Πρωτοβουλία για ένα “Ανεξάρτητο Κέντρο Αγώνα Εργατών”
Ανοιχτή πανελλαδική συνέλευση, το Σάββατο 24-3-12, 2 μ.μ. στο Εργατικό κέντρο Αθήνας
Με την ψήφιση του νέου μνημονίου, του PSI και του εφαρμοστικού νόμου, ο ελληνικός καπιταλισμός και το πολιτικό σύστημα που διαχειρίζεται την κρίση του, ωθεί την συντριπτική πλειοψηφία του εργαζόμενου λαού σε μια τεράστια κοινωνική καταστροφή. Με πρωτοφανή αγριότητα η συγκυβέρνηση των Παπαδήμιων, τσακίζει μισθούς, συντάξεις, επιδόματα ανεργίας, υγεία, παιδεία και κοινωνικά επιδόματα. Νέες ιδιωτικοποιήσεις προωθούνται, οργανισμοί καταργούνται και χιλιάδες άνθρωποι κινδυνεύουν να ριχτούν στην ανεργία. Οι εργασιακές σχέσεις και οι συλλογικές συμβάσεις διαλύονται. Η ανεργία καλπάζει, 1 στους 2 νέους είναι άνεργος. Η πείνα, η φτώχια, η δυστυχία και ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι καθημερινός εφιάλτης για χιλιάδες εργαζόμενους. Όλα αυτά για να σωθεί όχι η «πατρίδα», όπως μερικοί σκόπιμα προπαγανδίζουν, αλλά οι καπιταλιστές, οι τράπεζές τους και οι επιχειρήσεις τους. Μάταια όμως, η κρίση του ελληνικού καπιταλισμού δεν αντιμετωπίζεται. Το βάθεμα της ύφεσης στην ευρωπαϊκή και παγκόσμια οικονομία, βυθίζει την ελληνική οικονομία σε ακόμα χειρότερο τέλμα. Ήδη έχει ανακοινωθεί ότι τον Ιούνιο έρχεται νέο πακέτο μέτρων.
Αυτή τη κρίσιμη στιγμή που καταστρέφεται η ζωή εκατομμυρίων εργατών, το συνδικαλιστικό-εργατικό κίνημα βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με τις ανάγκες της εργατικής τάξης. Η μαζική ανεργία, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας και η πλήρης αδυναμία των εργοδοτών για παροχές και μεταρρυθμίσεις, έχουν αποδυναμώσει και παραλύσει πλήρως το υπάρχον συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο αδυνατεί να οργανώσει και να διεξάγει ουσιαστικούς αγώνες. Κεντρικό ρόλο στο μπλοκάρισμα και στην υπονόμευση των εργατικών αγώνων παίζει η εργοδοτική- κυβερνητική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ με την συνευθύνη και της «Αυτόνομης Παρέμβασης / ΣΥΡΙΖΑ» που με την συμμετοχή της τους καλύπτει . Οι γραφειοκράτες ακολουθούν πιστά και στηρίζουν την στρατηγική του κεφαλαίου, είναι προδότες της εργατικής τάξης, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν και πρέπει να τσακιστούν. Η πολιτική του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ στην καλλίτερη περίπτωση, οδηγεί τους αγώνες σε αδιέξοδο. Διαχωρίζει τους εργαζόμενους σε ΠΑΜΕ και μη ΠΑΜΕ, έτσι διασπώνται οι εργαζόμενοι στην βάση και αποδυναμώνονται οι αγώνες. Είναι ενάντια σε κάθε κίνημα και αγώνα της εργατικής τάξης που δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο. Ακόμα και εκεί που στηρίζει πραγματικούς αγώνες, όπως στην χαλυβουργία, δημιουργεί τείχος απομόνωσης από το υπόλοιπο κίνημα, ενώ ανέχεται τους φασίστες και εξαργυρώνει τους αγώνες σε εκλογικά κομματικά οφέλη. Οι μέχρι τώρα προσπάθειες συντονισμού από τα πάνω, με διάφορες μορφές Πρωτοβουλιών, που στηρίζονται σε συμφωνίες συνδικαλιστικών στελεχών ή πολύ περισσότερο σε συμφωνίες πολιτικών κορυφών, ερήμην των εργαζομένων, έχουν οδηγήσει στην αναποτελεσματικότητα και στην αδυναμία οργάνωσης μαζικών αγώνων.
Η ανάγκη των εργαζομένων να οργανώσουν και να διεξάγουν μαζικούς, δυναμικούς και αποτελεσματικούς ταξικούς αγώνες αυτήν την στιγμή είναι καταφανέστατη. Η πρωτοβουλία για «ανεξάρτητο κέντρο αγώνα εργατών» θέλει να υπηρετήσει αυτήν την ανάγκη. Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά τον κατακερματισμό, την διάσπαση και την εξατομίκευση, που η άρχουσα τάξη επιδιώκει για τους εργάτες. Η ενότητα των εργαζόμενων, των ανέργων, των ελαστικά απασχολούμενων, αλλά και των Ελλήνων με τους αλλοδαπούς εργάτες, είναι αποφασιστικός παράγοντας στις ταξικές μάχες που έχουμε μπροστά. Χρειάζεται να αναζωογονήσουμε, να μαζικοποιήσουμε και να λειτουργήσουμε τα σωματεία που αγωνίζονται. Να δραστηριοποιήσουμε την εμπειρία και τις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, κυρίως την εργατική δημοκρατία μέσα σε αυτά. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε νέα σωματεία εκεί που δεν υπάρχουν, αλλά και εκεί που τα υπάρχοντα έχουν μεταλλαχτεί σε εργοδοτικά και σωματεία σφραγίδες. Όλα αυτά όμως δεν είναι καθόλου αρκετά και δεν μπορούν να καλύψουν τις ανάγκες της εργατικής τάξης στην παρούσα φάση της γενικευμένης επίθεσης και του γενικευμένου ταξικού πολέμου. Χρειάζεται να δημιουργήσουμε και να στηρίξουμε και νέες μορφές οργάνωσης όπως λαϊκές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, εργατικές επιτροπές, εργατικά συμβούλια κ.α. Για τις ανάγκες της ενότητας και του συντονισμού στην δράση απαιτείται να δημιουργηθούν «κέντρα αγώνα», που θα ενοποιούν τις διάσπαρτες εργατικές αντιστάσεις, θα συσπειρώνουν τους εργαζόμενους/ ανέργους και θα οργανώνουν πραγματικούς αγώνες, κάνοντας πράξη την εργατική αλληλεγγύη και την εργατική δημοκρατία.
Μια τέτοιας μορφής συσπείρωση των εργατών και οργάνωση του εργατικού κινήματος, για να είναι αποτελεσματική, ιδιαίτερα στην σημερινή περίοδο της καπιταλιστικής χρεοκοπίας, δεν μπορεί να εγκλωβίζεται στο έδαφος του μινιμαλισμού και ρεφορμισμού. Κανένα από τα επιμέρους εργατικά αιτήματα δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αν δεν υπάρξουν αγώνες που να ενοποιούν τα αιτήματα και την εργατική δράση, στην κατεύθυνση μιας κεντρικής πολιτικής προοπτικής και ενός κεντρικού οργανωτικού σχεδίου. Η ανάγκη αυτο-οργάνωσης της εργατικής τάξης, είναι απαραίτητος όρος για την οργάνωση της αναγκαίας Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας που θα παλέψει για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυβέρνησης και για να ανοίξει ο δρόμος για την επαναστατική εξουσία της εργατικής τάξης. Για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της οικονομικής καταστροφής, με διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση χωρίς αποζημίωση των τραπεζών, της ενέργειας και των μεγάλων επιχειρήσεων, για να μπεί σε λειτουργία η οικονομία της χώρας.
Mε όραμα τη διαμόρφωση μιας ενωμένης, εργατικής επαναστατικής και σοσιαλιστικής Eυρώπης, χωρίς Mέρκελ, Σαρκοζύ και Σόιμπλε, για την ελευθερία και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
http://kentroagona-ergaton.blogspot.com/
kentroergaton@gmail.com