Πρέπει να είμαστε εξαρχής ξεκάθαροι: η καθ’ όλα δίκαιη απαίτηση για σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν συνιστά καμιά καινοτομία ή κανένα επαναστατικό αίτημα. Είναι ένα αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα, που ωστόσο, σε χώρες όπως η Ελλάδα δεν γίνεται σεβαστό.
Τι κι αν ακόμα και το Σύνταγμα προβλέπει πως όλοι οι πολίτες του κράτους έχουν ίσα δικαιώματα και μεταχείριση; Tι κι αν θεωρείται αυταπόδεικτο πως μπορεί ο καθένας να επιλέξει με ποιον θα ζήσει την ζωή του, απαιτώντας την σχετική νομική κάλυψη για όλα τα συνεπαγόμενα ζητήματα; Η περίπτωση του εκλιπόντος Μηνά Χατζησάββα πρόσφατα, όπου ο σύντροφος του δεν είχε δικαίωμα να τον δει στην εντατική και τελικά να παραλάβει τη σωρό του, έφερε ξανά στην επικαιρότητα το θέμα με δραματικό τρόπο.
Αυτά όμως που ακόμα και σε μια αστική δημοκρατία θα έπρεπε να είναι αυτονόητα, φαντάζουν ψιλά γράμματα για τους Φαήλους της Δεξιάς και τους Αμβρόσιους της εκκλησιαστικής αντίδρασης. Οι ακραίες ρατσιστικές απόψεις των ανωτέρω, που κάνουν λόγο για ξεφτιλισμένους που πρέπει να τους φτύνουμε κ.λπ., στην ουσία τους λίγο διαφέρουν από τις επίσημες θέσεις της Εκκλησίας στο ζήτημα, ή και των κυβερνητικών εταίρων στην «αριστερή κυβέρνηση», ΑΝΕΛ, που ευθυγραμμίζουν τη θέση τους εκ των προτέρων με το τι θα πει η Ιερά Σύνοδος. Με τέτοιους εταίρους στην κυβέρνηση, απόλυτα δικαιολογημένη η κωλυσιεργία του ΣΥΡΙΖΑ, που καθυστέρησε τόσο να φέρει το θέμα στη Βουλή.
Αλλά από την Εκκλησία, την ακροδεξιά, την Χρυσή Αυγή, μπορεί κανείς να περιμένει τι στάση θα κρατήσουν στη συζήτηση. Το παράδοξο είναι όταν αναχρονιστικές και ομοφοβικές απόψεις ενδύονται αριστερούς και κομμουνιστικούς μανδύες, σαν κι αυτές που εκστόμισε ο γ.γ. του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπας. Ο τελευταίος τόνισε πως η απόφαση για να μείνουν δύο άνδρες μαζί είναι ιδιωτική, οπότε «δεν είναι δημόσια και ούτε πρέπει να γίνει και με τέτοια νομοθετική ρύθμιση όπως είναι το σύμφωνο συμβίωσης». Φυσικά, δεν παρέλειψε να πει πως το ΚΚΕ καταδικάζει τις ρατσιστικές επιθέσεις και συμπεριφορές κατά των ομοφυλοφίλων αλλά κατά τα άλλα το ΚΚΕ είναι κατά του συμφώνου συμβίωσης και της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλους γιατί «είναι άλλο ζήτημα η οικογένεια, τα ετερόφυλα ζευγάρια που μπορεί να κάνουν οικογένεια, γιατί μετά ανοίγει ένας δρόμος που αφορά το παιδί, το πώς μεγαλώνει, τα πρότυπα που έχει.»
Όλα τα σκουπίδια της ταξικής και πατριαρχικής κοινωνίας που ο μπολσεβικισμός πέταξε από την πόρτα, ο σταλινισμός τα ξαναέμπασε από το παράθυρο. Δίπλα στον πατριωτισμό επιστρέφει και η εξύμνηση του θεσμού της οικογένειας, επειδή, άκουσον-άκουσον, η τελευταία κλονίζεται μέσα στην συνολική καπιταλιστική σήψη. Αν όμως ο καπιταλισμός σήμερα μέσα στην κρίση του, καταστρέφει την σύγχρονη οικογένεια, λύση δεν είναι η υπεράσπισή της, μαζί με όλα τα καταπιεστικά ανοσιουργήματα που αυτή ιστορικά φέρει στις παρελθούσες μορφές της, αλλά η υπέρβασή της στα πλαίσια της συνολικής σοσιαλιστικής μεταμόρφωσης της κοινωνίας.
Ας μην ξαφνιαζόμαστε: όλες οι νομιμοποιητικές ρυθμίσεις υπέρ των ομοφυλοφίλων, από τους Μπολσεβίκους των πρώτων μετεπαναστατικών χρόνων, έγιναν κουρελόχαρτο από την σταλινική οπισθοδρόμηση της δεκαετίας του ’30, που κυνήγησε την ομοφυλοφιλία και τους γκέι και επανέφερε την λατρεία της πυρηνικής, πατροπαράδοτης οικογένειας κ.λπ.
Ουδεμία σχέση με τον Μαρξισμό έχουν οι ομοφοβικές και αντιδραστικές θέσεις του ΚΚΕ. Εμείς λέμε: ίσα δικαιώματα και ίση μεταχείριση των ομόφυλων και ετερόφυλων ζευγαριών, σε όλα τα επίπεδα. Καμία απολύτως διάκριση, κανένας πολίτης β’ κατηγορίας, με βάση τον σεξουαλικό προσανατολισμό του, το χρώμα του, τη θρησκεία του, το φύλο του.
Κ. Αποστολόπουλος
