ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΚΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΚΟΥΝΕΒΑ ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΑ

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ!

Οι καθαρίστριες δεν είναι σκουπίδια: Μαζεύουν σκουπίδια!

Τρία χρόνια συμπληρώνονται από το Δεκέμβρη της εξέγερσης του 2008 και της δολοφονικής απόπειρας με βιτριόλι εναντίον της γραμματέως του σωματείου καθαριστριών ΠΕΚΟΠ Kωσταντίνας Kούνεβα.

Από τότε μέχρι σήμερα, η καπιταλιστική χρεοκοπία, με την απόλυτη συνενοχή της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, έχει καταδικάσει όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο και τον ιδιωτική τομέα (όσοι δεν είναι άνεργοι ή δεν έχουν μπει στην εφεδρεία) σε πλήρη εκμετάλλευση και εξαθλίωση ανάλογη με αυτήν που αποκαλύφθηκε με τις πανελλαδικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης μετά την δολοφονική απόπειρα κατά της μετανάστριας καθαρίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα.

Παρά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, οι δολοφόνοι παραμένουν «άγνωστοι». Το αστικό κράτος έριξε ένα πέπλο σιωπής. Αντίθετα, τρία χρόνια μετά, με όχι άγνωστους πρωταίτιους, ένα ηγετικό στέλεχος της ΠΑΣΚΕ του συνδικάτου των ηλεκτρολόγων ΗΣΑΠ μαζί με άγνωστους κοντοκουρεμένους μπράβους, χτύπησαν βάρβαρα έναν επίσης συνδικαλιστή, τον Αντώνη Σταματόπουλο πρόεδρο του σωματείου ΜΕΤΡΟ και έναν απολυμένο που τον συνόδευε.

Όχι άδικα και με πλήρη επίγνωση στηρίξαμε τις καθαρίστριες του Βόλου να δημιουργήσουν ένα δικό τους σωματείο για να υπερασπίσουν τα άμεσα δικαιώματά τους, σωματείο που συγχωνεύτηκε με το σωματείο που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ και το οποίο έχει τις γνωστές περιπέτειες με τα ζητήματα των εκλογών και της διοίκησής τους.

Η αδράνεια του σωματείου και οι μέθοδοι δράσης του δεν έχουν βοηθήσει μέχρι σήμερα στη συσπείρωση των καθαριστριών που εργάζονται στις εργολαβίες. Αντίθετα, εξαιτίας της δημοσιονομικής χρεοκοπίας, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας έχουν μετατραπεί σε μια διαρκή ελαστικοποίηση των δαπανών καθαριότητας, με αποτέλεσμα οι καθαρίστριες να μένουν απλήρωτες για πολλούς μήνες (με το περίμενε πότε θα πληρώσει το δημόσιο τους εκάστοτε φορείς) και να υπόκεινται διαρκώς σε συνεχή μείωση του ωραρίου και αντίστοιχη μείωση των αποδοχών ή να εκβιάζονται ανοικτά, υπό την απειλή της απόλυσης, για να πληρώνονται με διαρκώς λιγότερα χρήματα από όσα υπογράφουν στις αποδείξεις μισθοδοσίας.

Όσες τολμήσουν να μιλήσουν για τα νόμιμα, απειλούνται και απολύονται. Καθώς η ανεργία επεκτείνεται ραγδαία, οι απειλές πιάνουν τόπο και το κοινό μυστικό θάβεται με το νόμο της σιωπής.

Καθαρίστρια που εργάζεται στο ΙΚΑ, τόλμησε (την προηγούμενη εβδομάδα) να καταγγείλει στην Επιθεώρηση Εργασίας ότι είναι απλήρωτη δυο μήνες και όταν ο εργοδότης (Χάλτσιος) ήρθε στην τριμερή, έφερε μαζί του εκτός από τα χρωστούμενα και την απόλυσή της.

Η καθαρίστρια πήρε τα νόμιμα αλλά δεν υπέγραψε την απόλυσή της, η οποία όμως της κοινοποιήθηκε δυο μέρες μετά με δικαστικό επιμελητή.

Ο δουλέμπορος συνοδευόταν, όχι ανεξήγητα, από τον προηγούμενο εργολάβο καθαριότητας του ΙΚΑ (Στεφανίδης) και με δυο σωματοφύλακες που επόπτευαν το χώρο, καθώς συναγωνιστές και συναγωνίστριες είχαν σπεύσει για αλληλεγγύη και στήριξη της καταγγέλλουσας καθαρίστριας.

Κατά την έξοδό τους δε, κάλεσαν περιπολικό για να τους συνοδεύσει καθώς οι μνήμες του αγώνα των καθαριστριών στο ΙΚΑ Βόλου το καλοκαίρι του 2009 είναι ένα μάθημα που δεν ξεχνιέται εύκολα.

 

Οι δουλέμποροι της ζωής με τη συνενοχή των αστικών κυβερνήσεων και των διοικήσεων δημόσιων επιχειρήσεων ή ιδρυμάτων, όπως το ΙΚΑ νομίζουν ότι έχουν να κάνουν να κάνουν με… μια καθαρίστρια… ένα σκουπίδι, που αρκεί να το φυσήξουν για να φύγει. Υπολογίζουν δε (λανθασμένα) ότι οι μορφές αγώνα του 2009 θα επαναληφθούν. Όμως τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από τότε.

Ο αγώνας για την επαναπρόσληψη της καθαρίστριας δεν έχει ξεκινήσει καν.

Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε.