Ζήτω η Κόκκινη Πρωτομαγιά

Χιλιάδες διαδηλωτές στην Αθήνα

1η Μάη 2024

Δεν ήταν η καλύτερή μας, όμως, χιλιάδες εργαζόμενοι και φοιτητές πήραν μέρος στις Πρωτομαγιάτικες διαδηλώσεις στην Αθήνα, τον Πειραιά, τη Θεσσαλονίκη, Πάτρα και άλλες πόλεις όλης της χώρας.

Στο λιμάνι του Πειραιά οι κάβοι έμειναν δεμένοι – κανένα πλοίο της ακτοπλοΐας δεν κινήθηκε. Οι αστικές συγκοινωνίες (Λεωφορεία, Τρόλεϋ, Προαστιακός, Μετρό) έκαναν στάσεις εργασίας στην έναρξη και λήξη της βάρδιας – το Μετρό λειτούργησε από τις 9:30 έως τις 16:30. Tα τρένα απέργησαν, δημόσιες υπηρεσίες υπολειτούργησαν.

Η απεργία είχε κηρυχθεί από την ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, Ομοσπονδίες και Εργατικά κέντρα, και από τα Πρωτοβάθμια σωματεία. Η κυβέρνηση, με μια απόφαση ετσιθελισμού και αυταρχίας κήρυξε την 1η Μάη εργάσιμη ημέρα, μεταθέτοντας τον “επίσημο” εορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς την Τρίτη 7 Μαΐου. Προφανώς δεν ήταν “εκκλησιαστικά” τα κίνητρα. Εξ άλλου η Μεγάλη Τετάρτη κηρύχθηκε εργάσιμη και μάλιστα ιδίως οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ, υποχρεώνονται να εργαστούν από πολύ νωρίς το πρωί μέχρι τις 9 το βράδυ και στην πράξη μέχρι τις 10 μ.μ. Η απεργιακή απάντηση των συνδικάτων σαφώς συνιστά πλήγμα στην κυβέρνηση.

Στην Αθήνα έγιναν τρεις απεργιακές συγκεντρώσεις, με τα σωματεία και ομοσπονδίες της δύναμης του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, της ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, ΕΚΑ στην κατά πολύ μικρότερη συγκέντρωση στην Κλαυθμώνος και τα πρωτοβάθμια σωματεία και τις αριστερές και αναρχικές οργανώσεις και συλλογικότητες στα Προπύλαια.

Η συγκέντρωση πρωτοβάθμιων σωματείων και αριστερών / αναρχικών οργανώσεων και Συλλογικοτήτων ήταν η μαζικότερη. Εκφωνήθηκαν ομιλίες και μια μεγάλη απεργιακή πορεία βάδισε ανεξάρτητα προς τη Βουλή και ξανά στα Προπύλαια όπου διαλύθηκε. Παρά την μαζική παρουσία των ΜΑΤ, υπήρχε περιφρούρηση της πορείας και δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο.

Σε αυτό το μπλοκ, πέρα από τα πρωτοβάθμια σωματεία ήταν αριστερές και αναρχικές οργανώσεις, Παλαιστίνιοι και Κούρδοι αγωνιστές με σημαίες με το πρόσωπο του φυλακισμένου ηγέτη Οτζαλάν και άλλων ηρώων τους. Το ΕΕΚ, μαζί με συντρόφους και συντρόφισσες της συλλογικότητας “Ηλέκτρα Αποστόλου” και με συμμετοχή ανένταχτων αγωνιστών, μέσα στα πλαίσια του ευρύτερου μπλοκ των Προπυλαίων, είχαν συγκροτήσει διακριτό μαζικό μπλοκ, αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό, που αρνείται τη γραμμή των ίσων αποστάσεων στον πόλεμο του ΝΑΤΟ, και παλεύουν για την ήττα του ΝΑΤΟ και τη Λευτεριά στην Παλαιστίνη. Σε αυτό το μπλοκ εντάχθηκαν και οι σύντροφοι της ΟΚΔΕ-Σπάρτακος. «Κόκκινη Πρωτομαγιά – Πρωτοπόρα Εργατιά, για την Ήττα του ΝΑΤΟ και την Απελευθερωτική Πάλη των Λαών», έγραφε το κεντρικό πανό. «Ζήτω η Κόκκινη Πρωτομαγιά – Πόλεμος στον Πόλεμο των Ιμπεριαλιστών, Ψωμί – Δουλειά – Υγεία – Παιδεία – Ελευθερία», έγραφε το πανό του ΕΕΚ, ενώ ένα δεύτερο καλούσε για την «Ήττα του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, Λευτεριά στην Παλαιστίνη – Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας για την ανατροπή της κυβέρνησης Μητσοτάκη».

Από τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα, φώτο Κ.Πατσ.

Στην Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση αξίζει να επισημανθεί η εντυπωσιακά ισχνή και άμαζη παρουσία της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στο μπλοκ της Κλαυθμώνος. Ούτε ελάχιστοι από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές δεν έκριναν χρέος τους να παραβρεθούν στον γιορτασμό της εργατικής Πρωτομαγιάς. Η παρουσία εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, του ΣΥΡΙΖΑ και των παρα-Σύριζα οργανώσεων δεν κατάφερε να διασώσει την κατάσταση. Πάντως, έχει την πολιτική σημασία του ότι σε αυτό το μπλοκ ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Αριστερά που προέκυψε από τη διάσπαση στον ΣΥΡΙΖΑ, η ΛΑΕ (με τους συμμάχους της) που επίσης έχει προκύψει από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΡΑ25 του Βαρουφάκη, πρώην υπουργού του ΣΥΡΙΖΑ και μαζί, το ΣΕΚ/ΚΕΕΡΦΑ, Κόκκινο Νήμα, ΟΚΔΕ, Ξεκίνημα, το ΜΛ-ΚΚΕ. Και για τις παραΣΥΡΙΖΑ πολιτικές τάσεις δεν υπάρχει κάτι παράδοξο. Κινούνται στο ίδιο (χρεοκοπημένο κατ’ εμάς) πολιτικό – ιδεολογικό πλαίσιο. Όμως, για το ΣΕΚ, μέλος της Ανταρσύα ή και τις άλλες αριστερές οργανώσεις, υποτίθεται πιο ριζοσπαστικές, μ-λ, τροτσκιστικές και… επαναστατικές, η διαρκής προσκόλληση στις επίσημες γραφειοκρατικές συνάξεις του συνδικαλιστικού κινήματος τίθενται ερωτήματα. Ο ισχυρισμός ότι “πάνε με τα συνδικάτα”, όπου πηγαίνει η εργατική τάξη, προφανώς είναι έωλος. Για τους επαναστάτες θα είχε νόημα να πηγαίνουν στις συγκεντρώσεις των πλατύτερων ρεφορμιστικών εργατικών οργανώσεων για να αλληλεπιδράσουν και να κερδίσουν την υποστήριξη τμημάτων των εργατών που δεν έχουν σπάσει ακόμη από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Η πράξη, και στην παρούσα Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση και στις δύο πρόσφατες γενικές απεργίες, ιδίως εκείνης της 28ης Φεβρουαρίου που έγινε παρά και ενάντια στη ΓΣΕΕ, δείχνει ότι κατά πλειοψηφία τα μαχόμενα τμήματα της εργατικής τάξης ΔΕΝ συντάσσονται με τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες. Και αντί να ενισχύσουν τις τάσεις ανεξαρτητοποίησης της εργατικής τάξης από τις συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες, οι αριστερές κεντριστικές οργανώσεις επιχειρούν να δώσουν “φιλί ζωής” στον κρατικό συνδικαλισμό.

Για την Πρωτομαγιάτικη προκήρυξη του ΕΕΚ διάβαζε