Υπάρχει η επιλογή να σιωπήσεις και καιρός να μιλήσεις, η απόφαση;
Να παραμείνεις άνθρωπος.
Ένα είναι σίγουρο, κανείς δεν πρόκειται να κερδίσει καμία μάχη,
αν πρώτα δεν μάθει όρθιος να στέκεται…
Συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης στον φυλακισμένο αναρχικό Βαγγέλη Σταθόπουλο οργανώνεται σήμερα Τετάρτη 21/04, στις 18:00 στο Μοναστηράκι. Η δίκη του Βαγγέλη Σταθόπουλου βρίσκεται στο τέλος της και την Παρασκευή αναμένεται η έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου. Την ίδια μέρα, Παρασκευή 23/04/2021, στις 9:00, οργανώνεται νέα συγκέντρωση αλληλεγγύης στο Εφετείο. Ακολουθεί το “Γράμμα από τη Φυλακή” του δικαζόμενου, φυλακισμένου αγωνιστή. Όποιος/α διαβάζει, βλέπει, σκέφτεται και κρίνει, μπορεί να καταλάβει πού βρίσκεται η αλήθεια και πώς άλλη μία σκευωρία της αντιτρομοκρατικής έχει εξυφανθεί… ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ Β. ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟ!
Επί ενάμιση χρόνο βρισκόμουν έγκλειστος στις φυλακές Λάρισας, βιώνοντας όλον αυτό τον καιρό μια εκδικητική παράνοια των διωκτικών αρχών στο πρόσωπό μου. Μια φρονηματική δίωξη σε ό,τι πολιτικά και κοινωνικά σαν άνθρωπος πρεσβεύω. Κρατούμαι όμηρος, καθώς τίποτα από την δικογραφία δεν δικαιολογεί την προφυλάκισή μου. Η σύλληψη, η μεθοδευμένη ενοχοποίησή μου άρα και η δίωξή μου από την αρχή, εξυπηρετεί την ανάγκη της αστυνομίας να παρουσιάσει έργο και αποτελεσματικότητα, ακόμα και με επίπλαστα στοιχεία, που για να πείσει καταφεύγει ακόμα μια φορά σε χυδαίες κινήσεις εντυπωσιασμού και πολυπαιγμένα φτηνά σενάρια.
Από την άλλη, η νεοσύστατη κυβέρνηση χρειαζόταν μια επιτυχία, τόσο που όταν αυτή δεν υπήρχε, έπρεπε να την εφεύρει! Στόχος της να προχωρήσει με γρήγορα βήματα, βαθύτερα στο δόγμα Νόμος και Τάξη, όμως δεν άργησε να αποδειχτεί περίτρανα ότι πίσω από αυτό κρύβονταν ο αυταρχισμός, η αστυνομοκρατία και η παραποίηση της πραγματικότητας, ώστε να επιβάλλουν τη βία του καθεστώτος, την σύγχρονη βαρβαρότητα που πλέον υφίσταται ολόκληρη η κοινωνία. Η δίωξή μου λοιπόν, έχει σαφή πολιτικά κριτήρια και αποσκοπεί στον εκφοβισμό κάθε αντιστεκόμενου, επιβάλλοντας ένα καθεστώς εξαίρεσης σε όσους-ες αγωνίζονται. Παράλληλα, βασίζεται στην στοχοποίηση της πολιτικής μου ταυτότητας, με καταφανή εκδικητικότητα στο πρόσωπό μου για την στάση αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης, που έχω δείξει όλα αυτά τα χρόνια.
Σ’ ό,τι αφορά την υπόθεση αυτή πρόκειται για τις πρώτες, νέου τύπου αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις έκτακτης ανάγκης, που αποσκοπούν να δείξουν έργο από την πλευρά της αστυνομίας και της κυβέρνησης και να στεφθούν με επιτυχία, ακόμη και όταν η πραγματικότητα τους διαψεύδει.
Επί 16 μήνες, αργούσαν τα “υποτιθέμενα’’ στοιχεία εις βάρος μου, στοιχεία που αρκετό καιρό κρατούσαν σε συρτάρια, τα οποία ακόμη και σήμερα, παραμένουν ανύπαρχτα. Από την ανακρίτρια που περίμενε τόσο καιρό, γιατί «μπορεί να προκύψουν στοιχεία για την ενοχή μου», που ποτέ δεν ήρθαν, ως τον εισαγγελέα Τζώνη, που κραυγαλέα πια εφηύρε το στοιχείο με το οποίο πρότεινε την παραπομπή μου σε δίκη : Το σπίτι που φυλάσσονταν τα όπλα, ανήκει στον “πατέρα” μου Γιώργο Σταθόπουλο. Η απλή συνωνυμία και καμία συγγένεια του ιδιοκτήτη του σπιτιού με τον πατέρα μου, ο οποίος ονομάζεται στην πραγματικότητα Κωσταντίνος Σταθόπουλος(!) αποτέλεσε το “αδιάσειστο” ενοχοποιητικό στοιχείο. Το συμβούλιο εφετών το διαψεύδει, λέγοντας πως έγινε ένα λάθος (!!) σε σχέση με τη διατύπωση του εισαγγελέα. Ωστόσο, επειδή υπάρχει “πληθώρα” στοιχείων με παραπέμπουν για όλες τις κατηγορίες. Φυσικά, σ’ ένα βούλευμα 110 σελίδων ξέχασαν να μας πουν ποια είναι αυτά τα στοιχεία.
Όμως, πως να μας τα πουν, μιας και δεν υπάρχει τίποτα άλλο πέρα από “λάθη”, την παραποίηση της αλήθειας έναντι των γεγονότων και των στοιχείων που συνεχώς τους διαψεύδουν και μένα με δικαιώνουν.
Αντιθέτως, έχοντας στερηθεί κάθε τεκμήριο αθωότητας, έχω καταδικαστεί δημόσια πριν ακόμα κατηγορηθώ, έχοντας μείνει τόσο καιρό προφυλακισμένος δίχως να στοιχειοθετείται πουθενά η παρατεταμένη και παράνομη κράτησή μου. Καλούμαι να πείσω ότι δεν είμαι ελέφαντας ακόμα και με τις ίδιες τις έρευνες και τα εργαστηριακά τους αποτελέσματα που μόνο ενοχοποιητικά δεν είναι και με απαλλάσσουν. Σε μια εποχή που ο αυταρχισμός του κράτους είναι πλέον στυγνή καθημερινή βία, οδηγούμαι σε δίκη, σχεδόν προκλητικά, με πιθανολογικά σενάρια, με στοιχεία που οι ανακριτές ακόμα περιμένουν και οι εισαγγελείς αναγκάζονται να εφεύρουν. Ή ακολουθούν απλά τις οδηγίες της αστυνομίας που αποδεδειγμένα και μέσα από την δικογραφία, προσπάθησαν με μεθοδεύσεις να κατασκευάσουν την ενοχή μου! Αναλογίζομαι και εγώ λοιπόν, ποσό τυφλή είναι τελικά αυτή η αμερόληπτη δικαιοσύνη;
Έτσι λοιπόν, με μία διαδικασία τύπου εκτάκτου στρατοδικείου, μόλις στις 4/3/2021, μου ήρθε κλήση να δικαστώ στις 17/3/2021, σε μια αίθουσα που επιτρέπουν μόλις 15 άτομα και αυτό κατόπιν αίτησης δικής μου και πιέσεων των δικηγόρων, ώστε να υπάρχει δημοσιότητα στη δίκη και να μπορούν να παρευρεθούν συγγενείς, σύντροφοι και φίλοι. Τα κατασταλτικά μέτρα σήμερα ονομάζονται μέτρα προφύλαξης της πανδημίας μέσα και έξω από τις φυλακές, στα δικαστήρια, στους δρόμους, στις πλατείες, στις πορείες! Κλήθηκα δηλαδή με το πρόσχημα της πανδημίας, να δικαστώ σε μια αίθουσα μόνο με τους συνηγόρους, ελάχιστους συγγενείς και πάνοπλους αστυνομικούς. Αυτό που στην ουσία θέλουν είναι να κρατήσουν μακριά τον αλληλέγγυο κόσμο, να μην πάρει έκταση η δίκη. Δεν θέλουν να φανούν ευρύτερα πόσο διάτρητα και τραγικά είναι τα σενάριά τους και να εκτεθούν κάτω από το φως μιας εκτεταμένης δημοσιότητας, που δεν μπορούν να ελέγξουν και φοβούνται να αποκαλυφθεί το πόσο σαθρό είναι το κατηγορητήριο που έχουν στήσει.
Από την στοχευμένη στασιμότητα λοιπόν στην εντατική πίεση, είναι κάτι που συνηθίζεται σε αυτή την υπόθεση σε όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας μου, λαμβάνοντας υπόψη και τα ασφυκτικά πλαίσια του 18μήνου, για τα οποία όμως δεν ευθύνομαι εγώ αλλά οι δικαστικοί μηχανισμοί και η αστυνομία με τις καθυστερήσεις και την αναμονή δήθεν, γιατί θα ερχόταν νέα επιβαρυντικά στοιχεία, τα οποία ποτέ δεν είδαμε γιατί δεν υπήρχαν έτσι κι αλλιώς. Ήδη στο παρελθόν, με τις αυθημερόν express μεταγωγές Αθήνα-Λάρισα, όταν καλούμουν να καταθέσω στην ανάκριση, δε μου δινόταν το περιθώριο της προθεσμίας ώστε να προετοιμαστώ με τους δικηγόρους μου. Ακόμα και αν οι ανακριτές θεώρησαν δίκαιο να ασκήσω το νόμιμο δικαίωμά μου, αυτό της προθεσμίας, η αστυνομία είχε διαφορετική άποψη και ως γνωστόν σε μια δημοκρατική χώρα με αμερόληπτη δικαιοσύνη τις αποφάσεις τις παίρνει η αστυνομία!!!
Σκοπός της διαδικασίας αυτής ήταν να μην μπορώ να προετοιμαστώ κατάλληλα για ένα δικαστήριο, στο οποίο μου καταλογίζουν βαρύτατες κατηγορίες. Σκοπός όλης αυτής της διαδικασίας ήταν να αποκρύψουν ότι τα σενάρια της αντιτρομοκρατικής, για μια ακόμα φορά κατασκευάζουν υποθέσεις έναντι των γεγονότων, παγιδεύοντας με διατάξεις του αντιτρομοκρατικού νόμου 187 Α, αγωνιστές, κατασκευάζοντας ένα νέου τύπου ιδιώνυμο, γι’ αυτούς που το καθεστώς θεωρεί εσωτερικό εχθρό και που σήμερα απλώνεται πέρα από τα όρια του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου.
Όλο αυτό το διάστημα πριν τη δίκη έχω δει τους δικηγόρους μου 3 φορές, με την μία εξ αυτών να είναι έξω από το γραφείο της Ειδικ. Εφέτ. Ανακρίτριας στην συμπληρωματική κατάθεση που έδινα. Αφενός λόγω της απόστασης, αφετέρου λόγω των κατασταλτικών μέτρων που υπάρχουν για τον Covid 19. Αλλά ας μην γελιόμαστε. Κάνουν ό,τι μπορούν, ώστε να με εξοντώσουν ηθικά, οικονομικά, ακόμα και φυσικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι στη διάρκεια της παρατεταμένης ομηρίας μου νόσησα από τον ιό του Covid, κατά την οποία κινδύνεψε η υγεία μου και ακόμα δυσκολεύει την αναπνοή μου! (Εδώ να σημειώσω ότι λόγω ενός παλιότερου ατυχήματος, ανήκω σε ευπαθείς ομάδες και ότι η υπηρεσία της φυλακής μου αρνιόταν για πολύ καιρό να μου δώσει ένα χαρτί, που να πιστοποιεί ότι νόσησα τον καιρό που κρατούμουν έγκλειστος στη Λάρισα).
Προσπαθούν να κάμψουν το ηθικό μου, γι’ αυτό με έστειλαν υπόδικο σε απομακρυσμένες φυλακές, για να με αποκόψουν από τους οικείους και τους συνήγορους μου. (Πόσο γελοίο ακούγεται αλήθεια, “ότι δεν υπάρχουν εκδικητικές μεταγωγές” και ότι ο Κορυδαλλός είναι μόνο για υποδίκους, όταν οι περισσότεροι κρατούμενοι με πολιτικά χαρακτηριστικά που περιμένουν δίκη, απομονώνονται σε μακρινές φυλακές και σαμποτάρεται η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο ή ακόμα στερούνται νόμιμα δικαιώματά τους!). Καταπατούν τους ίδιους τους νόμους τους για να μην μπορώ να ανταπεξέλθω στις ανάγκες της δίκης και κάνουν ό,τι μπορούν, δυσκολεύοντας κάθε προσπάθεια να αποδείξω την αθωότητά μου αποκρύπτοντας ότι η δίωξή μου είναι φρονηματικού χαρακτήρα.
Κλήθηκα λοιπόν σε μία δίκη, στην οποία δικάζομαι για την έννοια της αλληλεγγύης. Η αλληλεγγύη είναι μια σχέση και μάλιστα μια σχέση ανιδιοτελής μεταξύ ανθρώπων. Μια κοινωνική σχέση, έννοια που ιδιαίτερα εμπνέει το ευρύτερο κίνημα αντίστασης και βασική συνιστώσα για να κτιστεί ένας κόσμος ενάντια στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Κοινή συνιστώσα επίσης και στο εσωτερικό των κινημάτων αντίστασης παγκοσμίως, βασικό θεμέλιο της ιστορίας τους.
Η αλληλεγγύη δεν είναι θέση, είναι στάση ζωής. Γίνεται βίωμα, δείχνοντάς την όχι μόνο στο δρόμο, είναι κομμάτι της ζωής μας, είναι κομμάτι των αγώνων μας ενάντια στην καταπίεση, η απάντηση απέναντι στην καταστολή των αντιστάσεων, η έμπρακτη κριτική μας στον κοινωνικό κανιβαλισμό. Αποτελεί ορόσημο του ανατρεπτικού χώρου, την δείχνουμε ο καθένας και η καθεμία μας στις προσωπικές μας ζωές, ως αντιστεκόμενοι άνθρωποι. Μεγαλώνουμε με αυτή και δίνοντάς της σάρκα και οστά, μεγαλώνει κι αυτή μαζί μας.
Η έμπρακτη αλληλεγγύη είναι ένας δεσμός μεταξύ ανθρώπων χωρίς την διαμεσολάβηση του χρήματος ή της εξουσίας, μιας και βασίζεται στην ανιδιοτέλεια και χαρακτηρίζει την ανθρώπινη υπόσταση. Είναι η επιλογή να παραμείνεις άνθρωπος. Όταν σήμερα η ανθρώπινη συνάντηση παντού έχει απαγορευτεί, το να δίνεις το χέρι σου αποτελεί ποινικό αδίκημα! Η αλληλεγγύη ποινικοποιείται και μάλιστα με τις βαρύτερες κατηγορίες!
Εάν δει κανείς σήμερα τι γίνεται από την σύγχρονη βαρβαρότητα, εύκολα μπορεί να κατανοήσει, γιατί, χωρίς να κατονομάζεται, καταδιώκεται σαν έγκλημα. Από τις πορείες που χτυπιούνται μέχρι τις εισβολές σε σπίτια όσων απλώς διαμαρτύρονται, τα παραδείγματα πολλά και περισσεύουν..
Με δικάζουν, επειδή έδωσα το χέρι μου και πρόσφερα τις πρώτες βοήθειες σε έναν τραυματισμένο σύντροφο. Γιατί όταν ενημερώθηκα ότι ο σύντροφος Δ. Χατζηβασιλειάδης είναι τραυματισμένος, έκανα την επιλογή να του σταθώ και βάζοντας την προσωπική και κοινωνική μου ζωή σε κίνδυνο, δεν τον εγκατέλειψα. Ε λοιπόν, δηλώνω απερίφραστα ότι δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτό! Όταν αγωνιστές πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας έχουν ιδιαίτερη μεταχείριση, αυτό δεν είναι κάτι καινούριο, δεν αποτελεί κάποιο μυστικό. Να θυμίσω το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Σ. Σεϊσίδη, που τραυματισμένος από σφαίρα στο πόδι, ξυλοκοπήθηκε, του έσπασαν τρία πλευρά και όταν εν τέλει κάλεσαν ασθενοφόρο και διακομίστηκε στο νοσοκομείο χρειάστηκε να του ακρωτηριάσουν το πόδι.
Ακόμα και αν το κόστος μού είναι ήδη μεγάλο και δυσανάλογο, ακόμα και εάν κουβαλάω ένα βαρύ φορτίο για τους κοντινούς μου, ο χρόνος ήταν λίγος και η απόφαση άμεση: σε ένα τραυματία δίπλα του να σταθώ. Η επιλογή να δώσω τις πρώτες βοήθειες έγινε, γιατί ειδοποιήθηκα ότι τις είχε ανάγκη! Αυτό είναι το στυγερό έγκλημα που καλούμε τώρα να πληρώσω!
Όσοι με ξέρουν προσωπικά – κοινωνικά, μέσα από αγώνες και κινήματα αντίστασης, ξέρουν ότι έτσι είμαι εγώ. Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο πέρα από αυτό, ακόμα κι αν η λογική μου διέκρινε τους κινδύνους, η καρδιά είχε την τελευταία λέξη.
Αυτό το ξέρουν πολύ καλά και οι αρχές, είναι σαφής η στάση μου εδώ και χρόνια σε ασφάλεια, ανακριτές και δικαστήρια, καμία συναλλαγή με τους διώκτες. Στη ζωή μου έχω μάθει να δέχομαι το τίμημα της σιωπής, να μην εκθέτω συντρόφους, να μην κλείνω συμφωνίες με τους μπάτσους και να μην ψεύδομαι για άλλους προκειμένου να την “βγάλω καθαρή”.
Αντιστεκόμενος στις φρονηματικές διώξεις, δεν καταδίκασα ποτέ καμία μορφή αγώνα, δεν θα επιλέξω εγώ με ποια μορφή και ποια μέσα οι καταπιεσμένοι θα αντισταθούν στην καταπίεσή τους. Ακόμα και εάν έχω κάποιες σοβαρές διαφωνίες, αυτές είναι συζητήσεις και διαδικασίες όσων αποτελούν κομμάτι των αγώνων. Ιδιαίτερα όταν εξαπολύεται ένα ανθρωποκυνηγητό σε αγωνιστές και μεθοδεύεται η πολιτική και φυσική τους εξόντωση.
Σαν αγωνιστής και άνθρωπος με συνείδηση, δεν έχω τίποτα να πω σε αυτούς που καταστέλλουν αγώνες, αιματοκυλούν τις πλατείες, τρομοκρατούν τις γειτονιές, ξευτιλίζουν γυναίκες, βασανίζουν αγωνιστές, στοχοποιούν ανθρώπους, κάνουν απαγωγές συντρόφων, κατασκευάζουν στοιχεία, στέλνουν αντιστεκόμενους χρόνια στις φυλακές, καταστρέφουν ζωές, οδηγούν στο θάνατο αγωνιστές, τους αργοπεθαίνουν πίσω από κελιά, και τους πυροβολούν πισώπλατα στους δρόμους. Κανενός ανθρώπου με ήθος και συνείδηση δεν είναι δουλειά αυτή, δεν είναι δουλειά όσων αγωνίζονται, αυτή είναι η δουλειά της αστυνομίας, και όταν λέω αστυνομία εννοώ την διαρκή μέσα στους αιώνες, οργάνωση της βίας του κράτους και το μονοπώλιό της σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Ένας μηχανισμός που πλέον συμπεριφέρεται σαν στρατός κατοχής με υπέρμετρη βία, επιβάλλοντας καθεστώς εξαίρεσης σε όσους συνεχίζουν να αντιστέκονται.
Με δικάζουν, επειδή όταν στηνόταν όλο αυτό το τσίρκο τρομολαγνίας και συνάμα να εξαπολύεται ένα ανθρωποκυνηγητό προς κάθε κατεύθυνση, κράτησα στάση αξιοπρέπειας, αποφάσισα να μην εκθέσω φίλους/ες, συντρόφους/ισσες, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτό το ανθρωποκυνηγητό. Σε αυτό το κυνήγι μαγισσών άνθρωποι εκβιάστηκαν, έγιναν εισβολές σε σπίτια, πιέστηκαν με απειλές και εκφοβισμούς, απήχθησαν γυρνώντας τους με βανάκια στην Αθήνα με σκοπό να στεφθεί με επιτυχία μια καλοστημένη επιχείρηση. Φυσικά, ούτε η σύντροφος του Δ. Χατζηβασιλειάδη γλίτωσε από αυτό το ανθρωποκυνηγητό και την εμπλέκουν εκδικητικά λόγω των προσωπικών τους σχέσεων, κατηγορώντας την για οπλοκατοχή με κουζινομάχαιρα. Εγώ από την πλευρά μου, με τη σιωπή μου θέλησα να βάλω μια τελεία. Παρουσιάζοντάς με σαν τον άνθρωπο κλειδί σε μελλοντικά φανταστικά χτυπήματα, στερώντας μου κάθε τεκμήριο αθωότητας, προσπαθούν με χυδαία ψέματα δημόσια να αποδομήσουν την προσωπικότητά μου και την κοινωνική μου ζωή. Προσπαθούν μέσα από γελοία δημοσιεύματα να με διαβάλουν και ως δάσκαλο, γνωστό στο χώρο των μαχητικών τεχνών, ενώ μετά από έρευνα βάζουν λουκέτα στις πόρτες της σχολής μου.
Κατά αυτό το τρόπο, δικάζομαι για μια ληστεία, όταν αποδεδειγμένα την ώρα που γινόταν τελείωνα το μάθημα στη σχολή Wing Tzun που είχα στην Βικτώρια, έπειτα βρέθηκα για φαγητό και μετά με φίλους σε κοντινή περιοχή. Κατηγορούμαι και δικάζομαι για την επαναστατική αυτοάμυνα, για μια οργάνωση που στις επιθέσεις της βρισκόμουν στη φυλακή και δικαζόμουν για μια πολύ σημαντική δίκη. Μια μακροχρόνια διαδικασία που με κράτησε όμηρο πάνω από 7 χρόνια, μια υπόθεση που με έβαλε φυλακή και φυσικά στο στόχαστρο, είχα συχνή και στενή παρακολούθηση στο επίπεδο της καθημερινής παρενόχλησης. Δικάζομαι γιατί με τα κουρέλια μιας παλιάς δικογραφίας έστησαν καινούρια.
Δικάζομαι για μια οργάνωση που είναι ανενεργή από το 2017, για δήθεν μελλοντικά χτυπήματα, όταν τα πραγματικά γεγονότα αδιάσειστα τους διαψεύδουν, γιατί αποδεδειγμένα όσο αφορά τα πραγματικά, είτε ήμουν στην φυλακή, είτε δούλευα σε μια συναυλία που συνδιοργάνωνα, είτε ήμουν μακριά από την Αθήνα αλλά μάλλον ούτε κι αυτό έχει κάποια σημασία.
Ούτως ή άλλως η απόφαση για την προφυλάκισή μου, την παράταση αυτής ή την παραπομπή μου σε δίκη που είχε προαποφασισθεί, χωρίς να υπάρχουν στοιχεία, παράλληλα προσπαθώντας να τα εφεύρουν, εξόφθαλμα κατέρρευσε σαν χάρτινο οικοδόμημα, αρκεί κανείς να ‘χει μάτια να δει ότι τα θεμέλια του στηρίζονται σε ψεύδη και μυθεύματα και στις υποθέσεις που μαγειρεύονται στα γραφεία της αντιτρομοκρατικής. Κάτι που έχουμε δει να συμβαίνει από πολλούς/ές εισαγγελείς, ειδικούς εφέτες ανακριτές/ιες, απλώς να τα επικυρώνουν όπως σε πληθώρα άλλων υποθέσεων.
Με δικάζουν με την προφανή γελοιότητα του ανώνυμου τηλεφωνήματος, αυτό το καταφανές ψέμα έχει τόσα χρόνια αποτελέσει συνήθης τακτική και έχει απαράδεκτα αποτελέσει στοιχείο που στέλνει κόσμο στα δικαστήρια και στις φυλακές για χρόνια. Όλο αυτό μοιάζει με καλοστημένη επιχείρηση που έχει ειδικότητα στο ψέμα, το επαγγέλλεται και κάνει ότι δεν γνωρίζει αυτόν τον μηχανισμό, διότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του. Γνωρίζουν καλά πώς να στήνουν υποθέσεις, πώς να κλείνουν τα μάτια στα κατασκευασμένα στοιχεία, πώς να διεκπεραιώνουν δίκες, πώς να κρατούν ομήρους αγωνιστές καταστρέφοντας την ζωή τους. Αυτός ο μηχανισμός είναι υπόθεση πια αιώνων…
Δικάζομαι σε μια δίκη στην οποία από τους 50 μάρτυρες που κλήθηκαν, εμφανίστηκαν οι 38 εκ των οποίων η συντριπτική πλειοψηφία αστυνομικοί, που όμως δεν με αναγνώρισαν. Δεν υπήρχε το παραμικρό να μου καταλογίσουν για τα πραγματικά γεγονότα και είναι πολύ λογικό. Γιατί ούτε σχέση είχα με την κλοπή του ΟΠΑΠ, που η αστυνομία διόγκωσε ώστε να εμφανίσει ως ληστεία, ώστε να εξυπηρετηθούν τα εκάστοτε σενάρια της αντιτρομοκρατικής. Ούτε φυσικά τίποτα, έστω και μια ένδειξη για την οργάνωση για την οποία κατηγορούμαι, στην οποία ούτε είχα την οποιαδήποτε συμμετοχή ούτε είχα καμιά ανάμιξη και δεν μου αναλογεί καμιά ευθύνη, ούτε δικαίωμα να μιλάω για μια οργάνωση την οποία γνώρισα μέσα από μια δικογραφία.
Οι τρεις μάρτυρες που ήταν απεσταλμένοι της αντιτρομοκρατικής νομίζω είναι αστείο να τους πάρει κανείς στα σοβαρά, φάνηκε τι ψέματα λένε για τα λεγόμενα ανώνυμα τηλεφωνήματα καθώς αποδείχτηκε και κατά πόσο αποτελεί πάγια μέθοδο της αστυνομίας όταν προσπαθεί να παγιδεύσει κάποιον. Ή απλά είπαν για πράγματα όπως το πού βρισκόμουν, σε χρόνους που έχω έτσι κι αλλιώς παραδεχτεί και όχι μόνο δεν με ενοχοποιούν για οτιδήποτε, αντιθέτως επιβεβαιώνουν αυτό που φωνάζω από την αρχή. Τους εν λόγω κυρίους, μάρτυρες της αντιτρομοκρατικής, το δικαστήριο αντί να τους πει ότι λένε ιστορίες για αγρίους και να τους επαναφέρει, ουσιαστικά τους βοηθούσε ενώ οι ίδιοι ούτε καν ήξεραν την οργάνωση για την οποία με κατηγορούν ότι συμμετείχα.
Πέντε μάρτυρες του κατηγορητηρίου καταθέσαν την αλήθεια και είπαν τα πράγματα, όπως τα βίωσαν για το πού ήμουν την στιγμή της “ληστείας’’. Μάρτυρες υπεράσπισης τους οποίους η πολιτική αγωγή τους αποκάλεσε με λίγα λόγια ψεύτες και το δικαστήριο επίσης το επέτρεψε.
Όσο για το μίγμα DNA στη μηχανή, όπως κατέθεσε η τεχνική σύμβουλος, το μίγμα δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ταύτιση με το δικό μου και επιπλέον αυτό το υλικό θα μπορούσε να είναι του καθενός «και δικό σας θα μπορούσε να είναι», είπε η ίδια προς το δικαστήριο. Ωστόσο επιμένουν να το χαρακτηρίζουν στοιχείο, όταν τα ίδια τα εργαστήρια και τα δικαστήρια δεν δέχονται το μίγμα DNA ως επαρκή ένδειξη ενοχής. Εδώ να σημειώσω ότι από το 2010, η αστυνομία έχει γεννητικό μου υλικό, αν είχε βρεθεί κάπου, γιατί είχε την ανάγκη ενός ανωνύμου τηλεφωνήματος;
Αποδεδειγμένα η αντιτρομοκρατική και τα εγκληματολογικά προσπάθησαν να δημιουργήσουν ψευδείς εντυπώσεις με αόριστες και ασυνάρτητες εργαστηριακές εκθέσεις, κυρίως όσον αφορά τα κατάλοιπα πυροβολισμού που ουδέποτε βρέθηκαν σε δικά μου αντικείμενα. Χρειάστηκε να φέρω ειδικούς εμπειρογνώμονες, ώστε να αποδειχτεί στην πραγματικότητα ότι οι εκθέσεις τους είναι κενού περιεχομένου και επιτηδευμένα ασαφείς, ενώ στην πραγματικότητα τα επιστημονικά στοιχεία αποδεικνύουν ότι είναι αδύνατο τα δικά μου ρούχα ή αντικείμενα να βρέθηκαν κοντά σε πυροβολισμό. Επίσης το δικαστήριο και το δεκανίκι της αστυνομίας, η πολιτική αγωγή, επιμένουν να βλέπουν τις πολιτικές μου πεποιθήσεις ως επιβαρυντικό στοιχείο, σε μια δίωξη που υποτίθεται δεν είναι φρονηματική και δεν αφορά την πολιτική μου ταυτότητα!!!
Με δικάζουν, επειδή η στάση μου είναι ξεκάθαρη απέναντι στο καθεστώς. Όπως έχω πει επανειλημμένα, είμαι αναρχικός, συνειδητά έχω επιλέξει την πλευρά των καταπιεσμένων. Παρ’ όλες τις φυλακίσεις, τις διώξεις, τις παρακολουθήσεις και την καταστολή που έχω δεχθεί δεν σταμάτησα να μάχομαι ενάντια στην εξουσία, στο κράτος και το κεφαλαίο. Διότι εκεί αναγνωρίζω τις μεγαλύτερες ασθένειες της ανθρωπότητας, με τόσους νεκρούς που η σημερινή πανδημία φαίνεται μπροστά στα εγκλήματα τους παιδικό παιχνίδι.
Δικάζομαι γιατί από μικρή ηλικία προχώρησα στο δρόμο της αντίστασης, και προσπάθησα να κάνω το όνειρο για ένα διαφορετικό κόσμο πραγματικότητα.
Διώκομαι γιατί μετείχα ενεργά σε κινηματικές διαδικασίες, καταλήψεις, στέκια, εργατικούς αγώνες, πορείες που σήμερα έχουν μπει στο στόχαστρο διότι αποτελούν ανάχωμα στην επέλαση της σύγχρονης βαρβαρότητας. Γιατί ποτέ δεν αποκήρυξα κανένα μέσο αγώνα, γιατί πάντα βρισκόμουν δίπλα στους καταπιεσμένους, ενάντια στην καταπίεση και μαζί με όσους-ες σήκωσαν το βάρος της αντίστασης και του αγώνα. Είμαι περήφανος για αυτό και δεν κάνω πίσω, ονειρεύτηκα με μάτια ανοιχτά και πήρα θέση μάχης. Να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας στερούν, είναι ένας τρόπος να ζεις, ένα λόγος σαν άνθρωπος να υπάρχεις.
Η αλληλεγγύη δικάζεται στο πρόσωπό μου με τις πιο βαριές κατηγορίες, επειδή βοήθησα έναν τραυματισμένο σύντροφο. Η δίωξή μου και η εκδίκαση της υπόθεσης βασίζεται αποκλειστικά και μόνο σε πολιτικά κριτήρια, στην στάση αξιοπρέπειας και αλληλεγγύης που ακολούθησα με συνέπεια στη ζωή μου. Δεν έχω τίποτα να διαθέσω πάρα την ίδια την ζωή μου, δεν έχω τίποτα να υπερασπιστώ παρά τον διαρκή αγώνα ενάντια στη δολοφονική μανία του κράτους και του κεφαλαίου! Αν η έμπρακτη αλληλεγγύη μου είναι το αδίκημα για το οποίο πρέπει να καταδικαστώ και να σωφρονιστώ, δηλώνω αμετανόητος!
Υ.Γ. Εδώ κλείνοντας θα ήθελα να χαιρετήσω μέσα από την καρδιά μου τους συντρόφους-ισσες,
που έμειναν δίπλα μου, με οποιοδήποτε τρόπο, όσους-ες μου στάθηκαν και συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Γνωρίζοντας ότι είναι αντίξοες οι συνθήκες και δύσκολα τα πράγματα έξω, δεν το έβαλαν κάτω!
Και να ανανεώσω το ραντεβού στους δρόμους, εκεί που μεγάλωσα και ποτέ δεν ξέχασα.
ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ
Χρησιμοποιώντας τη δύναμη του αντιπάλου αντιστρέφουμε τους όρους,
ο πιο σύντομος δρόμος είναι ο ευθύς!
Καμία μάχη δεν κερδήθηκε χωρίς ποτέ να δοθεί
Βαγγέλης Σταθόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
