Oι διάλογοι της παράστασης καταιγιστικοί. Ο μέσος άνθρωπος, ο τόσο νευρωτικός… ο μέσος άνθρωπος ο τόσο σχιζοφρενής, τόσο συνηθισμένος, τόσο έτοιμος για το Κακό. Τόσο επιρρεπής να συμμετέχει εκεί που η μάζα τον παρασύρει…
Έχει την «δική» του άποψη. Αυτήν που η εξουσία τρέφει στην ψυχή του.
Όταν σπάει το αυγό του φιδιού εκδικείται τους αδύναμους. Νιώθει κι αυτός τη δύναμη της βίας /προσπαθεί να ξεφύγει /αλλά το κάθε βήμα φέρνει το αλλο «οι σκοτωμοί είναι ατελείωτοι στην φύση… αυτό δεν αλλάζει ποτέ…».
Όταν τον χρησιμοποιήσει η εξουσία ενάντια στους ειρηνιστές, τους κομμουνιστές, τους αναρχικούς, τον βάζει στην άκρη
τον στήνει στο εδώλιο… για να κρύψει τις ευθύνες της, για να κυριαρχήσει η τάξη της καπιταλιστίκης κερδοφορίας.
Ξανά και ξανά παρακαλάει να τον δουν όπως αυτός δεν μπόρεσε να δει τους άλλους
σαν οντότητες, σαν ανθρώπους…
«σας εφιστώ την προσοχή ο πληθωρισμός αρχίζει να πέφτει. – Παραδοθείτε!»
Aλλά η λογική του ταξικού πολέμου είναι αμείλικτη, έρχεται η σειρά του να χύσει το αίμα του στο θυσιαστήριο των τραπεζιτών, των επενδυτών, των εισοδηματιών…
«ο κατηγορούμενος είναι προϊόν μιας άρρωστης εποχής», ο θύτης γίνεται θύμα-άθυρμα των περιστάσεων, νεκρά τα αισθήματά του, αφυπνίζονται πριν το τέλος
αργά γι’ αυτόν, αργά για την τάξη.
«Η ανώτατη Αρχή πρέπει να είναι δημοκρατική επισήμως, για να μπορεί να καταλύσει τη δημοκρατία ανεπισήμως…», τα μάυρα τάγματα έχουν κάνει τη
δουλειά τους, πρέπει να μπουν στο σκοτάδι για να επωαστούν για την επόμενη κρίση…
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καραντζάς – βοηθός σκηνοθέτη Θεοδώρα Kαπράλου.
Hθοποιοί: Αντώνης Αντωνόπουλος, Μαρία Κεχαγιόγλου, Γιάννης Κλίμης, Άρης Μπάλης, Μιχάλης Οικονόμου, Αργύρης Πανταζάρας, Αινείας Τσαμάτης. ΕΠΤA ηθοποιοί, καρέκλες επτά, το μόνο σκηνικό.
Mουσική κειμένου Δημήτρης Kαμαρωτός, Σκηνικά – κοστούμια Iωάννα Σιάμου. Φωτισμοί Aλέκος Aναστασίου.
ΚΥΡΙΑΚΟΣ M.
