“Η ίδια τους η ύπαρξη είναι μια πράξη αντίστασης”
Carol Sansοur – ποιήτρια και διευθύντρια του Athens Palestine Film Festival
Στην έναρξη του πολύ σημαντικού, άκρως επίκαιρου και συγκινητικού τριήμερου, με τίτλο Τα Παιδιά της Παλαιστίνης Βλέπουν το σήμερα, ονειρεύονται το αύριο, που πραγματοποιήθηκε στον κινηματογράφο STUDIO στις 9 – 10 – 11 Οκτωβρίου, μίλησε η Carol Sansour, ποιήτρια και διευθύντρια του Athens Palestine Film Festival. Το τριήμερο, πέραν των προβολών Παλαιστινιακών ταινιών και ομιλιών είχε στο επίκεντρό του Έκθεση Ζωγραφικής Παιδιών της Παλαιστίνης. Τα έργα ζωγραφικής φτιάχτηκαν στη διάρκεια του παρόντος πολέμου στη Γάζα, σε προσφυγικό καταυλισμό στη Δυτική Όχθη, ως μέρος του προγράμματος ψυχικής θεραπείας μέσω της τέχνης που καθοδηγούσε ο πολύ πρόσφατα εκλιπών καθηγητής του Πανεπιστημίου του Ρέντινγκ, Jeremy Lester.
Εδώ, δημοσιεύουμε την ομιλία της Carol Sansοur.
Σας ευχαριστώ που είστε μαζί μας απόψε.
Είμαστε εδώ για να τιμήσουμε, να αναστοχαστούμε και να φέρουμε την μαρτυρία του μεγαλείου και της ακλόνητης αντοχής του Παλαιστινιακού λαού, και κυρίως των παιδιών.
Τούτες οι ζωγραφιές, όσο απλές κι αν φαίνονται, φέρουν την ουσία της αντοχής – και η αντοχή, στην Παλαιστίνη, είναι η αντίσταση.
Είναι η αντίσταση στις καταπιεστικές δυνάμεις που έχουν προσπαθήσει και συνεχίζουν να προσπαθούν, να λυγίσουν το Παλαιστινιακό πνεύμα.
Είναι μια άρνηση να αποδεχτούν το δυνατό, επίμονο μήνυμα που έχει σταλεί, άμεσα ή έμμεσα, στους άντρες, γυναίκες, παιδιά και όλα τα ζωντανά Παλαιστινιακά όντα: το μήνυμα που λέει
“Πρέπει να πεθάνετε.
Χρειάζεστε να είστε ήσυχοι.
Πρέπει να το βουλώσετε.
Χρειάζεται να εξαφανιστείτε.”
Αλλά δεν εξαφανιζόμαστε… Αρνούμαστε να εξαφανιστούμε.
Μπροστά σε αυτήν την βάρβαρη πραγματικότητα, τα παιδιά μας, οι πιο ανυπεράσπιστοι ανάμεσά μας, αντιστέκονται με βαθύτατους τρόπους.
Δεν επιβιώνουν απλώς – ονειρεύονται.
Ονειρεύονται με χρώματα· σε πείσμα της σκοτεινής καθημερινής πραγματικότητας, υπομένουν.
Τολμούν να φανταστούν το μέλλον που μπορούν να χτίσουν με τα ίδια τους τα χέρια, όπου η ελευθερία και η αξιοπρέπεια δεν είναι απόμακρες εμπνεύσεις αλλά βιωμένες πραγματικότητες.
Ονειρεύονται έναν κόσμο όπου μπορούν να μεγαλώσουν ώστε να γίνουν γιατροί, δάσκαλοι, καλλιτέχνες και ηγέτες – έναν κόσμο όπου οι φωνές τους δεν σιγούν αλλά ακούγονται και θαυμάζονται.
Δεν θέλω να ζωγραφίσω μια ρομαντική ή όμορφη εικόνα της πραγματικότητάς μας.
Η αλήθεια είναι και είναι σκληρή.
Είναι σκληρότερη απ’ ό,τι ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί πλήρως να εκφράσει, σκληρότερη απ’ ό,τι ο οποιοσδήποτε από εμάς μπορεί στα αλήθεια να φανταστεί.
Μπορούμε να μιλήσουμε για αριθμούς και στατιστικές – αλλά κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν εκφράζουν την πλήρη τραγωδία τού να είσαι παιδί που μεγαλώνει στη Γάζα, στη Χεβρώνα, το Μπέιτ Λαχέμ, ή την Τζενίν.
Ένα παιδί όπως ο Mohammed Dada, ο οποίος σκοτώθηκε σε ηλικία 15 ετών προσπαθώντας να προστατέψει τα νεότερα αδέρφια του.
Ένα παιδί όπως ο Κχαλέντ, που ονειρεύεται να παίζει έξω χωρίς τον φόβο των βομβών.
Ένα παιδί όπως η Μάχα, που διατηρεί την πίστη ότι η εκπαίδευση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο ακόμα και αν το σχολείο της έχει γίνει συντρίμμια.
Ή
Ένα παιδί όπως ο Χίντ, η Άγια, ο Αμπίρ, όπως ο Αλί, όπως ο Γιώργος, όπως ο Χασάν, ή όπως τόσοι και τόσοι ακόμα…
Αυτά τα παιδιά ζουν μέσα σε μια πραγματικότητα στρατιωτικής κατοχής, τειχών απαρτχάιντ, βομβαρδισμών, εκτοπίσεων, λιμοκτονίας, εποικιστικής βίας, και συνεχούς επιτήρησης.
Εξαναγκάζονται να μεγαλώσουν τόσο γρήγορα, να κουβαλήσουν στους ώμους τους το βάρος ενός κόσμου τόσο βαρύ για να τον σηκώνουν ανήλικοι.
Γνωρίζουν τι σημαίνει να χάνεις ένα σπίτι, ένα μέλος της οικογένειας, έναν φίλο – και συνεχίζουν, να ονειρεύονται.
Ακόμα, αντιστέκονται.
Ακόμα και στο πρόσωπο αφάνταστων δυσκολιών, τα παιδιά μάς δείχνουν τι η αντοχή στα αλήθεια σημαίνει.
Ζωγραφίζουν στους τοίχους των στρατοπέδων προσφύγων, τραγουδούν, χορεύουν και γράφουν ποίηση για το μέλλον της ελευθερίας και της δικαιοσύνης.
Η ίδια τους η ύπαρξη είναι μια πράξη αντίστασης.
Η άρνησή τους να σταματήσουν να ονειρεύονται είναι ίσως η μεγαλύτερη άμυνα.
Και έτσι, ενώ η πραγματικότητα είναι σκοτεινή, πρέπει να έχουμε πίστη.
Πίστη είναι ότι αυτή η σκοτεινιά δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα.
Πίστη είναι ότι ο Παλαιστινιακός λαός, και κυρίως τα παιδιά μας, κουβαλούν μέσα τους ένα φως που καμία ποσότητα βίας, καταπίεσης, ή κατοχής δεν μπορεί να εκμηδενίσει.
Αυτή η πίστη μάς διατηρεί, και μας οδηγεί προς την απελευθέρωση.
Είναι στο χέρι μας να υποστηρίξουμε τους Παλαιστίνιους, να ενισχύσουμε τις φωνές τους, και να κουβαλήσουμε τα όνειρά τους.
Και προτείνω τι να κάνουμε.
Πρέπει να δράσουμε, να μιλήσουμε, και πρέπει να μην υπαναχωρήσουμε στην δέσμευσή μας.
Όσο συνεχίζουν να ονειρεύονται και όσο συνεχίζουμε να υψώνουμε τις φωνές τους, τα όνειρά τους θα γίνουν μια μέρα η κοινή μας ολονών πραγματικότητα.
Σας ευχαριστώ.