Το… σοβιέτ των ποιητών

 

 

 

Σύντροφοι γραφιάδες, έλεγε το κάλεσμα. Tο Σοβιέτ των ποιητών «Συνεδριάζει αποκλειστικώς με ποιήματα αποκλειστικώς φλογερά επί όλων των ζητημάτων της ανήσυχης ανθρώπινης ύπαρξης αλλά και κάθε άλλης ύπαρξης σ’ αυτό τον πλανήτη και όχι μόνο!

Τον λόγο παίρνει όποιος θέλει.

Όλοι είμαστε ακροατήριο κι’ όλοι έχουμε το λόγο.

Κάτω οι αστικοδημοκρατικές αντιπροσωπευτικές και σοβαροφανείς αναγνώσεις ποίησης!

Η πρόταση είναι να λέμε καθένας από ένα-δυο ποιήματα, εκ περιτροπής, μετά ξαναπαίρνουμε το λόγο. Τα δικά μας ποιήματα να εναλλάσσονται με ποιήματα των παλιών, ένας διάλογος του 1917 με το 2017, αλλά και με το 2117 και το 1871, και το ’68 και το ’36.

Επίσης μια άλλη πρόταση που έχει μπει είναι να καθόμαστε… όρθιοι, χάριν της διαλεκτικής αλλά και του οίστρου, αλλά θα έχουμε και καθίσματα…

Αν βρούμε κι ένα βαρέλι, οι αναγνώσεις θα γίνονται απάνω στο βαρέλι!

 

Συμμετέχουν – μεταξύ άλλων – :

 

Γιώργος Βλάχος, Αντώνης Παπαδόπουλος, Ματίνα Τσιμοπούλου, Σταμάτης Γαβέτας, Παναγιώτης Μηλιώτης, Παναγιώτης Μανιάτης, Θεοχάρης Παπαδόπουλος, Ηλίας Λιατσόπουλος, Ευτυχία Παναγιώτου, Χρήστος Ζυγομαλάς, Ελένη Ζάχαρη, Νικόλας Γκόγκος, Νίκος Πριόβολος, Σαμσών Ρακάς, Σουλτάτου, Λάζαρος Ozricfox, Θάνος Γώγος, Γιώργος Γωγιανάκης, Κώστας Σπαθαράκης, Θόδωρος Μπασιάκος, Μιχάλης Παπαντωνόπουλος, Τζίμης Ευθυμίου, Αναστασία Κότσαλη, Μιράντα Μακρυνιώτη, Βάσος Βόμβας κ.ά.

Συμμετείχαν επίσης οι Άγγελος Σκούρτης και Γιάννης Στεφανάκις.

 

Εκ μέρους της Πρωτοβουλίας «Το 2017 για το 1917»

Θ. Μπασιάκος, Η. Λιατσόπουλος

 

Περί τα 100 άτομα παρακολούθησαν και συμμετείχαν ζωηρά στην συζήτηση.

 

Παρακάτω δημοσιεύουμε το ποίημα που διάβασε ο Νίκος Πριόβολος:

***

 

 

Με Λένε Ηριάννα

 

Το όνομά μου είναι Ηριάννα

είμαι η κόρη των μνημονίων

είμαι το παιδί των τρομονόμων

είμαι το μισό ενός κατ’ εξακολούθηση έρωτα

είμαι η αλληλεγγύη που επιδεικνύετε

ελεύθερη θα τελέσω κι άλλα όμοια νέα αδικήματα

θα καταδικάζομαι αιώνια για συμμετοχή στους πυρήνες του έρωτα

θα είμαι για πάντα η ποινική ενσάρκωση του απόλυτου έρωτα

 

είμαι η μερική ταυτοποίηση απειροστού γενετικού υλικού

– είμαστε το γενετικό υλικό ενός άλλου γαλαξία –

ονειρεύομαι μαζί σας έναν άλλο κόσμο

– χτίζουμε μαζί έναν άλλο κόσμο –

είμαι η δασκάλα του τελευταίου θρανίου

είμαι η αδελφή των προσφύγων

η συγκρατούμενη στον Ελεώνα

το ανθισμένο πλάσμα στον υδροβιότοπο της καρδιάς σας

το ξεχασμένο χάδι για πέντε χρόνια στη φυλακή του Θεοφίλου

η καφκική ηρωΐδα συνοδεία στρατιωτών με πλήρη εξάρτηση

η καταδικασμένη ανεξαρτήτως στοιχείων

η φυλακισμένη σας κόρη του άρθρου 187Α

η προαφαίρεση της ζωής δίχως καμιά εξαίρεση

αθώα και δύσπιστη στα μάτια των νόμων τους

στις δακτυλογραφημένες σελίδες των δικογράφων τους

– το φίδι της δικαιοσύνης δαγκώνει μονάχα ξυπόλυτους

αλλά εγώ περπατώ όρθια στα δικά σας λαβωμένα πέλματα –

είμαι βέβαιη πως είμαι αθώα

– ξέρω ποια ειν’ η αλήθεια –

ξέρω πως τίποτα όσο είμαστε ζωντανοί δε χάνεται

είμαι το τεκμήριο ενοχής της ελπίδας στον μυχό της ύπαρξής σας

 

είμαι η Ηριάννα που στέκει όρθια στο επαναλαμβανόμενο απλήρωτο δωδεκάωρο

είμαι η Ηριάννα και είμαι άνεργη τρία χρόνια, οκτώ μήνες και δεκατρείς μέρες

είμαι η Ηριάννα που μένω στα προσφυγικά της κάτω πόλης

στις εργατικές πολυκατοικίες της Δραπετσώνας

στις παρυφές της Κυψέλης προς τα δικαστήριά τους

φυτεύω δάκρυα στην καμμένη στο διάβα τους γη

στέκομαι όρθια στον ερειπωμένο μου τόπο

κατοικώ στις μνήμες σας, στις θύμησες

στο πρώτο σας ερωτικό σκίρτημα

στα καλοκαίρια με ψωμί, ντομάτα και ρίγανη στα ορεινά της ψυχής σας

 

είμαι η εικοσιεννιάχρονη Ηριάννα που μεταναστεύει

στο παιδικό της δωμάτιο κοιτάζοντας τ’ άστρα

 

περπατώ μες τη νύχτα κρατώντας το χέρι σου

αντικρύζω τη μορφή σου π’ ανακλάται στα κύματα

τυλίγω τα δάχτυλα στα ξέπλεκα μαλλιά π’ αγκαλιάζουν τον κόσμο μου

χάνομαι στα στήθη που ξετυλίγουν το χαμένο μου νήμα

το γυμνό σου δέρμα ερωτοτροπεί με τον άνεμο

παιχνιδίζει με τις αλμυρές στάλες απ’ τα μάτια σου

 

κλείνω τα βλέφαρα

 

μου ψιθυρίζεις πως τα καλοκαίρια μας λιγοστεύουν

είμαι η εικοσιεννιάχρονη Ηριάννα που μεταναστεύει

στο παιδικό της δωμάτιο κυνηγώντας τα άστρα

 

το όνομά μου είναι Ηριάννα

είμαι η κόρη των μνημονίων

είμαι το παιδί των τρομονόμων

είμαι η εγγονή του ιδιώνυμου

είμαι το δέσμιο μισό ενός κατ’ εξακολούθηση έρωτα

είμαι η αλληλεγγύη χωρίς όρια που επιδεικνύετε

η έγκλειστη δασκάλα του τελευταίου θρανίου

η φυλακισμένη αδελφή των προσφύγων

ελεύθερη θα τελέσω κι άλλα όμοια νέα αδικήματα

 

το όνομά μου

είναι

Ηριάννα

 

[ Το ποίημα του Νίκου Πριόβολου πρωτοδημοσιεύτηκε στο ηλεκτρονικό περιοδικό «Bibliotheque» ]