Να ενώσουμε τα ρυάκια της οργής και του αγώνα
του Γιάννη Πευκιώτη
Στην τελική ευθεία βρίσκεται το πρόγραμμα δράσης του Συντονισμού Συλλογικοτήτων Βόλου για την μεγάλη κινητοποίηση το απόγευμα του Σαββάτου στις 26 Ιούνη με τόπο συγκέντρωσης το Νοσοκομείο Βόλου.
Το σχέδιο για την καύση σκουπιδιών από τις τσιμεντοβιομηχανίες επεκτάθηκε σε πανελλαδική κλίμακα όταν οι νεοφιλελεύθεροι “φιλοπεριβαλλοντιστές” της ΝΔ ψήφισαν σε χρόνο ρεκόρ το Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Απορριμάτων (ΕΣΔΑ) τον Αύγουστο του 2020, θέτοντας τις βάσεις για τη δημιουργία Μονάδων Επεξεργασίας Απορριμμάτων (ΜΕΑ) σε όλη τη χώρα δημιουργώντας μια νέα βιομηχανία, των σκουπιδιών. Περιφέρειες, δήμοι (ο Μπέος είναι πρώτος στο χορό) σε αγαστή συνεργασία με ιδιώτες επενδυτές θα τροφοδοτούν γιγαντιαία εργοστάσια καύσης τους με ανυπολόγιστες συνέπειες στην υγεία των πολιτών, στην τσέπη τους και στο ίδιο το περιβάλλον καθώς έτσι μπαίνει οριστικά ταφόπλακα στο ευγενές σχέδιο της ανακύκλωσης απορριμάτων.
Το τοπικό πρόβλημα έγινε πανελλαδικό κι αυτό οδήγησε περιβαλλοντικές οργανώσεις, κινήσεις και συλλογικότητες σε όλη την χώρα να οργανώσουν την πανελλαδική ημέρα διαμαρτυρίας στις 29 Μάη με τη συμμετοχή περίπου 700 διαδηλωτών στο Βόλο.
Φέτος συμπληρώνεται ένας χρόνος από την μεγάλη πορεία που οργανώσαμε πέρυσι τον Ιούνη από το Νοσοκομείο Βόλου προς το εργοστάσιο της ΑΓΕΤ LAFARGE που βρίσκεται στις παρυφές της πόλης. Η κινητοποίησή μας γνώρισε την αγριότητα της κρατικής και αστυνομικής καταστολής με συλλήψεις και τραυματισμούς πολιτών, με αποκορύφωμα τον βίαιο ξυλοδαρμό και βασανισμό του σ. Βασίλη Μάγγου που έφυγε πρόωρα ένα μήνα μετά, τον Ιούλη 2020, από πνευμονικό οίδημα σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση.
Η διοργάνωση της κινητοποίησής μας στις 26 Ιούνη δεν βρίσκεται σε αντιδιαστολή με την πανελλαδική ημέρα δράσης στην οποία συμμετείχαμε στις 29 Μάη. Είναι το αναγκαίο της συμπλήρωμα, εάν ο στόχος είναι η νίκη του λαού.
Η κινητοποίηση που οργανώνεται δεν είναι μια ακόμα πορεία διαμαρτυρίας, όπως αυτές που έχουν ήδη γίνει. Εμπεριέχει την ανάγκη της οργάνωσης του μαχόμενου λαού και την ανάπτυξη δράσεων που να μπορούν να δώσουν ελπίδα και όραμα. Το αφήγημα της άρχουσας τάξης “Δεν υπάρχει εναλλακτική” (There is no alternative – TINA), συνοδεύτηκε από συγκεκριμένες ιστορικές εμπειρίες του λαού όπως η αδυναμία των κινημάτων να πετύχουν έστω και περιορισμένες παραχωρήσεις, των συνδικάτων να εμποδίσουν λουκέτα, καταβαράθρωση μισθών, συντάξεων, προνοιακών επιδομάτων. Ο λαός δοκίμασε να εκλέξει τον δικό του δήμαρχο (Σκουριές) ή τη δική του κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ) που θα έσκιζε τα μνημόνια και τελικά προδόθηκε.
Την εποχή της ιστορικής και δομικής κρίσης του καπιταλισμού, οι παραχωρήσεις του κεφαλαίου προς την εργατική τάξη έχουν μηδενιστεί με αποτέλεσμα όλες οι μέθοδοι και τα μέσα πάλης που παραδοσιακά έχουν χρησιμοποιηθεί, να εξαντλούνται. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός έχει χρησιμοποιηθεί για τη συστηματική εξαπάτηση, ενώ η διείσδυση των κρατικών μηχανισμών στα μύχια της ψυχής του ανθρώπου (η πανδημία έγινε το κατάλληλο εργαστήριο) είναι ο ορισμός της βιοεξουσίας (όπως για παράδειγμα το αναπαραγωγικό συνέδριο – που τελικά ακυρώθηκε ύστερα από το κύμα αντιδράσεων).
Η επικράτηση της ΝΔ και του νεοφιλελεύθερου προγράμματός της και της βίας που ασκεί, οφείλεται πρώτα από όλα στην καταστολή της ελπίδας του λαού. Ο αγώνας αφέθηκε στα χέρια των εμπόρων της ελπίδας, “αριστερών” που η μόνη τους σχέση με αυτήν είναι η Βάρκιζα της προδοσίας, της ήττας.
Ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Βόλου αποτελεί “παιδί” της νέας εποχής σε μια κρίσιμη ιστορική στιγμή όπου η άρχουσα τάξη διεξάγει γενικευμένο πόλεμο εναντίον της εργατικής τάξης, των εργαζομένων, ανέργων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Η συγκρότησή του αποτελεί ένα φραγμό στην κρατική τρομοκρατία και η εμβέλειά του ξεπερνά τα όρια των συλλογικοτήτων και των αγωνιστών που τον απαρτίζουν με τις δυνατότητες και τα όρια που έχει κάθε μια ξεχωριστά. Είναι πεδίο πολιτικού προβληματισμού από την σκοπιά της δράσης για να γεννηθεί ξανά το χαμόγελο και η ελπίδα. Επιχειρεί να υπερβεί τα όρια του τοπικού, των αλληλοαποκλειόμενων θεματικών ενοτήτων, του κατακερματισμού των δυνάμεων και να αντιτάξει στον εχθρό τη δύναμη, τα όνειρα και τη θέληση του λαού.
Το κεντρικό ερώτημα που έχει τεθεί επιτακτικότατα, σε οποιοδήποτε πεδίο κι αν δραστηριοποιούμαστε παραμένει: ποιος, δηλ. ποια κοινωνική τάξη κάνει κουμάντο στη χώρα και στην πόλη μας. Το να μην τίθεται αυτό το ερώτημα σημαίνει άγνοια του περιεχομένου κάθε προβλήματος από την καύση σκουπιδιών, τη μαζική ανεργία, την ανέχεια, την πανδημία, το έκτρωμα Χατζηδάκη, τις γυναικοκτονίες.
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα, σε τελευταία ανάλυση, καθορίζει το μονοπάτι της ζωής και του αγώνα, αν υπάρχει ελπίδα, το αν θα ζήσουμε όπως έγραφε ο Θουκυδίδης, ή ελεύθεροι ή ήσυχοι.
21-6-2021
