Αυτές τις ημέρες, παίζεται ένα ακόμα επεισόδιο των περίφημων διαπραγματεύσεων μεταξύ κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και των τοκογλύφων δανειστών. Βήμα βήμα η κυβέρνηση αποδέχεται όλες τις αξιώσεις τους, πράγμα φυσικό, αφού όλες τις βασικές κατευθύνσεις των μέτρων που τώρα συζητούνται, τα έχει υπογράψει ήδη από το καλοκαίρι του 2015. Η εξειδίκευση της συνθηκολόγησης, μιας ακόμα, που παρακολουθεί όλη η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι με τη συζήτηση για τη χρονική επέκταση του δημοσιονομικού κόφτη, τη νέα φορολαηλασία που θα συνεχίσει την καταστροφή εκατομυρίων εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών, η διεύρυνση της ελαστικής εργασίας, η κατάσγηση ή απαξίωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, οι μαζικές απολύσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις, δεν εκπλήσσουν πια κανέναν. Συσσωρεύουν οργή και αγανάκτηση.
Πέρα όμως από όλα τα μέτρα που πάνε για συμφωνία και προώθηση, το κυριότερο είναι πως η εφαρμογή τους, συνδέεται για άλλη μια φορά με το ζήτημα της οριστικής ελληνικής χρεοκοπίας, τις απειλές του Δ.Ν.Τ. για αποχώρηση από το χρηματοδοτικό πρόγραμμα, την αποβολή της Ελλάδας από την ευρωζώνη.
Δεν τα κάνουν γιατί είναι παντοδύναμοι.Όλα αυτά που ζούμε, δεν αφορούν μια ελληνική εξαίρεση, ένα ξεχωριστό ελληνικό πείραμα.Μαζικές απολύσεις ξεκίνησαν στην ίδια τη Γερμανία, η Ιταλία δεν έχει ξεφύγει και αυτή από το ενδεχόμενο της εξόδου της από την ευρωζώνη, το 2017 είναι η χρονιά ξεκινήματος εφαρμογής του Brexit. Πρόσφατα η Μέρκελ επανέφερε το ζήτημα των πολλαπλών Ε.Ε., θέτοντας ουσιαστικά το ζήτημα του θρυμματισμού της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ταυτόχρονα το ενδεχόμενο εξόδου του Δ.Ν.Τ. κάποια στιγμή από το χρηματοδοτικό πρόγραμμα της Ελλάδας, κρίνοντας το χρέος της ως μη βιώσιμο, συνδέεται με τις γενικότερες αποφάσεις της προεδρίας Τραμπ για συνολική αποχώρηση του Δ.Ν.Τ. από την Ευρώπη. Στις ίδιες άλλωστε τις Η.Π.Α., συνεχίζονται οι κινητοποιήσεις με την προσπάθεια για πανεθνική απεργία στις 17 Φλεβάρη.
Είναι το ίδιο το σύστημά τους, που με την ιστορική παρακμή του, την οικονομική κρίση του, το πολεμικό χάος που σπέρνει σε όλες τις εύφλεκτες περιοχές του πλανήτη, απειλεί να θάψει τους εργαζόμενους. Η Ελλάδα είναι το σημείο συνάντησης όλων των κόμπων των ιστορικών αδιεξόδων τους.
Όλες λοιπόν οι εξελίξεις που προδιαγράφονται, με τη νέα κυβερνητική συνθηκολόγηση, δεν αφορούν την πάλη μας, την πάλη του εργατικού κινήματος για την απόκρουση του ενός ή του άλλου μέτρου. Με δεδομένη την πολιτική αστάθεια (αδυναμία διαχείρισης του προσφυγικού, απουσία αξιόπιστων για το σύστημα πολιτικών εφεδρειών, κυβερνητικές αποφάσεις που ακυρώνουν τα δικαστήρια, ελευθέρας στη Χρυσή Αυγή να επανεμφανίζεται τόσο στην κεντρική πολιτική σκηνή), το πέρασμα του 4ου μνημονίου, συνδέεται με την παραμονή της ίδιας της κυβέρνησης στη θέση της. Είναι αδύναμοι για αυτό είναι και επικίνδυνοι.Αυτό δε σημαίνει, πως θα πρέπει να υποτιμήσουμε την πάλη για την υπαράσπιση ή και τη διεύρυνση των εργατικών δικαιωμάτων που έχουν απομείνει, ενάντια σε οποιαδήποτε πτυχή της πολιτικής κυβέρνησης. Όμως πρέπει μαζί, τώρα, στη δράση να πούμε την αλήθεια στην εργατική τάξη και τους εργαζόμενους. Να παλέψουμε ενάντια στο 4ο μνημόνιο και όλα τα μνημόνια, για να λύσουμε το πρόβλημα εξουσίας που τίθεται από τα ίδια τα γεγονότα.Για να ανατρέψουμε την κυβέρνηση από τα κάτω, εργατικά, αριστερά, επαναστατικά. Να μη γίνουν οι ζωές μας παιχνίδι σε οποιαδήποτε νέα κοινοβουλευτικά τερτίπια.Δεν έχουμε να περιμένουμε τίποτα ούτε από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που αυτές τις ημέρες προτιμά να συζητά με το Δ.Ν.Τ.
Η ίδια η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δεν είναι ηττημένοι. Νέοι κλαδικοί αγώνες, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ξεκινούν. Από τους αγώνες ενάντια στο ξεπούλημα του δημοσίου, της ασφάλισης της υγείας και της παιδείας, μέχρι τους αγώνες για την προστασία της εργατικής δύναμης στους χώρους δουλειάς, τις συλλογικές συμβάσεις, ή ακόμα και τους αγώνες των μικρομεσαίων φτωχών αγροτών, σκάνε μύτη ξανά τα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα. Με τη συγκλονιστική πάλη στα σχολεία για την υποδοχή των προσφυγόπουλων, τη διεύρυνση της αντιφασιστικής πάλης στις γειτονιές της Αθήνας, αλλά και άλλων πόλεων της χώρας.
Από αυτή την άποψη, είναι καθήκον μας η συνένωση όλων αυτών των αγώνων, για δουλειά-υγεία-παιδεία-στέγη και τροφή για όλους όσους ζουν από τη δουλειά τους και δεν είναι “αξιωματικοί” των αφεντικών, για τους ανέργους, για όλους ανεξάρτητα από εθνικότητα.
Καμιά εργατική περιουσία στα χέρια των τραπεζών. Ρεύμα και νερό σε κάθε εργατικό και λαϊκό νοικοκυριό.
Με ένα πρόγραμμα που θα ζητάει τώρα τη διαγραφή του χρέους, την εθνικοποίηση των βασικών τομέων της οικονομίας και ιδιαίτερα του χρηματοπιστωτικού συστήματος.Κάτω τα Μνημόνια, η ανεργία κι η λιτότητα! Έξω η Tρόικα, το ΔNT και η EE! Διαγραφή του χρέους στους διεθνείς τοκογλύφους!Nα τσακίσουμε τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό! Έξω οι φασίστες από τα συνδικάτα! Για τη διάλυση της Ε.Ε., για εργατική σοσιαλιστική διεθνοποίηση! Eργατική κυβέρνηση με εργατική εξουσία!
Η συζήτηση για το αναγκαίο πολιτικό εργατικό διεκδικητικό πρόγραμμα, που δεν είναι προϋπόθεση το συγκεκριμένο που καταθέτουμε για οποιαδήποτε συζήτηση και κοινή δράση, πρέπει και μπορεί να είναι αντικείμενο του πιο πλατιού διαλόγου, ανάμεσα σε εργατικά σωματεία, συλλογικότητες και επιτροπές αγώνα, αυτοδιαχειριστικά εγχειρήματα, θεματικές κινήσεις αγώνα, πρωτοβουλίες ανέργων. Σε όλα τα μαχόμενα τμήματα του εργατικού κινήματος αλλά και των πρωτοβουλιών πόλεων και γειτονιών.
Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε τη συζήτηση για την προετοιμασία μιας πανελλαδικής συνέλευσης όλων αυτών των δυνάμεων. Της μονιμότερης συζήτησης και διαμόρφωσης κοινής δράσης μας, πάνω στους κεντρικούς κόμβους των πολιτικών εξελίξεων και της ταξικής πάλης. Με ενδιάμεσους αγωνιστικούς σταθμούς, αποτίμηση και κοινή πολιτική συζήτηση. Οι διαφορετικές θεωρήσεις μέσα στο εργατικό κίνημα για το πρόγραμμα και την κατεύθυνση του, δεν πρέπει να σταθεί εμπόδιο στο κοινό μας βηματισμό, αναγκαίο όσο ποτέ.
Σε αυτή την κατεύθυνση προτείνουμε:
1. Η υπογραφή των μέτρων, να σημάνει από τη μεριά μας την καμπάνια για πανελλαδική πολιτική απεργία, στην κατεύθυνση της γενικής πολιτικής απεργίας διαρκείας. Με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, και τη διαμόρφωση ενός βασικού κέντρου αγώνα.
2. Με την προετοιμασία, από κοινού, όλου αυτού του δυναμικού που περιγράφηκε παραπάνω, για μια πρώτη παναττική συνέλευση, και αντίστοιχα στις υπόλοιπες πόλεις της χώρας, για να καθορίσουμε από κοινού τα επόμενα βήματα μας. Η εμπειρία της Θεσσαλονίκης, με το Συντονισμό των Συλλογικοτήτων, που η πρώτη του συγκρότηση ξεκίνησε τον περασμένο Σεπτέμβριο, και με πλούσια δράση στα λαϊκά ζητήματα, είναι ένα καλό παράδειγμα κοινής συζήτησης και δράσης.
3. Με την κοινή μας παρουσία σε γειτονιές και χώρους δουλειάς, για την ενημέρωση, αποκάλυψη των επερχόμενων εξελίξεων, για την οργάνωση των αγώνων μέσα στους χώρους δουλειάς. Με κινητοποιήσεις και μπλοκαρίσματα δημόσιων υπηρεσιών ιδιαίτερα στις γειτονιές.
4. Να προχωρήσουμε σε εργατικό συλλαλητήριο διεθνιστικής πάλης και κοινού αγώνα, τη 17 Φλεβάρη, που γίνεται προσπάθεια να είναι απεργιακή ημέρα στις Η.Π.Α.
5. Να αποφασίσουμε εργατική συγκέντρωση σε κάποιο από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων, οργανώνοντας και διευρύνοντας την κοινή μας αλληλεγγύη.
6. Τα τελευταία γεγονότα στο Ε.Κ.Α. κατέδειξαν τόσο το φασιστικό κίνδυνο, που επιχειρεί να βάλει πόδι και στα συνδικάτα, αλλά και τις δυνατότητες εργατικής αντιφασιστικής πάλης, μαζικότερης και σταθερότερης. Η τελευταία φάση της δίκης της Χρυσής Αυγής, ας γίνει η αφορμή για το σχεδιασμό της κοινής μας αντιφασιστικής πάλης, και οργάνωσης της εργατικής αυτοάμυνας.
7. Με την εκλογή ανοιχτής γραμματείας από όλες τις μαχόμενες εργατικές και λαϊκές προσπάθειες, για το συντονισμό της δράσης, και την εξασφάλιση συχνότερων συσκέψεων και συνελεύσεων.
10/2/2017
Εργατικό Επαναστατικό Κόμμα
