίας αορίστου χρόνου. Θεωρούν την απόλυσή τους εκδικητική, λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης, μιας και έχουν συμμετάσχει σε μια σειρά κινητοποιήσεις και διεκδικήσεις του σωματείου, όλο αυτό το διάστημα. Παράλληλα, τονίζουν πως η εργασιακή επισφάλεια με τις συνεχείς ανανεώσεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου, στόχο έχει οι εργαζόμενοι να ζουν διαρκώς υπό καθεστώς φόβου και ως εκ τούτου να μην διεκδικούν τα δικαιώματά τους.
Οφείλουμε να τονίσουμε προς πάσα κατεύθυνση ότι οι απολύσεις συνδικαλιστών είναι ξεκάθαρα εκδικητικές και πως κανένας/καμία εργαζόμενος/-η που αντιστέκεται στην εργοδοτική αυθαιρεσία δεν θεωρείται από το ΣΒΕΜΚΟ «μεμονωμένο περιστατικό». Η επίθεση σε κάθε έναν/ μία από εμάς, είναι επίθεση σε όλους/όλες μας, γι’ αυτό και οι αγώνες μας δεν σταματούν εδώ, ούτε περιορίζονται στις αίθουσες των δικαστηρίων. Συνεχίζονται, έως ότου αναγνωριστεί το πραγματικό εργασιακό μας καθεστώς, έως ότου εξασφαλιστούν αξιοπρεπείς όροι τόσο για τους εργαζομένους/-ες όσο και για τις ευάλωτες ομάδες που εξυπηρετούμε.
Οι αγώνες μας κρίνονται από τις ανάγκες μας!
Σ. Ι.
