Το ονόμασαν «εθνικό διάλογο», επιχείρησαν να διαμορφώσουν ένα κλίμα «συναίνεσης» –ασφαλώς «εθνικής»- και κάποιοι από το εσωτερικό και περισσότεροι από το εξωτερικό πίεσαν προς την κατεύθυνση της «οικουμενικής κυβέρνησης». Τώρα, μετά την αποτυχία του «διαλόγου» ο Τσίπρας λέει «τέλος στη σεναριολογία περί οικουμενικής». Αλλά επισήμως ήταν ο ίδιος που σα μαθητευόμενος μάγος έβγαλε από το μανίκι του τα σενάρια τα οποία «μαγειρεύονται»…
Το κάλεσμα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, για συζήτηση σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας, αποτυχημένο στην έκβασή του, είχε ως υπόστρωμα την επείγουσα ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος, χωρίς διαφοροποίηση από τους συνολικούς ιμπεριαλιστικούς ευρωπαϊκούς σχεδιασμούς, το σμπαράλιασμα των νέων εργασιακών σχέσεων και των ομαδικών απολύσεων, τα προαπαιτούμενα που περιλαμβάνουν από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι τα «κόκκινα δάνεια», και από τους πλειστηριασμούς μέχρι τη μείωση των εργατικών μισθών δια της αύξησης των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων.
Από αυτή την άποψη, ήταν και είναι ένας εθνικός διάλογος εχθρικός στην εργατική τάξη και ευρύτερα τους εργαζόμενους και τους καταπιεσμένους της χώρας. Ένας διάλογος που αναζητά τους όρους που θα περάσει η κυβέρνηση τα επώδυνα μέτρα με διευρυμένη πλειοψηφία, χωρίς επανάληψη των κραδασμών που γνώρισε πριν από περίπου 15 μέρες. Και μόνο τέτοιος μπορεί να είναι ο εθνικός διάλογός τους, από τη στιγμή που απαρτίζεται από όλα τα κόμματα που συμφώνησαν, υπέγραψαν και εφάρμοσαν την κατ’ εξακολούθηση σφαγή των εργαζομένων. Τρομάζοντας οι ίδιοι από τις συνέπειες των πράξεών τους, δεν μπορούν ούτε καν να αναλάβουν την ευθύνη από κοινού.
Έτσι, τις τελευταίες μέρες, μετά τη σύνοδο των πολιτικών αρχηγών, εκτυλίσσεται ένα φλερτ της κυβέρνησης με την Ένωση Κεντρώων του Λεβέντη, σύμβολο της αυτογελοιοποίησης ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, που αναζητά κυβερνητική διεύρυνση στα ρετάλια της αστικής πολιτικής, που δεν ξεχνούν να τονίζουν πως δε μας φταίει ο Σόιμπλε που δεν εφαρμόζονται τα μνημόνια όπως πρέπει.
Η «εθνικός διάλογος» δεν αποτυγχάνει γιατί οι πολιτικοί αρχηγοί είναι ιδιότροποι, ή κοιτάνε μόνο το κομματικό τους συμφέρον, όπως ασθμαίνοντας έσπευσε να διακηρύξει ο αστικός τύπος, για να σώσει την ιδέα της εθνικής αστικής συνεννόησης, αυτό το ξεσκισμένο αδειανό πουκάμισο. Αποτυγχάνει και θα αποτυγχάνει, γιατί είναι η ίδια η πολιτική που επιχειρεί να εφαρμόσει, που εκπροσωπεί τα εργαλεία διάσωσης ενός συστήματος που ιστορικά παρακμάζει σε όλη την Ευρώπη. Γιατί στο τραπέζι της συζήτησης των πολιτικών αρχηγών ήταν παρόν και το φάντασμα της εξέγερσης των εργαζομένων, ο φόβος τους μπροστά στην απροσμέτρητη προδοσία ελπίδων και προσδοκιών που κατέρρευσαν μέσα σε 10 μήνες, από το φετινό Γενάρη. Γιατί όλα τα κόμματα που βρέθηκαν να συζητήσουν, ιδιαίτερα αυτά που βρέθηκαν στη θέση του κυβερνήτη, ξέρουν πως δε μπορούν να εκπροσωπήσουν ταξικά συμφέροντα και ανάγκες. Ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το γερασμένο μωρό της αστικής διαχείρισης.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διαλυτική κρίση της Νέας Δημοκρατίας. Εδώ και σαράντα χρόνια, η Ν.Δ. ήταν το κόσμημα της ελληνικής αστικής τάξης, που στις απότομες στροφές του πολιτικού συστήματος μπορούσε να θέτει τις στρατηγικές για όλο τον αστικό κόσμο. Κολοβή και ελεγχόμενη μεταπολίτευση, Μάαστριχτ, ευρώ και γενικότερα πίστη στον ευρωπαϊσμό, αγορά και ανταγωνισμό. Τώρα είναι η ίδια η αστική τάξη που δεν έχει καμιά στρατηγική, αξιόπιστη για την πρόσκαιρη έστω ενσωμάτωση, αποκοίμισμα των εργαζομένων, για την έξοδο από την κρίση. Και γι’ αυτό και το καμάρι της, η Ν.Δ. μπαίνει με απίστευτους κραδασμούς στο ιστορικό χρονοντούλαπο. Ο διχασμός της, μέσα από αυτή την κρίση στρατηγικής και ύπαρξης, έγκειται από τη μια στην ταύτιση με την κυβέρνηση, πάνω σε μέτρα που η ίδια είχε υπερασπίσει, ή από την άλλη σε ατόφιες ακροδεξιές ατραπούς, που όπως έχει φανεί με το ναζιστικό παραπαίδι της, τη Χρυσή Αυγή, δεν αποκολλάται από την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου, και της προσπάθειας διάλυσης κάθε εργατικής οργάνωσης και συλλογικής πάλης.
Αν συμπεριλάβουμε σε αυτό το κάδρο και το ΠΑΣΟΚ, αυτό τον πρωταγωνιστή της καταστροφής των μικροαστικών στρωμάτων και των εργαζόμενων στο δημόσιο, τότε ολοκληρώνεται η εικόνα της πλήρους αποστοίχισης κρίσιμων ταξικών στρωμάτων από την αστική πολιτική. Οι πάνω δεν έχουν στρατηγική διεξόδου, οι κάτω δεν έχουν πολιτικό φορέα εκπροσώπησης των συμφερόντων τους. Αυτή είναι η ουσία της αποτυχίας του ¨εθνικού διαλόγου¨ τους, αυτή είναι και η πραγματική υλική βάση των επερχόμενων εξεγέρσεων, μαζί φυσικά με μια ζωή που γίνεται όλο και περισσότερο αβίωτη.
Η αποτυχία του εθνικού διαλόγου τους, και η κρίση μέσα στην ίδια την κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα, τρεις μήνες μετά τις εκλογές, διαψεύδουν όλες τις αναλύσεις μέσα στην αριστερά, που έβλεπαν τις προϋποθέσεις μιας νέας σταθεροποίησης του πολιτικού συστήματος.
Η εργατική τάξη, ευρύτερα οι εργαζόμενοι, έχουμε ανάγκη ένα πλατύ ταξικό διάλογο με όρους Ενιαίου Μετώπου, για να διώξουμε αυτή την κυβέρνηση από τα αριστερά. Για τη διαμόρφωση των δικών μας Ανεξάρτητων Κέντρων Αγώνα, που θα συνενώνουν στην πάλη για την εργατική εξουσία κάθε αγώνα που θα υπερβαίνει τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, τις δομές αλληλεγγύης που στέκονται μακριά από τη λογική της αστικής φιλανθρωπίας, με τις κινήσεις γειτονιάς σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας. Για τη σύνδεση με όλα τα άμεσα και επείγοντα προβλήματα της ζωής μας, για ψωμί, στέγη, παιδεία και υγεία, που δε χωρούν στη μέγγενη της καπιταλιστικής παρακμής.
Σε αυτό το διάλογο και τη δράση το Ε.Ε.Κ. δίνει και θα συνεχίσει να δίνει το παρόν.
Nίκος Πελεκούδας
